Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών βρέθηκαν στο Σύνταγμα με αφορμή αλλά όχι μοναδική αιτία το κάλεσμα του "Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών", σε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών στην Αθήνα .Μια συγκέντρωση που ήταν φανερό πριν ακόμα αρχίσει πως οι αιτίες της άρχιζαν αλλά κάθε άλλο παρά τελείωναν στο φρικτό έγκλημα του συστήματος στα Τέμπη. Ήδη από τις δώδεκα η ώρα της Κυριακής 26/1 η πλατεία Συντάγματος ήταν γεμάτη, ενώ κόσμος συνέρεε από κάθε μεριά της πόλης γεμίζοντας ασφυκτικά τους συρμούς και τις εξόδους του μετρό καθώς και τους δρόμους και τα στενά σε όλο το κέντρο.
Η εικόνα πρωτοφανής! Συζητήσεις που ξεκινούσαν από τα τελευταία στοιχεία με τα ηχητικά ντοκουμέντα που ήρθαν στο φως και μαρτυρούν πως 30 από τους 57 νεκρούς πέθαναν από την φωτιά που προκλήθηκε λόγω των παράνομων φορτίων που μεταφέρονταν και επεκτείνονταν γρήγορα τόσο στις προσπάθειες συγκάλυψης των ευθυνών της Hellenic Train και των πολιτικών προσώπων όσο και στα καθημερινά συνεχόμενα "εγκλήματα" που βιώνουν ο λαός και η νεολαία.
Εγκλήματα μια πολιτικής που είναι συνυφασμένη με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης που υπηρετεί πιστά τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και αντιπολίτευση των ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ. Τάσσονται τάχα με τη δικαιοσύνη και τη διαφάνεια αυτοί που συνέβαλλαν στο τσάκισμα κάθε λαϊκού δικαιώματος και στο ξεπούλημα και τη διάλυση των σιδηροδρόμων όσο κυβερνούσαν. Την ώρα που η Νέα Δημοκρατία πιέζεται από τη γενικευμένη λαϊκή οργή για τη συνολική αντεργατική- αντιλαϊκή πολιτική που ασκεί προσπαθούν να πλασαριστούν ως σωτήρες και θεματοφύλακες της δικαιοσύνης. Από κοντά ενισχύοντας αδιέξοδα όπως τη λογική του "μικρότερου κακού" και της "ανεξάρτητης δικαιοσύνης" πλασάρονται μια σειρά από οργανώσεις, όπως η Νέα Αριστερά και το Μέρα25 που θέλουν να αποτελέσουν μια εναλλακτική αντιπολίτευση στα όρια του κοινοβουλευτικού μονόδρομου. Το ΚΚΕ εμφανίστηκε μέσα από πανό σωματείων και φοιτητικών συλλόγων που ελέγχει εμφανώς αμήχανο αφού τη γραμμή του περί «μη συγκάλυψης» την πρόβαλλαν οι πιο «κατάλληλες» για αυτή τη γραμμή αστικές δυνάμεις. Μια γραμμή που την αντέγραψαν-υιοθέτησαν και μια σειρά εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς ζητώντας με τα πανό τους και τις ανακοινώσεις τους «να τιμωρηθεί η κυβέρνηση» χωρίς ωστόσο να εξηγούν τι σημαίνει αυτή η «τιμωρία» για την πολιτική του συστήματος και για το οξυγόνο των δικαιωμάτων του λαού που διαρκώς λιγοστεύει από την πολιτική αυτή.
Η πλατιά, αυθόρμητη ανταπόκριση λαού και νεολαίας στο κάλεσμα των συγγενών για το έγκλημα των Τεμπών είναι το πιο πραγματικό «γκάλοπ» για την οργή που βράζει στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Γι αυτό αναδεικνύει την ανάγκη η οργή αυτή να μετατραπεί σε οργανωμένο αγώνα αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στην πολιτική της φτώχειας, της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Όσο και αν προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν μια άτυχη στιγμή ή ως ανθρώπινο λάθος το έγκλημα στα Τέμπη αποκάλυψε με τον πιο ωμό τρόπο πως οι ανθρώπινες ζωές δε μετράνε σε ένα σύστημα που το κέρδος είναι ο σκοπός του. Οι προσπάθειες για συγκάλυψη από μεριάς κυβέρνησης και η προστασία όλων των εμπλεκόμενων δείχνουν πως δεν πρόκειται για μια ανορθογραφία αλλά για μια ακόμα πλευρά της συνολικής δολοφονικής πολιτικής του συστήματος. Μια πολιτική που γίνεται καθημερινά πιο άγρια στις δοσμένες συνθήκες της κρίσης και του πολέμου. Γι αυτό και οι προσπάθειες εγκλωβισμού της δίκαιης λαϊκής οργής στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και στην "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη συσκοτίζει τα πραγματικά αίτια και κρύβει τους αναγκαίους στόχους της λαϊκής πάλης προσπαθώντας να διαχωρίσει τους πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου σε "άξιους" και "ανάξιους".
Η πλημμυρίδα του λαού και της νεολαίας που κατέκλυσε την Αθήνα προκάλεσε τουλάχιστον αμηχανία στους «διοργανωτές» της συγκέντρωσης και οπωσδήποτε ξεπέρασε κατά πολύ τις μικροπολιτικές στοχεύσεις τους. Η προτροπή από τα μικρόφωνα «να αποχωρήσει ο κόσμος» (σε συνεννόηση με τις αρχές;) όταν τελείωσαν οι προγραμματισμένες ομιλίες δεν εισακούστηκε από πολλές χιλιάδες κόσμο που παρέμεινε και διαδήλωσε σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Τότε επιστρατεύτηκαν και οι δυνάμεις καταστολής που χωρίς προσχήματα επιτέθηκαν με χημικά και κρότου λάμψης για να τον διαλύσουν. Πρόκειται για άλλη μια επιβεβαίωση της ανάγκης συγκρότησης της μαζικής πάλης. Μέσα από την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και σπουδών, στα σωματεία, στους συλλόγους, στα σχήματα και τις πρωτοβουλίες γειτονιάς να αντιπαλέψει κάθε πλευρά της αντεργατικής- αντιλαϊκής πολιτικής που τσακίζει το δικαίωμα του στη ζωή. Σε πλήρη αντιπαράθεση με τα αφηγήματα περί τιμωρίας από τη δικαιοσύνη να προτάξει πως για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε. Με πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συνελεύσεις. Εκεί που βρίσκεται το πραγματικό Οξυγόνο της λαϊκής πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου