Δεν μπορεί να σταθεί θέση πραγματικής αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης αν δεν περιλαμβάνει τη θέση για «νίκη της Παλαιστινιακής αντίστασης».
Οι τοποθετήσεις απλά για το σταμάτημα των εχθροπραξιών (αλήθεια ποιος θα τις σταματήσει;) και υπέρ της ειρήνης μπορεί να βολεύουν κάποιες ενδιάμεσες στην αντιπαράθεση δυνάμεις, τις ηγεσίες των αραβικών χωρών εν προκειμένω (και ψεύτικων φίλων της Παλαιστίνης), μπορεί να είναι έως και χρήσιμες σε πρώτη φάση καθώς πιέζουν το Ισραήλ που απαιτεί πλήρη ευθυγράμμιση (φάνηκε από το πως αντέδρασε ο αντιπρόσωπος του στον ΟΗΕ) αλλά χάνουν όλο το κύρος τους αν δεν συνοδεύονται με τη θέση για τη νίκη της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Ακόμη και όταν δηλώνεται ξεκάθαρα «πως είμαστε με τους Παλαιστίνιους» πολύ ορθή θέση που εκφράζει σήμερα ο Ριζοσπάστης.
Γιατί η νίκη της Παλαιστινιακής Αντίστασης (είτε πρόκειται για υποχώρηση των Ισραηλινών όσο φέρετρα στρατιωτών γυρίζουν πίσω σε μια χώρα που ο μισός πληθυσμός είναι ενάντια στην εισβολή, είτε πρόκειται για μια πύρρειο «νίκη» μακροχρόνιας εμπλοκής) είναι το ιστορικό γεγονός που θα στείλει το μήνυμα του δήθεν ανίκητου των ιμπεριαλιστών και του βασικού τσομπανόσκυλου τους στην περιοχή.
Στην πραγματικότητα και όσον αφορά τον ελληνικό λαό μία τέτοια τοποθέτηση μπορεί να καλύψει και όσους από τις πλατύτερες λαϊκές μάζες σε μία πρώτη φάση κινούνται από αισθήματα ανθρωπιστικής αλληλεγγύης, υπεράσπισης της ειρήνης είτε ρέπουν περισσότερο στον… πατριωτισμό.
Τι ειρήνη θα διασφαλιστεί στην περιοχή αν νικήσει το σιωνιστικό έκτρωμα;
Τι σοι «πατριώτες» είναι οι κυβερνήσεις Ελλάδας - Κύπρου όταν οι λαός της Κύπρου ζει τη διχοτόμηση του νησιού και την «παράνομη» κατοχή (λες και υπάρχει και νόμιμη τέτοια)!
Καμία ταύτιση δεν μπορεί να υπάρξει με την ηγεσία του Ιράν που διατυπώνει παρόμοια θέση. Η αντιδραστική ιστορικά ηγεσία του Ιράν προσπάθησε όλα αυτά τα χρόνια να παρεμβαίνει μέσω αντιπροσώπων στην περιοχή και ενίσχυε την πολιτική των εκτοξεύσεων πυραύλων στο Ισραήλ κυρίως το προηγούμενο διάστημα μέσω της Παλαιστινιακής Τζιχάντ.
Οι εκτοξεύσεις πυραύλων δεν ενίσχυσαν ούτε πολιτικά ούτε στρατιωτικά τις θέσεις των μαχόμενων Παλαιστινίων αλλά ήταν χρήσιμες στην Ιρανική εξωτερική πολιτική που δεν «καίγεται» καθόλου για την Παλαιστινιακή υπόθεση. Αντίθετα επιδιώκει να την χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης στο Ισραήλ.
Η προβολή των δυνατοτήτων της «αντίστασης» σήμερα από μεριάς του Ιράν κρύβει την αδυναμία της ηγεσίας του να έρθει σε μία κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τους σιωνιστές τουλάχιστο σε αυτή τη φάση.
Πάντως δεν μπορεί να προσπεραστεί το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της Χαμάς (ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αφετηρίες της και την υποστήριξη που δέχεται) βρίσκεται στα τούνελ και στα χαλάσματα δίνονταςτην μάχη μέχρις εσχάτων.
Ούτε μπορεί να αγνοηθεί πως σε αυτή την πράξη αντίστασης ενάντια στη σιωνιστική βαρβαρότητα στρατεύονται όλες οι μεγαλύτερες και μικρότερες οργανώσεις των Παλαιστινίων.
Σε μία χώρα όπου ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1940 κάλεσε τους κομμουνιστές που κρατούνταν στις φυλακές του φασιστικού μεταξικού καθεστώτος να στρατευτούν ανεπιφύλακτα στο δίκαιο πόλεμο που διεξήγαγε τότε η ελληνική κυβέρνηση ενάντια στο φασίστα εισβολέα, δεν μπορούν να υπάρξουν στην τοποθέτηση κάθε πραγματικά προοδευτικού ανθρώπου σήμερα κρυμμένα ΝΑΙ πίσω από τις γραμμές του ΟΧΙ!
ΔΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου