Για να απεργήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι. Για να μαζικοποιηθούν οι απεργιακές συγκεντρώσεις. Για να διαδηλώσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι ενάντια στην βάρβαρη αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική:
- που λεηλατεί δικαιώματα και μισθούς,
- που επιβάλλει γενικευμένη φτώχεια και εξαθλίωση,
- που απαιτεί και θέλει να επιβάλει ακόμη και με τη βία την υποταγή λαού και εργαζομένων στα αντιδραστικά σχέδια του κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών,
- που πυροδοτεί τη γενίκευση του πολέμου.
Η οργή των εργαζομένων περισσεύει. Από τους απεργούς στη Μαλαματίνα που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση τα ΜΑΤ και τις συλλήψεις, μέχρι τους εργαζομένους του Κωτσόβολου που βρέθηκαν κλειδωμένοι από την εργοδοσία... Από τους εργαζόμενους στα εργοτάξια μέχρι τους εργαζόμενους-διανομείς, που βλέπουν τους συναδέλφους τους να σκοτώνονται και να τσακίζονται... Οι εργαζόμενοι ζουν καθημερινά στο πετσί τους την επέλαση του εργασιακού μεσαίωνα, την απαξίωση των κόπων τους, των θυσιών τους και της ίδιας τους της ζωής. Την ίδια ώρα που αυτοί οι κόποι και αυτές οι θυσίες δεν φτάνουν ούτε για να καλύψουν τα έξοδα για το καθημερινό τραπέζι. Την ίδια ώρα που κινδυνεύουν να χάσουν ακόμη και τα σπίτια τους, προκειμένου να θησαυρίσουν ακόμη περισσότερο το κεφάλαιο και οι παρατρεχάμενοί του, όπως οι διάφοροι Πάτσηδες και τα κάθε λογής -κυβερνητικά και μη- όρνεα.
Οι εργαζόμενοι ζουν τα αποτελέσματα της ολομέτωπης αντιδραστικής επίθεσης που έχει εξαπολύσει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, για να αντιμετωπίσει την κρίση του και για να περισώσει τα κέρδη του. Και παράλληλα με αυτό, ζουν τα αποτελέσματα της αποσυγκρότησης και της υποχώρησης του εργατικού κινήματος. Κι ας μην αντιλαμβάνονται ότι αυτή είναι η πραγματική αιτία. Οι νεότεροι εργαζόμενοι (αλλά όχι μόνο αυτοί) δεν έχουν καν υπόψη τους τι σημαίνει δυνατό, οργανωμένο, ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα. Και πώς να το έχουν, όταν εδώ και δεκαετίες στην ηγεσία του συνδικαλισμού κυριαρχούν οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής.
Αλλά και οι παλαιότεροι εργαζόμενοι, που ίσως πρόλαβαν κάποια υπολείμματα μιας τέτοιας συγκρότησης, έχουν επιπλέον να διαχειριστούν το βάρος της απογοήτευσης που έφερε η υποχώρηση του εργατικού κινήματος και των εργατικών διεκδικήσεων. Έχουν να διαχειριστούν το βάρος των απανωτών ξεπουλημάτων που έχουν υποστεί από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες οι εργατικοί αγώνες, αγώνες που δόθηκαν με μαζικότητα και αξιώσεις. Ας δει κάποιος την απαξιωτική, υπονομευτική συμπεριφορά των ηγεσιών αυτών προς τον ηρωικό απεργιακό αγώνα στη Μαλαματίνα και θα καταλάβει.
Με τον ίδιο τρόπο αυτές οι δυνάμεις στο εργατικό κίνημα υπονομεύουν και τη μάχη της απεργίας στις 9 Νοέμβρη. Γιατί αυτό που τους απασχολεί δεν είναι το πώς θα οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων με προοπτική συνέχειας και νίκης, αλλά πώς θα πλασαριστούν οι ίδιες στο πεδίο της συνδιαλλαγής με το αστικό σύστημα.
«Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα επιβάλλεται να έχουν μια θέση στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου, για το σχεδιασμό και την εφαρμογή μέτρων κατά της κρίσης. Αυτή είναι η δοκιμασμένη μέθοδος για την επιτυχή διαχείριση της κρίσης» αναφέρει γεμάτη θράσος η ΓΣΕΕ στο φυλλάδιό της για την απεργία. Από πού να το πιάσεις και τι να αφήσεις! Αυτός είναι ο ρόλος των οργάνων του εργατικού κινήματος; Να κάνουν τον συμβουλάτορα στο σύστημα μπας και βγει από την κρίση του; Να σπέρνουν αυταπάτες ότι η κρίση του συστήματος μπορεί να ξεπεραστεί προς όφελος των εργαζομένων; Και πού δοκιμάστηκε, άραγε, η μέθοδος του ψευτοδιαλόγου, πέρα από το να ξεδοντιάζει τις εργατικές διεκδικήσεις και να κηρύσσει την ταξική υποταγή στο δήθεν «κοινό εθνικό συμφέρον»; Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ θέλουν την απεργία της 9ης Νοέμβρη να είναι μια άσφαιρη τουφεκιά που θα τους δώσει τη δυνατότητα να αναλάβουν αναβαθμισμένο ρόλο στο πλευρό της άρχουσας τάξης.
Η απεργία στις 9 Νοέμβρη πρέπει να δοθεί κόντρα σε αυτούς και τα λογική τους. Πρέπει να δοθεί βάζοντας την κατεύθυνση της αποφασιστικής ταξικής διεκδίκησης αυξήσεων στους μισθούς και συλλογικών συμβάσεων. Κατεύθυνση που δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν υπόθεση «μια ριξιάς», αλλά σαν μια υπόθεση συνεχούς πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Κατεύθυνση που δεν βολεύεται στους εκλογικούς σχεδιασμούς του ΚΚΕ και της αντανάκλασής τους στη γραμμή του ΠΑΜΕ. Για το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, όπως και για τις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, η απεργία στις 9 Νοέμβρη δεν γίνεται με καμία προοπτική συνέχειας. Γίνεται με τη γνωστή, παλιά λογική, της καταγραφής του συσχετισμού στο εργατικό κίνημα, προκειμένου αυτή η καταγραφή να χρησιμοποιηθεί στο παζάρι με τις αστικές δυνάμεις. Και πάντα με το βλέμμα στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Παρά τα μεγάλα λόγια και τις διακηρύξεις (ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να προβάλλει την απεργία) η απεργία στις 9 Νοέμβρη δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Θέλει δουλειά μέχρι την τελευταία στιγμή. Παρεμβάσεις και συζητήσεις στους χώρους δουλειάς. Συζήτηση με κάθε συνάδελφο ξεχωριστά. Συζήτηση ουσιαστική, που θα εξοπλίζει τους εργαζόμενους, τόσο ενάντια στην πολιτική του κεφάλαιου και την εργοδοσία όσο και ενάντια στην υπονομευτική στάση των κυρίαρχων δυνάμεων στο συνδικαλισμό. Συζήτηση που θα χτυπάει το κλίμα της απαισιοδοξίας, της μοιρολατρίας και της ανημπόριας. Που θα μετατρέψει την οργή σε οργανωμένη, συστηματική, αποφασιστική δράση.
9 ΝΟΕΜΒΡΗ: ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ!
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ:
- ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ
- ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
- ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
- ΕΙΡΗΝΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου