Η σύλληψη μιας ολόκληρης συγκέντρωσης είναι απόπειρα απαγόρευσης της συγκέντρωσης!
Στέφανος Ματσούκας*, Μυρτώ Περράκη**
Η πρόσφατη κοινή επιχείρηση εργοδοσίας - αστυνομίας - εισαγγελίας στην ανατολική Θεσσαλονίκη ενάντια στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας σε κατάστημα της αλυσίδας «YES! STORES» ανοίγει ένα νέο, επικίνδυνο κεφάλαιο στο πεδίο της κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Η κινητοποίηση αυτή, πέρα από ήδη γνωστά ζητήματα του χώρου του επισιτισμού, ανέδειξε και τις -αναβαθμισμένες πλέον- μεθόδους καταστολής που έχει στα χέρια της η εκάστοτε εργοδοσία. Συγκεκριμένα, από την πρώτη στιγμή που εργαζόμενος του καταστήματος διεκδίκησε να εφαρμοστεί η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στον Επισιτισμό και να πληρωθούν τα νόμιμα δεδουλευμένα, η εργοδοσία δεν σταμάτησε τις μεθοδεύσεις προκειμένου να βγει αυτή η διεκδίκηση στην παρανομία.
Ενώ αρχικά και προφορικά ο εργοδότης συμφώνησε στα νόμιμα, όταν έγινε η συνάντηση προχώρησε σε μήνυση «για εκβιασμό» προς τον εργαζόμενο, αλλά και σε αλληλέγγυο συνάδελφο, μέλος του σωματείου Επισιτισμού. Είναι τουλάχιστον προκλητικό να προσάπτουν τέτοιες κατηγορίες οι πραγματικοί εκβιαστές στον χώρο του επισιτισμού, δηλαδή η εργοδοσία, η οποία, με τον εκβιασμό της ανεργίας και των απολύσεων, έχει το προσωπικό της να δουλεύει μαύρα, με απλήρωτες υπερωρίες ή χωρίς ΣΣΕ. Η εργοδοσία ξεγυμνώθηκε στο δικαστήριο, όπου αποκαλύφθηκε ότι οι εργαζόμενοι στο κατάστημα είναι δηλωμένοι ως… πωλητές(!) ενώ στην πραγματικότητα φτιάχνουν καφέδες…
Αντί όμως να πτοηθεί ο εργοδότης που η μήνυσή του κατέπεσε, αμέσως μετά κλιμάκωσε την αυθαιρεσία του απολύοντας άμεσα τον εργαζόμενο που έκανε την καταγγελία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν πραγματοποιήθηκε νέα συγκέντρωση από την Επιτροπή Αλληλεγγύης, προχώρησε σε μήνυση για «συκοφαντική δυσφήμιση» καλώντας την αστυνομία να συλλάβει τους συγκεντρωμένους. Μια πρακτική που συναντάται συχνά πλέον σε εργατικές διεκδικήσεις και αρκετές φορές και στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ομως η διαφορά στο συγκεκριμένο συμβάν βρίσκεται στον τρόπο υλοποίησης της δίωξης από τη μεριά των Αρχών.
Η αστυνομία Θεσσαλονίκης, δρώντας ως εκτελεστικό όργανο της εργοδοσίας, έστησε ολόκληρη επιχείρηση με διμοιρίες ΜΑΤ, κλούβες, ασφαλίτες, περικύκλωσε τη συγκέντρωση και συνέλαβε όλους τους συγκεντρωμένους! Είκοσι οκτώ διαδηλωτές οδηγήθηκαν στο τμήμα, όπου η εισαγγελέας ζήτησε την κράτησή τους με τη διαδικασία του αυτόφωρου. Την επόμενη μέρα οδηγήθηκαν με χειροπέδες στο δικαστήριο, όπου η πρόεδρος διέταξε προανακριτική διαδικασία με ανοιχτό το ενδεχόμενο ορισμού δικασίμου.
Ανεξάρτητα από την εξέλιξη της συγκεκριμένης υπόθεσης, που είναι αντικείμενο πάλης για το εργατικό κίνημα της Θεσσαλονίκης, εγείρεται το εξής σοβαρό ερώτημα: δεδομένου ότι η πλειονότητα των εργατικών κινητοποιήσεων έχει τη μορφή της συγκέντρωσης έξω από τον χώρο δουλειάς (με ή χωρίς στάση εργασίας ή απεργία), νομιμοποιείται η αστυνομία ύστερα από μια απλή μήνυση να συλλαμβάνει τη συγκέντρωση και να τη σέρνει στο τμήμα και τα δικαστήρια; Και τι άλλο συνιστά αυτή η πρακτική παρά μια απόπειρα να βγουν στην παρανομία και να απαγορευτούν όλες οι συγκεντρώσεις;
Μάλιστα, πέρα από τη νομική σαθρότητα της κατηγορίας για «συκοφαντία» ή «εκβιασμό», προκύπτει και η εξής διαπίστωση: κάθε εργατική κινητοποίηση αποτελεί de facto μια διαφωνία με την εργοδοσία, αλλιώς πολύ απλά δεν θα υπήρχε. Από πότε μια διαφωνία και μια διεκδίκηση ανάμεσα σε τάξεις με αντιτιθέμενα συμφέροντα μπορεί να βαφτίζεται «δυσφήμιση»; Λίγο ώς πολύ για ακόμα μία φορά αξιώνεται η… κατάργηση της ταξικής πάλης!
Φυσικά το γεγονός ότι η οικογένεια του εργοδότη έχει σχέσεις με την πολιτική γραμματεία της Ν.Δ. και με τον πρωθυπουργό προσωπικά εξηγεί την «άνεση» με την οποία υλοποιούνται οι εντολές του, πλην όμως αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί πίσω από το θράσος του συγκεκριμένου εργοδότη δεν βρίσκονται μόνο οι «υψηλές γνωριμίες», αλλά και ένα ολόκληρο νομοθετικό οπλοστάσιο.
Το περιστατικό αυτό αποτελεί ευθεία συνέχεια και εφαρμογή του πλαισίου που έχουν ορίσει οι νόμοι Χατζηδάκη, Γεωργιάδη και Χρυσοχοΐδη, ο οποίοι έχουν δώσει τα νομικά εργαλεία για την ποινικοποίηση όλων των μορφών πάλης που έχει το εργατικό κίνημα: εκλογές, συνέλευση, απεργία, αφισοκόλληση, συγκέντρωση, απεργιακή περιφρούρηση, συνθήματα. Στην πράξη η κυβέρνηση θέλει να βγάλει στην παρανομία το εργατικό κίνημα βαφτίζοντάς το άλλοτε «ψυχολογική βία», άλλοτε «εκβιασμό» και άλλοτε «συκοφαντία».
Αυτή η επιδίωξη προστίθεται στο συνολικό κατασταλτικό πλαίσιο που έχει στηθεί: δυνητική αργία στη Χρύσα Χοτζόγλου και 2.500 πειθαρχικά στους εκπαιδευτικούς, άρση μονιμότητας στο Δημόσιο, διαγραφές φοιτητών, πρόστιμα για ανάρτηση πανό και αφισοκόλληση, απαγορεύσεις συναθροίσεων. Πρόκειται για μια επιχείρηση φίμωσης του λαϊκού κινήματος συνολικά με συνευθύνη όλων των κυβερνήσεων, συνολικά του αστικού κρατικού μηχανισμού και του συνόλου των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Η δίωξη στους «28 των YES» αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση του δικαιώματος στη συνδικαλιστική δράση, επιχείρηση απαγόρευσης των συγκεντρώσεων -και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από το εργατικό κίνημα της χώρας. Απαιτείται άμεσα η ενεργοποίηση και η επαγρύπνηση όλων των πραγματικά ταξικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται αυτή τη συνθήκη και θέλουν να αναμετρηθούν με αυτή.
*Μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας (ΣΜΤ-Μ), συλληφθείς και διωκόμενος
**Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ)
δημοσιεύτηκε στην ΕφΣυν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου