Η ζωή μας δεν τους ανήκει!

 "Δε θα μιλήσω ως άνθρωπος της αριστεράς, δε θα μιλησω καν για δικαιώματα. Θα πω απλά τι σημαινει στη ζωη ενός ανθρώπου (σκέτου) να δουλεύει 13-16 ώρες για πολύ καιρό.

Στην αρχή κουραζομουν, θυμωνα, προσπαθούσα να αντέξω και να κρατήσω και την υπόλοιπη μου ζωή σε λειτουργία.

Σταδιακά άρχισα να αποσυρομαι από πράγματα που με ευχαριστούν, να δουλεύω πιο σκληρά, να θυμώνω, να αηδιάζω, να κουράζομαι, να στεναχωριέμαι, να σιχαίνομαι, να ανακατεύομαι κάθε φορά που πατούσα στη δουλειά, να πονάει όλο μου το κορμί αλλά να λέω σφίξε τα δόντια, πρέπει να αντέξεις.

Μετά ξέχασα κάθε ομορφιά, κάθε "θέλω" και απλώς έκανα. Γύριζα από τη δουλειά, ήμουν διακοπές, είχα αναρρωτική, ήταν πρωτομαγιά και ήταν φυσιολογικό να χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να μου ζητηθεί κάτι. Εσφιγγα τόσο πολύ τα δόντια που άρχισαν να έχουν πρόβλημα.

Άρχισα να αρρωσταίνω πολύ συχνά, να αγχώνομαι, να πανικοβαλλομαι, να με αμφισβητώ, να δέχομαι πιο εύκολα πράγματα παρότι με ανακατευαν. Αυτό το πέταγμα με το "ιιι" που κάνω μέχρι και σήμερα ακόμα και για εντελώς ηλίθια πράγματα είναι αποτέλεσμα αυτού.

Ημουν εξοργισμένη ή θλιμμένη όλη την ώρα και απλώς δούλευα ασταμάτητα. Γύριζα σπίτι, έβαζα ένα κρασί ή ρουμι και κοιτούσα απέναντι μέχρι να κοιμηθώ. Η πιο σύνθετη μου σκέψη ήταν "ας παραγγείλω κοτομπουκιες" που δε μου άρεσαν. Μόνη μου, πάντα μόνη, να ανακυκλώνω το αδιέξοδο στο μυαλό μου.

Μετά σταμάτησα να μπορώ να κοιμάμαι, να γελάω, να χαμογελαω, να τρώω, να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι, να ερωτευομαι, να νοιάζομαι, να διασκεδαζω, να σκέφτομαι, να θέλω. Έχασα την ικανοτητα να είμαι εγώ. Ήμουν όμως ένα πολύ αποδοτικό ρομπότ.

Εννοείται ότι ήμουν διαρκώς εξαντλημένη και είχα συχνά ατυχήματα εν ώρα εργασίας αλλά έμαθα να τα αντιμετωπίζω σαν προσωπικές αδυναμίες, ήταν ατομική ευθύνη. πχ όταν έγινε η ρήξη μηνίσκου στη δουλειά και ο πόνος ήταν δυνατος και επίμονος, δε σκέφτηκα ότι κάτι κακό έγινε αλλά ότι γέρασα.

Το πρώτο σκ που είχα ρεπό, μετά από πολύ καιρό σερί δουλειάς , την Παρασκευή πήγα σε ένα γλέντι με φίλους μου και δε μπορούσα να συνδεθώ με τίποτα που συνέβαινε εκεί, να χαλαρωσω, να συζητήσω, να ανταποκριθώ σε οποιοδήποτε ερέθισμα. Σκέφτηκα ότι πρέπει να κοιμηθω. Το Σάββατο κοιμόμουν όλη μερα. Την Κυριακή πήγα μαζί τους για καφέ κι έπαθα κρίση πανικού γιατί αποφάσισα "να μη δω" ένα μέιλ της δουλειάς.

Κάθε μέρα γινόταν πιο εφιαλτική, συνεχιζα προφανώς "να είμαι εξαρτημένη από τον μισθο μου", κι έπρεπε για να επιβιώσω να γινομαι πιο απαθής. Η ζωή κυλούσε κι εγώ είχα σταματήσει ακόμα και να την παρακολουθώ. Δούλευα και έκανα όσα χρειάζονταν για να αντέχω υποτυπωδώς να συνεχίσω να δουλεύω. Αποσυνδέθηκα από το συναίσθημα μου, κάθε δραστηριότητα, τους φίλους μου, κάθε άνθρωπο της ζωής μου, κάθε θέληση για οτιδήποτε. Αποσυνδέθηκα από τη ζωή. Απλώς δούλευα κι όταν δε δούλευα σκεφτόμουν τη δουλειά, είτε ως εφιάλτη, είτε κάτι που την αφορούσε.

Δε διεκδικούσες; Διεκδικουσα και έλεγα ή φωναζα στοιχειοθετημενα τα παντα, δείχνοντας ότι ξέρω όλα μου τα δικαιώματα και όλες τους τις παραβασεις, εκτός από τις στιγμές που έφτασα να πετάξω πράγματα και να ουρλιαξω "Ε άντε γαμηθειτε όλοι εδώ μέσα". Νόμιζαν ότι θα μου κλείνουν το στόμα με μια "προαγωγή", με κάτι που "επιστημονικά" θα με ευχαριστούσε, με μια υποτυπώδη αύξηση. Δεν το έκλεισα. Έτσι δεν έχω πολλούς φίλους εργοδότες

Παραιτήθηκα όταν τρόμαξα. Όταν σκέφτηκα ότι αν καθόμουν έστω και μια ώρα παραπάνω, αυτό στο οποίο μετατρεπομουν θα ήταν χωρίς επιστροφή. Ένα αληθινό ρομπότ, ένας αληθινός δούλος, ένα ξεδοντιασμενο μουλάρι που αντέχει, ένα εργαλείο που έχει χωνέψει την εκμετάλλευση και αναλωσιμοτητά του και επιτρέπει να περνανε οδοστρωτήρες από πάνω του.

Παραιτήθηκα 45 κιλά, με burn out, τους πρώτους 2 μήνες ή εκλαιγα ή γαμοσταυριζα όταν κάποιος μου μιλούσε λίγο παραπάνω. Δε μπορούσα να διανοηθω ότι θα αποφασίσω ή θα οργανώσω κάτι. Είχα εκρήξεις θυμού. Όλοι έφταιγαν. Πιο πολύ εγώ. Ήμουν πιο ενοχική και από την ίδια την ενοχή. Για κάνα χρόνο, δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα δουλέψω ξανά κανονικά, πόσο μάλλον ότι θα δουλεύω μέχρι να πεθάνω... ακόμα δε μπορώ κι ας δουλεύω κανονικα. Ένας άνθρωπος (σκέτος) στα χαμένα. Τώρα ακόμα ψάχνω πώς να θέλω, πώς να μην αποτραβιεμαι από τη ζωή, πως να μην "πρέπει" συνεχώς και μονάχα.

Με πολλά ιατρικά προβλήματα δώρο των δουλειων των 13 και 16 ωρών, πχ. Στη μαγνητική της μέσης που δεν καταλάβαινα γιατί πονάει τόσο, βρέθηκαν, πέραν των τριών δισκοκηλων, και 5 κύστες στην σπονδυλική στήλη λόγω κακουχίας (το έγραφε), όταν με ρώτησε ο γιατρός αν είχα πάθει τροχαίο, εγω απαντησα απλώς δούλευα. Στα πνευμονακια μόνιμο θέμα, εισπνέοντας όλη τη σκόνη στις εργασίες ανακαίνισης ενός υπόγειου τους.

Ευτυχώς, ήμουν άνθρωπος της Αριστεράς και ήξερα ότι όλα αυτά δεν είναι νορμάλ (τι θα γινομουν άραγε αν με είχαν πείσει ότι υπάρχω για να μου πίνουν το αίμα). Ευτυχώς είχα ανθρώπους δίπλα μου να με ξυπνάνε, μια κοσμοθεωρια να με προστατευει από το να βυθιστω εντελώς στην άβυσσο τους. Ευτυχώς έχω κατοχυρωμένο στη συνείδηση μου ότι κάθε δικαιώμα που κατακτουν ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν είναι απλά σημαντικό αλλά ζωτικής σημασίας για τη ζωή και τη δουλειά τους, για την επιβίωση τους.

Κάπως μεσα όλο αυτό γίνεται λίγο πεντακάθαρο το ταξικό σου φίλτρο, βλέπεις πως η ταξική πάλη δεν είναι κατασκεύασμα, δεν είναι αφήγημα, δεν είναι ξυλινος λόγος και σίγουρα δεν τελείωσε. Βλέπεις όλα τα όπλα του αντιπάλου σε ανάπτυξη και εισαι ακόμα πιο σίγουρος. Αυτοί οι δύο κόσμοι είναι αγεφύρωτοι.

Η επελαση και η βαρβαρότητα του κεφαλαίου δε θα σταματήσει πουθενά αν δεν τη σταματήσουμε εμείς. Κάθε δικό μας βήμα πίσω, είναι πέντε δικά τους βήματα μπροστά. Τα νέο νομοσχέδιο είναι μια ολόκληρη εργαλειοθήκη εκμετάλλευσης, καταπίεσης και υποταγης. Ανθρώπους που δε θα αντιδρούν σε τίποτα, που δε θα αντιστέκονται και δε θα διεκδικούν, πεθαινοντας στη και από τη δουλειά, θέλουν να φτιαξουν.

Ταξικά, συλλογικά, οργανωμένα, αποφασιστικά, και καθόλου μα καθόλου συμβολικά και για την τιμή των όπλων, χρειάζεται να δώσουμε τη μάχη για να μην περάσει.

Για να δουλεύουμε για να ζούμε και όχι το αντίθετο, για να μη μεγαλώνουμε τη λίστα των εργοδοτικών εγκλημάτων, για να μπορούμε να οραματιστουμε και να φτιάξουμε έναν κόσμο που να μας χωράει ολόκληρους και ζωντανούς και που θα κρατάμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Η ζωή, όχι των ανθρώπων της αριστεράς, αλλά των ανθρώπων των σκετων, της δουλειάς, η ζωή μας, δεν τους ανήκει."

* Πήραμε το κείμενο και την εικόνα από το fecebook προφίλ της "Aggeliki Chatzi"