''Ω μα τι κόσμος, Μπαμπά!'' ''Αυτός που δε σε χωράει παιδί μου!''

Προσπαθείς να αντιληφθείς σε ποια περίοδο ζεις και σε πιάνει ανατριχίλα. Βγαίνει το φασισταριό μπροστά σε όλον τον πλανήτη και κανονικοποιεί το ναζιστικό χαιρετισμό. Έχει ήδη προλάβει να οραματιστεί την Ευρώπη ως ακροδεξιά σφηκοφωλιά. Ο αντικομμουνισμός έγινε μάθημα στα σχολεία της Αμερικής. Ο άδικος πόλεμος στην Ουκρανία δίνει τον τόνο. Το φασιστικό κράτος του Ισραήλ με κομψό τίτλο ''Αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην Τζανίν'' και εν μέσω εκεχειρίας σκότωσε 8, τραυμάτισε 35 και συνέλαβε δεκάδες. Ο Ρούτε καλεί όλες τις οικονομίες του ΝΑΤΟ να πετσοκόψουν δαπάνες για περίθαλψη, παιδεία και ό,τι θα μπορούσε να λογαριαστεί ως δικαίωμα και κατάκτηση. Να τα ρίξουν όλα στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Να 'μαστε έτοιμοι για τη σφαγή μας! Αρκεί να μας το ζητήσουν τα αφεντικά μας.

Βγαίνει η κάμπια της ακροδεξιάς ως εκκολαπτόμενη πεταλούδα σε όλα τα κανάλια και ξερνά αντιδραστικούς εθνικιστικούς οχετούς. Της κάνουν ''δύσκολες'' ερωτήσεις για να της δώσουν χώρο να ξεπλύνει και να κανονικοποιήσει με επιχειρήματα τον φασιστικό λόγο στην καθημερινή μας συζήτηση. Πλήρωσε, μάλιστα, μόνη της όλα τα έξοδα για να παραστεί στην ορκωμοσία του μεγάλου αφέντη, μαθαίνουμε. Ο Άδωνης καλέστηκε αλλά δεν πρόφταινε να πάει. Αναζητούσε τα πιο σταθερά υλικά για την ταφόπλακα στη δωρεάν υγεία. Οι εκπαιδευτικοί σέρνονται ο ένας μετά τον άλλον σε πειθαρχικά. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής λύνει και δένει. Ο μισθός των εργαζομένων δε θα είναι πλέον κατάκτηση και αποτέλεσμα συλλογικής διεκδίκησης, όχι, θα αποφασίζεται ''αντικειμενικά'', με αλγόριθμο, με βάση τις αντοχές της οικονομίας. Τι κι αν δε μπορεί να ζήσει κάποιος; Είχε περάσει πριν άλλος νόμος που του έδινε τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει δύο δουλειές. Ο νέος ποινικός κώδικας είναι εδώ για να δένει χειροπόδαρα κάθε υπόνοια αγώνα.

Μέσα στον διεθνή αναβρασμό και τις εξελίξεις στη Συρία, έρχεται στο προσκήνιο τι άλλο; Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός. Η προσπάθεια των εξαρτημένων αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας να διεκδικήσουν καλύτερο ρόλο στην περιοχή και να γίνουν καλύτερα τσιράκια για τους ιμπεριαλιστές δυνάστες μας. Και σε αυτόν τον ανταγωνισμό, πρέπει να υπερασπιστούμε τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, λέει, και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς μας σέρνεται πίσω από τα αστικά αφηγήματα. Και αυτά φτιαγμένα έτσι ώστε να ταΐζουν τα εθνικιστικά κηρύγματα μίσους, να γίνουν το έδαφος για να δηλητηριαστούν οι συνειδήσεις μας, να ξεχάσουμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, να δούμε τον εχθρό στον γείτονα λαό μας. Για να γίνουμε κρέας στα κανόνια των άδικων πολέμων τους με την εθνική υπερηφάνεια και τη χάρη του σκλάβου που ποτέ δε θα μπορέσει να κοιτάξει τον ήλιο.

Στην Τουρκία κάθε μήνα σκοτώνονται 400 εργαζόμενοι σε εργατικά ατυχήματα. Στην Ελλάδα έχουμε έναν νεκρό εργαζόμενο από εργατικό ατύχημα ανά δύο μέρες.

 Προχτές βγήκε η έκθεση για το έγκλημα στα Τέμπη, αποκάλυψε και απέδειξε ότι 30 άνθρωποι βίωσαν βασανιστικά τον θάνατό τους και πέθαναν, όχι από τη σύγκρουση, αλλά από τις εκρήξεις   παράνομων υλικών, 10 τόνων αρωματικών υδρογονανθράκων!!! 57 άνθρωποι στα Τέμπη δολοφονήθηκαν από την παγερή και ωμή παραδοχή ότι οι ζωές μας δε μετράνε,  από την υπόκλιση της εξαρτημένης άρχουσας τάξης μας στις επιταγές των ιμπεριαλιστών, από την άρνηση για μας του δικαιώματος στις ασφαλείς μεταφορές, από τη στυγνή και δολοφονική φύση του συστήματος της εκμετάλλευσης. Η συνέχεια δεν είναι παρά η απροκάλυπτη, επίσης στυγνή, επίσης δολοφονική, προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος. Από την επόμενη κιόλας μέρα, παραποίηση και εξαφάνιση στοιχείων, μπαζώματα, ‘’τραγικά ατυχήματα’’ μαρτύρων, κατασυκοφάντηση όλων όσων παλεύουν για τη δικαίωση. Ίσως η πιο σκληρή και συγκλονιστική φράση του ηχητικού που βγήκε στο φως είναι αυτό το ‘’Μ’ ακούς;’’ στο τέλος. Ο τρόμος μπροστά στον θάνατο και ταυτόχρονα η παραδοχή του.

Χτες τα ξημερώματα, στην Τουρκία, που παθαίνει κι αυτή…τουριστική ανάπτυξη, 76 άνθρωποι σκοτώθηκαν, όταν το ξενοδοχείο που διέμεναν πήρε φωτιά. Να που κι οι ζωές του τούρκικου λαού δε μετράνε, να που μπροστά στο κέρδος δεν είχε σημασία καμία προδιαγραφή ασφαλείας, να που πάλι έτυχε να μην αφορά 5αστερο η καταστροφή. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κι αυτό το γεγονός θα θαφτεί πλάι στα άλλα. Το κεφάλαιο σκοτώνει σωρηδόν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Εμάς που μας σκοτώνουν από δω κι  αυτούς που τους σκοτώνουν από εκεί, μας βάζουν απέναντι. Κι όμως ο κουρδικός λαός και ο λαός της Τουρκίας βιώνουν τα ίδια δεινά με τον δικό μας, στενάζουν κάτω από τις ίδιες αλυσίδες, έχουν τον ίδιο εχθρό απέναντι τους. Και ο φασισμός είναι έκφανση και εργαλείο αυτού του εχθρού, του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, που δεν ξέρει άλλο παρά τη βία, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την υποταγή, τη διάλυση του ταξικού του εχθρού. Αυτήν τη χρυσή υποταγή και διάλυση που θα του δώσει καύσιμα για τον  πόλεμο που θα το βγάλει από τη δομική του κρίση.

Κι αν αντί για απέναντι, ήμασταν πλάι πλάι; Αν αντί για μίσος, προτάσσαμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη; Αν αντί να κατεβάζουμε το κεφάλι τρομαγμένοι, απογοητευμένοι, απελπισμένοι, υψώναμε τη γροθιά μας από κοινού ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στις αλυσίδες που στενεύουν την ανάσα μας;

Τότε ίσως  χωρούσαμε!

Τότε ίσως μπορούσαμε να ονειρευτούμε στ’ αληθειά!

Α.Χ.