ΑΝΗΣΥΧΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΤΗΣ

Για τον σύντροφο Αντρέα Βογιατζόγλου

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι  που αφήνουν το αποτύπωμά τους σε ό,τι ακουμπούν, που σημαδεύουν τις ζωές όσων τους πλησιάζουν. Τέτοιος ήταν ο Αντρέας. Δεν ταλαντεύτηκε μπροστά σε σταυροδρόμια, δεν δείλιασε ποτέ μες στη φουρτούνα, δεν αναπαύτηκε, δεν βολεύτηκε, δεν είπε ποτέ «ως εδώ καλά είναι». Η πίστη του στη δυνατότητα να αλλάξει αυτός ο άδικος κόσμος, στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού, ενώθηκε με την επιμονή και το πείσμα του. Στην καρδιά του κουβαλούσε τον νέο κόσμο που θέλουμε να χτίσουμε. Η πείρα τη ζωής και του αγώνα ήταν πασπαλισμένη με τη φρεσκάδα της σκέψης του. Έβλεπε μακριά. Ήταν ανήσυχο πνεύμα που δεν υποτάχτηκε ποτέ στον συσχετισμό. Καθοδήγησε την οργάνωση ώστε να μη σέρνεται από τα γεγονότα αλλά να τα καθορίζει με τις πρωτοβουλίες και τη δράση της. Ανήκει σε εκείνες τις προσωπικότητες που ό,τι είπε κι ό,τι έπραξε γίνεται μήνυμα και σύμβολο. Είναι οδηγητής.

Ο Αντρέας ήταν ένας σπουδαίος κομμουνιστής, ένας επαναστάτης σε εποχές που κυριαρχεί ο συμβιβασμός. Πάλευε για τη ζωή, αγαπούσε τη ζωή, πονούσε τους ανθρώπους. Το πονηρό του χαμόγελο ήταν γεμάτο τρυφερότητα. Ο παρορμητισμός ήτανε απότοκο του συναισθηματισμού του και της έγνοιας του για την οργάνωση, τους συντρόφους του και το κίνημα. Είχε ζεστή καρδιά, καθαρά χέρια και φωτεινό μυαλό.

Οι κομμουνιστές δεν υπομένουν το άδικο για να δικαιωθούν μετά θάνατο. Δεν πιστεύουνε στην κόλαση και τον παράδεισο, δεν καρτερούνε ανάσταση νεκρών. Βλέπουν την κόλαση της Γης και τους Κέρβερους που μας φρουρούν για να μην αποδράσουμε από την επίγεια φυλακή που μας στερεί τον κόσμο. Δίνουνε μάχες όσο ζουν.

Ο Αντρέας έδωσε πολλές μάχες στη ζωή του. Παλικαρίσια έδωσε τη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Η είδηση του θανάτου του δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τον αναμέναμε .Μα και πάλι είναι δύσκολο να δεχτούμε τον χαμό του.

Ο σύντροφος Αντρέας  δεν ακούει τα «αντίο» και τα «καλό ταξίδι». Αυτό το ξέρουμε όλοι. Όμως, ο αποχαιρετισμός των νεκρών είναι μια ανάγκη όσων μένουν πίσω, των ζωντανών. Ό,τι δεν προλάβαμε να πούμε, ό,τι ανάμνηση έχουμε, ό,τι όμορφο ζήσαμε με εκείνον που έχει φύγει, πονάει λιγότερο όταν το λέμε δυνατά, όταν το μοιραζόμαστε. Ο αποχαιρετισμός μιας σπουδαίας προσωπικότητας, όπως ήταν ο Αντρέας, είναι μια πολιτική πράξη.

Λέμε συχνά πως τιμάμε με αγώνες τους νεκρούς μας. Μα δεν αρκεί η συμμετοχή σε αυτούς. Ο Αντρέας έβαλε τον πήχη πιο ψηλά. Καλούμαστε να παίζουμε ρόλο σε αυτούς, να τους καθοδηγήσουμε.

Σύντροφοι, μας αγαπούσε όσο δεν φανταζόμαστε!

Τα σύννεφα χαμήλωσαν πάνω από την καρδιά μας.

Βρέχει, μα βρέχει μέσα μας.

Εάν κοιτάξουμε ψηλά είναι ο ουρανός καθάριος.

Φως και το σφυροδρέπανο σκεπάζει τον νεκρό μας.

Πέθανε ο Αντρέας, μα οδηγεί και πάλι τη διαδήλωση.

Με υψωμένες τις γροθιές τον αποχαιρετούμε!

Β.Δ.