ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕΤΡΑΜΕ ΝΕΚΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΡΑΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΕΡΔΗ;

Για άλλη μια φορά πολλοί πέφτουν από τα σύννεφα  βλέποντας πόσο λίγη σημασία έχουν οι ζωές μας και πόσο το μεγάλο κεφάλαιο, οι μικρότεροι εργοδότες, αλλά και το δημόσιο το ίδιο, αποφεύγουν να πάρουν τα απαραίτητα μέσα προστασίας, παντού όπου τους παίρνει. Και, δυστυχώς, όσο είμαστε ανοργάνωτοι, τους παίρνει σχεδόν παντού.

Έτσι, εκτός από τα εργοδοτικά εγκλήματα που αυξάνονται πολύ τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά βλέπουμε για τις συνθήκες που επικρατούν στα καράβια, στο μετρό -που δεν αγοράστηκε ούτε ένας νέος συρμός κι ούτε προσλήφθηκε ούτε ένας νέος εργαζόμενος αν και το δίκτυο επεκτάθηκε κι εξυπηρετεί καθημερινά χιλιάδες νέους επιβάτες, στα αστικά λεωφορεία αλλά και τα ΚΤΕΛ, στα αεροδρόμια που όλες οι εταιρίες μειώσανε το προσωπικό τους με πρόσχημα την πανδημία. Παντού γι' αυτούς η ασφάλειά μας είναι χαμένα χρήματα. Η ζωή μας δεν μπαίνει σε καμιά σύγκριση με τα κέρδη τους, όσα κι αν είναι. Ακόμη και για κάτι που στοίχιζε ελάχιστα έχει πεθάνει κόσμος, γιατί για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του είμαστε αναλώσιμοι.

Χιλιάδες άνθρωποι θα ζούσαν σήμερα αν είχαν προσληφθεί εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, αν άνοιγαν νέες απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, αν υπήρχε πρωτοβάθμια  περίθαλψη. Αν δεν στοιβαζόταν ο κόσμος στους συρμούς και τα λεωφορεία, αν υπήρχαν λιγότεροι μαθητές στις αίθουσες. Όμως για τα ΜΜΕξαπάτησης και την κυβέρνηση, «τα πήγαμε σχετικά καλά». Το ότι η χώρα μας έχει καταρρίψει πολλά αρνητικά ρεκόρ και κατατάσσεται ψηλά στις μαύρες λίστες κάνουν πως δεν το ξέρουν και πως δεν το ξέρουμε.

Με τις βροχές πλημμυρίζουμε, με τα χιόνια αποκλειόμαστε, με τις φωτιές καιγόμαστε, αλλά «τι να σου κάνει κι η κυβέρνηση». Για πυροσβέστες, ελικόπτερα, αντιπλημμυρικά κι αντιπυρικά έργα δεν έχει ποτέ λεφτά. Άλλωστε φταίει η κλιματική αλλαγή, για την οποία άραγε ποιος φταίει; Μόνος του ο καιρός τρελάθηκε; Το ότι το κεφάλαιο, εκτός από μας, δεν δίνει μία ούτε για το περιβάλλον παντού στον κόσμο, δεν δημιουργεί κι επιδεινώνει όλα αυτά τα προβλήματα;

Κι αν τα πράγματα είναι έτσι, το δικό μας καθήκον, όλων αυτών που θεωρούμαστε από το σύστημα αναλώσιμοι και παράπλευρες απώλειες, ποιο είναι; Να κάνουμε απλά διάγνωση της κατάστασης; Να βρούμε απλά ποιοι φταίνε; Να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να τιμωρήσουμε αυτούς που φταίνε σήμερα ψηφίζοντας αυτούς που φταίγανε χθες; Να πούμε ότι όλοι φταίνε, να μην ψηφίσουμε κανέναν; Να κάνουμε το σταυρό μας και να ζητήσουμε άνωθεν προστασία;

Μάλλον αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να είμαστε αδύναμοι, δηλαδή ανοργάνωτοι. Στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές, πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Φτάσαμε στο σημείο που και για να ζήσουμε πρέπει ν' αγωνιστούμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχουν ούτε και υπήρχαν ποτέ σωτήρες. Ό,τι κέρδισαν οι λαοί ως τώρα, το κέρδισαν με πολύ κόπο και με πολύ αίμα. Το σύστημα από μόνο του δεν παραχωρεί τίποτα. Ακόμα και την περίοδο των «παχιών αγελάδων», κέρδιζε εκατό από τη δουλειά μας και μας έδινε ένα.

Οι ταξικοί μας εχθροί δεν θα μας συμπονέσουν ποτέ. Όσο παλεύουμε θα κερδίζουμε. Όσο καθόμαστε θα χάνουμε.
Με αγώνες να τιμήσουμε τους νεκρούς μας. Με αγώνες να διασφαλίσουμε ότι δεν θα υπάρξουν κι άλλοι.

Α.Λ. - Νοσηλεύτρια