Το αίμα κυλάει, αντιπολεμικό- αντιιμπεριαλιστικό- αντιβασικό ξεσηκωμό ζητάει

«Αγάπα τον πλησίον σου ως μη εαυτόν»

Γιατί αν εφαρμοστεί όχι αντεστραμμένα από τον Μητσοτάκη η πασίγνωστη εντολή της χριστιανικής μυθολογίας, ωιμέ στους Ουκρανούς. Αμέσως η υπόσχεση για ανακατασκευή του μαιευτηρίου στη Μαριούπολη θα οδηγηθεί σε βίαιη έκτρωση. Καθότι, όσα νοσοκομεία δεν ρημάξει η επιθετικότητα του αρχιπυρπολητή της παγκόσμιας ειρήνης αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού και οι βόμβες του ρώσικου (επίσης) ιμπεριαλισμού, θα τα αποτελειώσει η ανάλγητη κυβερνητική (και συστημική) πολιτική του νοτιά της βαλκανικής.

Πως; Συγχωνεύοντας, αποψιλώνοντας, υποβαθμίζοντας, ιδιωτικοποιώντας- εμπορευματοποιώντας ή παροπλίζοντας τα εντελώς. Ακριβώς όπως συντελέστηκε (και ακόμη βέβαια συνεχίζεται απτόητα) σε όλα τα δίσεκτα μνημονιακά και πανδημικά έτη στην ημεδαπή. Δηλαδή στον εαυτό μας. Έτσι λοιπόν 17 ολάκερα, λειτουργικότατα και αναγκαία νοσοκομεία γκρέμισαν οι «ειρηνικοί» πύραυλοι των δημοσιονομικών περικοπών εκτοξευμένοι από «πατριώτες» κυρίαρχους και συμμάχους- δανειστές. Σαν αποθέωση μάλιστα της ειρωνείας και περιφρόνησης στις ανάγκες, τα τρία ήταν λοιμωδών νόσων!! Εξαιρεθήκαν φυσικά οι εθνοσωτήριες πολεμικές δαπάνες και η προκλητική αιμοληψία του κρατικοδίαιτου κεφαλαίου. Η κατάργηση 605 σχολείων μέσα σε μια μόλις πενταετία, η συρρίκνωση του ακαδημαϊκού χάρτη μόνο πέρυσι κατά 37 τμήματα είναι προφανώς ίδιου παπά ευαγγέλιο.

Άρα για να υλοποιηθεί η πρωθυπουργική δέσμευση, θα πρέπει να αγαπηθεί ο ουκρανικός λαός από την ελληνική ηγεσία με …. ριζικά αντίθετο τρόπο από εκείνον για τους Έλληνες.

Πως το αίμα γίνεται …. χρυσός

Παλιά επίσης η ρήση ότι μέσα στον καπιταλισμό και στην κάθε του κρίση, γεννιούνται κροίσοι. Ήδη η οσμή των πτωμάτων και η θέαση των ερειπίων τράβηξε την προσοχή των πρώτων μικρόσωμων όρνεων με γαλανόλευκο πτέρωμα. Ότι ισοπεδώνεται, ανοικοδομείται. Οπότε οι πρώτες παμπόνηρες υποθήκες από τον προϊστάμενο (και) των μεγαλοεπιχειρηματιών του κατασκευαστικού τομέα τέθηκαν. Με πρόσχημα την αγαθοεργή προαίρεση για αποκατάσταση του μαιευτηρίου και ουσιαστικό κίνητρο την κερδοφόρα φιλοδοξία απόσπασης ενός μικρού έστω μερτικού από τον θησαυρό της τεράστιας πίτας του μεταπολεμικού ξανακτισίματος.

Με μία όμως κρίσιμη «λεπτομέρεια» και προϋπόθεση. Οι λογαριασμοί γίνονται αγνοώντας τον τελικό ξενοδόχο. Εφόσον για την ανταμοιβή με λειψά φιλοδωρήματα δεν αρκεί η επιλογή ένταξης της άρχουσας τάξης (από την εμβρυική της κιόλας περίοδο) στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας. Εκείνη παναπεί του νεοραγιαδισμού, της υπόκυψης στους δυνάστες του δυτικού ημισφαίριου, της υπέρ του δέοντος πρόθυμης στοίχισης με τους εγκληματικούς σχεδιασμούς κυρίως των αμερικανών φονιάδων και της μετατροπής της χώρας σε λημέρι αρχιπειρατών.

Θα πρέπει η ζυγαριά του μάλλον πιο επικίνδυνου και ενδεχομένως μακρόσυρτου στιγμιότυπου στη μακριά ακολουθία των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και έμμεσων συγκρούσεων να γείρει προς τη μεριά του ατλαντικού.

Μέχρι τότε τα ρυάκια ρωσοουκρανικού αίματος και δακρύων θα καταντούν χείμαρροι και η ανθρωπότητα αγωνιώντας θα πληρώνει βαρύ τίμημα ανέχειας και δυστυχίας. Ενώ η φαλακρή και απονεκρωμένη σελήνη αντικρίζοντας με φθόνο εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια τον πανέμορφο και σφύζοντα από ζωή γαλάζιο πλανήτη θα αδημονεί για την θερμοπυρηνική εξομοίωση του με αυτήν.

Έρεβος και ελπίδα

Αστοί και ιμπεριαλιστές κονταροχτυπιούνται σε ανανεωνόμενα μέτωπα και ευελπιστούν στο αυγάτεμα του πλούτου τους. Χειρότεροι από λυσσασμένες ύαινες κατακρεουργούν τις σάρκες των αθώων θυμάτων τους πασχίζοντας μέσα από τις συμφορές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων να αντλήσουν περισσότερα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά οφέλη. Στήνοντας πάνω στον πόνο και τον όλεθρο όσων αδυνατούν να δραπετεύσουν από το καμίνι του πολέμου με ιδιωτικά τζετ σε παραδείσιους προορισμούς πανηγύρια κερδοφορίας.

Μέσα στην αντάρα της συμπλοκής τους όμως διακατέχονται από έναν κοινό εφιάλτη και αναπόδραστο φόβο. Όντας ολιγάριθμες συμμορίες κηφηναριού, σφετεριστών της παραγωγής και δημίων των πλειοψηφιών κατατρύχονται από το άγχος της αφύπνισης των μαζών. Είναι πράγματι αδύναμη η πιο αυθεντική φωνή, που τους καταγγέλλει και ξεμπροστιάζει. Όπως και η ριζοσπαστική δράση η οποία εξουδετερώνει τα δηλητήρια του εθνικισμού, φασισμού και σοβινισμού απογοητεύοντας τον μακιαβελισμό τους. Η κομμουνιστική.

Ανεπαρκής σίγουρα η εργατολαϊκή πάλη για δικαιώματα και ελευθερίες, καθώς και οι αγώνες των αντιπολεμικών, αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων. Πνίγονται μέσα στη σιχαμερή, διαστρεβλωτική και κατακλυσμιαία προπαγάνδα των εξουσιαστών τα συνθήματα περί φιλίας και συναδέλφωσης των λαών, διακηρύσσοντας ότι ουσιαστικά τίποτα δεν τους χωρίζει. Οι αντιπαραθέσεις των αφεντικών - τυράννων τους μετατρέπονται σε τεχνητές διαφορές των από κάτω. Καταντώντας ταυτόχρονα σε σφαγεία τους. Καταδιώκονται με τις πιο αυταρχικές, απάνθρωπες μεθόδους οι επαναστατικές απόψεις και ενέργειες, όπου αυτές ξεφυτρώνουν (Τουρκία, Παλαιστίνη, Ινδία, Φιλιππίνες, κλπ). Υποστηρίζοντας πως οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες και νικούν με το όπλο στο χέρι γκρεμίζοντας το καθεστώς της ανισότητας, του μαστίγιου και της εξάρτησης από ισχυρότερους.

Τα άδικα μακελειά μπορούν να σταματήσουν με την εξέγερση τους μονάχα όσοι τα υφίστανται και θυσιάζονται για τα εχθρικά προς αυτούς συμφέροντα των αντιδραστικών ολιγαρχιών.

Βοηθάει οπωσδήποτε σε καίριο βαθμό η μαζική και δυναμική συμπαράσταση όσων λαών παρατηρούν τα καθέκαστα από δίπλα ή και μακρύτερα και οργίζονται με τη σπαραχτική εξόντωση αδελφικών πληθυσμών. Αντιλαμβανόμενοι συνάμα ότι την επόμενη μέρα, στο επόμενο πολεμικό επεισόδιο πιθανόν οι σημερινοί «αμέριμνοι» θα βρεθούν στην ίδια τραγική μοίρα.

Πάνω από μία δεκαετία το βιοτικό επίπεδο του λαού μας δέχεται ένα άγριο, ασταμάτητο, εισαγόμενο και εγχώριο ταξικό σφυροκόπημα. Ξεκίνησε από το δυνατό ράπισμα των μνημονίων, που ζάλισε. Συνέχισε με τη γροθιά της πανδημίας, που γονάτισε. Τώρα αναλαμβάνει καθήκοντα ο εξαιτίας του πολέμου στραγγαλισμός ίσαμε ασφυξίας. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν. Είμαστε στο κέντρο σχεδόν των δεινών, μέσα στην περιβόητη μπαρουταποθήκη της Ευρώπης. Από εκεί θα ξεπηδήσει άραγε το κακό; Μήπως θα κατηφορίσει από τον ουκρανικό βορρά ή θα το ανεβάσει ο λίβας της Λιβύης; Ίσως απλωθεί από το ακοίμητο ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής; Ή θα φουντώσει και από τις δύο ένοχες, τυχοδιωκτικές, επεκτατικές όχθες του Αιγαίου;

Αυτοί που μας κλέβουν το ψωμί για να το κάνουν χλιδή, που ούτε μια σταλιά δεν νοιάζονται για την προκοπή μας, μήτε καν για την προστασία μας από τον κορωνοϊό, ακριβώς οι ίδιοι μας μπλέκουν σε λογής πολεμικές περιπέτειες. Δεν υπάρχουν λοιπόν πλέγματα διαχωρισμού στην πάλη μας. Είναι αλληλένδετη η διεκδίκηση αξιοπρεπούς μεροκάματου και η υπεράσπιση της ειρήνης.

Βάφτισαν οι παραχαράχτες της αλήθειας ουτοπία ή ακόμη στιγμάτισαν σαν ολοκληρωτισμό τον σοσιαλισμό. Παρότι, όταν προχωρούσε ντρέτα και πριν τον ρεβιζιονιστικό εκτροχιασμό του και την σοσιαλιμπεριαλιστική κατρακύλα των εισβολών, δεν προκάλεσε την παραμικρότερη αψιμαχία, ενώ αντίθετα σύντριψε τον ναζισμό.

Ο ανατριχιαστικός ήχος των σειρήνων, ο βαρύγδουπος κρότος από τις βόμβες σαν σκάνε, τα βογγητά των πληγωμένων, ο θρήνος για τους σκοτωμένους, το μοιρολόι της προσφυγιάς, οι κατάρες για την ισοπέδωση πατρίδων μπορούν να αποκωδικοποιηθούν και συμπυκνωθούν σε μία φράση. Εγώ είμαι η καταστροφή, έτσι είμαι ο καπιταλισμός.

Το αντίδοτο στην παραπάνω φρίκη αποτυπώνεται σε συνθήματα στους δρόμους «όχι στους πολέμους σας, θέλουμε και αξίζουμε την ευημερία». Και αυτό δεν είναι χίμαιρα. Είναι ζήτημα συνειδητοποίησης, οργάνωσης και αντίστασης των πεινασμένων και υποψήφιων μελλοθάνατων.

ΚΜ μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης