Η ζωή θα δείξει αν και μέχρι που «η εργατική τάξη επιστρέφει» όπως, με σίγουρα αρκετή δόση βερμπαλισμού και προκειμένου να διασκεδάσουν τις ευθύνες τους για την πολιτικο-ιδεολογική διάλυσή της, αναφέρουν συνδικαλιστές ηγέτες του σπουδαίου όμως για τα δεδομένα των καιρών εργατικού απεργιακού κινήματος στην Αγγλία, τη Γαλλία και άλλες χώρες της Ευρώπης. Τις τελευταίες μέρες το απεργιακό κίνημα και οι εργατικές διαδηλώσεις στη Γαλλία αλλά και σε Ισπανία- Πορτογαλία πήραν τη σκυτάλη από την Αυγουστιάτικη απεργιακή πλημμυρίδα σε λιμενεργάτες, αεροδρόμια, ταχυδρομεία κ.λπ. στην Αγγλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο και αλλού στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ.
Οι σύγχρονοι Θατσερικοί λυσσομανάνε κατά του «θράσους» των απεργών. Η «κοινωνική» Ευρώπη φασιστικοποιεί καιρό τώρα το θεσμικό πλαίσιο και τη δημόσια ζωή ακριβώς για να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους «πρωτόγονες» συμπεριφορές. Ηγέτες σαν τον Μακρόν, την Τρας, τον Μητσοτάκη και το γνωστό Σόιμπλε που τώρα συνιστά στους Γερμανούς εργάτες διπλά πουλόβερ και κεριά και όχι πια άλλες απαιτήσεις από το κράτος, είναι αυτοί που αντιστοιχούν στην εποχή της πιο άγριας επίθεσης κεφαλαίου ιμπεριαλιστών σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών.
Η βαθιά κρίση του συστήματος που εκπροσωπούν γεννά την ανάγκη παραπέρα έντασης της επίθεσης του κεφαλαίου. Από την άλλη η άνεση που νιώθουν στη βάση της διάλυσης της απειλής του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος τους αποθρασύνει και αρνούνται επίμονα έστω κάποια ουσιαστική ρύθμιση στη λεηλασία μισθών και συντάξεων από την ακρίβεια. Όπως τους τονίζουν τα επιτελεία του συστήματος σ’ όλο τον κόσμο οι αυξήσεις των μισθών δεν πρέπει να καλύψουν τον πληθωρισμό γιατί κάτι τέτοιο θα τον οδηγούσε σε αέναη ανακύκλωση…
Χρειάζεται λοιπόν σύμφωνα με τα επιτελεία του συστήματος της εκμετάλλευσης και του πολέμου να πεινάσουν και να παγώσουν αυτοί που παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας για να διατηρηθεί υπό έλεγχο η λειτουργία του συστήματος. Κοινώς να πεινάσουν και να παγώσουν εργάτες εργαζόμενοι και όλος ο κόσμος της δουλειάς για να αντιμετωπίσει την κρίση της η κεφαλαιοκρατία παρά την πλέρια απορρύθμιση που φέρνει η κλιμάκωση του πολέμου στο πλαίσιο των άγριων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Έχουμε πόλεμο επαναλαμβάνουν ο Μητσοτάκης, ο Άδωνης και κάθε συστημικό φερέφωνο στη χώρα μας για να πειθαναγκάσει στην αποδοχή της βαρβαρότητας. Η πολιτισμένη Δύση μας λένε στο όνομα της Ειρήνης και της δημοκρατίας πολεμά την αυταρχική και βάναυση Ρωσία του Πούτιν, αλλά και την Κίνα και κάθε απολίτιστο όπως άλλωστε πράττει συστηματικά σ’ όλη της την ιστορία…
Στον πολιτισμό της Δύσης που αναφέρονται ανήκουν ήδη εκατόμβες στα πολεμικά σφαγεία του Α’ και Β’ παγκόσμιου πολέμου, της Χιροσίμα, του Βιετνάμ, της Γιουγκοσλαβίας κ.ο.κ. και ότι πιο φρικαλέα βαρβαρότητα έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι νοσταλγοί ωστόσο του τσαρισμού και της αυτοκρατορικής Ρωσίας με την ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση και το πολεμικό σφαγείο της Ουκρανίας παρέχουν στη Δύση πολύτιμο άλλοθι για να αξιοποιεί (ιδιαίτερα οι ΗΠΑ) αυτό τον πόλεμο σχετικά ανέξοδα. Ενισχύεται έτσι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, το ΝΑΤΟ, αλλά και η παραπέρα κυριαρχία συνολικά του συστήματος της εκμετάλλευσης σε βάρος των λαών.
Όλα αυτά στη σκιά της απειλής του ολέθρου σε μια εποχή που η διάλυση του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος παραλύει τη δυνατότητα των μαζών παγκόσμια να βγουν στο προσκήνιο και να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Αυτό είναι η σκληρή πραγματικότητα και όσοι θέλουν να συμβάλλουν στην ανατροπή της, οφείλουν πρώτα- πρώτα να την αναγνωρίσουν. Παρά τη ζοφερή πραγματικότητα είναι γεγονός ελπιδοφόρο οι όλο και πιο αναβαθμισμένες αντιστάσεις των εργαζόμενων μαζών. Κρίσιμο ζήτημα πάντα να μη χάνουμε το μέτρο.
Σήμερα οι στρατιές των προλετάριων από την Κίνα, την Ινδία, το Πακιστάν και την Αίγυπτο ως το Παρίσι και από τα λιμάνια και τα εργοστάσια της Γερμανίας και του Βελγίου μέχρι τη Βραζιλία, και η βαρβαρότητα του συστήματος από την άλλη, επιβεβαιώνουν την ιστορική δυνατότητα και την ιστορική αναγκαιότητα της επανάστασης και του σοσιαλισμού! Όμως η εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης, για να ξαναγίνει ραχοκοκαλιά της πάλης των λαών για μια τέτοια υπόθεση, δε φαίνεται ακόμη κάπου να έχει πάρει μπρος στα σοβαρά. Σ’ αυτή τη βάση αν αξιολογήσουμε μια σειρά επίμονους απεργιακούς αγώνες της εργατικής τάξης σε διάφορα σημεία του πλανήτη θα πρέπει να τους δούμε (παρότι σε πρώτη φάση θα μένουν ίσως στον οικονομισμό και θα υπολείπονται σε πολλά σημεία έναντι της υπεροχής του αντιπάλου), σαν το αναγκαίο έδαφος για την εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης. Η πύκνωσή τους μπορεί να γεννήσει τη νέα ποιότητα σε επίπεδο συγκρότησης, με δεδομένο ότι η σχεδόν μηδενική ανοχή του συστήματος σε τέτοιες «πρωτόγονες συμπεριφορές» θα φέρει συγκρούσεις και την αναγκαία πείρα και πολιτικοποίηση που γεννά πάντα η κίνηση των μαζών. Οι εργατικές μάζες μαθαίνουν μέσα από την πείρα των αγώνων τους. Αυτή την πείρα αποκτούν τις τελευταίες μέρες οι απεργοί εργάτες της Total στη Γαλλία που οργίζονται γιατί αυγατίζει τα κέρδη της, ενώ αυτοί καλούνται να πεινάσουν.
Νόμοι, ενάντια στις διαδηλώσεις και τις απεργίες, σαν του Χατζηδάκη έχουν στηθεί καθόλου τυχαία χρόνια τώρα παντού, ακριβώς γιατί οι δυνάμεις του συστήματος ξέρανε πάντα πως η επίθεση του κεφαλαίου δεν έχει κανένα όριο. Δεν έχει σταματημό. Το σύνθημα «στο δρόμο λαέ μπορείς να τους νικήσεις δε θα σταματήσουν αν δε τους σταματήσεις» θα γίνεται όλο και πιο κατανοητό και στη χώρα μας και σε κάθε χώρα.
Όμως στη χώρα μας που η οργή στις εργαζόμενες μάζες ξεχειλίζει, οι οργανώσεις και οι αγωνιστές της Αριστεράς που θέλουν να υπηρετήσουν τη γραμμή της πάλης της εργατικής τάξης πρέπει να βροντοφωνάξουν με κάθε ευκαιρία ένα ακόμη σύνθημα. «Συλλογικές συμβάσεις πραγματικές αυξήσεις μ’ αγώνα και απεργία μπορείς να τους νικήσεις». Συνολικότερα είναι εφικτό και αναγκαίο να προταχθεί και μάλιστα με όρους ευρείας κοινής δράσης των αριστερών το δίκιο και η αναγκαιότητα του αιτήματος πάλης των εργαζόμενων για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις στο κόστος της ζωής. Είναι όπως είπαμε το αίτημα που το σύστημα το απαγορεύει και κοροϊδεύει με επιδόματα, καλάθια και pass. Αυτή η απαγόρευση και η ιδεολογική απονομιμοποίηση είναι που κάνει μια σειρά οργανώσεις να μην αποτολμούν να το προτάξουν με δοσμένο το λεγκαλισμό και την υποταγή τους στα όρια που τους βάζει σύστημα.
Στην καλύτερη περίπτωση το αίτημα για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς τσουβαλιάζεται υποβαθμισμένο στο πλαίσιο πλειάδας αιτημάτων, συχνά καθαρά διαχειριστικών, χωρίς καν την έγνοια να προταχθεί σαν αίτημα πάλης των εργαζόμενων όπως υπαγορεύει η ταξική πάλη και η ίδια η ζωή. Σ’ όλες τις απεργίες σε Ευρώπη και ΗΠΑ και τώρα επίμονα από τους εργαζόμενους στην Total στη Γαλλία η ίδια η ζωή θέτει στην ταξική πάλη καθαρά το αίτημα παρά την υποταγή της αριστεράς και τη συστημική συμπεριφορά χρόνια τώρα των συνδικαλιστών. Η ακρίβεια είναι καθολική σε όλα τα βασικά αγαθά λαϊκής κατανάλωσης και λεηλατεί τους μισθούς σε ποσοστά όχι 10 και 12% που είναι μεσοσταθμικά ο πληθωρισμός, αλλά σε ποσοστό 30 και 40% που είναι η αύξηση στο κόστος λειτουργίας και ζωής ενός λαϊκού νοικοκυριού. Και αυτό δε σταματά. Όταν οι μισθοί φτώχειας από πριν δεν έφταναν, τώρα αυτό το αυξημένο κόστος (που είναι αναγκαίο για τη ζωή του λαού) λεηλατεί τους μισθούς φτώχειας και τους κάνει μισθούς πείνας.
Στο νέο γύρο ανελέητης επίθεσης στους εργαζόμενους μέσα από την ακρίβεια, μόνο το αίτημα για πραγματικές αυξήσεις μπορεί να συγκροτήσει την αντίσταση των εργαζόμενων και να διαμορφώσει όρους μαζικής πάλης κόντρα στη διάλυση, την υποταγή, τις εκλογικές και κάθε λογής αυταπάτες.
Ας το προτάξουν αποφασιστικά αυτοί που πιστεύουν στην προοπτική της πάλης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών. Είναι ένα αίτημα πάλης που εξ αντικειμένου ανοίγει τη συζήτηση για το δίκιο και την ανάγκη ζωής των εργαζόμενων να παλέψουν έξω από συστημικά και ρεφορμιστικά πλαίσια, αλλά και αγνοώντας απαγορεύσεις (ν. Χατζηδάκη κ.λπ.) όπως γινόταν πάντα. Αν μη τι άλλο σ’ ένα πνεύμα και μια αντίληψη που το στίγμα τους το δίνει καθαρά το αίτημα, μπορεί να διατρανωθεί μαζικά στους εργαζόμενους κάτι που τους είναι απλό γιατί το ζουν καθημερινά: πως δεν είναι στην ίδια βάρκα κεφάλαιο και εργάτες, πως για την ειρήνη και το μέλλον μας πρέπει να πολεμήσουμε από κάθε άποψη τον πόλεμο που κήρυξαν στη ζωή μας κεφάλαιο- κυβέρνηση- ιμπεριαλιστές.
Η γενική απεργία της 9 Νοέμβρη δεν πρέπει να μείνει στα χέρια της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας ούτε στην εργολαβική αντίληψη του ΠΑΜΕ για το κίνημα, που αρνείται την αποφασιστική πρόταξη αυτού του αιτήματος. Έστω όμως και με διαφορετικές απόψεις μια σειρά δυνάμεις είναι θετικό που σμίγουν για την επιτυχία της απεργίας στις 9 του Νοέμβρη. Η οργή των εργαζόμενων μπορεί να την αξιοποιήσει και έτσι η απεργία να παράξει τα δικά της δεδομένα. Από τώρα αλλά και μετά την απεργία χωρίς αυταπάτες και χωρίς υποταγή στους αρνητικούς συσχετισμούς, να προτάξουμε στους εργαζόμενους την αντικειμενικά αναγκαία γραμμή πάλης. Να θυμηθούμε όλοι πως η εργατιά νικά μ’ αγώνα και απεργία. Μεγάλα τα εμπόδια, δοσμένη η καταστολή, μα για το δίκιο και την ευρύτερα ελπιδοφόρα προοπτική της εργατικής τάξης, άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Κοκολαντωνάκης Νεκτάριος , μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης και του ΚΚΕ(μ-λ)
Άρθρο που δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο Οκτώβρη 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου