Ξημερώματα 31/8/2022. Στην απεργιακή συγκέντρωση έξω από το εργοστάσιο της Μαλαματίνα. Η απεργία των εργατών συνεχίζεται. Η εργοδοσία έχει λυσσάξει να καταφέρει χτύπημα στον αγώνα. Πασχίζει μέρες να βάλει μέσα ένα πούλμαν απεργοσπάστες. Εκείνη την μέρα είχε πέσει «βρώμα» ότι η κυβέρνηση θα αναλάβει να σπάσει την περιφρούρηση. Έχουν μαζευτεί όλων των λογιών τα σκυλιά της κυβέρνησης και της τάξης της. Μπάτσοι, εισαγγελείς, κανάλια. Πιο νωρίς από το συνηθισμένο λοιπόν και εμείς να συνδράμουμε την αλληλεγγύη μας. Οι ώρες περνάνε και δεν διαφαίνεται να επιβεβαιώνονται οι φήμες. Χαλαρώνουμε, με τον Άλκη δίπλα-δίπλα σχολιάζουμε:
«Δεν φαίνεται να τις τρώμε τελικά» μου λέει… «Πού είναι η Μπλε να κόψει κομματάκια την τυρόπιτα, να φάμε έστω από ένα κομματάκι όλοι»
«Έλα μωρέ μαλάκα, είπε ένας μπάτσος στον μπαρμπέρη του εχθές, αυτός το είπε σε έναν κάτοικο της Σίνδου και αυτός το είπε στον γνωστό του που είναι απεργός, ότι σήμερα θα μπούνε στο εργοστάσιο». Η παραπάνω αλληλουχία γεγονότων ήταν πραγματική… Δεν ήθελε και πολύ να γίνει ανέκδοτο. Με αυτά και με εκείνα οι μπάτσοι επιτίθενται. Εργάτες και αλληλέγγυοι, όσοι έχουμε απομείνει, οπισθοχωρούμε στην είσοδο του προαυλίου. Ξανά «ντου», περισσότερο ξύλο αυτή τη φορά. Μέσα στον χαμό καταλαβαίνουμε με τον Άλκη δίπλα μας την συντρόφισσα την Ελευθερία. Η Ελευθερία είχε το καθήκον να είναι εκτός της αλυσίδας, να τραβάει φωτογραφίες και βίντεο.
«Τι κάνεις εδώ ρε συ; Δεν τραβάς φωτογραφίες;» της λέω… «Και η ανταπόκριση;»
«Έβαλα εκείνον τον δημοσιογράφο. Έχω συνεννοηθεί, θα μου τις στείλει μετά». Κοιταζόμαστε οι τρεις μας, γελάμε… «Μεγάλο κάθαρμα είναι, σιγά μην έχανε το ξύλο» λέει ο Άλκης. Μέσα στον πανικό χανόμαστε, κάποιοι συνεχίζουμε όσο μπορούμε να κρατήσουμε την είσοδο, κάποιοι πάνω στο σπρώξιμο έχουν απομακρυνθεί εκτός εργοστασίου. Οι μπάτσοι πλέον είναι εντός προαυλίου αλλά πρέπει να βγούμε εντελώς εκτός εμείς ώστε να πιάσουν δουλεία οι απεργοσπάστες. Οι ματατζήδες ανασυγκροτούνται, εμείς μετριόμαστε. Λείπουν αυτοί που ωθήθηκαν εκτός εργοστασίου, μαζί και ο σύντροφος ο Άλκης.
«Φοιτητές-Έργατιά, μια φωνή και μια γροθιά». Ρίχνει το σύνθημα ο Άλκης και βλέπουμε τους συντρόφους, κυρίως νεολαίους, να ξανά μπαίνουν μέσα, με τον σύντροφο να κρατάει το πανό της οργάνωσης (αν θυμάμαι καλά). Ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο «πέσιμο» που έρχονταν…Πάλι πηγαδάκι οι τρεις μας.
«Είχε δίκιο ρε μαλάκα ο μπαρμπέρης», μου λέει το καθίκι, ο σύντροφος μου!
Ξεκινάει το τελευταίο «ντου». Μας εγκλωβίζουν για λίγο σε ένα αδιέξοδο. Αυτή τη φορά μόνο μας απωθούν με τις ασπίδες, δεν χτυπάνε. Η πρώτη κλωτσιά φεύγει από ΕΜΑΣ, από τον Άλκη (καλή η κλωτσιά σύντροφε, δε λέω, αλλά ο Λεωνίδας θα την έκανε καλύτερα). Τόση ώρα μας κοπανάγανε. Επιτέλους!
Μας σπρώχνουν εκτός εργοστασίου, ο Άλκης όμως έχει κονομήσει τον δικό του μπάτσο, που εκτός των άλλων, τον έχει βάλει στο μάτι. Πάνω στα πίσω βήματα ο σύντροφος με την Ελευθερία πέφτουν πάνω στο πούλμαν που ήταν οι απεργοσπάστες και εγκλωβίζονται. Τρώνε μερικές και κάνει πως μπαίνει στην μέση ο Φάμελλος. Τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πλέον πρόεδρος.
«Μην τους χτυπάτε, είναι δικά μου παιδιά», φωνάζει…
«Τι δικά σου βρε μαλάκα;»…
Κάποιοι σύντροφοι την έχουν ακούσει την ιστορία, συνηθίζω να την λέω, αλλά είναι τόσο «Άλκης» στο δικό μου μυαλό. Ποτέ καμία έκπτωση στις αρχές του. Με τον ανθρωποφύλακα από την μία πλευρά που γυρεύει ρεβάνς για την κλωτσιά, αλλά όχι και να την γλιτώσει επειδή μπήκε ο Φάμελλος μπροστά. Αυτούς ο σύντροφος δεν τους είχε σε υπόληψη ούτε όταν ήταν «απλά» ρεφορμιστές!
Σύντροφέ μου, την τελευταία φορά που κανονίσαμε να πάμε Γιάννενα μπήκες στο νοσοκομείο. Έναν χρόνο όμως τώρα, στις διαδηλώσεις, στο στέκι, στα τσίπουρα, στα Γιάννενα…ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΟΥ ΠΑΡΩΝ!
Μάρκος
.jpg){kind=small}
2 σχόλια:
Ο Χρόνος που κύλισε πιο αργά από τους πορηγούμενους . Πέρασε ένας χρόνος από κείνη την αποφράδα μέρα που μάθαμε ότι ο κόσμος μας δεν είναι πια ο ίδιος, πως άλλαξε και είναι πλέον λειψός.
Ο φίλος μας, με το χαμόγελό του, την αγάπη του, την ανιδιοτέλειά του, το νοιάξιμο για τον κόσμο όλο …. που νόμιζες ότι στη μικρή του αγκαλιά μπορεί να τον χωρέσει ολόκληρο, δεν είναι πια μαζί μας και δεν θα ξαναείναι ποτέ.
Θα πουν ότι είναι εδώ, μέσα από τους αγώνες του, στους αγώνες μας, στη σκέψη μας. θα πούμε και εμείς, και εγώ, και άλλοι πολλά τέτοια, και θα είναι αλήθεια όλα ή τέλος πάντων τα περισσότερα, αλλά δυστυχώς υπάρχει μια πιο μεγάλη αλήθεια, ότι ο Άλκης δεν θα είναι εδώ.
Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα … και έκανα μια σκέψη τρομακτική που αν μου το έλεγες καιρό πριν θα σου έλεγα ότι είσαι επικίνδυνα τρελός. Είπα "ας φύγει". Τον είδα και ζορίστηκε και .. μέσα σε αυτά τα πέντε, δέκα λεπτά, μία ώρα.. έβλεπα το ζόρι που μας έκρυβε δύο χρόνια. Μέσα στην πάλη του πάλευε να κρύψει και το ζόρι του. Γιατί; Γιατί ήταν τεράστιος ρε φίλε. Για αυτό.
Θα μείνει μαζί μας η ανάμνησή του, και ας προσπαθήσει ο καθένας να σεβαστεί την εικόνα του γιατί πραγματικά το άξιζε. Το αξίζει, και θα το αξίζει γιατί αναιρώντας αυτό που είπα πριν, ο Άλκης ναι, δεν είναι μαζί μας, αλλά αυτά που άφησε είναι μαζί μας. Και θα είναι μαζί μου η εικόνα του μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
Γιατί είναι σκληρό αλλά, είναι σκληρό μερικές φορές, μα πρέπει να είσαι σκληρός για να μπορείς να αγαπάς. υπάρχει κάτι πιο σημαντικό και ακόμα και από αυτά, ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. και πρέπει να ζήσουμε βάζοντας την ανάμνησή του οδηγό σε πολλά πράγματα στη ζωή μας, στο προχώρημά της.
Γεια σου Σύντροφε . Λεωνίδας
Ειναι μεγάλο πράγμα να είσαι τίμιος και καθαρός. Ε, αν είσαι και από την πλευρά των εργατών και της υπόθεσης τους, τότε αξίζει να σε μνημονεύουμε.
Συνεχίζουμε να παλεύουμε όπως αυτοί που φύγανε.
Έτσι τους τιμούμε .
Κάποιος.
Δημοσίευση σχολίου