με σωματεία ταξικά και αγωνιστικά,
όχι κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά
του Αλέξη Φυτσιλή,
καθηγητή από τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Αντ’ αυτού προβάλλονταν και προβάλλεται ένας εικονικός-συμβολικός συνδικαλισμός που η πληθώρα «δράσεων», «αιτημάτων» και «συνελεύσεων» που διαμόρφωνε δε πατούσε πουθενά παρά μόνο στην αναπαραγωγή του. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί προωθούσαν τη διάβρωση -από κάθε άποψη-συνειδήσεων και κινήματος. Ζήτημα που αποκαλύφθηκε στις πραγματικές του διαστάσεις τα τελευταία χρόνια όταν η επίθεση στα δικαιώματα μας κάθε άλλο παρά εικονική είναι.
Τελευταίο «προαπαιτούμενο» του εν λόγω «μνημονίου» η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ μαζί) να μη γίνει νέος γύρος συνελεύσεων του κλάδου, ακυρώνοντας έτσι την απόφαση της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ. Αποδείχτηκε έτσι ότι η προηγούμενη πρόταση των δυο (νυν και πρώην) κυβερνητικών παρατάξεων δεν ήταν «κατώτερη των περιστάσεων» όπως τη χαρακτήρισε το ΔΣ της τοπικής ΕΛΜΕ, αλλά μια συνειδητή προσπάθεια εμπέδωσης της αδράνειας, της απογοήτευσης, της ανημποριάς. Να αποφευχθεί δηλαδή η όποια πιθανότητα να ανοίξει κινηματική χαραμάδα σ’ αυτό το μαύρο τοπίο που οι δυνάμεις του συστήματος (συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και μνημονιακή αντιπολίτευση) «παίζουν μόνες τους». Σιγοντάρισμα αυτής της πρακτικής και από το ΠΑΜΕ που θεωρεί ότι η απεργία στις 12/11 ήταν η …κορύφωση. Βέβαια οι ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ καβγαδίζουν για το «πάπλωμα», είναι σε πόλεμο για τις θέσεις στα ΠΥΣΔΕ και στο διοικητικό μηχανισμό (Δ/ντες Β/θμιας).
Ο στόχος τους είναι να πειστεί ο κόσμος ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Για να είναι θεατής άντε ψηφοφόρος και όχι απεργός, διαδηλωτής, αγωνιστής δηλαδή πραγματική δύναμη ανατροπής. Και ξέρουμε ότι οι μόνες απόπειρες να «σπάσει» αυτό το «συνδικαλιστικό μνημόνιο» το Μάη του ’13 (επιστράτευση στις πανελλαδικές) και το Σεπτέμβρη του ’13 (απεργία διαρκείας) πολεμήθηκαν λυσσασμένα. “Να μην εκβιαστεί ή κυβέρνηση” (ΠΑΜΕ) γιατί δεν υπήρχαν “όροι και προϋποθέσεις”(ΣΥΝΕΚ) για να “κλιμακώσουμε την 5ημερες απεργίες των καθηγητών με 48ωρες” (ΠΑΜΕ). Πάτησαν στις πραγματικές δυσκολίες του κινήματος όχι για να προσπαθήσουν να τις αντιμετωπίσουν αλλά για να κάνουν (συγκαλυμμένα ή κυνικά) την άθλια δουλειά να πολλαπλασιάσουν την ηττοπάθεια, την αίσθηση αδυναμίας και μοιρολατρίας - ουσιαστικά να διαιωνίσουν το τέλμα και την ακινησία.
Το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κινήματος είναι ζήτημα που με προφανή πια τρόπο είναι ζήτημα ζωής. Η ανασυγκρότηση αυτή θα γίνει. Αλλά θα γίνει δια πυρός και σιδήρου! Με ελπίδες και αναστολές, με αβεβαιότητες, με προχωρήματα και πισωγυρίσματα. Με αναμέτρηση με τις πραγματικές αδυναμίες. Όποιος ελπίζει σε βελούδινο περιβάλλον βεβαιοτήτων, σιγουριάς και ασφάλειας, κάνει λάθος. Η μόνη εγγύηση που υπάρχει είναι ότι όσο ο λαός και οι εκπαιδευτικοί είναι στη γωνία τόσο θα αποθρασύνεται ο αντίπαλος.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους να αντιμετωπίσουν την παραλυσία και την ηττοπάθεια που επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να μετατρέψουν το δικαιολογημένο σκεπτικισμό τους σε δημιουργική συμμετοχή στο κίνημα παρά την πληθώρα φανερών εχθρών και ψεύτικων φίλων. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θα ενισχύσουν με κάθε τρόπο την ενεργητική εμπλοκή του πλατύτερου δυναμικού εργαζομένων σε ένα κίνημα αντίστασης και αγώνα. Και η μαζική συμμετοχή στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση τη Τρίτη1/12 πρέπει να έχει αυτό ως βασικό περιεχόμενο και όχι πως θα γίνονται οι εκλογές.
Θα προχωρήσουμε! Με πίστη στον μόνο παράγοντα που μπορεί να ανασχέσει το εφιαλτικό μέλλον που μας προετοιμάζει το σύστημα: Το κίνημα και την ταξική πάλη!
http://aristerastikarditsa.blogspot.gr/
3 σχόλια:
Αμαν πια με την διατυποση του Σοφιανου ''να μην εκβιαστει η κυβερνηση''.Ειναι συγουρο οτι ειθελε να πει ''να μειν εκβιαστουν οι γονεις''. Βεβαια και αυτη η διατυπωση κρινεται εαν βοηθα το κινημα, οπως και η αποψη του ΠΑΜΕ στον Ευαγγελισμο να μην δεχεται ευκολα την προταση για σταση εργασια και να μπενει μπροστα σε κινητοποιηση μπροστα στα ταμεια για να μην πληρωνουν οι ασθενεις. Το πως ανεβεινει η μαχητικοτητα ενος κλαδου και ταυτοχρονα να μην σπα η λαικη ενοτητα ειναι ενα δυσκολο προβλημα. Υ.Γ1 βγαζω σπυρακια με τον χαρακτηρισμο 'οι πουθεναδες' καποιων για τους μ-λ. Υ.Γ2 Υποδειγματικο το κειμενο της εντυπης Προλ. Σημαιας για τα γεγονοτα στο κτηριο του Εργ. Κεντρου Λεσβου, οπως και η σταση του ΚΚΕμ-λ στην παραμβαση της Χ.Α στην χαλυβουργια.ΜΑΝΩΛΗΣ
Αν απλώς ήταν μια άτυχη διατύπωση θα ήταν άδικο (ίσως και ανήθικο) να το αναφέρουμε. Για παράδειγμα στη Χαλυβουργία, όντως ήταν μια άτυχη συγκυρία αυτό με τους ΧΑ και για αυτό δεν παίξαμε πάνω σε αυτό (ενώ θα ήταν η πιασάρικη λύση).
Ομως η φράση του Σοφιανού ήταν και η γραμμή του ΠΑΜΕ στους εκπαιδευτικούς (με έναν όντως χοντροκομμένο τρόπο ο Σοφιανός τη συμπύκνωσε). Εκεί το ΠΑΜΕ δε διαχωρίστηκε απλώς με την απεργία στις εξετάσεις αλλά επιτέθηκε λυσσαλέα σε αυτό το ενδεχόμενο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν επιτέθηκε μόνο εντός του κινήματος (στις συνελεύσεις κλπ) αλλά και στα ΜΜΕ του συστήματος και παρέα με αυτά - θέαμα καθόλου τιμητικό για κάποιον που δηλώνει κομμουνιστής. Υπάρχουν και διάφορες χειρότερες λεπτομέρειες αλλά δευτερεύουσες, τις οποιες δεν έχει σημασία να αναφέρω και δεν είναι και σωστό γιατί πιθανόν δεν είσαι εκπαιδευτικός και δεν μπορείς να ελέγξεις την αλήθεια αυτών που θα σου πω.
Το ζήτημα που βάζεις ως προβληματισμό ("Το πως ανεβεινει η μαχητικοτητα ενος κλαδου και ταυτοχρονα να μην σπα η λαικη ενοτητα ειναι ενα δυσκολο προβλημα") είναι πράγματι σοβαρό ζήτημα, αλλά θέλω να κάνω δύο παρατηρήσεις:
Η μία είναι ότι, δυστυχώς, το σύστημα έχει εύκολα τη δυνατότητα να ενοχοποιήσει και να ασκήσει προλητπική τρομοκρατία σε απεργίες διάφορων κλάδων. Σου θυμίζω το κωμικοτραγικό να κατηγορούνται από το σύστημα οι ναυτεργάτες "επειδή σαπίζουν τα προϊόντα των αγροτών" αλλά και επειδή "χτυπιέται ο τουρισμός", οι αγρότες "επειδή κλείνουν τους δρόμους", οι νοσοκομειακοί γιατί "στερούν το δικαίωμα του λαού στην υγεία" (!), οι εργάτες δήμου "γιατί θα πάθουμε χολέρα" κοκ. Οσο υποχωρούμε σε αυτό τον εκβιασμό, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η απεργία και θα δημιουργούνται και άλλα τετελεσμένα υπερ του αντιπάλου.
Η δεύτερη παρατήρηση (και σε συνδυασμό με την πρώτη) είναι ότι ο αντίπαλος, όπως φαντάζομαι συμφωνείς, δεν είναι μαλάκας. Επιλέγει τη στιγμή που θα σε χτυπήσει για να σε δυσκολέψει. Σου λέει "καντο αν έχεις τα κότσια". Τότε επιλέξανε ακριβώς να επιτεθούν πριν τις πανελλαδικές. Αυτό μαζικοποίησε μετά από χρόνια τις συνελεύσεις και πυροδότησε την οργή ενός κλάδου που για χρόνια ήταν στο περιθώριο. Μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους. Η επιλογή κάποιου να πει "κάντε υπομονή και γυρίστε στα σπίτια σας και θα προετοιμαστούμε άλλη στιγμή για τη μάχη" αν δεν ήταν συνειδητή επιλογή θα ήταν μεταφυσική πίστη. Με άλλα λόγια, μερικές φορές πρέπει να αποφασίσεις τι κάνεις τη στιγμή που το πράγμα είναι καυτό. Και το ΚΚΕ τότε αποφάσισε.
ΥΓ: Η προσπάθεια να μη διευκολύνουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό μπορεί να συνοδευτεί νομίζω με πρωτοβουλίες σαν αυτή που είπες. Οσο μας αφορά, όμως, έχουμε καθαρό ότι οι κινήσεις αυτές είναι περιφερειακές του βασικού κορμού του κινήματος. Που είναι η απεργία και η διαδήλωση. Και δεν μπορούν οι περιφερειακές εκφράσεις του κινήματος να υποκαταστήσουν τις κύριες.
Πάνος
Δεν συμφωνω στην εκτιμηση σου `για τον Ν.Σοφιανο που στο ιστορικο του ειναι η καθοδηγηση του μαθητικου την εποχη των μεγαλων κινητοποιησεων 1998-2004.ΑΞΙΟΛΟΓΗ η απαντηση του Πανου. Χαρικα την συζητηση μαζι του. ΜΑΝΩΛΗΣ
Δημοσίευση σχολίου