Ποια παγκόσμια συγκίνηση;

Πήραν και δώσαν οι διθυραμβικές αναφορές με αφορμή το θάνατο του Μ. Γκορμπατσόφ. Τα αφιερώματα στον "μεγάλο ηγέτη" από όλα τα συστημικά Μ.Μ.Εξαπατησης. Τα ρεπορτάζ με τα "έργα" και τις "ημέρες" του. Οι εκθειασμοι στην "προσφορά του στον τελειωμό της περιόδου του ψυχρού πολέμου και στην παγκόσμια ειρήνη". Το τί ακολούθησε, βέβαια, από τότε είναι ήδη γνωστό... 

Μια σημερινή διεθνής εκστρατεία εξύμνησης, ενορχηστρωμένη από το σύνολο των ιμπεριαλιστών του πλανήτη, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, θα συνεχιστεί για κάποιες μέρες. Άλλωστε, του είχαν δώσει και έδρα σε πανεπιστήμιο τους. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η σημερινή Ρωσία του Πούτιν. Μεγάλη υπηρεσία στην τάξη του η περεστρόικα και η γκλασνοστ, που λανσαρίστηκε το 1985. Η "νέα ειρηνική επανάσταση προς το σοσιαλισμό" που ύμνησε σύσσωμη η τότε ηγεσία του ρεβιζιονιστικου ΚΚΕ. Όχι, δεν έπαθαν ομαδική παρακρουση όλοι αυτοί. Αποχαιρέτησαν όντως έναν σημαίνοντα ηγέτη από την τάξη τους. 

Ο ίδιος υπέγραψε τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και παραιτήθηκε από την ηγεσία της. Το ΚΚΣΕ βγήκε στην παρανομια! Δεν τους χρειαζόταν πλέον. Αποτελούσε από χρόνια ένα βαρίδι στα σχέδια μιας Νέας Αστικής Τάξης (ΝΑΤ) στο δρόμο για την ολοκλήρωσή της. Μιας αστικής τάξης που δεν προέκυψε από καμιά αστική επανάσταση αλλά από την "μεταλλαξη" όσων "κοιμήθηκαν κομμουνιστές και ξύπνησαν καπιταλιστές". Αυτών που ασφυκτιούσαν μέσα στις κόκκινες σημαίες και τα σφυροδρέπανα. Εκείνων που γεννήθηκαν μέσα στις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις της περιόδου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ανδρώθηκαν μετά το θάνατο του Στάλιν με σημαία τους το "νέο πνεύμα" του 20ου Συνεδρίου του 1956, ωρίμασαν μέσα από την σοσιαλιμπεριαλιστικη πολιτική ενός κράτους καταπιεστή της εργατικής τάξης και των εθνοτήτων της πρώην ΕΣΣΔ, οργανωτή πραξικοπημάτων και συμβάλλοντα στο χαντακωμα σειράς εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Οι καταρρεύσεις του 1989-1991 αποτέλεσαν την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Οι  "αλλαγές και μεταρρυθμίσεις" έγιναν το ιδεολογικό επικάλυμμα όλων ανεξαιρέτως των αστικών τάξεων διεθνώς. Κρατάει, άλλωστε, ως τις μέρες μας. Ότι πιο οπισθοδρομικό και σάπιο αναζητά το ψεύτικο λούστρο της "ανανέωσης". Ότι πιο καταπιεστικό, της "δημοκρατίας". Ότι πιο ανελεύθερο και εκμεταλλευτικό, της "ελευθερίας". 

Για το λαό της σημερινής Ρωσίας, τους λαούς των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας και τους λαούς όλου του κόσμου, το βιολογικό τέλος του Γκορμπατσόφ πρέπει να συμβολίσει το  "τέλος" μιας εποχής οπισθοχώρησης και ήττας, την "αρχή" μιας αντίστροφης πορείας ανασύστασης του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτήν την πορεία, οι πρωταγωνιστές του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικου συστήματος διαχρονικά σε Δύση και Ανατολή θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει: στους σκατοψυχους της ιστορίας!

Σ.Π.