Μόνη ελπίδα των λαών Ελλάδας-Τουρκίας η μαζική λαϊκή πάλη για ζωή με δικαιώματα και ειρήνη!

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγραφεί η πραγματικότητα που ζει ο λαός μας, του αγώνα του για το μεροκάματο, το μήνα που δε βγαίνει, την ανησυχία του για τις εξελίξεις, με βάση και τη δεδομένη πολεμική εμπλοκή.

Και όπως ο λαός μας πάντα είχε χαραγμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο την τραγική ακολουθία φτώχειας, φασισμού, πολέμου, έτσι και τώρα δικαίως ανησυχεί για τη δυνατότητά του όχι μόνο να επιβιώσει μέσα στο ληστρικό- εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα, αλλά και για το αν θα καλεστεί να σφαχτεί για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του.

Οι τελευταίες εξελίξεις σε αυτό που εμείς ονομάζουμε αντιδραστικό ανταγωνισμό μεταξύ τούρκικης και ντόπιας αστικής τάξης, υπογραμμίζουν τους κινδύνους που μεγαλώνουν για το λαό και τα παιδιά του. Τα σφιχταγκαλιάσματα και οι θερμές υποδοχές των δυο πρωθυπουργών, σε μια ανάγκη Δύσης- Αμερικάνων να τα βρουν προσωρινά ελέω Ουκρανικού μετώπου, διαδέχονται οι απειλές εκατέρωθεν και φυσικά οι κούρσες εξοπλιστικών.

Σε ότι αφορά τη δική μας πλευρά, την ώρα που ο λαός μας ματώνει για να βγάλει ένα μισθό που γίνεται από φτώχειας μισθός πείνας, τα δις για νέα όπλα, οι γαλλικές φρεγάτες,τα γερμανικά τεθωρακισμένα και πυρομαχικά αλλά κυρίως και τα νέα F35 που δρομολογούνται αποτελούν πρόκληση. Όπως φυσικά και το γεγονός ότι πλέον όλη η χώρα μετατρέπεται πλέον σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο για τους αμερικάνους φονιάδες, με πρόσφατη τη νέα συμφωνία για τις βάσεις που επεκτείνονται και πληθύνονται. Σαν να μην φτάνουν αυτά, η αστική τάξη πλέον διεκδικεί και το ρόλο του πρωτεργάτη αμερικανονατοϊκών συμφερόντων, χώρα πρώτης γραμμής σε ένα πόλεμο Δύσης-Ρωσίας, που συμμετέχει σε κάθε πιθανή νατοική άσκηση σε όλα τα πλάτη και μήκη και που στέλνει μάλιστα και πολεμικό υλικό και τεθωρακισμένα στην εμπόλεμη ζώνη!

Αντίστοιχη είναι και η προσπάθεια της τούρκικης αστικής τάξης, να επιβάλλει τα δικά της θέλω και το δικό της «δίκαιο» , οξύνοντας τη ρητορική και την αντιπαράθεση, καταγγέλοντας την στρατιωτικοποίηση των νησιών και θέτοντας ζήτημα κυριαρχίας(!),την κούρσα εξοπλιστικών της χώρας μας αλλά και την προσπάθεια απομόνωσής της με αφορμή και τις συναντήσεις Μητσοτάκη-Μπάιντεν και με Σολτς.

Με αυτά ως δεδομένα και με επίγνωση των δυσμενών συσχετισμών για τις λαϊκές δυνάμεις, πρέπει να καταφέρει ο λαός να μην παρασυρθεί από τα αστικά αφηγήματα, το κλίμα εθνικής ομοψυχίας και την «αντικειμενική ανάγκη» για προστάτες και πολεμικούς εξοπλισμούς και να αντιπαραβάλλει την πάλη του για ζωή με δικαιώματα και ειρήνη. Και οι δύο γειτνιάζουσες αστικές τάξεις έχουν γονατισμένους τους λαούς τους, εξαθλιωμένους και δεν θα διστάσουν να τους ρίξουν και στην αρένα για να ματώσουν για συμφέροντα, πέρα ως πέρα ξένα για τους λαούς και την εργατική τάξη.

Πιάνοντας το νήμα των αγώνων που μπορούν να ξεκινήσουν από αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενες μάζες, τους πενιχρούς μισθούς, την ακρίβεια που φορτώνεται στις πλάτες τους, την εργοδοσία που ξεσαλώνει. Φτάνοντας στην απαίτηση να ζήσουν όχι σαν σκλάβοι, εναντιώμενοι στην πολεμική εμπλοκή και τους αστικούς σχεδιασμούς που εγκυμονούν θανάσιμους κινδύνους αλλά και πολλαπλασιάζουν στο ΤΩΡΑ τους εκβιασμούς, την υποταγή, τη φασιστικοποίηση στην εργασιακή τους πραγματικότητα. Μιας πάλης που είναι αναγκαία όσο ποτέ απέναντι σε μια επίθεση που συνδέεται άρρηκτα με τους δεσμούς εξάρτησης, τους αστικούς τυχοδιωκτισμούς και την καπιταλιστική βαρβαρότητα που απλώνει.

 

Γ.Π.