Αγαπητή εξαδέρφη Ευτέρπη...

...σου στέλνω αυτές τις κάρτες γιατί δε θα καταφέρω να παραβρεθώ στη βεγγέρα σου! Για πρώτη φορά στη ζωή μου, επιτέλους, στάθηκα τυχερή! Βρίσκομαι σε εξωτικό προορισμό. Κατάφερα να πάρω το evros pass!!!! Επιλέχθηκα από τους πρώτους, πριν καν σβήσει η φωτιά!!!

Αχ δεν καταλαβαίνω γιατί βρίσκουν αηδιαστική, άρρωστη και εμετική αυτήν τη μοναδική ευκαιρία! Είναι αφιλόξενοι όσοι συνάντησα ερχόμενη, δεν έχουν διόλου ηρεμία στην ψυχή τους. Με είπαν τέρας! Εμένα, την πιο γλυκιά λωτοφάγο που θα μπορούσαν να συναντήσουν. Και εμένα δηλαδή. Βρίζουν όλη μέρα. Έλεος πια με τη μικροψυχία. Δε μπορώ.

Είδα συγκλονιστικά πράγματα εδώ. Έμεινα σε αυτό το υπέροχο γραφικό χωριό. Είχε όλο καεί. Τόσο απόκοσμο και ατμοσφαιρικό. Κάθε μου βήμα ήταν σαν να πρωταγωνιστώ σε ταινία. Άνθρωπο δεν είδα. Την είχα ανάγκη μωρέ λίγη ησυχία. Έβρεχε καύτρες, κάρβουνο, αποκαΐδια. Όπου πατούσα ένα γλυκό κρατς-κρατς συνόδευε την τρυφερή αυτή θανατερή σιωπή.

Είδα τη φωτιά να κυνηγάει λυσσασμένα έναν άνθρωπο. Δυνατή σαν διαβόλου βλέμμα, κατακόκκινη σαν αίμα, ήταν παντού. Θεόρατη. Ήταν συναρπαστικό. Κι αυτός ο ανθρωπάκος, τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο. Τον σκέφτομαι τώρα να τρέχει κι αναρωτιέμαι, μήπως ήρθε η ώρα επιτέλους να γραφτώ γυμναστήριο;

Είδα δύο υπέροχους ερωτευμένους πελαργούς να δίνουν το τελευταίο τους φιλί. Μια αιώνια στιγμή, δευτερόλεπτα πριν τους καταπιεί το θεριό. Αχ, ο έρωτας! Εγώ άραγε θα ερωτευτώ ποτέ τόσο;
Είδα και μια γιαγιά ανάμεσα στα εξωτικά μαύρα δέντρα. Καθόταν σ' ένα κούτσουρο. Μόλις με είδε, άρχισε την performance με σπαρακτική φωνή, "τσούρομαδηχτήκαμε παιδί μου! Κάηκε η ζωή μας! Στάχτη. Στάχτη. Στάχτη. Όλα." Και μετά μια παγερή σιωπή. Ένα άδειο βλέμμα. Δεν ήθελε να γίνει card Postal. Της έδωσα συγχαρητήρια, αν και ήταν λίγο μελοδραματική. Συνέχισα το οδοιπορικό μου.

Πιο κάτω, συνάντησα αυτό το περίεργο πουλί, μαυρόγυπας συστήθηκε. Τα είπαμε λιγάκι. Ήταν κάπως σαστισμένος. Ήρθε να βρει το σπίτι του. Κοίταξε από δω, κοίταξε από εκεί, έψαξε, έψαξε. Στην αρχή, δεν καταλάβαινε. Δεν ήθελε! Μετά το πήρε απόφαση. Κάηκε το σπίτι μου, είπε. Έμαθε ότι έγινε διάσημος. Χαμός στα social media. Αναρτήσεις παντού. Συμπαράσταση. Συμπόνια. Λόγια. Λόγια. Λόγια. Ντράπηκε. Λίγο μετά κούνησε το κεφάλι του κι είπε "πάλι καλά που δεν είμαι άνθρωπος". Α, μα γιατί, διαμαρτυρήθηκα εγώ!

"Αν ήμουν άνθρωπος, κανένας δε θα έχει αγωνία πως θα ζήσω. Μετανάστης, θα 'λέγαν, έχει τίποτα χαρτιά στο ράμφος; Παράνομος είναι. Γιατί δεν υπερασπίστηκε το σπίτι του; Γιατί δεν μπήκε να καεί στη φωτιά; Ήρθε εδώ να μας καταστρέψει. Γι' αυτό είναι αλώβητος. Ύστερα θα μ' έκλειναν σε κλουβί, θα με απειλούσαν, θα με χτυπούσαν, θα έσπαγαν ο,τι δικό μου έβρισκαν μπροστά τους, θα έκαιγαν ο,τι είχε γλιτώσει από τη μεγάλη φωτιά". Πήγα κάτι να πω, δεν πρόλαβα. Δε με κοίταξε καν. Άνοιξε τα φτερά του και κίνησε να φύγει. "Τουλάχιστον έχω φτερά" φώναξε "αλήθεια, τα δικά σου τι έπαθαν;"

Πουλάκι είναι και ας λαλεί, πουλάκι είναι κι ας λέει, ε ξαδέρφη;

Σε φιλώ

ΥΓ. Βλέπω τώρα τι γίνεται στον Βόλο και στα αγαπημένα μας χωριά του Πηλίου. Σκέφτομαι τα ανέμελα παιδικά καλοκαίρια στο Χόρτο! Ελπίζω να βγάλουν έγκαιρα και Μαγνησία pass. Το θυμάσαι ότι είμαι δεινή κολυμβήτρια, Ε;