Μπορούν να υπάρξουν "επαναστατικές ευκαιρίες" για τους λαούς, στηριγμένες σε αντεπαναστατικές δυνάμεις;
Άλλοι μεν υποστηρίζουν τη Ρωσία, (χωρίς να στηρίζουν το καθεστώς Πούτιν -όπως λένε- και "χωρίς αυταπάτες" ότι πρόκειται για μια καπιταλιστική χώρα), φτάνει να ηττηθούν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ σε όλα τα πολεμικά μέτωπα. Καταπίνουν, έτσι, αμάσητο το αντιδραστικό ιμπεριαλιστικό αφήγημα περί "πολυπολικού κόσμου", που χρησιμοποιούν -πρώτα και κύρια- Ρωσία και Κίνα, επιδιώκοντας να γίνουν ... συνιδιοκτήτες του κόσμου.
Άλλοι δε εκστασιάζονται μπροστά στην "επαναστατική" διεθνή πολιτική της Κίνας με τον τίτλο "μία ζώνη, ένας δρόμος", που χρησιμοποιεί για την εμπορική και όχι μόνο επέκτασή της δυτικά -κύρια προς την Ευρώπη- χωρίς την παραμικρή αναφορά στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτής της χώρας και το αντίστοιχα καταπιεστικό καθεστώς της.
Και οι δύο δηλώνουν σφόδρα αντιδυτικοί και έμμεσα εξίσου... φιλοανατολικοί! Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν ο αντιαμερικανισμός τους έχει κάποια σχέση με μια πραγματική αντιιμπεριαλιστική στάση. Γιατί, το να στέκεσαι στο πλευρό άλλων ιμπεριαλιστών δείχνει το πόσο "αντιιμπεριαλιστής" είσαι...
Θα μπορούσαμε απλώς να τους προτρέψουμε να ρίξουν μια ματιά στα λαϊκά κινήματα των χωρών που ανήκουν στη σφαίρα επιρροής Ρωσίας και Κίνας. Και -με το χέρι στη καρδιά- να απαντήσουν αν αυτά είναι πιο... "κοντά" στην επανάσταση ή πιο... "μακριά" από αυτά της δύσης. Δεν έχουν παρά να "ρωτήσουν" τις καταπιεζόμενες τάξεις της Λευκορωσίας, του Καζαχστάν, του Ουζμπεκιστάν ή της Βόρειας Κορέας και του Ιράν για το ποια χώρα θεωρούν ότι, μαζί με την άρχουσα τάξη "τους", τους εκμεταλλεύεται και τους καταπιέζει.
Όλα αυτά θα ήταν απλώς ανερμάτιστοι υποκειμενισμοί, αν δεν είχαν έναν κοινό τραγικό παρανομαστή: το άλεσμα των λαών στις κρεατομηχανές ΑΔΙΚΩΝ πολέμων. Με πρώτον αυτόν στην Ουκρανία! Γιατί, αν οι Αμερικανοί κάνουν πολιτική με το αίμα των άλλων, πού ακριβώς να εντάξουμε τις θέσεις δυνάμεων της (και κομμουνιστικής;) αριστεράς που περιμένει τη "λύτρωση" των λαών από τους άλλους λύκους που καραδοκούν να τους κατασπαράξουν;
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο θέμα αδυναμίας κατανόησης των ηγεσιών αυτών των δυνάμεων, λόγω... γεωγραφικής απόστασης. Η επανάληψη της εκδοχής του ρεβιζιονιστικού "ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός" υπονομεύει την συγκρότηση και ανάπτυξη της λαϊκής γνήσια αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Τραγωδία και φάρσα σε μια θέση!
Σ.Π.
2 σχόλια:
Τί έχουν να πουν, άραγε, όσοι αντιμετωπίζουν τη Ρωσία ως δήθεν λιγότερο επικίνδυνη για τους λαούς δύναμη, στην ανοιχτή παρέμβασή της υπέρ του κόμματος της Λεπέν στον δεύτερο γύρο των εκλογών στη Γαλλία; Ο αντιφασισμός τους το "καταπίνει" κι αυτό; Ή θα έχουμε κι εδώ νέα "θεωρία" για δήθεν χειρότερο ή καλύτερο φασισμό;
Σ.Π.
Η Ρωσια/Κινα θα βοηθησει το κομμουνιστικο κινημα της Δυσης με οπλα, ρευστοτητα, πολιτικη/στρατιωτικη στηριξη; Για να πετυχει ποιον στοχο; Την αποδυναμωση της Δυσης; Δεν μπορει να το πετυχει και με αλλα κινηματα αντικομμουνιστικα; Δεν θα χρειαστει καποια στιγμη αν ειναι ισχυρο να το αφομιωσει στην αστικη ¨δημοκρατια"; Δηλαδη να εκμεταλλευτουμε αυτη την αντιθεση και να χτισουμε το κκ ενω η ιστορια εχει δειξει πως και ισχυρο σοσιαλιστικο κρατος να εισαι η οποια στηριξη στον ιμπεριαλισμο ειναι και αδυναμη(β παγκοσμιος) και τελικα καταστροφικη. Αυτη την εποχη δεν εχουμε μια στοιχειωδη συμμαχια εργατων-επαναστατικης αριστερας. Και σε ποιες χωρες; Λογικα της Αφρικης,της Ανατολικης Ευρωπης σε πρωτη φαση. Για να πετυχει δηλαδη την ανασυγκροτηση του κκ; Για να δημιουργησει προβλημα στον εαυτο τους; Την ιδια στιγμη που ο ρεβιζινισμος τους, οδηγησε στην απογοητευση. Νομιζω εχει περισσοτερη αξια να αρχιζουμε να ψαχνουμε συμμαχους στις αντιθεσεις των λαων οχι των ιμπεριαλιστων. Η στρατηγικη αντιδυσης ειναι αποφυγη απο το βασικο καθηκον μιας νεας κομμουνιστικης Διεθνης βασισμενη σε χωρες που οι κομμουνιστες εχουν ξεκινησει μια στοιχειωδη μαζικη αναμετρηση με το δυτικο και ανατολικο ιμπεριαλισμο, εχουν ξεκινησει την συνδεση με τον λαο και σε καποια φαση θα εχουν την δυναμη και τα μεσα να παραξουν τα δικα τους οπλα, ρευστοτητα και πολιτικη υπερασπιση, καλυτερες σχεσεις μεταξυ τους και ο οποιος συμβιβασμος με καποιον ιμπεριαλιστη να μην ειναι επιζημια στους δικαιους πολεμους και αργοτερα στην σοσιαλιστικη μεταρρυθμιση. Και στην φαση της αναγκαιοτητας για ανασυγκροτηση της εργατικης ταξης ειναι πολιτικη ουρας στην γραμμης του ανατολικου ιμπεριαλισμου . Η στηριξη του για να πεσει η δυση θα διευκολυνει την συνδεση με τον λαο, θα ενισχυσει την εμπιστοσυνη στις κομμουνιστικες ιδεες; Αντιθετα, καποιες χωρες θα αλλαξουν δυναστη και η οποια εμπιστοσυνη υπηρξε στην επ/αριστερα να καταρρευσει παλι.
Δημοσίευση σχολίου