Ενάντια στη σοφιστεία και τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας

Το κείμενο που ακολουθεί στάλθηκε στις Αντιγειτονιές ως σχόλιο στο άρθρο "Η ρεβιζιονιστική στροφή του 1956, το ΚΚΕ και το μ-λ κίνημα" που αναδημοσιεύσαμε από την "Προλεταριακή Σημαία". Λόγω του μεγέθους αλλά και του περιεχομένου του, επιλέξαμε να μην το "ανεβάσουμε" μαζί με τα υπόλοιπα σχόλια αλλά να το αναρτήσουμε χωριστά. Τα ζητήματα που θίγει παραμένουν πάντα επίκαιρα. 

Ενάντια στη σοφιστεία και τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι.

Τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε με μορφή ολοκληρωμένου ενιαίου άρθρου σε αυτή εδώ την αγωνιστική σας ιστοσελίδα, ένα εξαιρετικής αξίας κείμενο, ιστορικό και πολιτικό, που πρωτοδημοσίευσε σε δύο συνέχειες η "Προλεταριακή σημαία", η εφημερίδα του ΚΚΕ(μ-λ). Το άρθρο αυτό περιείχε την τεκμηρίωση απάντηση του επαναστατικού κομμουνιστικού μας κινήματος απέναντι σε ανιστόρητες διαστρεβλώσεις και συγχύσεις, τις οποίες προσπαθεί να διασπείρει η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ που επιτίθεται με κάθε μέσο εναντίον του διεθνούς μαρξιστικού-λενινιστικού επαναστατικού ρεύματος, κι ακόμη περισσότερο εναντίον του επαναστατικού ΚΚ της Κίνας με επικεφαλής τον Μάο Τσετούνγκ. Επιτίθεται, δηλαδή, σε ένα κόμμα και σε έναν κορυφαίο επαναστάτη ηγέτη, των οποίων η προσφορά στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα είναι τεράστια, σε όλες τις εποχές της κινεζικής επανάστασης, αλλά και διαχρονική, ακόμη και σήμερα που δεν υπάρχει πια αυτό το επαναστατικό κόμμα, αλλά ένα ρεβιζιονιστικό κακέκτυπό του στην εξουσία του κινεζικού παλινορθωμένου καπιταλισμού.

Πιο πρόσφατη από όλες τις παρόμοιες ήταν η επίθεση που επιχείρησε κάποιος κύριος Γιώργος Κατημερτζής, για λογαριασμό του Περισσού, μέσα από το site "Aτέχνως". Και όπως περίτρανα απέδειξε η "Προλεταριακή σημαία", η επίθεση Κατημερτζή ήταν πραγματικά άτεχνη, ατεκμηρίωτη και ανιστόρητη. Έδειξε πως σε ό,τι αφορά τους ισχυρισμούς του Περισσού, καλό είναι να μη συνεχίσει να το τραβάει το σχοινί, γιατί η ιστορική αλήθεια δείχνει ολοκάθαρα πως... στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει και δεν μπορούν να μιλάνε καν για σχοινί... Η αναδημοσίευση του άρθρου από την ιστοσελίδα "Αντίσταση στις Γειτονιές" είχε εξαιρετική αναγνωσιμότητα, και το ανέδειξε ήδη πρώτο μεταξύ όλων των άλλων! Το κείμενο αυτό έγινε αντικείμενο σχολιασμού και φυσικά πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης μεταξύ των κομμουνιστών μαρξιστών-λενινιστών και των οπαδών της ηγεσίας του σημερινού "επίσημου ΚΚΕ" Επιτρέψτε μου λοιπόν να διατυπώσω τον παρακάτω σχολιασμό σε όσα ειπώθηκαν για το κείμενο από τους οπαδούς του Περισσού που θέλησαν να το "σχολιάσουν"...

Είναι λοιπόν, αγαπητοί σύντροφοι, απίστευτο όσο και θλιβερό το γεγονός ότι οι πιστοί του σημερινού ΚΚΕ, στη συζήτηση αυτή, αντί να απαντήσουν στα ιστορικά στοιχεία (τί γάρ αν καί έλεγον επ' αυτών;... ) κοιτάζουν να πιαστούν από την παραμικρότερη έκφραση ή διατύπωση άλλων συνομιλητών τους, για να παρελκύσουν τη συζήτηση, για να ξεφύγουν από το κύριο θέμα της και να δημιουργήσουν άλλες εντυπώσεις. Πραγματική σοφιστική της διαστρέβλωσης αποτελεί αυτή η τακτική τους...

Τι τους είπε το άρθρο της "Προλεταριακής σημαίας"; Ότι εκείνοι οι ηγέτες που υποστήριξαν ολόκληρη τη ρεβιζιονιστική κατρακύλα της Μόσχας δεν δικαιούνται να διαστρεβλώνουν την προσφορά του Μάο και του Μ-Λ κομμουνιστικού κινήματος στην υπόθεση της Επανάστασης και του σοσιαλισμού. Κι αυτοί οι κύριοι "σχολιαστές", οι εκ Περισσού, από τι πήγαν και πιάστηκαν για να παρελκύσουν τη συζήτηση; Από μίαν άλλη διαπίστωση, του ΚΚΕ(μ-λ), ότι δεν αρκεί η δημιουργία μηχανισμού κεντρικού σχεδιασμού στη σοσιαλιστική οικονομία για να προφυλαχθεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού από μια τυχόν καπιταλιστική παλινόρθωση και για να οικοδομηθεί ο κομμουνισμός. Κι άρχισαν οι εκ Περισσού τις σοφιστείες τους για το εάν η Κόκκινη Κίνα, η επαναστατική Κίνα του Μάο προώθησε ή όχι τον... Κεντρικό σχεδιασμό, και αν αυτός εκεί ήταν το ίδιο... επιστημονικός όπως στην ΕΣΣΔ ή όχι, και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!!...

Τι δεν θέλουν να παραδεχτούν οι οπαδοί του Περισσού; Ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού είναι πρωτίστως υπόθεση της νικηφόρας ταξικής πάλης (νικηφόρας σε όλους τους τομείς) των μαζών πάνω στην αστική τάξη, που φυσικά διόλου δεν καταθέτει τα όπλα της, ούτε μετά την ανατροπή της. Είναι ζήτημα πολιτικό και όχι θέμα τεχνοκρατικό. Δεν είναι η σοσιαλιστική και η κομμουνιστική οικοδόμηση υπόθεση του τύπου πόσο τελειοποιημένο ή πόσο πρωτόλειο είναι ένα σύστημα κεντρικού σχεδιασμού στην οικονομία. Γιατί αν η εργατική τάξη καταφέρει πραγματικά να επιβληθεί πλήρως πάνω στους αστούς και τους τυχόν επίδοξους νεοαστούς, αν καταφέρει, καθώς θα προσπαθεί να αλλάξει την οικονομία, να αλλάξει ριζικά και το πολιτικό εποικοδόμημα και τις συνειδήσεις των ανθρώπων, κάνοντάς τους πραγματικούς πρωταγωνιστές των εξελίξεων, τότε σαφώς θα καταφέρει να προχωρήσει αποφασιστικά την ίδια την κοινωνικοποίηση της οικονομίας και τον περιορισμό του ρόλου της αγοράς. Τότε λοιπόν και ο πιο απλός και ατελής αρχικός κεντρικός σχεδιασμός θα έχει τη σταθερή βάση για να λειτουργήσει και σταδιακά να γίνει σύνθετος και τελειότερος: την πραγματική εξουσία της εργατικής τάξης και του λαού. Πολιτικό καθαρά είναι το ζήτημα.

Στην ΕΣΣΔ η νεόκοπη αστική τάξη, που την έθρεψε η ύπουλη εκ των ένδον του ΚΚΣΕ ρεβιζιονιστική στροφή, ήταν μία "νέα" ιδιότυπη αστική τάξη, που βγήκε μέσα από το επιστημονικό και υπαλληλικό δυναμικό του υπαρκτού οικονομικού σχεδιασμού, και του κρατικού μηχανισμού, στο βαθμό που ακόμη δεν τον έλεγχε πλήρως η ίδια η επαναστατική εργατική τάξη. Όπου δηλαδή ακόμα και στη δεκαετία του 1950 δεν ήταν επαρκής ο επαναστατικός λαϊκός έλεγχος και η κριτική των μαζών, εκεί έβρισκαν έδαφος τα δηλητηριώδη χόρτα του γραφειοκρατισμού, των επίδοξων προνομιούχων. Ο Λένιν και ο Στάλιν συνεχώς προειδοποιούσαν την εργατική τάξη για αυτό τον κίνδυνο…

Και τι έκανε επί τριάντα χρόνια η "νέα αστική τάξη" που ξεφύτρωσε στον κρατικό μηχανισμό και τη διεύθυνσή του, αφότου πήρε το πράσινο φως από τους Χρουστσοφικούς σφετεριστές του κομμουνιστικού κόμματος; Ενώ μας είχε φλομώσει στα μεγάλα λόγια πως τάχα μου με την πολιτική γραμμή των Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και λοιπών ο κεντρικός του σχεδιασμός γίνεται συνεχώς και πιο τέλειος, προσεγγίζοντας πλέον τον... κομμουνισμό, την ίδια ώρα με την πολιτική που αυτοί εφάρμοζαν έδιναν ολοένα και μεγαλύτερο πεδίο δράσης στους νόμους της... αγοράς. Ενώ με την ανατροπή ουσιαστικά της Προλεταριακής Εξουσίας η νεόκοπη αστική τάξη αποκόμιζε πλέον για πάρτη της, με το μηχανισμό της διανομής του εθνικού προϊόντος, συνεχώς και πιο πολλή... υπεραξία από τους εργαζόμενους, και προετοίμαζε έτσι την οικονομική εκείνη ισχύ της, που θα της επέτρεπε αργά ή γρήγορα να διεκδικήσει και πολιτικά το ρόλο μιας κλασικού τύπου καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Μιας τάξης που θα έβαζε στο χέρι ως ατομική πια ιδιοκτησία τα κρατικά μέσα παραγωγής.

Αυτό ακριβώς έκανε την εποχή που με σημαία της την περεστρόικα άνοιγε το δρόμο για την ανάπτυξη ξανά του καπιταλιστικού ιδιωτικού τομέα πλάι στον κρατικό συλλογικό καπιταλιστή, ενώ μόλις ο Γέλτσιν άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου, η πρώην "σοσιαλιστική επιστημονικοτεχνική και διευθυντική κοινότητα", το απαύγασμα της "επιστημονικοτεχνικής επανάστασης", το "καμάρι" του ρεβιζιονιστικού κόμματος όρμησε πάνω στο ψητό με αχορτασιά λύκου και ύαινας, τρισχειρότερη από την εποχή της... πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου σε Αγγλία κι Αμερική! Ρήμαξε και διαγούμισε την πρώην κοινωνική και μετά κρατικοκαπιταλιστική ιδιοκτησία, με μεθόδους κυριολεκτικά μαφιόζων γκάγκστερ! Η ήττα για την εργατική τάξη δεν είχε έρθει μεταξύ 1985-1991, όπως ακόμη τώρα ισχυρίζεται η ηγεσία του Περισσού. Είχε έρθει ήδη από την εποχή του 1956-1961, όταν διακηρύχτηκε το τέλος της Προλεταριακής Εξουσίας, η έλευση του δήθεν παλλαϊκού κράτους και η δήθεν οικοδόμηση του... κομμουνισμού αλειμμένου με μια λιπαρή στρώση από βούτυρο, μέσα σε... είκοσι το πολύ χρόνια (!) με την τελευταία λέξη της "επιστήμης", του "σχεδιασμού" (των κ.κ. γραφειοκρατών) και φυσικά μέσω της πιο πλατιάς εφαρμογής του... νόμου της αξίας! Του οικονομικού νόμου που ακυρώνει και το σχεδιασμό και την κοινωνικοποίηση... Ποιος κορόιδευε ποιον επί τριάντα χρόνια, σύντροφοι του Περισσού;

Πάντως οι πραγματικοί κομμουνιστές, οι μαρξιστές-λενινιστές, ακόμη κι αν δεν τα κατάφεραν με την προλεταριακή πολιτιστική επανάσταση να σώσουν μέχρι τέλους την Κίνα από το ρεβιζιονισμό, ωστόσο είπαν την αλήθεια για τις αιτίες και τα αποτελέσματα του ρεβιζιονισμού. Δεν κορόιδεψαν κανέναν, έδειξαν την απόλυτη προτεραιότητα που έχει η πολιτική, ιδεολογική ταξική πάλη των προλεταριακών-λαϊκών μαζών και ο πραγματικός διαρκής έλεγχος τους πάνω στην ηγεσία, πάνω στην οικονομική διεύθυνση και στη διανόηση Έδειξαν το δρόμο που στο μέλλον θα φέρει τη νίκη. Κι όταν η Κίνα μετά το 1977 παρέκκλινε από τον επαναστατικό δρόμο, τότε και πάλι οι μαρξιστές-λενινιστές κομμουνιστές όλου του κόσμου ήταν αυτοί που πρώτοι είπαν την αλήθεια και δεν χάρισαν κάστανα στον κινεζικό ρεβιζιονισμό και στην εκεί παλινόρθωση. Καμία σχέση με εκείνους που λιβάνιζαν τους ρεβιζιονιστές της Μόσχας μέχρι τελικής πτώσεως. Καμία σχέση με εκείνους που χάριζαν το καλοκαίρι του 1991 αρχές Αυγούστου, κάτι αγαλματάκια του μυθικού... Ηρακλή στον Γκορμπατσόφ για το... ηράκλειο έργο του(!), για να τους δώσει ο πατριάρχης της ρεβιζιονιστικής σήψης την... ευχή και την ευλογία του στο θανάσιμο πλέον τότε καβγά τους με τους μισούς και βάλε από τους πρώην συντρόφους τους... Τέτοια ευχή ήθελαν οι κύριοι του Περισσού, χωρίς να βλέπουν ποια είναι επιτέλους η διαφορά μεταξύ ευχής και... κατάρας.

Έτσι έχει η αλήθεια, κι ας μην μας πρήζουν το συκώτι μερικοί- μερικοί, εξπέρ της διαστρέβλωσης και της σοφιστείας. Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και στέλνω τους πιο εγκάρδιους αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους συντρόφους της "Προλεταριακής σημαίας" για την εξαιρετική συνεισφορά τους στην υπόθεση του κομμουνιστικού μας κινήματος.

Νίκος Παπακωνσταντίνου

Βόλος, 4/11/2021.