«Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι της καταδίκης. Επιτρέψτε μου να γίνω σαφής. Δεν λέω στους καταπιεσμένους ανθρώπους πώς να αντισταθούν στην καταπίεσή τους ή ποιοι πρέπει να είναι οι σύμμαχοί τους.»
Στη συγγραφέα και αγωνίστρια Αρουντάτι Ρόι απονεμήθηκε το βραβείο PEN Pinter 2024. Πρόκειται για το ετήσιο βραβείο που θεσπίστηκε από την Αγγλική PEN στη μνήμη του θεατρικού συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ.[1] Μόλις έγινε γνωστή η απόφαση για το βραβείο, η Ρόι ανακοίνωσε ότι τα χρήματα του βραβείου που της αναλογούν θα διατεθούν στο Ταμείο Αρωγής για τα παιδιά της Παλαιστίνης. (στμ. στο Palestinian Children's Relief Fund) Χαρακτήρισε επίσης τον Άλα Αμπντέλ Φατάχ, Βρετανό-Αιγύπτιο συγγραφέα και ακτιβιστή με τον οποίο μοιράστηκε το βραβείο , «Συγγραφέα Θάρρους» . Ακολουθεί η ομιλία της κατά την απονομή του βραβείου, που εκφώνησε το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου 2024, στη Βρετανική Βιβλιοθήκη.
«Σας ευχαριστώ, μέλη της Αγγλικής PEN και μέλη της κριτικής επιτροπής, που με τιμήσατε με το Βραβείο PEN Πίντερ. Θα ήθελα να ξεκινήσω ανακοινώνοντας το όνομα του φετινού Συγγραφέα Θάρρους με τον οποίο επέλεξα να μοιραστώ αυτό το βραβείο.
Τους χαιρετισμούς μου σε σένα, Άλα Αμπντέλ Φατάχ[2] συγγραφέα του θάρρους και συνάδελφέ μου βραβευμένε. Ελπίζαμε και προσευχόμασταν ότι θα αποφυλακιζόσουν τον Σεπτέμβριο, αλλά η αιγυπτιακή κυβέρνηση αποφάσισε ότι ήσουν πολύ καλός συγγραφέας και πολύ επικίνδυνος στοχαστής για να αφεθείς ελεύθερος. Αλλά είσαι εδώ σε αυτό τον χώρο μαζί μας. Είσαι το πιο σημαντικό πρόσωπο εδώ. Από τη φυλακή έγραψες: “Οι λέξεις μου έχασαν κάθε δύναμη και όμως συνέχισαν να ξεχύνονται από μέσα μου. Είχα ακόμα φωνή, έστω κι αν μόνο μια χούφτα άνθρωποι με άκουγαν”. Σε ακούμε, Άλα ! Πολύ προσεχτικά !
Χαιρετισμούς και σε σένα, αγαπημένη μου Ναόμι Κλάιν, φίλη του Άλα και δική μου. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ απόψε.[3]Σημαίνει τα πάντα για μένα.
Χαιρετισμούς σε όλους εσάς που έχετε συγκεντρωθεί εδώ, καθώς και σε εκείνους που είναι ίσως αόρατοι σε αυτό το υπέροχο ακροατήριο, αλλά τόσο ορατοί σε μένα όσο και σε οποιονδήποτε άλλον σε αυτή την αίθουσα. Μιλώ για τους φίλους και συντρόφους μου που βρίσκονται στη φυλακή στην Ινδία — δικηγόρους, ακαδημαϊκούς, φοιτητές, δημοσιογράφους — Ούμαρ Χαλίντ, Γκουλφίσα Φάτιμα, Χαλίντ Σαϊφί, Σαρτζίλ Ιμάμ, Ρόνα Γουίλσον, Σουρέντρα Γκάντλινγκ, Μαχές Ράουτ. Μιλάω σε σένα, φίλε μου Κούραμ Παρβέζ, έναν από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που γνωρίζω, είσαι στη φυλακή εδώ και τρία χρόνια, και σε σένα επίσης Ιρφάν Μεχράζ και στους χιλιάδες φυλακισμένους στο Κασμίρ και σε όλη τη χώρα, των οποίων οι ζωές έχουν καταστραφεί.
Όταν η Ρουθ Μπόρθγουικ, πρόεδρος της Αγγλικής PEN και της επιτροπής Πίντερ, μου έγραψε για πρώτη φορά για την τιμή αυτή, είπε ότι το βραβείο Πίντερ απονέμεται σε έναν συγγραφέα που προσπάθησε να προσδιορίσει “την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και των κοινωνιών μας” με “αμετακίνητη, αταλάντευτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα”. Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την ομιλία του Χάρολντ Πίντερ κατά την αποδοχή του βραβείου Νόμπελ. Η λέξη “αμετακίνητος” με έκανε να διστάσω για μια στιγμή, επειδή θεωρώ τον εαυτό μου ως κάποιον που σχεδόν μονίμως δειλιάζει. Θα ήθελα να σταθώ λίγο στο θέμα της “δειλίας” και της “μη δειλίας”. Το οποίο μπορεί να απεικονιστεί καλύτερα από τον ίδιο τον Χάρολντ Πίντερ:
“Ήμουν παρών σε μια συνάντηση στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980.Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών επρόκειτο να αποφασίσει αν θα έδινε περισσότερα χρήματα στους Κόντρας στην εκστρατεία τους κατά του κράτους της Νικαράγουας. Ήμουν μέλος μιας αντιπροσωπείας που μιλούσε εκ μέρους της Νικαράγουας, αλλά το πιο σημαντικό μέλος αυτής της αντιπροσωπείας ήταν ένας παπάς ο Τζον Μέτκαλφ. Επικεφαλής του αμερικανικού οργάνου ήταν ο Ρέιμοντ Σάιτς (τότε νούμερο 2 του πρέσβη, αργότερα πρέσβης ο ίδιος). Ο πατέρας Μέτκαλφ είπε: ‘Κύριε, είμαι υπεύθυνος μιας ενορίας στα βόρεια της Νικαράγουας. Οι ενορίτες μου έχτισαν ένα σχολείο, ένα κέντρο υγείας, ένα πολιτιστικό κέντρο. Ζήσαμε ειρηνικά. Πριν από λίγους μήνες μια δύναμη των Κόντρας επιτέθηκε στην ενορία. Κατέστρεψαν τα πάντα: το σχολείο, το κέντρο υγείας, το πολιτιστικό κέντρο. Βίασαν νοσοκόμες και δασκάλους, έσφαξαν γιατρούς, με τον πιο βάναυσο τρόπο. Συμπεριφέρθηκαν σαν άγριοι. Παρακαλώ απαιτήστε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να αποσύρει την υποστήριξή της σε αυτή τη εγκληματική τρομοκρατική δραστηριότητα.’
Ο Ρέιμοντ Σάιτς είχε πολύ καλή φήμη ως ορθολογικός, υπεύθυνος και ιδιαίτερα εκλεπτυσμένος άνθρωπος. Είχε μεγάλο σεβασμό στους διπλωματικούς κύκλους. Άκουγε, έκανε παύσεις και στη συνέχεια μιλούσε με κάποια σοβαρότητα. ‘Πάτερ’, είπε, 'άσε με να σου πω κάτι. Στον πόλεμο, οι αθώοι άνθρωποι πάντα υποφέρουν’. Υπήρξε μια παγωμένη σιωπή. Τον κοιτάξαμε επίμονα. Αυτός ούτε που κινήθηκε !”
Θυμηθείτε ότι ο πρόεδρος Ρέιγκαν αποκάλεσε τους Κόντρας "το ηθικό ισοδύναμο των ιδρυτών μας". Μια φράση που του άρεσε! Τη χρησιμοποίησε επίσης για να περιγράψει τους υποστηριζόμενους από τη CIA Αφγανούς Μουτζαχεντίν, οι οποίοι στη συνέχεια μετατράπηκαν σε Ταλιμπάν. Και είναι οι Ταλιμπάν που κυβερνούν σήμερα το Αφγανιστάν μετά από έναν εικοσαετή πόλεμο κατά της αμερικανικής εισβολής και κατοχής. Πριν από τους Κόντρας και τους Μουτζαχεντίν, υπήρχε ο πόλεμος στο Βιετνάμ και το σταθερό στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ που διέταζε τους στρατιώτες τους να "σκοτώνουν οτιδήποτε κινείται". Αν διαβάσετε ταPentagonPapers και άλλα έγγραφα σχετικά με τους πολεμικούς στόχους των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, μπορείτε να απολαύσετε μερικές ζωηρές συζητήσεις χωρίς περιστροφές σχετικά με το πώς να διαπράξεις γενοκτονία — είναι καλύτερο να σκοτώνεις ανθρώπους άμεσα ή να τους λιμοκτονείς αργά; Ποιο θα φαινόταν καλύτερο; Το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι συμπονετικοί μανδαρίνοι στο Πεντάγωνο ήταν ότι, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, οι οποίοι, σύμφωνα με αυτούς, θέλουν "ζωή, ευτυχία, πλούτο, εξουσία", οι Ασιάτες "αποδέχονται στωικά... την καταστροφή του πλούτου και την απώλεια ζωών" - και αναγκάζουν την Αμερική να φέρει τη "στρατηγική λογική στο τέλος της, που είναι η γενοκτονία". Ένα τρομερό φορτίο που πρέπει να σηκωθεί αταλάντευτα.
Και να 'μαστε εδώ, τόσα χρόνια μετά, περισσότερο από ένα χρόνο μετά από μια ακόμη γενοκτονία. Η δήθεν αμερόληπτη συνεχιζόμενη γενοκτονία των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Γάζα και τώρα στο Λίβανο για την υπεράσπιση μιας αποικιοκρατικής κατοχής και ενός κράτους Απαρτχάιντ. Ο μέχρι τώρα απολογισμός των νεκρών είναι επίσημα 42.000, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά. Σε αυτό δεν περιλαμβάνονται εκείνοι που πέθαναν ουρλιάζοντας κάτω από τα ερείπια κτιρίων, γειτονιών, ολόκληρων πόλεων, και εκείνοι των οποίων οι σοροί δεν έχουν ακόμη ανασυρθεί. Μια πρόσφατη μελέτη της Oxfam αναφέρει ότι περισσότερα παιδιά έχουν σκοτωθεί από το Ισραήλ στη Γάζα από ό,τι κατά την αντίστοιχη περίοδο οποιουδήποτε άλλου πολέμου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Για να απαλύνουν τη συλλογική τους ενοχή για τα πρώτα χρόνια της αδιαφορίας τους απέναντι σε μια γενοκτονία — τη ναζιστική εξόντωση εκατομμυρίων Ευρωπαίων Εβραίων — οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη έχουν προετοιμάσει το έδαφος για μια άλλη.
Όπως κάθε κράτος που έχει πραγματοποιήσει εθνοκάθαρση και γενοκτονία στην ιστορία, οι Σιωνιστές στο Ισραήλ - που πιστεύουν ότι είναι "ο εκλεκτός λαός" - ξεκίνησαν με την αποξένωση των Παλαιστινίων πριν τους διώξουν από τη γη τους και τους δολοφονήσουν.
Ο πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπέγκιν αποκάλεσε τους Παλαιστίνιους "δίποδα κτήνη", ο Γίτζχακ Ραμπίν τους αποκάλεσε "ακρίδες" που "μπορούν να συντριβούν" και η Γκόλντα Μέιρ είπε "Δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι". Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο διάσημος πολεμιστής κατά του φασισμού, είπε: "Δεν παραδέχομαι ότι ο σκύλος στη φάτνη έχει το τελικό δικαίωμα στη φάτνη, ακόμη και αν μπορεί να έχει ξαπλώσει εκεί για πολύ καιρό" και στη συνέχεια συνέχισε να δηλώνει ότι μια "ανώτερη φυλή" είχε το τελικό δικαίωμα στη φάτνη. Μόλις αυτά τα δίποδα ζώα, οι ακρίδες, τα σκυλιά και οι ανύπαρκτοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν, εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά και γκετοποιήθηκαν, γεννήθηκε μια νέα χώρα. Γιορτάστηκε ως μια "γη χωρίς λαό για ένα λαό χωρίς γη". Το πυρηνικά οπλισμένο κράτος του Ισραήλ επρόκειτο να χρησιμεύσει ως στρατιωτικό φυλάκιο και πύλη για τον φυσικό πλούτο και τους πόρους της Μέσης Ανατολής για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Μια υπέροχη σύμπτωση σκοπών και στόχων.
Το νέο κράτος υποστηριζόταν χωρίς δισταγμό και αδιαμαρτύρητα, οπλιζόταν και χρηματοδοτούνταν, κανακεύονταν και επικροτούνταν, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα που διέπραττε. Μεγάλωσε σαν ένα προστατευμένο παιδί σε ένα πλούσιο σπίτι, του οποίου οι γονείς χαμογελούν περήφανα καθώς διαπράττει τη μία φρικαλεότητα μετά την άλλη. Δεν είναι περίεργο που σήμερα αισθάνεται ελεύθερο να καυχιέται ανοιχτά για τη διάπραξη γενοκτονίας. (Τουλάχιστον τα έγγραφα του Πενταγώνου ήταν μυστικά. Έπρεπε να κλαπούν. Και διέρρευσαν.) Δεν είναι περίεργο που οι Ισραηλινοί στρατιώτες φαίνεται να έχουν χάσει κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας. Δεν είναι περίεργο που κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με διεφθαρμένα βίντεο στα οποία φορούν τα εσώρουχα γυναικών που έχουν σκοτώσει ή εκτοπίσει, βίντεο στα οποία μιμούνται ετοιμοθάνατους Παλαιστίνιους και τραυματισμένα παιδιά ή βιασμένους και βασανισμένους κρατούμενους, εικόνες τους να ανατινάζουν κτίρια ενώ καπνίζουν τσιγάρα ή χορεύουν μουσική στα ακουστικά τους. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;
Τι μπορεί να δικαιολογήσει αυτό που κάνει το Ισραήλ;
Η απάντηση, σύμφωνα με το Ισραήλ και τους συμμάχους του, καθώς και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, είναι η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου του περασμένου έτους. Η δολοφονία ισραηλινών πολιτών και η σύλληψη ισραηλινών ομήρων. Σύμφωνα με αυτούς, η ιστορία άρχισε μόλις πριν από ένα χρόνο.
Έτσι, αυτό είναι το σημείο της ομιλίας μου στο οποίο αναμένεται από εμένα να αμφιταλαντευτώ για να προστατεύσω τον εαυτό μου, την "ουδετερότητά" μου, το πνευματικό μου κύρος. Αυτό είναι το σημείο όπου πρέπει να υποπέσω σε ηθική ισοδυναμία και να καταδικάσω τη Χαμάς, τις άλλες μαχητικές ομάδες στη Γάζα και τη σύμμαχό τους Χεζμπολάχ, στο Λίβανο, για τη δολοφονία αμάχων και την ομηρία ανθρώπων. Και να καταδικάσω τον λαό της Γάζας που γιόρτασε την επίθεση της Χαμάς. Μόλις γίνει αυτό, όλα γίνονται εύκολα, έτσι δεν είναι; Α, καλά. Όλοι είναι τρομεροί, τι μπορεί να κάνει κανείς; Ας πάμε για ψώνια...
Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι της καταδίκης. Επιτρέψτε μου να γίνω σαφής. Δεν λέω στους καταπιεσμένους ανθρώπους πώς να αντισταθούν στην καταπίεσή τους ή ποιοι πρέπει να είναι οι σύμμαχοί τους.
Όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου και το ισραηλινό πολεμικό υπουργικό συμβούλιο κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Ισραήλ τον Οκτώβριο του 2023, είπε: "Δεν πιστεύω ότι πρέπει να είσαι Εβραίος για να είσαι σιωνιστής, και εγώ είμαι σιωνιστής".
Σε αντίθεση με τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του μη Εβραίο Σιωνιστή και χρηματοδοτεί και εξοπλίζει αδιαμαρτύρητα το Ισραήλ, ενώ αυτό διαπράττει εγκλήματα πολέμου , εγώ δεν πρόκειται να δηλώσω τον εαυτό μου ή να αυτοπροσδιοριστώ με οποιονδήποτε τρόπο που είναι λιγότερος από τα γραπτά μου. Είμαι αυτό που γράφω.
Έχω πλήρη επίγνωση ότι ως συγγραφέας που είμαι, ως μη μουσουλμάνα που είμαι και ως γυναίκα που είμαι, θα ήταν πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατο για μένα να επιβιώσω για πολύ καιρό υπό την κυριαρχία της Χαμάς, της Χεζμπολάχ ή του ιρανικού καθεστώτος. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα εδώ. Το θέμα είναι να ενημερωθούμε για την ιστορία και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προέκυψαν. Το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή αγωνίζονται ενάντια σε μια συνεχιζόμενη γενοκτονία. Το θέμα είναι να αναρωτηθούμε αν μια φιλελεύθερη, κοσμική πολεμική δύναμη μπορεί να αντιμετωπίσει μια γενοκτονική πολεμική μηχανή. Διότι, όταν όλες οι δυνάμεις του κόσμου είναι εναντίον τους, σε ποιον πρέπει να στραφούν εκτός από τον Θεό; Γνωρίζω ότι η Χεζμπολάχ και το ιρανικό καθεστώς έχουν ηχηρούς επικριτές στις ίδιες τους τις χώρες, μερικοί από τους οποίους επίσης μαραζώνουν στις φυλακές ή έχουν αντιμετωπίσει πολύ χειρότερα αποτελέσματα. Γνωρίζω ότι ορισμένες από τις ενέργειές τους — η δολοφονία αμάχων και η σύλληψη ομήρων στις 7 Οκτωβρίου από τη Χαμάς— συνιστούν εγκλήματα πολέμου. Ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρξει εξίσωση μεταξύ αυτών και όσων κάνουν το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη και τώρα στο Λίβανο. Η ρίζα όλης της βίας, συμπεριλαμβανομένης της βίας της 7ης Οκτωβρίου, είναι η κατοχή της παλαιστινιακής γης από το Ισραήλ και η υποταγή του παλαιστινιακού λαού. Η ιστορία δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Σας ρωτώ, ποιος από εμάς που καθόμαστε σε αυτή την αίθουσα θα υποτασσόταν πρόθυμα στην ταπείνωση που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη εδώ και δεκαετίες; Ποια ειρηνικά μέσα δεν έχει δοκιμάσει ο παλαιστινιακός λαός; Ποιον συμβιβασμό δεν έχουν αποδεχτεί - εκτός από αυτόν που απαιτεί να σέρνονται στα γόνατα και να τρώνε χώμα; Το Ισραήλ δεν διεξάγει πόλεμο αυτοάμυνας. Διεξάγει επιθετικό πόλεμο . Έναν πόλεμο για να καταλάβει περισσότερα εδάφη, να ενισχύσει το μηχανισμό του Απαρτχάιντ και να σφίξει τον έλεγχό του στον παλαιστινιακό λαό και την περιοχή.
Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, εκτός από τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχει σκοτώσει, το Ισραήλ έχει εκτοπίσει την πλειοψηφία του πληθυσμού της Γάζας, πολλές φορές. Έχει βομβαρδίσει νοσοκομεία. Έχει στοχεύσει και σκοτώσει σκόπιμα γιατρούς, εργαζόμενους σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και δημοσιογράφους. Ένας ολόκληρος πληθυσμός λιμοκτονεί— η ιστορία του επιδιώκεται να διαγραφεί. Όλα αυτά υποστηρίζονται τόσο ηθικά όσο και υλικά από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες κυβερνήσεις του κόσμου. Και τα μέσα ενημέρωσης τους. (Εδώ συμπεριλαμβάνω τη χώρα μου, την Ινδία, η οποία προμηθεύει το Ισραήλ με όπλα, καθώς και χιλιάδες εργαζόμενους). Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτών των χωρών και του Ισραήλ. Μόνο τον τελευταίο χρόνο, οι ΗΠΑ δαπάνησαν 17,9 δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ. Ας απαλλαγούμε λοιπόν μια για πάντα από το ψέμα ότι οι ΗΠΑ είναι μεσολαβητής, ασκεί αποτρεπτική επιρροή, ή όπως το έθεσε η Αλεξάνδρα Οκάσιο Κορτές (που θεωρείται πως βρίσκεται στην άκρα αριστερά της κυρίαρχης πολιτικής των ΗΠΑ), "εργάζεται ακούραστα για την κατάπαυση του πυρός". Ένα μέρος της γενοκτονίας δεν μπορεί να είναι μεσολαβητής!
Ούτε όλη η δύναμη και το χρήμα, ούτε όλα τα όπλα και η προπαγάνδα του κόσμου μπορούν πλέον να κρύψουν την πληγή που είναι η Παλαιστίνη. Η πληγή από την οποία αιμορραγεί όλος ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών στις χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις ανέχονται ή στηρίζουν την ισραηλινή γενοκτονία έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν συμφωνούν με αυτό. Παρακολουθήσαμε αυτές τις πορείες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων - συμπεριλαμβανομένης μιας νέας γενιάς Εβραίων που έχουν κουραστεί να τους χρησιμοποιούν, που έχουν κουραστεί να τους λένε ψέματα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα ζούσαμε για να δούμε την ημέρα που η γερμανική αστυνομία θα συλλάμβανε Εβραίους πολίτες επειδή διαμαρτύρονταν κατά του Ισραήλ και του Σιωνισμού και θα τους κατηγορούσε για αντισημιτισμό; Ποιος θα φανταζόταν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, στην υπηρεσία του ισραηλινού κράτους, θα υπονόμευε την βασική αρχή της ελευθερίας του λόγου απαγορεύοντας συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης; Η λεγόμενη ηθική αρχιτεκτονική των δυτικών δημοκρατιών — με λίγες έντιμες εξαιρέσεις — έχει γίνει ένας ζοφερός περίγελος στον υπόλοιπο κόσμο.
Όταν ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου κρατάει έναν χάρτη της Μέσης Ανατολής στον οποίο η Παλαιστίνη έχει σβηστεί και το Ισραήλ εκτείνεται από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, τον χειροκροτούν ως οραματιστή που εργάζεται για την πραγματοποίηση του ονείρου μιας εβραϊκής πατρίδας.
Αλλά όταν οι Παλαιστίνιοι και οι υποστηρικτές τους φωνάζουν "Από το ποτάμι ως τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη", κατηγορούνται ότι καλούν σε γενοκτονία των Εβραίων.
Είναι αλήθεια; Ή μήπως είναι μια αρρωστημένη φαντασία που προβάλλει το δικό της σκοτάδι στους άλλους; Μια φαντασία που δεν μπορεί να δεχτεί τη διαφορετικότητα, δεν μπορεί να δεχτεί την ιδέα να ζει κανείς σε μια χώρα μαζί με άλλους ανθρώπους, ισότιμα, με ίσα δικαιώματα. Όπως κάνουν όλοι οι άλλοι στον κόσμο. Μια φαντασία που δεν αντέχει να αναγνωρίσει ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν να είναι ελεύθεροι, όπως είναι η Νότια Αφρική, όπως είναι η Ινδία, όπως είναι όλες οι χώρες που έχουν αποτινάξει το ζυγό της αποικιοκρατίας. Χώρες που είναι διαφορετικές, με βαθιά, ίσως και μοιραία, ελαττώματα, αλλά ελεύθερες. Όταν οι Νοτιοαφρικανοί τραγουδούσαν τη δημοφιλή κραυγή τους, Αμάντλα! Η εξουσία στο λαό, ζητούσαν τη γενοκτονία των λευκών; Όχι. Ζητούσαν τη διάλυση του κράτους του Απαρτχάιντ. Ακριβώς όπως και οι Παλαιστίνιοι.
Ο πόλεμος που άρχισε τώρα θα είναι τρομερός. Αλλά τελικά θα διαλύσει το ισραηλινό Απαρτχάιντ. Όλος ο κόσμος θα είναι πολύ πιο ασφαλής για όλους — συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων — και πολύ πιο δίκαιος. Θα είναι σαν να τραβάμε ένα βέλος από την πληγωμένη μας καρδιά.
Αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ απέσυρε την υποστήριξή της προς το Ισραήλ, ο πόλεμος θα μπορούσε να σταματήσει σήμερα. Οι εχθροπραξίες θα μπορούσαν να τελειώσουν αυτή τη στιγμή. Οι Ισραηλινοί όμηροι θα μπορούσαν να απελευθερωθούν, οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι θα μπορούσαν να απελευθερωθούν. Οι διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς και τους άλλους παλαιστινιακούς φορείς που πρέπει αναπόφευκτα να ακολουθήσουν τον πόλεμο θα μπορούσαν αντ' αυτού να γίνουν τώρα και να αποτρέψουν τον πόνο εκατομμυρίων ανθρώπων. Πόσο λυπηρό είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν αυτή την πρόταση αφελή, γελοία.
Κλείνοντας, επίτρεψέ μου να αναφερθώ στα λόγια σου, Άλα Αμπντέλ Φατάχ, από το βιβλίο σου για τη φυλακή, με τίτλο "Δεν έχετε ακόμη ηττηθεί". Σπάνια έχω διαβάσει τόσο όμορφα λόγια για το νόημα της νίκης και της ήττας - και για την πολιτική αναγκαιότητα να κοιτάμε την απελπισία με ειλικρίνεια στα μάτια. Σπάνια έχω δει γραπτά στα οποία ένας πολίτης διαχωρίζει τον εαυτό του από το κράτος, από τους στρατηγούς και ακόμη και από τα συνθήματα της πλατείας με τέτοια διαύγεια σαν καμπάνα.
"Το κέντρο είναι προδοσία, διότι υπάρχει χώρος σε αυτό μόνο για τον στρατηγό... Το κέντρο είναι προδοσία και εγώ δεν υπήρξα ποτέ προδότης. Νομίζουν ότι μας έσπρωξαν πίσω στο περιθώριο. Δεν συνειδητοποιούν ότι ποτέ δεν φύγαμε από αυτό, απλά χαθήκαμε για λίγο. Ούτε οι κάλπες, ούτε τα παλάτια, ούτε τα υπουργεία, ούτε οι φυλακές, ούτε καν οι τάφοι είναι αρκετά μεγάλοι για τα όνειρά μας. Ποτέ δεν αναζητήσαμε το κέντρο γιατί δεν έχει χώρο παρά μόνο για εκείνους που εγκαταλείπουν το όνειρο. Ακόμα και η πλατεία δεν ήταν αρκετά μεγάλη για εμάς, γι' αυτό και οι περισσότερες μάχες της επανάστασης έγιναν έξω από αυτήν και οι περισσότεροι ήρωες έμειναν έξω από το κάδρο".
Καθώς η φρίκη που παρακολουθούμε στη Γάζα και τώρα στο Λίβανο κλιμακώνεται γρήγορα σε περιφερειακό πόλεμο, οι πραγματικοί ήρωες παραμένουν εκτός κάδρου. Αλλά αγωνίζονται γιατί ξέρουν ότι μια μέρα...
Από το ποτάμι στη θάλασσα
Η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη.
Θα το κάνει.
Έχετε το νου σας στο ημερολόγιό σας. Όχι στο ρολόι σας.
Έτσι μετράει το χρόνο ο λαός — όχι οι στρατηγοί — ο λαός που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του.»
[1]Το πρώτο βραβείο απονέμεται σε Βρετανό συγγραφέα ή κάτοικο «εξαιρετικής λογοτεχνικής αξίας» και το δεύτερο δίνεται σε έναν συγγραφέα που εργάζεται σε συνθήκες διώξεων . Στους προηγούμενους νικητές περιλαμβάνονται οι Margaret Atwood, Salman Rushdie, Hanif Kureishi και Tom Stoppard .
[2]Ο AlaaAhmedSeifAbd-ElFattah, γνωστό πρόσωπο κατά την εξέγερση στην Αίγυπτο το 2011 που ανέτρεψε τον πρώην δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ , είναι ένας από τους γνωστούς πολιτικούς κρατούμενους στην Αίγυπτο, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας δεκαετίας υπό κράτηση. Τελευταία φορά συνελήφθη το 2019 και καταδικάστηκε τον Δεκέμβριο του 2021. Οι αιγυπτιακές αρχές αρνήθηκαν να τον αφήσουν ελεύθερο στις 29 Σεπτεμβρίου 2024 , όταν έληξε η πενταετής ποινή του, καθώς δεν υπολόγισαν τα δύο χρόνια που είχε περάσει προφυλακισμένος , αντίθετα με τους διεθνείς νομικούς κανόνες και το ποινικό δίκαιο της Αιγύπτου.
[3] Η ομιλία της Ναόμι Κλάιν. https://www.madamasr.com/en/2024/10/12/feature/politics/naomi-kleins-encomium-to-arundhati-roy-pen-pinter-prize-2024-winner-alaa-abd-el-fattah-roys-chosen-co-recipient/
Η Arundhati Roy είναι Ινδή συγγραφέας και αγωνίστρια για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. . Την μετάφραση για λογαριασμό των Αντιγειτονιών έκανε ο Δ.Χ. και την επιμέλεια ο Δ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου