Η
δημοσίευση δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με όλες τις απόψεις που
διατυπώνονται.
Περιφρόνηση/απέχθεια και χλευασμός: Ο άλλος ισραηλινός πόλεμος στην Παλαιστίνη*
του Ράμζι Μπαρούντ, 01/01/2024
Όταν οι σιωνιστικές πολιτοφυλακές, χρησιμοποιώντας προηγμένα δυτικά όπλα, κατέκτησαν την ιστορική Παλαιστίνη το 1947-48, εξέφρασαν τη νίκη τους μέσω της εσκεμμένης/συνειδητής ταπείνωσης των Παλαιστινίων. Μεγάλο μέρος αυτής της ταπείνωσης στόχευε ιδιαίτερα τις γυναίκες, γνωρίζοντας πώς η ατίμωση των παλαιστινίων γυναικών αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με την αραβική κουλτούρα, ένα αίσθημα ατίμωσης για ολόκληρη την κοινότητα.
Αυτή η στρατηγική παραμένει σε χρήση μέχρι σήμερα.
Όταν πλήθος παλαιστίνιες γυναίκες απελευθερώθηκαν, μετά τις ανταλλαγές αιχμαλώτων μεταξύ της Παλαιστινιακής Αντίστασης και του Ισραήλ, αρχής γενομένης από τις 24 Νοεμβρίου 2023, υπήρχαν πολύ λίγα περιθώρια απόκρυψης των γεγονότων. Σε αντίθεση με την παλαιστινιακή κοινότητα πριν από 75 χρόνια, η σημερινή γενιά δεν εσωτερικεύει πλέον την εσκεμμένη ταπείνωση των γυναικών και των ανδρών από το Ισραήλ, σαν μια πράξη συλλογικής ατίμωσης. Αυτό επέτρεψε σε πολλές γυναίκες κρατούμενες που αποφυλακίστηκαν πρόσφατα να μιλήσουν ανοιχτά, συχνά σε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση, για το είδος της ταπείνωσης στην οποία εκτέθηκαν κατά τη διάρκεια κράτησής τους από τον ισραηλινό στρατό.
 | ||
|
Ο ισραηλινός στρατός, ωστόσο, συνεχίζει να ενεργεί με την ίδια παλιά νοοτροπία, αντιλαμβανόμενος την ταπείνωση των Παλαιστινίων ως έκφραση κυριαρχίας, ισχύος και υπεροχής.
Με τα χρόνια, το Ισραήλ έχει τελειοποιήσει την πολιτική της ταπείνωσης –μια αντίληψη που βασίζεται στην ψυχολογική δύναμη της διαπόμπευσης ολόκληρων συλλογικοτήτων για να τονίσει την ασύμμετρη σχέση μεταξύ δύο ομάδων ανθρώπων: στην περίπτωση αυτή, του κατακτητή και του κατεχόμενου.
Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που, στις πρώτες ημέρες του ισραηλινού πολέμου στη Γάζα, το Ισραήλ έθεσε υπό κράτηση όλους τους παλαιστίνιους εργάτες από τη Λωρίδα που έτυχε να δούλευαν στο εσωτερικό του Ισραήλ ως φτηνοί εργάτες την στιγμή της επιχείρησης της 7ης Οκτωβρίου.
Η απανθρωποποίηση που αυτοί βίωσαν στα χέρια των Ισραηλινών στρατιωτών έδειξε μια αυξανόμενη τάση μεταξύ των Ισραηλινών να υποβιβάζουν τους Παλαιστίνιους χωρίς κανέναν λόγο/αιτία.
Ένα από τα χειρότερα τεκμηριωμένα επεισόδια έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου, όταν μια ομάδα Ισραηλινών στρατιωτών και εποίκων επιτέθηκε σε τρεις παλαιστίνιους ακτιβιστές στη Δυτική Όχθη. Οι ισραηλινές εφημερίδες Haaretz και The Times of Israel περιέγραψαν πώς οι τρεις δέχθηκαν επίθεση, ξεγυμνώθηκαν, δέθηκαν, φωτογραφήθηκαν, βασανίστηκαν και πώς τους περιέλουσαν με ούρα.
Αυτές οι εικόνες ήταν ακόμα νωπές στο μυαλό των Παλαιστινίων όταν εμφανίστηκαν νέες εικόνες από τη βόρεια Γάζα. Φωτογραφίες και βίντεο που δημοσιεύτηκαν στα ισραηλινά μέσα έδειχναν άνδρες γδυμένους με τα εσώρουχά τους, να τοποθετούνται σε μεγάλους αριθμούς στους δρόμους της Γάζας, περικυκλωμένους από καλά εξοπλισμένους και υποτίθεται απειλητικούς Ισραηλινούς στρατιώτες.
Οι άνδρες ήταν με χειροπέδες, δεμένοι μεταξύ τους, αναγκασμένοι να σκύβουν και στη συνέχεια, τελικά, ρίχτηκαν σε στρατιωτικά φορτηγά για να μεταφερθούν σε άγνωστη τοποθεσία.
Μερικοί από τους άνδρες τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι για να πουν ιστορίες τρόμου, που συχνά είχαν αιματηρό τέλος.
Αλλά γιατί το Ισραήλ το κάνει αυτό;
Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας του –βίαιη γέννηση και εξίσου βίαιη ύπαρξη– το Ισραήλ σκόπιμα ταπείνωνε τους Παλαιστίνιους ως έκφραση της δυσανάλογα μεγαλύτερης στρατιωτικής ισχύος του σε έναν κακότυχο, ευρισκόμενο υπό περιορισμό/έγκλειστο και κυρίως προσφυγικό πληθυσμό.
Αυτή η τακτική βρήκε μεγαλύτερη εφαρμογή κατά τη διάρκεια ορισμένων περιόδων της ιστορίας, όταν οι Παλαιστίνιοι ένιωθαν δύναμη, ως ένας τρόπος να σπάσουν το συλλογικό τους πνεύμα.
Η Πρώτη Ιντιφάντα, 1987-93, ήταν γεμάτη από αυτό το είδος της ταπείνωσης. Παιδιά και άνδρες ηλικίας μεταξύ 15 και 55 ετών συνήθως σύρονταν στις αυλές των σχολείων, γδύνονταν, αναγκάζονταν να γονατίζουν για ατελείωτες ώρες, ξυλοκοπούνταν και υβρίζονταν από ισραηλινούς στρατιώτες που χρησιμοποιούσαν μεγάφωνα.
Αυτές οι ύβρεις κάλυπταν όλα όσα αγαπούν/εκτιμούν ή είναι σημαντικά για τους Παλαιστίνιους –τις θρησκείες τους, τον Θεό τους, τις μητέρες τους, τους ιερούς τους τόπους και άλλα.
Στη συνέχεια, αγόρια και άντρες αναγκάζονταν να κάνουν συγκεκριμένες πράξεις, όπως να φτύνουν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου, να φωνάζουν συγκεκριμένες βρισιές, να χαστουκίζουν τον εαυτό τους ή ο ένας τον άλλον. Όσοι αρνούνταν υποτάσσονταν διά της βίας άμεσα, ξυλοκοπούνταν και συλλαμβάνονταν.
Οι μέθοδοι αυτές συνεχίζουν να εφαρμόζονται στις ισραηλινές φυλακές, ιδιαίτερα σε περιόδους απεργιών πείνας, αλλά και σε περιόδους ανακρίσεων. Στις τελευταίες περιπτώσεις, οι άνδρες απειλούνται με βιασμό των συζύγων ή των αδελφών τους· οι γυναίκες απειλούνται με σεξουαλική βία.
 | ||
|
Αυτά τα επεισόδια αντιμετωπίζονται συχνά με συλλογική παλαιστινιακή περιφρόνηση, η οποία τροφοδοτεί άμεσα την παλαιστινιακή λαϊκή αντίσταση.
Η εικόνα του Παλαιστίνιου μαχητή, ντυμένου με στρατιωτική φόρμα, να κραδαίνει ένα αυτόματο τουφέκι ενώ περπατά περήφανα στους δρόμους της Ναμπλούς, της Τζενίν ή της Γάζας, από μόνη της δεν εξυπηρετεί έναν πραγματικό στρατιωτικό σκοπό. Είναι, ωστόσο, μια άμεση απάντηση στον ψυχολογικό αντίκτυπο του είδους της ταπείνωσης που επιβάλλεται στην παλαιστινιακή κοινωνία από τον ισραηλινό στρατό κατοχής.
Ποια είναι όμως η λειτουργία μιας παλαιστινιακής στρατιωτικής παρέλασης; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε τη διαδοχή των γεγονότων.
Όταν το Ισραήλ συλλαμβάνει παλαιστίνιους ακτιβιστές, προσπαθούν να δημιουργήσουν το τέλειο σενάριο μιας ταπεινωμένης και ηττημένης κοινότητας: τον τρόμο που αισθάνεται ο κόσμος όταν αρχίζουν οι νυχτερινές επιδρομές, τον ξυλοδαρμό της οικογένειας των κρατουμένων, τις κραυγές προσβολών/ύβρεων και άλλες καλά χορογραφημένες σκηνές τρόμου.
Ώρες αργότερα, παλαιστίνιοι νέοι ξεπροβάλλουν στους δρόμους των γειτονιών τους, παρελαύνοντας περήφανοι με τα όπλα τους ανάμεσα στους αλαλαγμούς των γυναικών και τα ενθουσιασμένα βλέμματα των παιδιών. Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο οι Παλαιστίνιοι απαντούν στην ταπείνωση.
Η παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση έχει γίνει πολύ πιο δυνατή τα τελευταία χρόνια, με τη Γάζα να λειτουργεί ως παράδειγμα.
Καθώς ο ισραηλινός στρατός αποτυγχάνει να ανακαταλάβει τη Γάζα και να υποτάξει τον πληθυσμό της, η χρήση της πολιτικής της ταπείνωσης σε μαζική κλίμακα είναι απλώς αδύνατη.
Αντίθετα, οι Ισραηλινοί είναι αυτοί που αισθάνονται ταπεινωμένοι, όχι μόνο λόγω των όσων συνέβησαν στις 7 Οκτωβρίου, αλλά για ό,τι άλλο έχει συμβεί από τότε.
Ανίκανος να επιχειρήσει ελεύθερα στην καρδιά της Γάζας, του Khan Yunis, της Rafah ή οποιωνδήποτε άλλων μεγάλων αστικών κέντρων στη Λωρίδα, ο ισραηλινός στρατός αναγκάζεται να ταπεινώνει τους Παλαιστίνιους σε ό,τι μικρό περιθώριο μπορεί να ελέγξει, για παράδειγμα την Beit Lahia.
Απογοητευμένοι από την αποτυχία του στρατού τους να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του να υποτάξει τους κατοίκους της Γάζας, οι απλοί Ισραηλινοί χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να χλευάσουν τους Παλαιστίνιους με τον δικό τους τρόπο.
Ισραηλινές γυναίκες, συχνά μαζί με τα παιδιά τους, ντύνονται με τρόπους που εκφράζουν μια ρατσιστική αναπαράσταση των Αράβων γυναικών που κλαίνε πάνω από τα σώματα των νεκρών παιδιών τους.
 | ||
|
Αυτός ο τύπος χλευασμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται να απευθύνεται στη φαντασία της ισραηλινής κοινωνίας, η οποία εξακολουθεί να επιμένει στην αίσθηση της ανωτερότητάς της, ακόμη και σε μια εποχή που εξακολουθούν να πληρώνουν το τίμημα της δικής τους βίας και πολιτικής αλαζονείας.
 | ||
|
Αυτή τη φορά, ωστόσο, η πολιτική ταπείνωσης από το Ισραήλ αποδεικνύεται αναποτελεσματική, επειδή η σχέση μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών βρίσκεται καθ' οδόν να τροποποιηθεί δραστικά.
Ταπεινώνεται κανείς μόνο αν εσωτερικεύσει αυτή την ταπείνωση ως αίσθηση ντροπής και αποδυνάμωσης. Αλλά οι Παλαιστίνιοι, αυτή τη φορά, δεν βιώνουν τέτοια συναισθήματα. Αντίθετα, η συνεχιζόμενη sumud (resilience) (ανθεκτικότητα/σθένος/αντοχή/δύναμη ψυχής) (1) και ενότητά τους έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση συλλογικής υπερηφάνειας που δεν έχει όμοιό της στην ιστορία.
Σημειώσεις
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 01/01/2024 στον ιστότοπο The Postil Magazine με τίτλο «Contempt and Mockery: The Other Israeli War on Palestine». Βρίσκεται στη διεύθυνση … https://www.thepostil.com/contempt-and-mockery-the-other-israeli-war-on-palestine/.
Συγγραφέας του άρθρου είναι o Δρ. Ramzy Baroud ο οποίος είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης του The Palestine Chronicle. Είναι συγγραφέας έξι βιβλίων. Το τελευταίο του βιβλίο, που επιμελήθηκε από κοινού με τον Ilan Pappé, είναι το Our Vision for Liberation: Engaged Palestinian Leaders and Intellectuals Speak Out.
Η μετάφραση έγινε από τα αγγλικά.
(1) ΣτΜ. Το Sumud σημαίνει "σταθερότητα" ή "σταθερή επιμονή". Αξιοπιστία και συνέπεια. Είναι η συνέχεια στόχων και πρακτικών αντίστασης που ανταποκρίνονται στις αλλαγές στη διαλεκτική σχέση καταπίεσης και αντίστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου