Ολοκληρώθηκε την Πέμπτη 4/7 το 21ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ με τις εκλογές για το ΔΣ της ΟΛΜΕ και για τους συνέδρους για το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Αποδείχθηκε για ακόμα μια φορά ότι δε μπορούσε να είναι μια διαδικασία συνδικάτου που θα έπαιρνε ουσιαστικές αποφάσεις για τον αγώνα και την πάλη του κλάδου και των εκπαιδευτικών.
Οι διαδικασίες ξεκίνησαν με την πλειοψηφία του προεδρείου (ΔΑΚΕ-ΠΕΚ-ΣΥΝΕΚ) να προσπαθεί να επιβάλλει τους διαδικαστικούς όρους που είχαν οδηγήσει στο πραξικόπημα του προηγούμενου συνεδρίου. Δηλαδή η συζήτηση για τις θέσεις και τα ψηφίσματα να γίνεται στην «Επιτροπή Θέσεων-Ψηφισμάτων», ακυρώνοντας τον ρόλο των ίδιων των Συνέδρων και μετατρέποντας τους σε ψηφοφόρους όταν τους κάνει νόημα η Παράταξη για να ψηφίσουν. Εκεί υπήρξε μεγάλη αντιπαράθεση και αντίδραση.
Ακολούθησαν οι τοποθετήσεις των Συνέδρων και των Παρατάξεων. Η μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων της ΔΑΚΕ απουσίαζε καθ’ όλη τη διάρκεια του Συνεδρίου ενώ οι σύνεδροι που μίλησαν ξεκαθάρισαν ότι δεν πρέπει να δοθεί καμιά μάχη ενάντια στην αξιολόγηση, αφού ο κλάδος «δεν ενδιαφέρεται πια για αυτό». Αντίστοιχα οι ΣΥΝΕΚ προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τις θέσεις του 20ου Συνεδρίου για μια «καλή αξιολόγηση». Το ΠΑΜΕ -ενισχυμένο σε Συνέδρους και κατά μια έδρα στο ΔΣ- πανηγύριζε για την ενίσχυσή του και για «νίκες» την ίδια στιγμή που το ένα μέτρο περνά το ένα μετά το άλλο στην εκπαίδευση και γενικά. Ήταν φανερή η προσπάθεια του να δώσει διαπιστευτήρια ότι πρόκειται για υπεύθυνη δύναμη αφού δήλωνε σε όλους τους τόνους ότι θα προστατεύσει τη διαδικασία και τις αποφάσεις της.
Ήταν ενδεικτική η σύμπνοια και των 4 (μαζί με την ΠΕΚ) αυτών δυνάμεων για το να μπει μπροστά η λεγόμενη «Συλλογική Σύμβαση Εργασίας», δηλαδή το πέταγμα στην εξέδρα της ανάγκης να στηθεί οποιαδήποτε συλλογική απεργιακή μάχη, και η προσπάθεια της Ομοσπονδίας, να παίξει τον ρόλο του διαπραγματευτή με το Υπουργείο, πράγμα το οποίο με τους παρόντες συσχετισμούς σημαίνει αποδοχή της αξιολόγησης.
Από τις τοποθετήσεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ φάνηκε ότι δε μπορούσαν να δουν και να προχωρήσουν τον αγώνα πέρα από την (σωστή) ανάγκη για Α/Α, όπως και ότι δυσκολεύονται να κοντράρουν ολοκληρωτικά σε ζητήματα (πχ μπαίναν στη συζήτηση για Κλαδική Συλλογική Σύμβαση, βάζοντας επι μέρους αστερίσκους). Ανέδειξαν βέβαια -σωστά-, από αρκετές τοποθετήσεις τους, το ζήτημα των διώξεων που κατορθώθηκε να γίνει κεντρικό θέμα του Συνεδρίου.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών με τις τοποθετήσεις των 2 συνέδρων τους προσπάθησαν και ανέδειξαν την αναγκαιότητα να στηθεί κεντρική μάχη ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε στην εκπαίδευση. Ανέδειξαν το ρόλο του «κουαρτέτου» της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΑΜΕ-ΠΕΚ), στην αρνητική τροπή που έχει πάρει η μάχη ενάντια στην αξιολόγηση με τα ενιαία κείμενα και με την αναπαραγωγή των κυρίαρχων αφηγημάτων («δε μπορούμε», «ο κλάδος δεν τραβάει», «να μην λέμε όχι στην αξιολόγηση» κτλ). Ανέδειξαν το ρόλο της πρότασης για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, και έβαλαν μπροστά την ανάγκη να ανοίξει η κουβέντα στον κλάδο για το πώς θα στηθεί η κεντρική του μάχη με βασικά αιτήματα:
Την ανατροπή των νόμων για την αξιολόγηση
Τις πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς
Τη μονιμοποίηση των αναπληρωτών
Την κατάργηση των ταξικών φραγμών
Την άρση όλων των διώξεων, την υπεράσπισης των σωματείων και της απεργίας
Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στο ζήτημα των διώξεων, οι οποίες κλιμακώνονται πανελλαδικά (τελευταίο παράδειγμα της σ. ΡΓ στην Ηγουμενίτσα), με ιδιαίτερη ένταση σε αγωνιστές στην ΕΛΜΕ Πειραιά.
Φυσικά ανέδειξαν και άλλα ζητήματα όπως τους κινδύνους του πολέμου, της φασιστικοποίησης, της αλληλεγγύης στη Παλαιστίνη των αδιεξόδων που παράγει το σύστημα στη νεολαία. Κατήγγειλαν τον αντιδημοκρατικό τρόπο που επέβαλλε η πλειοψηφία του προεδρείου στα ψηφίσματα/θέσεις όπου επι της ουσίας ψηφίζονταν χωρίς δυνατότητα συζήτησης από τους συνέδρους.
Την τελευταία μέρα του Συνεδρίου και κατά την ψήφιση των θέσεων και των ψηφισμάτων, ενώ τέθηκε μια θέση για την αξιολόγηση με Α/Α από όλες τις μορφές της (ατομική και εσωτερική), θέση η οποία είχε την πλειοψηφία, η ΔΑΚΕ αποχώρησε από το Συνέδριο και στην συνέχεια αποχώρησαν και τα ΣΥΝΕΚ με αποτέλεσμα να μην υπάρξει απαρτία και το Συνέδριο να διαλυθεί, αποδεικνύοντας ξανά αυτό που γράφτηκε στην αρχή.
Η μάχη που έχουν να δώσουν οι εκπαιδευτικοί θα δοθεί στα πρωτοβάθμια σωματεία. Στη βάση του κλάδου. Στο σπάσιμο της ανάθεσης. Πέρα και έξω από τη νομιμότητα που θέλει να επιβάλλει το σύστημα. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν οι αγωνιστές εκπαιδευτικοί το επόμενο διάστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου