Ξεκινούν από Πέμπτη 19/12 οι αιτήσεις για το νέο πρόγραμμα της ΔΥΠΑ και του υπουργείου Εργασίας που αφορά την επιδότηση ως 17.000€ σε 5.880 ανέργους με σκοπό τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Πρόκειται για το δεύτερο πρόγραμμα αντίστοιχου περιεχομένου, με την Κεραμέως να τονίζει πως θα δοθεί έμφαση στις άνεργες γυναίκες.
Πριν προχωρήσουμε στον σχολιασμό της βασικής είδησης, να θυμίσουμε το πόσο νοιάστηκε η Κεραμέως για την προστασία των γυναικών (εργαζομένων και ανέργων) όταν βρισκόταν στο υπουργείο Παιδείας και ενέκρινε ως εκπαιδευτικό υλικό σκοταδιστικά προγράμματα «προγεννητικής αγωγής» γύρω από τη θεωρία του «αγέννητου παιδιού».
Όσο αφορά τις εξαγγελίες του υπουργείου, τα περί «επιδοτήσεων» των ανέργων βρίσκονται στη σφαίρα της επικοινωνίας και της δημιουργίας εντυπώσεων. Στην πραγματικότητα, για ακόμα μια φορά, η κυβέρνηση παίζει με τις αγωνίες και την αβεβαιότητα των εργαζομένων που έχουν βρεθεί στην πιο ευάλωτη θέση. Στα ψιλά γράμματα διαβάζουμε πως η επιδότηση των 17.000€ θα γίνει σταδιακά και για έναν χρόνο, με την καταβολή της πρώτης δόσης μετά την έναρξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Με λίγα λόγια, ο άνεργος θα πρέπει να έχει ένα ορισμένο κεφάλαιο για να ξεκινήσει την επιχείρηση και στη συνέχεια να επιδοτηθεί. Αλήθεια πόσοι άνεργοι έχουν αποταμιευμένα χρήματα;
Ακόμα όμως κι αν προχωρήσει η επιδότηση, η όποια κρατική στήριξη έχει ημερομηνία λήξης, δίνοντας μια προσωρινή ατομική «λύση» χωρίς να ακουμπάει την ουσία. Η ουσία είναι πως το σύστημα (και κάθε κυβέρνησή του) όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας -αντίθετα η κρίση του θα το μεγαλώσει ακόμα περισσότερο- αλλά το αξιοποιεί για να χτυπήσει τα εργασιακά δικαιώματα. Το συνεχιζόμενο ξήλωμα όποιας προστασίας έχει απομείνει για τους ανέργους σκοπό έχει να εκβιάζει την αποδοχή ακόμα και των πιο βάρβαρων και ελαστικών όρων δουλειάς.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το πετσόκομμα του επιδόματος ανεργίας, που η κυβέρνηση θέλει να το παρουσιάζει και σαν «αύξηση». Η συσχέτιση του επιδόματος για ένα πρώτο διάστημα με το ύψος του προηγούμενου μισθού, που στην πράξη δεν αγγίζει την πλειοψηφία των ανέργων, αποτελεί το άλλοθι για τη μείωσή του στη συνέχεια και συνολικά. Επιπλέον, ενισχύει μια λογική «ανταποδοτικότητας», δηλαδή αμφισβήτησης του συλλογικού δικαιώματος των εργαζομένων να προστατεύονται από την ανεργία που προκαλεί η λειτουργία του συστήματος, μέσω της μετατροπής του σε μια δήθεν ατομική υπόθεση.
Κανένα πρόβλημα, λοιπόν, δεν έχει το σύστημα να διαθέσει ακόμα και αρκετά εκατομμύρια, προκειμένου να υπηρετηθεί η κεντρική του κατεύθυνση, που έχει άλλωστε υποδειχτεί από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. «Παρεμπιπτόντως», εξυπηρετεί και σε ένα, έστω μικρό, μαγείρεμα στα νούμερα για το παραμύθι της «ανάπτυξης». Το κυρίαρχο ζητούμενο, όμως, για το σύστημα και αυτό που επιδιώκει και μέσα από το νέο πρόγραμμα, είναι η υπονόμευση τόσο των δικαιωμάτων των ανέργων (που είναι ταυτόχρονα δικαιώματα όλων των εργαζομένων) όσο και της συγκρότησης που απαιτείται για την υπεράσπισή τους.
Αυτό που χρειάζεται ένας εργαζόμενος που έχει πεταχτεί στην ανεργία δεν είναι να βαφτιστεί «επιχειρηματίας». Είναι να βρει δουλειά και, ως τότε, να ζει με αξιοπρέπεια. Κόντρα στα συστημικά και κυβερνητικά σχέδια, εργαζόμενοι και άνεργοι έχουν κοινά συμφέροντα. Με κοινό, συλλογικό αγώνα πρέπει να διεκδικήσουν επίδομα ανεργίας που να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης για όλο το διάστημα της ανεργίας, πλήρη και σταθερή δουλειά για όλους, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, ζωή και δουλειά με δικαιώματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου