Ανεξάρτητα απ’ τον προβληματισμό μας για τους δισταγμούς που εκφράστηκαν και μέσα στη σύσκεψη, αλλά είναι έτσι κι αλλιώς φανεροί ειδικά μετά την ανάρτηση του νομοσχεδίου σε «διαβούλευση» στα τέλη Αυγούστου με τον κίνδυνο να οδηγήσουν σε σύγχυση, απογοήτευση και απραξία, συμφωνήσαμε στην πρόταση που τέθηκε εισηγητικά και καταλήχτηκε στη σύσκεψη για εργατική συγκέντρωση την Τρίτη 23 Σεπτέμβρη, στις 7μμ, στην αρχή της Ερμού στο Σύνταγμα. Προτείναμε επιπλέον τη συνδιοργάνωση, με όσους δήλωσαν διατεθειμένοι να συμβάλουν με όποιον τρόπο, ανοιχτής εκδήλωσης-συζήτησης το απόγευμα του Σαββάτου 27/9, με στόχο να δυναμώσει η εργατική πλευρά ενόψει της απεργίας της 1ης Οκτώβρη και για τη συγκρότηση του ολόκληρου αγώνα που χρειάζεται ώστε η κυβέρνηση να κάνει πίσω σε μια τέτοιου, κεντρικού πολιτικού χαρακτήρα, επίθεση. Στην ίδια βάση συμφωνήσαμε και με την πραγματοποίηση νέας σύσκεψης την επομένη της απεργίας.
Η κυβέρνηση έχει βάλει μπροστά τη διαδικασία για την κατάθεση του νέου νομοσχεδίου για τα εργασιακά, με χαρακτηριστικά ακόμα πιο αντεργατικά από αυτά που είχε διακηρύξει πριν το καλοκαίρι. Ήδη απ’ την άνοιξη επιχειρεί να ντύσει τη νέα επίθεση, που πατάει στο έδαφος που διαμόρφωσαν όλοι οι προηγούμενοι αντεργατικοί της νόμοι, με συγκροτημένη προπαγάνδα. Και μπορεί η προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας να μοιάζει γελοία και να προκαλεί ειρωνικά σχόλια απ’ τον κόσμο της δουλειάς, αλλά έχει πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Να «υπενθυμίσει» το εκβιαστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται κάθε εργαζόμενος («εξαρτημένος απ’ τον μισθό του»), αλλά και να επιβάλει μια ψεύτικη αίσθηση ότι είναι λίγο-πολύ «μόνος του» όποιος θεωρεί εργασιακό μεσαίωνα το 13ωρο, τα ωράριο-λάστιχο, τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς, τη διάλυση της άδειας, τις συμβάσεις μηδενικών ωρών και όλα τα υπόλοιπα που φέρνει το νομοσχέδιο. Ότι «δεν μπορεί να κάνει τίποτα», ότι «όλοι συμφωνούν» και άλλα τέτοια που καλλιεργεί η κυβέρνηση ώστε, σε συνδυασμό με την απροθυμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών κάθε απόχρωσης, να πείσει ότι η μάχη είναι χαμένη. Στόχος τους είναι να μη συγκροτηθεί πραγματικός, μαζικός αγώνας ενάντια στο νομοσχέδιο.
Για τις δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν τα εργατικά συμφέροντα, η συγκρότηση αυτού του αγώνα είναι άμεση προτεραιότητα. Κάθε καθυστέρηση, κάθε δισταγμός, κάθε «ελπίδα» οι κυρίαρχες δυνάμεις «να αναλάβουν τις ευθύνες τους», κάθε προσπάθεια «παράβλεψης» της συγκεκριμένης μάχης που έχουμε μπροστά μας, λειτουργεί υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής. Συντηρεί την αίσθηση ανημπόριας που καλλιεργεί η κυβέρνηση, η οποία έχει άλλωστε μετρήσει την «αφωνία» όλο το προηγούμενο διάστημα, μετράει το κλίμα που δημιουργείται ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου και θα μετρήσει και την επιτυχία της απεργίας και των απεργιακών συγκεντρώσεων.
Κι όμως, η κυβέρνηση φοβάται τους εργαζόμενους! Γι’ αυτό αφιερώνει τόση ενέργεια για να «πείσει» ότι η ισοπέδωση των κατακτήσεών τους και η υποταγή ολόκληρης της ζωής τους στην εργοδοσία και το κεφάλαιο, είναι «για το καλό τους». Γι’ αυτό έβγαλε το κείμενο του νομοσχεδίου σε «διαβούλευση» μέσα στον Αύγουστο. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της στα συνδικαλιστικά όργανα κάνουν σα να μην υπάρχει το νομοσχέδιο και εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες διαφυγής από αυτό που είναι αυτή τη στιγμή το κύριο σε κάθε κλάδο και κάθε χώρο δουλειάς: να μην περάσει το νομοσχέδιο.
Για τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στο εργατικό κίνημα, οι τάσεις αναμονής, αποσυγκρότησης, υποτίμησης των δυνατοτήτων του συλλογικού αγώνα των εργαζομένων, ή/και «προσπεράσματος» του ζητήματος (που διαφάνηκαν και στη σύσκεψη) πρέπει να δώσουν τη θέση τους στην ανάληψη της ευθύνης οι εργαζόμενοι να ενισχυθούν και να δώσουν τη μάχη με καλύτερους όρους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, μόνο να προσφέρει μπορεί τόσο η εργατική κινητοποίηση στις 23/9 όσο και η πραγματοποίηση της ανοιχτής εκδήλωσης-συζήτησης στις 27/9. Στην ίδια κατεύθυνση, πρέπει και μπορεί να συμβάλει ο συντονισμός και η κοινή δράση ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου