Οξυμένη είναι η κοινωνική-πολιτική κατάσταση στην Ιταλία. Η κυβέρνηση Ντράγκι επέλεξε μια άκρως επιθετική και πολιτική επιβολής του «Green Pass» για να επιβάλει τον εμβολιασμό. Παρόλο που η πλειοψηφία τής ιταλικής κοινωνίας φαίνεται να συμφωνεί με τον εμβολιασμό και επέλεξε να εμβολιαστεί, ίσως και λόγω των πολλών θυμάτων στην έναρξη της πανδημίας. Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι υπάρχει μια «ισχυρή μειοψηφία» που αντιτίθεται στον εμβολιασμό, όπως και μια σημαντική μερίδα που έχει εμβολιαστεί αλλά αντιτίθεται στην κυβερνητική πολιτική.
Η κυβέρνηση κλιμάκωσε σε σημαντικό βαθμό τους εκβιασμούς, κάνοντας υποχρεωτικό το «Green Pass» για την είσοδο σε οποιονδήποτε χώρο εργασίας, κάτι που εξαγρίωσε μια σειρά κλάδους εργαζόμενων, ειδικά τους λιμενεργάτες και τους οδηγούς, που έχουν και χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού. Μάλιστα, μεγάλο πρόβλημα έχουν οι ξένοι οδηγοί από χώρες που εμβολιάστηκαν με Sputnik, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από το «Green Pass». Οι εργάτες στο λιμάνι της Τεργέστης κατέβηκαν σε απεργία με αίτημα να καταργηθεί το «Green Pass». Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν βίαιη καθώς έβγαλε την απεργία παράνομη και τη διέλυσε με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Παρόμοιες απεργίες έχουν σημειωθεί και σε άλλα μέρη της χώρας.
Στις μεγάλες πόλεις όπως η Ρώμη και η Νάπολη έγιναν μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα που φαίνεται ότι ένωσαν ένα ετερόκλητο φάσμα πολιτικών δυνάμεων. Οι κινητοποιήσεις επαναλαμβάνονται κάθε Σάββατο σε στιλ «Κίτρινων Γιλέκων» και εκτός από πορείες περιλαμβάνουν και ανοιχτές μαζικές συνελεύσεις όπου γίνεται αντιπαράθεση, κάτι που θυμίζει «Αγανακτισμένους». Ο ξένος και ντόπιος Τύπος εστιάζει, όπως είναι φυσικό, στη μαζική παρουσία νεοφασιστών οι οποίοι έκαναν διάφορες προβοκάτσιες, γεγονός εύκολα ερμηνεύσιμο.
Πανευρωπαϊκά το «αντιεμβολιαστικό κίνημα» είναι προνομιακό πεδίο για την ακροδεξιά. Αυτή όμως είναι μια μονόπαντη εξήγηση των πραγμάτων. Στις διαδηλώσεις συμμετείχαν ομάδες και σωματεία της Αριστεράς επίσης, όπως και αρκετός απλός κόσμος. Μάλιστα, αρκετοί διαδηλωτές φρόντισαν να πάρουν αποστάσεις από την ακροδεξιά ή δήλωναν εμβολιασμένοι.
Η προσπάθεια από κάποιους αναλυτές να υπερτονιστεί η παρουσία της ακροδεξιάς χάνει το κεντρικό ζήτημα, ότι δηλαδή η κυβέρνηση Ντράγκι ακολουθεί μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική. Η φτώχεια έχει αυξηθεί στην Ιταλία και ειδικά στο Νότο κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ας μην ξεχνάμε της εισβολές κατοίκων της Νότιας Ιταλίας σε σουπερμάρκετ κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Οι νεοφασιστικές ομάδες έχουν μαζικοποιηθεί εδώ και χρόνια στην Ιταλία, εκμεταλλευόμενες μεταξύ άλλων και το μεταναστευτικό. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις έκαναν αισθητή την παρουσία τους, ειδικά με την ενέργεια να καταλάβουν και να βανδαλίσουν το κτίριο του σοσιαλδημοκρατικού συνδικάτου CGIL, κάτι που θύμισε τις πρακτικές των μελανοχιτώνων του Μουσολίνι πριν από την άνοδό τους στην εξουσία. Εδώ όμως πρέπει να τονιστεί ότι το συνδικάτο αυτό έχει ταυτιστεί πλήρως με την κυβέρνηση και έχει μετατραπεί σε κυβερνητικό παράρτημα. Έτσι έγινε εύκολο σε αυτές τις ομάδες να παρασύρουν κόσμο. Σε αντιφασιστική διαδήλωση που καλέστηκε από τα κόμματα, τα συνδικάτα και την κυβέρνηση ενάντια στους νεοφασίστες, συμμετείχαν 200.000 άνθρωποι. Απουσίασε το κόμμα του Σαλβίνι, που στηρίζει εμμέσως πλην σαφώς τους φασίστες και έχει ανοίξει γέφυρες.
Δημιουργείται έτσι ένα ψευτοδίπολο, μεταξύ κυβέρνησης και ακροδεξιών, από το οποίο θα πρέπει να διαφύγει η ιταλική Αριστερά αν θέλει να αρθρώσει έναν αυτόνομο πολιτικό λόγο. Η Αριστερά στην Ιταλία έχει δεχθεί σοβαρά χτυπήματα, κυρίως γιατί δεν ήταν… Αριστερά. Ειδικά μετά τη στήριξη του ρεφορμιστικού κόμματος «Κομμουνιστική Επανίδρυση» στην κυβέρνηση των σοσιαλιστών, εξαφανίστηκε από τον πολιτικό και εκλογικό χάρτη και κατακερματίστηκε. Παρόλα αυτά, τόσο οι κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια της έναρξης της πανδημίας όσο και οι τελευταίες ελπιδοφόρες μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις στη Φλωρεντία δείχνουν ότι έχει πεδίο απεύθυνσης. Η «συμπόρευση» αριστερών και φασιστών στα εργατικά συνδικάτα προκαλεί μια προφανή σύγκριση με το παρελθόν της Ιταλίας τη δεκαετία του ’20, όμως κάθε κατάσταση στην ιστορία έρχεται με έναν μοναδικό τρόπο και δεν μπορεί να κρίνεται με «δεδομένα του ‘20».
Ένα μεγάλο ερώτημα είναι η επιρροή της εικόνας των εκατομμυρίων Ιταλών στους δρόμους για την υπόλοιπη Ευρώπη. Η Γαλλία είναι σε διαρκή αναβρασμό, η Ισπανία και το Βέλγιο έχουν μεγάλα προβλήματα, μέχρι και στην Ελβετία ξέσπασαν ταραχές. Το «Green Pass» είναι ένα ενοποιητικό στοιχείο, που όμως αποτελεί την αφορμή της εκδήλωσης του κοινωνικού ρήγματος, αλλά και των μεγάλων ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων. Το κίνημά μας πρέπει να μελετήσει σοβαρά τις εξελίξεις στη σημαντική γειτονική χώρα, που έχει μαζική εργατική τάξη και επηρεάζει τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις. Η αντανάκλαση των εξελίξεων αυτών δεν θα πάει μόνο προς την κεντροδυτική Ευρώπη, αλλά και στη Μεσόγειο και στη χώρα μας. Σε συνθήκες οξυμένης κοινωνικής κρίσης η δύναμη του παραδείγματος και της «μίμησης» είναι κάτι που όλες οι πολιτικές τάσεις θα εκμεταλλευτούν για λογαριασμό τους - και καλά θα κάνουν. Η μαζική κάθοδος των λαών της Ευρώπης στο δρόμο είναι αναπόφευκτη - και όλοι θα πρέπει να προετοιμάζονται γι’ αυτήν.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου