Μια σημαντική επιτυχία για το εργατικό κίνημα αποτελεί η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων της Κοσκο. Για εφτά ημέρες, οι εργαζόμενοι στις προβλήτες 2 και 3 του λιμανιού του Πειραιά έδωσαν μια απεργιακή μάχη κόντρα στον κινέζικο κολοσσό αλλά και κόντρα στην αστική δικαιοσύνη που φρόντιζε να βγάζει παράνομες, τη μία μετά την άλλη, τις 24ωρες απεργίες που ανανεώνονταν καθημερινά. Ο φριχτός θάνατος του εργαζόμενου Δημήτρη Δαγκλή ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει η οργή που συσσωρευόταν χρόνια τώρα στις συνειδήσεις των εργαζομένων, καθώς οι όροι εργασίας χειροτέρευαν διαρκώς, η εντατικοποίηση και τα ξεχειλωμένα ωράρια χτύπαγαν «κόκκινο» για τους πάνω από 2.000 εργαζόμενους οι οποίοι δεν είχαν την παραμικρή κατοχύρωση, αφού ούτε συλλογική σύμβαση δεχόταν να υπογράψει η εργοδοσία.
Για τη διαιώνιση των άθλιων αυτών όρων είχε φροντίσει εδώ και χρόνια η Κόσκο, καθώς μερικά χρόνια πριν, και καθώς οι εργαζόμενοι ήταν ξανά σε κινητοποιήσεις, φρόντισε να στήσει εργοδοτικό σωματείο το οποίο λειτούργησε ως αντίπραξη σε κάθε προσπάθεια διεκδίκησης των εργαζομένων και κυρίως ως εμπόδιο στη δράση του αγωνιστικού σωματείου της ΕΝΕΔΕΠ που είχε στηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Αυτοί οι άθλιοι όροι ήταν που οδήγησαν στον τραγικό θάνατο του εργάτη, ο οποίος παρασύρθηκε από κινούμενη γερανογέφυρα. Οι «αδιευκρίνιστες συνθήκες» στις οποίες αναφέρεται η υποκριτική ανακοίνωση που έσπευσε να βγάλει η διοίκηση της Κόσκο για να κουκουλώσει τις ευθύνες της, δεν είναι καθόλου αδιευκρίνιστες για τους εργαζόμενους. Είναι τα επαναλαμβανόμενα δωδεκάωρα, οι κόντρα βάρδιες, η εντατικοποίηση, τα πόστα με ελάχιστα άτομα, τα κακοσυντηρημένα μηχανήματα. Είναι όλο αυτό το καθεστώς του εργασιακού μεσαίωνα που επέβαλε μέσα από την καθημερινή τρομοκρατία ο «μεγάλος επενδυτής» της Κόσκο.
Απέναντι σε αυτό το καθεστώς ξεσηκώθηκαν οι εργαζόμενοι της Κόσκο (μέσω φυσικά της γνωστής εταιρείας-μεσάζοντα D-Port) και η υποχώρηση της εργοδοσίας αποτελεί μία σπουδαία επιτυχία του αγώνα τους, η οποία πρέπει να διαφυλαχθεί και να κατοχυρωθεί. Η επιστολή της εταιρείας που ανακοινώνει ότι αποδέχεται τη σύσταση μεικτής Επιτροπής Υγείας και Ασφάλειας, την κατάργηση της κόντρα βάρδιας και τη μετατροπή της πόστας (ομάδα εργασίας) από τέσσερα σε πέντε άτομα είναι αποτέλεσμα της πίεσης που δέχτηκε η εργοδοσία, αλλά και απόδειξη της δύναμης που έχουν οι αγώνες των εργαζομένων και η ταξική αλληλεγγύη.
Δείγμα της πίεσης που δέχτηκε η εργοδοσία είναι και το ότι σε αυτήν την απεργία δεν τόλμησε να συγκροτήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό όπως επιχείρησε στο παρελθόν, και παρότι οι ουρές των πλοίων μεγάλωναν καθημερινά. Όπως επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλη την απεργία εξαφανισμένο ήταν και το εργοδοτικό σωματείο.
Σημαντικό στοιχείο που αναδείχτηκε στη διάρκεια αυτού του αγώνα είναι η αξία της οργανωμένης πάλης των εργαζομένων, η ύπαρξη σωματείων και η συσπείρωση των εργαζομένων μέσα σε αυτά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ύπαρξη και η δράση της ΕΝΕΔΕΠ αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για τους εργαζόμενους, ενώ αποτελεί σημαντικό στοιχείο και η ενίσχυσή του κατά τη διάρκεια της απεργίας. Δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι που, εξοργισμένοι από το θάνατο του συναδέλφου τους, ξεπέρασαν το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας έκαναν το βήμα να γραφτούν στο σωματείο και συμμετείχαν ενεργά στην απεργία.
Το στοιχείο της ουσιαστικής ενεργοποίησης των εργαζομένων (όλων των εργαζομένων και όχι μόνο των εκλεγμένων εκπροσώπων τους) είναι και αυτό που θα καθορίσει τη συνέχεια. Γιατί είναι βέβαιο ότι η εργοδοσία δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Θα επανέλθει και θα προσπαθήσει να κερδίσει το «χαμένο έδαφος», να ακυρώσει τις επιτυχίες της απεργίας και -κυρίως- να βάλει φρένο στην παραπέρα συγκρότηση και σε νέες διεκδικήσεις των εργαζομένων. Η σπέκουλα σε βάρος της ΕΝΕΔΕΠ και της απεργίας έχει ήδη ξεκινήσει, το εργοδοτικό σωματείο στήνει τις δικές του εκλογές, ενώ κρίσιμο στοιχείο αποτελεί η πάλη για συλλογική σύμβαση εργασίας, δηλαδή για την κατοχύρωση όσων κερδήθηκαν, αλλά και πολλών ακόμη σημαντικών ζητημάτων όπως είναι η μετατροπή των συμβασιούχων σε αορίστου χρόνου, η ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, μισθολογικά ζητήματα και άλλα.
Μόνο η ενεργή συμμετοχή και παρουσία των εργαζομένων και η συλλογική, μαζική υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων είναι αυτή που μπορεί να εξασφαλίσει αυτά που κερδήθηκαν αλλά και αυτά που παραμένουν προς κατάκτηση. Κανένας εφησυχασμός και καμία αυταπάτη για τις προθέσεις της εργοδοσίας. Και γι’ αυτό χρειάζεται κατά τη γνώμη μας να μπαίνουν τα ζητήματα στη σωστή τους βάση.
Για παράδειγμα, το ότι ενισχύθηκε και εκλογικά το σωματείο της ΕΝΕΔΕΠ είναι σημαντικό στοιχείο και δείγμα της απήχησης που έχει στους εργαζόμενους η δράση και η στάση του. Ωστόσο, η ανάδειξη του ζητήματος της αντιπροσωπευτικότητας (της ΕΝΕΔΕΠ σε βάρος του εργοδοτικού σωματείου) ως καθοριστικού στοιχείου δεν βοηθάει στο να ξεκαθαριστούν τα ζητήματα. Πρώτον, γιατί είναι πολύ πιθανό αυτό να ανατραπεί μέσα από τις εκλογές του εργοδοτικού σωματείου, το οποίο θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να πετύχει μεγαλύτερη συμμετοχή. Δεύτερον, γιατί αυτό που πραγματικά πιέζει την εργοδοσία, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, δεν είναι η συμμετοχή στις εκλογές ενός σωματείου, αλλά η δυνατότητα του σωματείου να συγκροτεί και να κινητοποιεί τους εργαζόμενους. Το γεγονός ότι οι περισσότερες συμβάσεις είναι καταργημένες δεν οφείλεται στο ότι τα σωματεία δεν έχουν αντιπροσωπευτικότητα, αλλά στο ότι δεν έχουν τη δυνατότητα (ή τη διάθεση) να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους του κλάδου ή της επιχείρησης που εκπροσωπούν. Αυτό λοιπόν που θα κρίνει τη συνέχεια των διεκδικήσεων είναι η δυνατότητα των εργαζομένων της Κόσκο να συνεχίσουν να κινητοποιούνται για να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά τους.
Μέσα σε αυτούς τους αγώνες μπαίνουν οι βάσεις για να ξεκαθαριστούν τα ζητήματα της συγκρότησης της εργατικής τάξης. Είναι αυτοί οι αγώνες που μπορούν να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και στην ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών. Μέσα από αυτό το κριτήριο λειτούργησε και η Ταξική Πορεία που βρέθηκε δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων της Κόσκο σε καθημερινή βάση, από τις κινητοποιήσεις τους μέχρι την απεργιακή περιφρούρηση. Όχι μόνο για να αναδειχτεί το κρίσιμο ζήτημα της ταξικής αλληλεγγύης, αλλά και για να αναδειχθεί το ότι τα προβλήματα των εργαζομένων είναι κοινά, βρίσκονται απέναντι σε κοινούς εχθρούς και κοινή πρέπει να είναι η πάλη τους.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου