Η Μεγάλη Παραίτηση

Το 2021 ήταν η χρονιά της Μεγάλης Παραίτησης, σύμφωνα με την Ουάσιγκτον Ποστ. Οι παραιτήσεις από την εργασία ακούμπησαν τα 4,5 εκατομμύρια στην Αμερική στα τέλη του Νοέμβρη του ‘21 και το φαινόμενο δεν επικεντρώνεται μόνο στις ΗΠΑ. Πρόκειται για παγκόσμια τάση, η οποία σχετίζεται με τον καπιταλισμό και την κρίση του και προφανώς την πανδημία και το πώς τη διαχειρίζεται το κεφάλαιο. Τα υψηλότερα ποσοστά στις ΗΠΑ παρατηρούνται στις ηλικίες των 30-45 ετών. Σύμφωνα με την Υπηρεσία Στατιστικών Εργασίας, οι κλάδοι που έχουν το υψηλότερο ποσοστό παραιτήσεων είναι η Υγεία, η Αναψυχή και Φιλοξενία και το Εμπόριο. Οι λόγοι που καταγράφονται έχουν να κάνουν με την έλλειψη γονικής μέριμνας, προβλήματα με την υγεία σχετιζόμενα με τον Covid και το γνωστό πλέον burnout ή Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης.

Η πανδημία του κορωνοϊού έκανε τη διαφορά για αρκετούς εργαζόμενους στην Αμερική, μιας και για μεγάλο ποσοστό των χαμηλόμισθων, οι συνθήκες πριν τον Covid όσον αφορά τις παροχές υγείας και την ασφάλιση δεν ήταν πολύ διαφορετικές. 13 εκατομμύρια εργαζόμενοι στις ΗΠΑ, δηλαδή τα 2/3 των χαμηλόμισθων, δεν είχαν καν δικαίωμα σε αμειβόμενη αναρρωτική άδεια και πάνω από 31εκ. άνθρωποι κάτω των 65 ετών δεν είχαν καμία ασφάλιση υγείας.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η δυσαρέσκεια των εργαζόμενων σε σχέση με τον μισθό και τις συνθήκες εργασίας είναι τεράστια και γι’ αυτό υπάρχει και όλο αυτό το κύμα παραιτήσεων. Δεν είναι, λοιπόν, ότι μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων προτιμάει να μην δουλεύει, αλλά το αντίθετο ακριβώς, δεν τους συμφέρει οικονομικά και βιολογικά να συνεχίσουν να δουλεύουν σε αυτές τις συνθήκες.

Αυτή η διαπίστωση ενισχύεται και από το γεγονός ότι παράλληλα με το κύμα της Μεγάλης Παραίτησης υπάρχει και το κύμα της Μεγάλης Απεργίας. Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά το 2021, αυξήθηκαν οι απεργίες και μάλιστα σε σχέση με τον μεγάλο αριθμό απεργιών και διεκδικήσεων που υπήρχαν το 2018 και 2019 στις ΗΠΑ και αφορούσαν μεγάλα σωματεία του δημοσίου. Τώρα μιλάμε για περισσότερες απεργίες και μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, έχει αυξηθεί η εμπιστοσύνη των Αμερικάνων εργαζομένων στα σωματεία έπειτα από πολλά χρόνια.

Αυτή η κινητικότητα πάει πλάι πλάι με την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, την αδίστακτη τάση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για ξεζούμισμα του ίδιου του λαού του και της υποχώρησης από την άλλη του εργατικού κινήματος, το οποίο δειλά δειλά κάνει ξανά μετά από δεκαετίες την εμφάνισή του και μάλιστα πετυχαίνει και νίκες.

Παρόλα αυτά, το μείγμα της κρίσης, της δυσαρέσκειας και της οργής και η μη διέξοδος από το οργανωμένο κίνημα σπρώχνει αρκετούς εργαζόμενους στην παραίτηση. Άλλωστε, γιατί να μην παραιτηθεί κάποιος ο οποίος δουλεύει με 9 δολάρια την ώρα, όταν μπορεί να ξαναβρεί παρόμοια δουλειά με τις ίδιες χαμηλές απολαβές. Προσπαθεί να διαπραγματευτεί για κάτι καλύτερο, μιας και η προσφορά στις δουλειές του ποδαριού είναι μεγάλη. Από την άλλη, ένα δυναμικό το οποίο έχει μια κατάρτιση και είναι χρεωμένο με φοιτητικά δάνεια και υποθήκες, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα έξοδά του με τόσο χαμηλούς μισθούς και ψάχνει για μια καλύτερη λύση, συχνά στρεφόμενο και στην αυτοαπασχόληση, μήπως και λύσει το πρόβλημά του.

Τέλος, ένα άλλο κομμάτι που παρατηρείται είναι αυτό των εργαζομένων που «κάηκαν» στη δουλειά. Είναι εργαζόμενοι που ξεζουμίζονται με εξαντλητικά ωράρια χωρίς προσωπική ζωή, με τους πιο δύσκολους όρους και φτάνουν στο όριό τους. Είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι δεν αντέχουν άλλο να ζουν για να δουλεύουν, πόσο μάλλον όταν δεν αμείβονται και ικανοποιητικά. Όλες αυτές οι τάσεις είναι εμφανείς, αλλά είναι και διαχειρίσιμες από το σύστημα, μιας και οι στρατιές ανέργων παραμένουν η μεγαλύτερη εφεδρεία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των εργοδοτών για να αναπληρώσουν τις παραιτήσεις. Παρόλα αυτά, η άρνηση για εργασία με τους πιο άσχημους όρους που υπάρχουν δεν είναι κάτι κακό, ιδιαίτερα αν συνδεθεί με τον αγώνα για δικαιώματα και αυξήσεις στους μισθούς. Τότε είναι που θα γίνει και πιο επικίνδυνη για το σύστημα.

Προλεταριακή Σημαία