Φερειπείν, η μαζική παρουσία εργαζόμενων στις αρχαιρεσίες διοικητικών οργάνων των σωματείων τους στα πλαίσια ενός ακηδεμόνευτου, μαχητικού συνδικαλισμού σηματοδοτεί μια αντίστοιχη αγωνιστική διάθεση πλαισίωσης των διεκδικητικών τους δράσεων. Αντίθετα κρίνεται ολέθρια η προσέλευση, όταν αυτά αποτελούν υποχείρια εργοδοτικά ή νομιμοποιούν κρατικές επιδρομές ευνουχισμού και ποδηγέτησης τους (πχ τέχνασμα - κερκόπορτα εφαρμογής ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, μητρώα- φακέλωμα, κλπ).
Στις εθνικές τώρα εκλογές η απάθεια, αποστροφή του κόσμου σε αυτό τον θεσμό αναδύει την υγιή, δικαιολογημένη απέχθεια (πολιτικά ενστικτώδη, εμβρυική) στο πολιτικό στερέωμα εξαπάτησης των μαζών. Συγκερασμένη παρόλο ετούτο με μια στάση παθητικής, αδρανοποιημένης αντιμετώπισης του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Επιπρόσθετα η υποστήριξη ενός αστικού κόμματος απηχεί και μεταφράζεται σε μια εξασθένιση των λαϊκών δυνάμεων. Εάν το νούμερο ανεβαίνει επάνω στη σημαία, που με εντυπωμένο το 41% διαρκώς επισείει ο Μητσοτάκης, εξασφαλίζεται έτσι μία επιπλέον προϋπόθεση πιο φανατικής προώθησης των βάρβαρων ορέξεων και σχεδιασμών του κεφαλαίου.
Πάλι, από μια διαφορετική σκοπιά, η αύξηση των ποσοστών ενός ρεφορμιστικού σχηματισμού ουδόλως συνυφαίνεται- προοιωνίζει μια κινηματική ανάταση. Καθότι είναι διαποτισμένη με μια ακραία αντίληψη κοινοβουλευτικής αποχαύνωσης, που προκαταβολικά πριονίζει την αναγκαιότητα έντασης της ταξικής πάλης. Την πρωταρχική δηλαδή στόχευση οποιασδήποτε κομουνιστικής οργάνωσης μη αλλοτριωμένης από την συνδιαχειριστική νοοτροπία με συνέπειες συμφιλιωτικές προς το σύστημα της εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξάρτησης. Καθόλου δυσεξήγητη δεν είναι λοιπόν η σαρωτική επίθεση απέναντι στα φοιτητικά δικαιώματα, παρά την πρωτιά στα πανεπιστήμια παράταξης με κομουνιστική επιγραφή.
Άρα σωρεία παραγόντων επηρεάζει και καθορίζει την απάντηση στο δίλημμα εμπλοκής σε εκλογικά πεδία, όπως και την ωφέλεια που αποκομίζεται.
Υπάρχουν βέβαια φάσεις όπου κανείς δισταγμός επιτρέπεται στην απόρριψη της παραμικρότερης σκέψης για ανάμειξη σε τέτοιες υποθέσεις εξόφθαλμης σκευωρίας και εγκλωβισμού των λαών. Όπως χαρακτηριστικά είναι το ευρωκοινοβούλιο.
Μιας και αποτελεί εγκάθετο κατασκεύασμα ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού συγκροτημένου με σκοπό τη λεηλασία και χειραγώγηση με καλλίτερους όρους μιας σειράς εξαρτημένων χωρών.
Δημιουργημένου ερήμην των λαών, σε αντίστιξη με την ιστορική προέλευση της εθνικής βουλής. Η οποία προέκυψε από μια απαραίτητη προοδευτική συμμαχία (νυν περαιωμένη και εξελιγμένη στο αντίθετο της) των λαών με τις τότε αναδυόμενες αστικές δυνάμεις.
Αποψιλωμένο όργανο από οποιαδήποτε ουσιαστική αρμοδιότητα και με αποκλειστικό προορισμό τη φιλοτέχνηση ενός δημοκρατικοφανούς προσωπείου. Ένα εργαλείο εξωραϊσμού ενός ιμπεριαλιστικού τερατουργήματος. Επιχειρώντας τουτέστιν τη συγκάλυψη και νομιμοποίηση της πραγματικής πηγής των αποφάσεων από τα διευθυντήρια. Παντελώς θεωρητικά -τυπικά (για τον αντεπαναστατικό ρεφορμισμό του ειρηνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, απόλυτα εφικτό στην πράξη) εάν στο αστικό κοινοβούλιο εξασφαλίζονταν η πλειοψηφία αντικαθεστωτικών στοιχείων, θα επέρχονταν με βελούδινο τρόπο ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Ο Μαρξ πέθανε, ώρα να αποβιώσει και ο μαρξισμός;
Τουναντίον το ευρωκοινοβούλιο σαν κανονικό αντικείμενο διακόσμησης «προικίστηκε» (μελετημένα) με επουσιώδεις δικαιοδοσίες. Οι ευρωβουλευτές ως κοινοί πολίτες παρακολουθούσαν άβουλα τον Σόιμπλε να καταστρώνει και επιβάλλει τα μνημόνια, που σε μία μέρα αναποδογύρισαν τη ζωή των Ελλήνων. Επιφέροντας μάλιστα ραγδαία καταβύθιση βιοτικού επίπεδου ανάλογη πολεμικών περιόδων.
Ευρωκοινοβούλιο, όχημα για Ευρώπη των λαών; Έλεος. Μα ακριβώς, η εχθρική ύπαρξη του αντιστρατεύεται μια τέτοια κατεύθυνση. Ας πείσουν λοιπόν –καταπληκτική φαεινή και ομοειδής συλλογιστική- οι υδροκέφαλοι της αριστεράς τους «αφελείς» αμερικάνους ιμπεριαλιστές να δομήσουν ΝΑΤΟκοινοβούλιο. Ώστε αλώνοντας το από μέσα να αποκτήσουμε ένα ΝΑΤΟ …. των λαών!! Κρίμα ο Λένιν δεν ζει, για να διόρθωνε τις γραφές του, αναπροσαρμόζοντας τις στα «σύγχρονα» δεδομένα της εποχής.
Το προλεταριάτο κάθε χώρας έχει διαφορετική, ανισόμετρη στάθμη ανάπτυξης. Άρα αντικειμενικά είναι ουτοπία η συσπείρωση, συντονισμός τους και κοινή κίνηση (άσχετα με την θετική αλληλεπίδραση) στα πλαίσια μιας βαθιά διαιρεμένης συγκόλλησης κρατών. Άλλο η ενιαία εργατική τάξη στους κόλπους μιας συμπαγούς επικράτειας με συγκεκριμένη κυβέρνηση, πολιτική και μηχανισμούς και άλλο ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα.
Ένας λαός εξαρτημένης χώρας μαζί με τον κόκκινο μπροστάρη του μπορεί να ορίσει στρατηγικό στόχο εξόδου από τη ΕΕ (στις ιμπεριαλιστικές διαφοροποιείται σε κατάργηση της) δίχως παράλληλα να αντιφάσκει ΚΑΤΑΦΩΡΑ με την έγκριση των πλασματικών εκλογικών τελετουργιών της. Μπορεί (και πρέπει) να επιδιώκει την ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Όμως είναι αλλόκοτο να θέτει ζήτημα εξόδου του από την … πατρίδα του και επομένως μη παρουσίας του στο αστικό κοινοβούλιο (προφανώς απαλλαγμένος από εκλογικές ψευδαισθήσεις περί πανάκειας του).
Ο ζωοδότης ομφάλιος λώρος που συνδέει μια υποτελή ολιγαρχία με τους πάτρωνες της (ΕΕ) συνιστά κρίσιμη υπαρξιακή παράμετρο. Οπότε σε μια ενδεχόμενη πορεία εθνικοταξικού λυτρωμού θα επιβάλλεται η πάλη του λαού για διάρρηξη αυτών των δεσμών σαν συν-απαιτούμενο. Επομένως και μη νομιμοποίηση αυτής της σχέσης, επομένως μη αποδοχή των εκλογικών ξόβεργων της, επομένως αποχή.
Κάθε ψήφος στη ΕΕ ισοδυναμεί με μία στάλα λίπασμα στην εφαρμογή αγριότερων μέτρων φτωχοποίησης, ρημάγματος νοσοκομείων, φραγμών στις σπουδές. Για αυτό άλλωστε στήνουν αυτό το ακριβό πανηγύρι. Μονάχα εκεί αποβλέπουν. Να επικαλούνται συνεχώς την υφαρπαγμένη συναίνεση μας για την κλιμάκωση της αποτροπαιότητας της. Για ακόμη λιγότερες φάμπρικες, πιο εκτεταμένη παραγωγική συρρίκνωση. Για πακτωλούς προς χρεολύσια, μεγιστάνες ή εξοπλισμούς και σταγονόμετρο για ασφαλή τρένα ή φιλοξενία δύσμοιρων προσφύγων.
Δεν μας προσφέρουν την πολυτέλεια (ειδάλλως θα ήταν ανόητοι) να χαράσσουμε εμείς το παρόν και μέλλον μας. Κάθε συμμετοχή αξιοποιείται για τη σκλήρυνση της κατασταλτικής μανίας, ρατσιστικής απανθρωπιάς, εκφασιστικής αποθράσυνσης, αντικομουνιστικής υστερίας.
Απεναντίας η μαζικότερη αποχή μεταφράζεται σε ηχηρή καταγγελία της αιμοδιψής συμπεριφοράς της. Ακόμη ψηλότερη τέτοια, σημαίνει διευρυμένη αμφισβήτηση και εναντίωση στο σημαντικό ρόλο που παίζει στο σφαγείο της Ουκρανίας (χώρια το πλούσιο ποινικό μητρώο της σαν πρωταγωνίστρια προγενέστερων εξοντωτικών πολέμων) και τη συμβολή στην εφιαλτική για τον πλανήτη παρόξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Καταδικάζει επίσης την αμέριστη αρωγή (παρά τα υποκριτικά ψελλίσματα) στο σιωνιστικό κτήνος, που δολοφονεί αλύπητα αυτούς, των οποίων έκλεψε τα πατρογονικά παλαιστινιακά εδάφη τους.
Η αριστερά σε όλα της σχεδόν τα αδιάκριτα μεγέθους παρακλάδια ξελαρυγγιάζεται εν χορώ και σε βαθμό αφιονισμού (και αηδίας θα έλεγα) έμμισθα (ευρωβουλευτές με σφυροδρέπανο στο πέτο) ή δωρεάν, συνειδητά ή αθέλητα σαν διαφημιστής της ΕΕ. Με ποικίλη επιχειρηματολογία και διιστάμενες επιδιώξεις. Αμοιβαίος τόπος όλων όμως –διακηρυκτικά τουλάχιστον- το καλό του λαού.
Αλλοίμονο, οι λαοί κατοχυρώνουν και περιφρουρούν τα δίκια τους στους δρόμους των αγώνων. Υποστηρίζει η αριστερά πως το πασχίζει και μέσω της παρέμβασης της στο ευρωκοινοβούλιο. Μα αφού σφύζει από ορμή, τότε άραγε γιατί δεν το κατορθώνει ή έστω προσπαθεί εξαντλητικά εντός των ελλαδικών συνόρων με απείρως ευνοϊκότερες συνθήκες; Στην Ελλάδα του καπιταλισμού, μέσα στο σπίτι της δεν το πέτυχε και θα διαπρέψει στη μακρινή και ξένη ιμπεριαλιστική ΕΕ;
Η συμμετοχή καταλήγει σε ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ και ΑΠΟΔΟΧΗ. Η ΑΠΟΧΗ κραυγάζει την ΑΡΝΗΣΗ και προανακρούει την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Όσο φουντώσει η αποχή, τόσο βροντερότερες ευχαριστίες θα ξεπηδήσουν από τα ερείπια του νεκροταφείου της Γάζας.
Ήδη αμέτρητα εκατομμύρια εργατών, αγροτών, αλληλέγγυων στους Παλαιστίνιους φοιτητών έχουν ψηφίσει πριν την επίσημη μέρα των ευρωεκλογών στην «κάλπη» των κινητοποιήσεων. Η μία είναι κάλπη της πλάνης και υποταγής. Η άλλη της ελπίδας και σύγκρουσης. Να γεμίσουμε τη σωστή.
KM μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου