Οι πολεμοχαρείς προετοιμασίες της ντόπιας άρχουσας τάξης, στη σκιά των «προστατών» της σε ΗΠΑ και ΕΕ, δεν άφησαν αδιάφορες τις διαδικασίες του Φόρουμ των Δελφών, που ολοκληρώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα. Στο επίκεντρο των παρεμβάσεων των ξένων και ντόπιων παραγόντων, άλλωστε, βρέθηκε -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - το ζήτημα της εφ' όλης της ύλης προπαρασκευής ενόψει του νέου γενικευμένου πολέμου, που διαφαίνεται στον ορίζοντα και, πιο ιδιαίτερα, η «χρησιμοποίηση» της χώρας σε αυτήν την κατεύθυνση για λογαριασμό των αμερικανικών συμφερόντων.
Σίγουρα, όλα αυτά δεν αφήνουν αδιάφορο ούτε το ΚΚΕ, που σε απανωτά ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη μας ενημερώνει αναλυτικά για τα όσα διημείφθησαν. Τα κωδικοποιεί, μάλιστα, με το τρίπτυχο «Τραμπ, μπίζνες και πολεμική προπαρασκευή» (άραγε η σειρά αυτή εκφράζει και κάποια αντίληψη για το πώς ιεραρχούνται τα ζητήματα;).
Διαβάζουμε, λοιπόν, ότι εκεί ''ο Π. Λυμπέρης, αντιναύαρχος ε.α., πρώην αρχηγός του Στόλου και νυν πρόεδρος του ΔΣ στο περιλάλητο Ελληνικό Κέντρο Αμυντικής Καινοτομίας, ξεκίνησε την παρέμβασή του στο Φόρουμ με την ομηρική ρήση «Εσσεται ήμαρ» («έρχεται η μέρα»), εξηγώντας ότι στις σύγχρονες συνθήκες σημαίνει πως «η εναρμόνιση των αντιθέτων γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιτευχθεί με ειρηνικούς τρόπους», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θυμίζοντας δε βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή, υπογράμμισε ότι ο ελληνικός πολεμικός στόλος «ποτέ δεν σταμάτησε να βλέπει ενιαία τον χώρο από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη Λεβαντίνη» και «αντιμετωπίζει το Αιγαίο σαν ιδιοκτήτης, όχι σαν ενοικιαστής».''
Στο ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη αναφέρονται ακόμη και μια σειρά από παρεμβάσεις σημαινόντων στελεχών του εγχώριου αστικού «βαθέως» κράτους, όπως του αρχηγού του ΓΕΕΘΑ, Χούπη, που μιλώντας για τη γεωστρατηγική σημασία της ευρύτερης περιοχής έκανε λόγο για έναν «ελκυστή, έναν γεωπολιτικό ομφαλό, που είναι η Μεσόγειος, που ουσιαστικά ταυτίζεται με τον χώρο γεωπολιτικού ενδιαφέροντος της χώρας μας», ενώ στην τοποθέτησή του ο πρώην υπουργός άμυνας, Στεφανής, εξήρε τις αμερικανονατοϊκές υποδομές σε Σούδα, Λάρισα και Αλεξανδρούπολη (τονίζοντας εμφατικά τον ρόλο της τελευταίας στον πόλεμο της Ουκρανίας).
Χωρίς περιστροφές για τον ρόλο των ΗΠΑ στη χώρα, αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τοποθετήθηκαν και οι δύο πρώην πρέσβεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Ο μεν Πάιατ έπλεξε το εγκώμιο της κατεύθυνσης των «ήρεμων νερών» στο Αιγαίο προς όφελος της συνοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, αντιδιαστέλλοντάς τη με τα γεγονότα του «Ορούτς Ρέις» το 2020 και ξεκαθαρίζοντας ότι «το γεωπολιτικό κέντρο βάρους της Ευρώπης μετατοπίζεται νότια και ανατολικά, και η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται ακριβώς στη μέση αυτού του σεναρίου». Ο δε Τσούνις, μεταξύ άλλων, ανέφερε πως «δείξαμε πυγμή στη Ρωσία τόσο στο Ουκρανικό όσο και στο Συριακό μέσα από assets μας στην Ελλάδα και έχοντας τρομερή συνεργασία τόσο με την κυβέρνηση όσο και με τον στρατό», αλλά και ότι «η Ελλάδα μπορεί να βγάλει από τον "λαιμό" της Ευρώπης τη θηλιά της "Gazprom"», ενώ αμφότεροι υπογράμμισαν τη σημασία του IMEC ως εναλλακτικής στον κινεζικό εμπορικό διάδρομο «Οne Belt- One Road».
Πέρα από το προφανές των παραπάνω, ότι δηλαδή βαθαίνει με όλους τους τρόπους η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς, είναι φανερό ότι σε μια εποχή παρόξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και γενικευμένης πολεμικής προετοιμασίας κυριαρχεί ο κυνισμός ακόμη και στις διατυπώσεις. Τα ζητήματα τίθενται με τη μεγαλύτερη ωμότητα από τους εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού και το ντόπιο υπηρετικό τους προσωπικό.
Σε αυτό το σημείο, όμως, έχουμε δύο ερωτήματα σε σχέση... με το ΚΚΕ:
1) Όταν για πολλοστή φορά, στην τοποθέτησή του διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τα όσα είπε ο Τσούνις περί «αναθέρμανσης των σχέσεων Τουρκίας-ΗΠΑ», την αγωνία τίνος εκφράζει; Της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ή της ντόπιας άρχουσας τάξης που νιώθει ότι για άλλη μια φορά βγαίνει «ριγμένη»;
2) Είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της «ωμότητας» των καιρών που προαναφέραμε, όταν ντόπια στελέχη ισχυρίζονται ότι «η εναρμόνιση των αντιθέτων όλο και πιο δύσκολα γίνεται ειρηνικά». Πρόκειται, όμως, μόνο για ζήτημα ύφους ή και περιεχομένου; Οι ατελείωτες επικλήσεις του ΚΚΕ στα «κυριαρχικά δικαιώματα», στη δυνατότητα «ανακήρυξης ΑΟΖ», η απόφαση της ΚΕ του που δημοσιεύεται στην ΚΟΜΕΠ νο6 του 2024 και αναφέρει πως «ο καθορισμός του εύρους των χωρικών υδάτων είναι μονομερές δικαίωμα κάθε κράτους και μπορούν να επεκταθούν μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια», άραγε ποια κατεύθυνση πριμοδοτούν; Άλλο βέβαια το ύφος του ναυάρχου και άλλο της ΚΕ του ΚΚΕ. Αλλά στο περιεχόμενο δεν υπάρχει διαφορά!
Φυσικά και τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά και δεν περιμένουμε απάντηση. Τουλάχιστον, όχι από τον αποδέκτη τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου