Πανελλαδικό Συντονιστικό των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ - ΤΕΙ

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το Πανελλαδικό Συντονιστικό των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ στις 7-8 του Νοέμβρη στην Αθήνα. Η πλούσια συζήτηση που αναπτύχθηκε άγγιζε, α) τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που ξεριζώνουν λαούς και γεννούν καραβάνια προσφύγων σε σχέση με τους κινδύνους που εγκυμονούν για την περιοχή μας, β) την εξάρτηση της χώρας και τα σκληρά μέτρα που επιβάλλουν ΗΠΑ και Ευρωπαίοι με όχημα τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως το νέο φορέα της επίθεσης, γ) την κατάρρευση των αυταπατών που καλλιεργήθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα και την απογοήτευση που γέννησαν ενόσω δεν μπόρεσε να προβάλλει ως εναλλακτική προοπτική ο μαζικός αγώνας, δ) η επίδραση του γενικού πολιτικού κλίματος στους φοιτητές και η ευθύνη των κυρίαρχων αριστερών δυνάμεων για τη χρόνια αποσυγκρότηση των συλλόγων, ε) το νέο κύμα επίθεσης που με όχημα εκβιασμού την υποχρηματοδότηση ετοιμάζει δίδακτρα, συγχωνεύσεις σχολών, διαγραφές φοιτητών και κατάργηση κάθε φοιτητικού δικαιώματος, στ) η ευθύνη των Αγωνιστικών Κινήσεων μπροστά σε αυτή την κατάσταση να κάνουν διακριτό το πολιτικό τους στίγμα και μέσα από τολμηρές πρωτοβουλίες παρέμβασης στον κόσμο να πρωτοστατήσουν στην ανασυγκρότηση του φ.κ. σε μαι πραγματικά αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση.

Δημοσιεύεται μέρος της απόφασης του Πανελλαδικού Συντονιστικού:

Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ (7-8/11/15)
«τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν είναι όπως πριν»

Αν προσπαθούσαμε σε γενικές γραμμές να συνοψίσουμε την κατάσταση στη χώρα μας και τον κόσμο θα λέγαμε ότι αυτή ορίζεται: Από την επίθεση του συστήματος στην εργατική τάξη και συνολικά τον κόσμο της δουλειάς σε πλανητική κλίμακα. Από την επιδρομή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στους λαούς και τις εξαρτημένες χώρες, σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό μεταξύ τους, στο πλαίσιο της διαδικασίας ξαναμοιράσματος του κόσμου. Η δομική κρίση που διέρχεται το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει γενικευμένο χαρακτήρα, ακριβώς γιατί συμπλέκεται και αλληλοτροφοδοτείται με τους παραπάνω παράγοντες. Η οικονομική πλευρά των εξελίξεων είναι εξαιρετικά σημαντική, αλλά είναι η γεωπολιτική διάσταση που συνήθως δίνει κατά βάση τον τόνο σε όλα όσα ζούμε.
Οι εφιαλτικές διαδρομές της προσφυγιάς που διανύουν εκατομμύρια άνθρωποι στις μέρες μας είναι η πιο τραγική υπενθύμιση της πραγματικής φύσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Είναι το πιο ηχηρό χαστούκι στους απολογητές του, στα φληναφήματα για το «παγκόσμιο χωριό της ευημερίας και ασφάλειας» και το «τέλος της ιστορίας» που αυτοί πρόβαλλαν για δεκαετίες με το θράσος του νικητή στους λαούς. Ταυτόχρονα, όμως, δίνει και ένα «μάθημα» σε εκείνες τις αντιλήψεις που ευδοκίμησαν και ευδοκιμούν στο χώρο της αριστεράς, για τον κόσμο των «ολοκληρώσεων» και την «παρωχημένη, αποστεωμένη άποψη περί ιμπεριαλισμού».
(...)
Καθημερινά, γίνεται φανερή η γεωπολιτική διάσταση του «ελληνικού προβλήματος», με τις ανελέητες αντιπαραθέσεις των ιμπεριαλιστών γύρω από το ζήτημα του τρίτου Μνημονίου το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παραμένοντας απόλυτα υποτελής στα ευρωπαϊκά επιτελεία, προσδένει ισχυρότερα τη χώρα στο αμερικανονατοϊκό άρμα, κάνει ταξίδια στις ΗΠΑ και παίρνει τα συχαρίκια των γερακιών του πολέμου, με τα αντίστοιχα, προφανώς, ανταλλάγματα. Εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα στις πολεμικές επιχειρήσεις, παραχωρεί κάθε είδους διευκολύνσεις στους φονιάδες των λαών, συντάσσεται με τα σχέδια για άνοιγμα νέων στρατιωτικών βάσεων και την αναβάθμιση των υπαρχόντων. Ενώ αναφορικά με την αντιμετώπιση του προσφυγικού ρεύματος, το μόνο που έχει να επιδείξει είναι η πλήρης ευθυγράμμιση με τις κατασταλτικές πολιτικές της Ε.Ε.
Η πραγματικότητα στις μέρες μας βοά για μια αλήθεια που από πάντα προσπαθούσαμε να αναδείξουμε. Η πάλη του λαού και της νεολαίας οφείλει να έχει διπλό χαρακτήρα, διότι έχει να τα βάλει τόσο με ξένα, όσο και με ντόπια αφεντικά, σε άρρηκτη σχέση μεταξύ τους. Γίνεται φανερό ότι η διπλή εξάρτηση της χώρας μας από Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές σημαίνει ότι αυτοί διαδραματίζουν άμεσο και ενεργό ρόλο στην προώθηση της επίθεσης στο λαό και την εργατική τάξη. Από κοντά και η ντόπια εξαρτημένη αστική τάξη, που αν και στριμωγμένη, αισθάνεται ότι της λύνονται τα χέρια με τη βαρβαρότητα των μνημονίων.
(...)
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με νωπή πλέον «λαϊκή εντολή» από τις εκλογές που προηγήθηκαν, είναι απόλυτα ταγμένη στην κατεύθυνση της υπηρέτησης αυτού του πλαισίου της επίθεσης και της εξάρτησης. Έχει ήδη ξεκινήσει με τον πιο επιθετικό τρόπο την υλοποίηση του τρίτου Μνημονίου που ψήφισε το καλοκαίρι με τα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος, με ό, τι αυτό θα σημάνει για τη ζωή και το μέλλον του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας. Αποτελεί κοινό τόπο πλέον η παραδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί οριστικά και αμετάκλητα σε φορέα της επίθεσης ενάντια στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα. Τα όποια προβλήματα έχει να αντιμετωπίσει είναι μέρος των συνολικότερων αδιεξόδων του πολιτικού συστήματος της χώρας, το οποίο παρά τις εκλογές, παραμένει ασταθές και κλυδωνιζόμενο, με μια ΝΔ να αναζητάει ηγεσία και γραμμή και τα υπόλοιπα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) να ψάχνουν τα περιθώρια για τον συμπληρωματικό ρόλο που καλούνται να παίξουν. Εδώ έρχονται και οι εξελίξεις στην υπόθεση των δικών της Χρυσής Αυγής να μας υπενθυμίσουν ότι το σύστημα θα ήθελε να τη διατηρήσει ως μαύρη εφεδρεία, εντάσσοντας την όμως πιο «ομαλά» στη λειτουργία του.
Συνολικά, ενισχύεται η αντιδραστική κατεύθυνση των πολιτικών εξελίξεων. Αυτό παράγεται αντικειμενικά από την αγριότητα της επίθεσης και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, αλλά είναι αποτέλεσμα και της απόσυρσης του κόσμου της εργασίας από το πεδίο της ταξικής πάλης τα τελευταία χρόνια. Η κινηματική αδράνεια όλου του προηγούμενου διαστήματος είχε ως κύρια συνέπεια την αλλοτρίωση των λαϊκών συνειδήσεων, με βασικό παράγοντα τις αυταπάτες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, τις μειωμένες προσδοκίες με τις οποίες συνυπήρξαν και τελικά, τη διάχυτη απογοήτευση που τις διαδέχτηκε από την παταγώδη κατάρρευσή τους στους μήνες που προηγήθηκαν. Οι δυνάμεις της αριστεράς με κεντρική παρουσία στα πράγματα, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αναστρέψουν αυτήν την κατάσταση, διότι αποτελούν μέρος της. Τόσο η αναχώρηση από τους αγώνες και ο εκλογικός κρετινισμός του ΚΚΕ, όσο και οι «νέες» αυταπάτες της μεταβατικής αριστεράς (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), είναι λογικές και πρακτικές που χρεοκόπησαν από την ίδια την πραγματικότητα και συνέβαλαν τα μέγιστα στον αφοπλισμό του κινήματος.
Είναι αδιαμφισβήτητα πλεονέκτημα για τις Αγωνιστικές Κινήσεις το γεγονός ότι όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν μια ξεκάθαρη άποψη και στάση για τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν θαμπώθηκαν από το κυρίαρχο ρεύμα και τις αυταπάτες που συνόδευσαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο κομμάτι της φοιτητικής αριστεράς. Κάλεσαν το φοιτητικό κίνημα να μην υποστείλει τη σημαία των διεκδικήσεών του και γύρισαν την πλάτη στην προτασεολογία που έδινε και έπαιρνε στις σχολές (ακόμα και από αυτούς που παρίσταναν τους «δικαιωμένους» με… προτάσεις νόμου στο κοινοβουλίο). Ανέδειξαν τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα και το αδιέξοδο των «γρήγορων» κυβερνητικών λύσεων. Επέμειναν στην εκτίμησή τους ότι η επίθεση θα συνεχιστεί και ότι σε κάθε περίπτωση η νεολαία θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη να βαδίσει το δρόμο της αντίστασης στο πλευρό του λαού. Κράτησαν σαφή στάση στο δημοψήφισμα-απάτη, καταθέτοντας στους συλλόγους την πρότασή τους για Αποχή. Δεν έπεσαν από τα σύννεφα και δεν βυθίστηκαν σε διαδικασίες ομφαλοσκόπησης με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν από το καλοκαίρι και μετά, καθώς από τα πριν μπορούσαν να διαβλέψουν προς τα πού πήγαιναν οι εξελίξεις και την πορεία προσαρμογής που ακολουθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
(...)
Οφείλουμε να έχουμε καθαρό ότι όλα τα προηγούμενα έρχονται να επιδράσουν στις συνθήκες που επικρατούν εντός των σχολών και των συλλόγων. Σε μια ήδη υπαρκτή κατάσταση αποσυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος, για την οποία έχουμε κάνει λόγο εδώ και καιρό. Μια κατάσταση που σίγουρα επηρεάζεται τόσο από τα προβλήματα στις οικογένειες των φοιτητών και τις πιέσεις που συνεπάγονται αυτά για τη γρήγορη απόκτηση πτυχίου και την είσοδο στην «αγορά εργασίας», όσο και από τους νέους όρους που διαμορφώνει στη φοιτητική καθημερινότητα η εντεινόμενη εντατικοποίηση. Αλλά αν επηρεάζεται από αυτά, καθορίζεται από τον υποκειμενικό παράγοντα μέσα στις σχολές, τις αντιλήψεις της κυρίαρχης φοιτητικής αριστεράς, τον τύπο του «εικονικού» συνδικαλισμού που έχει επικρατήσει, μακριά από τα προβλήματα και τα συμφέροντα των φοιτητών.
Σε αυτούς τους όρους, λοιπόν, προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια οι ψευδαισθήσεις για το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, η αναμονή της λύσης «εδώ και τώρα», την οποία τροφοδότησαν φυσικά και κομμάτια της Αριστεράς στο εσωτερικό των σχολών. Είναι σαφές ότι η κινηματική άπνοια σε κεντρικό επίπεδο δεν θα μπορούσε παρά να βάλει τη σφραγίδα της και στα αντανακλαστικά του φοιτητικού σώματος. Η απογοήτευση και το αίσθημα ανημποριάς που κυριάρχησαν σε μια πορεία στο λαό, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες εξελίξεις, δεν θα μπορούσαν παρά να επιδρούν και στη σπουδάζουσα νεολαία. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ήταν από εκείνα τα κομμάτια του λαού που επένδυσαν αρκετά στις κάλπες του Γενάρη και του Ιούλη (ειδικά στο δημοψήφισμα) και μετέπειτα ένιωσαν «προδομένα» και μετέωρα. Ασφαλώς και όλα αυτά δεν έγιναν από μόνα τους, αλλά πίσω από τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης που μας παρουσιάζονται βρίσκονται οι αντιλήψεις και οι πρακτικές των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις σε αυτές τις συνθήκες οφείλουν να διαμορφώσουν και να προκρίνουν σαν κυρίαρχο το πολιτικό τους στίγμα, σε σύμπλεξη με τη συνδικαλιστική τους κίνηση. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά σε κάθε περίπτωση τη στενή συνδικαλιστική-συντεχνιακή παρέμβαση. Δεν υποτιμάμε όμως επουδενί τις ιδιαίτερες προκλήσεις που έχει απέναντί της η σπουδάζουσα νεολαία ή τα ειδικά ζητήματα που προκύπτουν στον εκάστοτε μαζικό χώρο. Αναγνωρίζουμε, όμως, ως πρωταρχική ανάγκη και όρο εκ των ων ουκ άνευ για να διανυθούν βήματα στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος το να ξαναμπεί η πολιτική στα αμφιθέατρα. Το να κατακτηθεί από τις νεολαιίστικες μάζες το θεμελιώδες στοιχείο της πολιτικοποίησης, δηλαδή η ικανότητα τους να αναγνωρίζουν τους πραγματικούς εχθρούς και φίλους τους, μέσα από έναν αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό-αντισυνδιαχειριστικό προσανατολισμό της πάλης τους. Το να αναδειχθεί η αναγκαιότητα της εισόδου της νεολαίας στο προσκήνιο του αγώνα στο πλευρό του λαού, ενάντια στο νέο γύρο επίθεσης που σηματοδοτεί το τρίτο Μνημόνιο και κόντρα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που μακελεύουν λαούς και δημιουργούν τα καραβάνια των προσφύγων.
Το διάστημα που προηγήθηκε δεν έχασαν γενικά και αόριστα οι αγώνες του λαού και της νεολαίας. Υπέστησαν συντριπτική ήττα τα κάθε λογής ρεφορμιστικά σχέδια, με πρώτο από όλα αυτό που επιχείρησε να πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια η πραγματικότητα, επίσης, ήταν που κονιορτοποίησε τις πάσης φύσεως αριστερές προτάσεις «μετάβασης», τον κυβερνητισμό, τις φαντασιώσεις και τις «εύκολες» λύσεις που προβάλλονταν. Παρόλα αυτά, καθόλου δεν συνεπάγεται αυτό ότι τέτοιους είδους αντιλήψεις θα εξαφανιστούν από προσώπου γης. Ίσα-ίσα έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ορισμένοι είναι ...αμετανόητοι και ούτε θέλουν, ούτε μπορούν, να βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συναντήσουμε μπροστά μας σε νέες πιθανώς συσκευασίες όλες τις χρεοκοπημένες απόψεις που αναζητούν συνολική διέξοδο εντός των τειχών αυτού του συστήματος, στο πλαίσιο της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Μαζί με αυτές και τις ειδικότερες εκφράσεις τους στο χώρο της εκπαίδευσης, την ακατάσχετη προτασεολογία για την έρευνα, τη γνώση, την ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση κτλ Αποτελεί σημαντικό μας καθήκον η ισχυροποίηση της αντιπαράθεσης σε αυτές τις λογικές που επανέρχονται δριμύτερες να προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και να απογοητεύσουν εκ νέου τον κόσμο.
Αν θέλουμε να δούμε το τι ανοίγεται στο χώρο των πανεπιστημίων, πρέπει να πούμε ότι το προηγούμενο διάστημα διαχύθηκε η αίσθηση ότι η εκπαίδευση είναι ένα από τα προνομιακά πεδία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κατανοήθηκε, με ευθύνη της Αριστεράς, το ότι μέσω της πολιτικής του παγιώθηκε μια αρνητική κατάσταση στο φοιτητικό χώρο, ούτε η ουσία του πολυνομοσχεδίου-Μπαλτά που αυτός κατέθεσε στο πρώτο 7μηνο της διακυβέρνησής του. Υπερπροβλήθηκαν διατάξεις όπως αυτή που αφορούσε τις διαγραφές, αποτέλεσμα της πίεσης του κινήματος και των προβλημάτων των φοιτητών υπό την απειλή της διαγραφής, ενώ αποσιωπήθηκαν όλα τα υπόλοιπα.
Όπως και να ‘χει, πλέον μπαίνουμε σε ένα νέο κύκλο, με την συστημική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ να έχει ολοκληρωθεί και το τρίτο Μνημόνιο να έχει ψηφιστεί. Η επίθεση στο χώρο της εκπαίδευσης δεν σταμάτησε ποτέ, αλλά από εδώ και πέρα θα προσλάβει ασύλληπτο βάθος και έκταση.
Οι δυνάμεις του συστήματος, λοιπόν, βάζουν μπροστά τις μηχανές τους και έχουν αρχίσει από τα τώρα να διαμορφώνουν σχέδια για ένα νέο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως άλλωστε έχει εξαγγείλει και ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας. Ήδη μαζί με αυτό ζωηρεύουν οι προετοιμασίες και οι συναντήσεις μέχρι και για νέα «σχέδια Αθηνά». Ακόμα και οι γνωστοί «λαγοί» των διοικήσεων ρίχνουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα, θέτοντας ευθέως το ζήτημα της επιβολής διδάκτρων και σε προπτυχιακό επίπεδο.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να τεθεί σε επιφυλακή! Περισσότερο από ποτέ, η ανάγκη να ζωντανέψουν οι σύλλογοι και να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι μαζικές διαδικασίες προβάλλει στο προσκήνιο. Η ανάδειξη της νέας επέλασης που είναι προ των πυλών στα φοιτητικά και του δρόμου της μαζικής αντίστασης σε αυτή πρέπει να είναι μια από τις βασικές μας προτεραιότητες για την περίοδο που έρχεται.