Και με αυτή τη φράση στα 20 και κάτι χρόνια αλλάζει η αντίληψή σου για δεύτερη φορά (αν θεωρηθεί πρώτη η στροφή σου στις αριστερές ιδέες). Η κατάρριψη στα μάτια μου του μηχανιστικού τρόπου σκέψης που είχα και το γεγονός ότι μπροστά μου ξεδιπλωνόταν κάτι ποιο σύνθετο, πιο μεγάλο απ' όσο νόμιζα, κάτι ζωντανό και μεταβαλλόμενο, μου φαινόταν εκείνη την εποχή τρομακτικό. Και περνάει ο καιρός και νιώθεις πιο φτωχός και βαρύτερα τα βήματά σου, γιατί βλέπεις πως σιγά σιγά αρχίζουν και λείπουν αρκετοί και αναντικατάστατοι από αυτόν τον οργανισμό. Όμως εκπλήσσομαι καμιά φορά με τον εαυτό μου όταν με παίρνουν σύντροφοι τηλέφωνο και μου λένε «και τι θα κάνουμε τώρα χωρίς τον Αντρέα;» και αυθόρμητα και αβίαστα μου βγαίνει: Προχωράμε.
Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Αντρέα και φαντάζομαι θα ειπωθούν, ότι είχε πάθος, επίμονη θέληση, μίσος (ιερό μίσος τολμώ να πω) για την καταπίεση και το άδικο, λαϊκότητα, συγκρότηση. Στόφα αγωνιστή άλλης εποχής, όχι από αυτούς που έκαναν ταμείο την πολιτική τους διαδρομή αλλά από τους άλλους, από αυτούς που έχουμε ανάγκη που συνέχιζαν ως τα στερνά τους να είναι στον αγώνα ακόμα και όταν ο καρκίνος το έκανε πιο δύσκολο. Είναι κάποιοι ζωντανοί που κάποιες φορές δεν αξίζει μία η θύμησή τους, υπάρχουν όμως και κάποιοι νεκροί που δύσκολα λησμονιούνται. Ο Αντρέας ήταν ένας από αυτούς για όσους τον γνώρισαν, δεν πέρασε στο διάβα της ζωής απαρατήρητος.
Με βαριές καρδιές με θλίψη και με δυσκολία στην αρχή αλλά τι άλλο να κάνουμε πέρα από αυτό που μας έμαθαν: Προχωράμε. Γιατί η ταξική πάλη προχωράει η ζωή προχωράει και εμείς θέλουμε να είμαστε μπροστά και όχι να τρέχουμε για να προλάβουμε. Έτσι μας έμαθε και ο Αντρέας και έτσι θα μάθουμε και εμείς τους επόμενους.
Δημήτρης Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου