Δεκάδες γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο από το χέρι του πρώην ή νυν συντρόφου τους ή από μέλη της οικογένειας τους. Πολλές από αυτές δολοφονήθηκαν μπροστά στα μάτια των ανήλικων παιδιών τους, αρκετές είχαν επανειλημμένα ζητήσει βοήθεια από την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές, αλλά παρά την καταγεγραμμένη επιθετική συμπεριφορά του θύτη κανείς δεν τις προστάτεψε και δεν απέτρεψε τη δολοφονία τους. Οι δολοφονίες αποτελούν την πιο ακραία μορφή ή βίας κατά των γυναικών. Δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο είναι τα περιστατικά βιασμών, ξυλοδαρμών και κακοποιήσεων που δεν καταλήγουν στον φόνο, αλλά στέλνουν σακατεμένες γυναίκες στα νοσοκομεία. Οι περιπτώσεις ψυχολογικής και λεκτικής βίας, αυτής της αόρατης εξουσίας που δημιουργεί γυναίκες φοβισμένες και ψυχολογικά καταρρακωμένες, είναι αμέτρητες και αφού δεν αφήνουν ορατά σημάδια δεν αποτελούν ούτε είδηση.
Οι αντιδραστικές απόψεις περί τιμής και ηθικής, η αίσθηση της ιδιοκτησίας και η πεποίθηση ότι μπορούν άλλοι να ορίζουν τη ζωή μιας γυναίκας, δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Όλο το εποικοδόμημα της καπιταλιστικής κοινωνίας (παιδεία, εκκλησία, ήθη-έθιμα, κανόνες) και οι ρόλοι που καλείται ο καθένας και η καθεμία να παίξουν συντηρούν αυτό το αξιακό σύστημα. Η γυναίκα που πρέπει να είναι σωστή κόρη, καλή μάνα και καλή σύζυγος, εκπαιδεύεται να είναι υπομονετική, υπάκουη, νοσοκόμα, καθαρίστρια και ό,τι άλλο απαιτηθεί, σε ένα σύστημα που δεν αναγνωρίζει κανένα κοινωνικό δικαίωμα και όλα πρέπει να λύνονται με προσωπική ευθύνη και μέσω της οικογένειας. Πρέπει όμως να είναι και καλή εργαζόμενη, που στον καπιταλισμό σημαίνει υποταγμένη, όχι συνδικαλίστρια, όχι έγκυος, χωρίς οικογενειακές δεσμεύσεις που θα την αποσπούν από την εργασία της, διατεθειμένη να δουλέψει πιο σκληρά από έναν άντρα, για μικρότερο μισθό και φυσικά λιγότερες δυνατότητες εξέλιξης. Πρέπει να είναι χρήσιμη και ως σεξουαλικό αντικείμενο που θα εξασφαλίζει τεράστια κέρδη στους μαστροπούς και τα μεγάλα αφεντικά τους.
Το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και οι διαχειριστές του συνεχίζουν να συντηρούν τις ανισότητες σε βάρος των γυναικών. Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ έδωσε το δικαίωμα στους εργοδότες να απολύουν εγκύους. Ο νόμος που επιβάλλει την συνεπιμέλεια ακόμα και σε γονείς που έχουν υπάρξει κακοποιητικοί απέναντι στο παιδί και τη μητέρα ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ. Όπως και ο νόμος που αναθέτει στον εργοδότη (στον νούμερο ένα ύποπτο για σεξουαλική παρενόχληση ή ακόμα και βιασμό), να προστατέψει την εργαζόμενη από παρενοχλητικές συμπεριφορές. Η αστική «δικαιοσύνη» προστατεύει μαστροπούς και βιαστές που έχουν σχέσεις με την κυβέρνηση και δεν διστάζει να διασύρει και να φορτώσει ευθύνες στα θύματα όταν αυτά προέρχονται από φτωχά λαϊκά στρώματα. Ενώ η απαγόρευση των αμβλώσεων και οι αναχρονιστικές ημερίδες για την υποχρέωση της γυναίκας να τεκνοποιεί συμβαίνουν σε χώρες της Ευρώπης. Οι περιορισμοί των δημοκρατικών ελευθεριών, η ποινικοποίηση της απεργίας και του συνδικαλισμού, που πλήττουν εξίσου και τους άντρες εργαζόμενους, φέρνουν τις γυναίκες σε ακόμα πιο δύσκολή θέση, αφαιρώντας τους τα πραγματικά όπλα που έχουν για να παλέψουν ενάντια στη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση που δέχονται ως εργαζόμενες και ως γυναίκες. Τα πολεμικά μέτωπα, οι απειλές για πυρηνικό όλεθρο και τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που ετοιμάζεται, η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, η φτώχεια και η ανασφάλεια δημιουργούν όρους έντασης της καταπίεσης των γυναικών.
Οι γυναίκες είμαστε το μισό του πληθυσμού, μας αξίζει ίση και δίκαιη μεταχείριση όπως και σε κάθε άνθρωπο. Μαζί με τους άντρες συναδέλφους και συντρόφους μας παλεύουμε ενάντια στην εκμετάλλευση από το κεφάλαιο, αντιστεκόμαστε στις συντηρητικές αξίες του σάπιου αυτού συστήματος. Καταγγέλλουμε σεξιστικές συμπεριφορές και πρότυπα.
Διεκδικούμε δουλειά με ίσα δικαιώματα και αμοιβές, προστασία των εγκύων γυναικών, οικονομική στήριξη για τις μητέρες, προστασία των κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους.
Η συμμετοχή μας στο κίνημα, η πολιτική και ιδεολογική μας συγκρότηση, η αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιστών του λαϊκού κινήματος είναι τα όπλα μας ενάντια στην εκμετάλλευση και τη συντήρηση. Στους δρόμους είναι η λύση. Στις διαδηλώσεις, στις απεργίες, στις συνελεύσεις, στα σωματεία, στις καταλήψεις σπάμε τα δεσμά μας και δυναμώνουμε.
Οι αντιδραστικές απόψεις περί τιμής και ηθικής, η αίσθηση της ιδιοκτησίας και η πεποίθηση ότι μπορούν άλλοι να ορίζουν τη ζωή μιας γυναίκας, δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Όλο το εποικοδόμημα της καπιταλιστικής κοινωνίας (παιδεία, εκκλησία, ήθη-έθιμα, κανόνες) και οι ρόλοι που καλείται ο καθένας και η καθεμία να παίξουν συντηρούν αυτό το αξιακό σύστημα. Η γυναίκα που πρέπει να είναι σωστή κόρη, καλή μάνα και καλή σύζυγος, εκπαιδεύεται να είναι υπομονετική, υπάκουη, νοσοκόμα, καθαρίστρια και ό,τι άλλο απαιτηθεί, σε ένα σύστημα που δεν αναγνωρίζει κανένα κοινωνικό δικαίωμα και όλα πρέπει να λύνονται με προσωπική ευθύνη και μέσω της οικογένειας. Πρέπει όμως να είναι και καλή εργαζόμενη, που στον καπιταλισμό σημαίνει υποταγμένη, όχι συνδικαλίστρια, όχι έγκυος, χωρίς οικογενειακές δεσμεύσεις που θα την αποσπούν από την εργασία της, διατεθειμένη να δουλέψει πιο σκληρά από έναν άντρα, για μικρότερο μισθό και φυσικά λιγότερες δυνατότητες εξέλιξης. Πρέπει να είναι χρήσιμη και ως σεξουαλικό αντικείμενο που θα εξασφαλίζει τεράστια κέρδη στους μαστροπούς και τα μεγάλα αφεντικά τους.
Το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και οι διαχειριστές του συνεχίζουν να συντηρούν τις ανισότητες σε βάρος των γυναικών. Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ έδωσε το δικαίωμα στους εργοδότες να απολύουν εγκύους. Ο νόμος που επιβάλλει την συνεπιμέλεια ακόμα και σε γονείς που έχουν υπάρξει κακοποιητικοί απέναντι στο παιδί και τη μητέρα ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ. Όπως και ο νόμος που αναθέτει στον εργοδότη (στον νούμερο ένα ύποπτο για σεξουαλική παρενόχληση ή ακόμα και βιασμό), να προστατέψει την εργαζόμενη από παρενοχλητικές συμπεριφορές. Η αστική «δικαιοσύνη» προστατεύει μαστροπούς και βιαστές που έχουν σχέσεις με την κυβέρνηση και δεν διστάζει να διασύρει και να φορτώσει ευθύνες στα θύματα όταν αυτά προέρχονται από φτωχά λαϊκά στρώματα. Ενώ η απαγόρευση των αμβλώσεων και οι αναχρονιστικές ημερίδες για την υποχρέωση της γυναίκας να τεκνοποιεί συμβαίνουν σε χώρες της Ευρώπης. Οι περιορισμοί των δημοκρατικών ελευθεριών, η ποινικοποίηση της απεργίας και του συνδικαλισμού, που πλήττουν εξίσου και τους άντρες εργαζόμενους, φέρνουν τις γυναίκες σε ακόμα πιο δύσκολή θέση, αφαιρώντας τους τα πραγματικά όπλα που έχουν για να παλέψουν ενάντια στη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση που δέχονται ως εργαζόμενες και ως γυναίκες. Τα πολεμικά μέτωπα, οι απειλές για πυρηνικό όλεθρο και τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που ετοιμάζεται, η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, η φτώχεια και η ανασφάλεια δημιουργούν όρους έντασης της καταπίεσης των γυναικών.
Οι γυναίκες είμαστε το μισό του πληθυσμού, μας αξίζει ίση και δίκαιη μεταχείριση όπως και σε κάθε άνθρωπο. Μαζί με τους άντρες συναδέλφους και συντρόφους μας παλεύουμε ενάντια στην εκμετάλλευση από το κεφάλαιο, αντιστεκόμαστε στις συντηρητικές αξίες του σάπιου αυτού συστήματος. Καταγγέλλουμε σεξιστικές συμπεριφορές και πρότυπα.
Διεκδικούμε δουλειά με ίσα δικαιώματα και αμοιβές, προστασία των εγκύων γυναικών, οικονομική στήριξη για τις μητέρες, προστασία των κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους.
Η συμμετοχή μας στο κίνημα, η πολιτική και ιδεολογική μας συγκρότηση, η αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιστών του λαϊκού κινήματος είναι τα όπλα μας ενάντια στην εκμετάλλευση και τη συντήρηση. Στους δρόμους είναι η λύση. Στις διαδηλώσεις, στις απεργίες, στις συνελεύσεις, στα σωματεία, στις καταλήψεις σπάμε τα δεσμά μας και δυναμώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου