ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΗΚΑΤΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Απάντηση σε αυτό το άρθρο: http://www.nostimonimar.gr/esi-ti-doulia-sou-tou-michali-kaloupi/

Δεν την κοίταξες καλά την κοινωνία Μιχαλάκη μου. Σε καταλαβαίνω κι εσένα. Έμεινες στα λόγια που αφουγκράστηκες και δεν έξυσες την επιφάνειά τους να δεις τον καημό του Νεοέλληνα. Αυτού που δέχτηκε το ρουσφέτι. Ναι, πειράζει που τον υπερασπίζομαι; Στην πείνα και την αβεβαιότητα που του πρόσφερε ο καπιταλισμός, του πέταξαν τη μερίδα του ρουσφετιού. Και ζήτησαν και αντάλλαγμα. Περίεργο είναι; Πολλοί όταν δίνουν, αναμένουν κάτι καλό από τον κόσμο. Ανιδιοτέλεια κι αλτρουισμός δεν υπάρχουν. Ε, και ποια ηθική; Οι άνθρωποι ψάχνανε δουλειά, ψωμί και σταθερότητα. Τι να κάνουμε δεν σκεφτήκανε τόσο στο μακρόθεν. Βλέπεις δεν είχαν όλοι την ίδια παιδεία. Δεν ήταν παιδιά καθηγητών, όπως εγώ, να πάνε να σπουδάσουν. Δεν ήταν παιδιά δικηγόρων, μικροϊδιοκτητών, εν τέλει ρε παιδί μου ανθρώπων μιας σχετικής οικονομικής ευμάρειας, όπως πιθανόν να είσαι κι εσύ. Κι όχι ότι του μικροαστού το παιδί θα βγει πιο προοδευτικό, αλλά άλλου παπά ευαγγέλιο κι αυτό. Είναι βρε αδερφέ και η παιδεία ταξικό φαινόμενο. Εμένα οι γονείς μου κάθονταν πάνω από το κεφάλι μου κι επέμεναν μέχρι να τα μάθω. Μου έμαθαν και να αγωνίζομαι, ήταν και οι φίλοι τους κι οι υπόλοιποι συγγενείς προοδευτικοί, το ένα φέρνει τ' άλλο, έμαθα κι εγώ να μη βολεύομαι εύκολα. Κι όχι ότι θα τους άνοιγε όλους αυτούς η αστική γνώση το μάτι. Αλλά θα τους το άνοιγε η γνωριμία με κάθε λογής άνθρωπο. Πόσοι όμως νομίζεις έχουν γονείς με τον χρόνο και την υπομονή ώστε τα παιδιά τους πρώτα να γίνουν προοδευτικοί άνθρωποι κι έπειτα να μάθουν γράμματα;
Σκέψου βέβαια και τα πιτσιρίκια που τα βάλανε στο σποτάκι της Χρυσής Αυγής. Αν έχεις κάποια απαίτηση αυτά να σου βγουν προοδευτικά, ή χειρότερα, αν περιμένει ολόκληρη ελληνική κοινωνία να συμβεί αυτό, τότε καήκαμε ολοσχερώς. Αμ, τι νόμιζες; Ότι θα διαβάσουν alfavita και luben.tv; Ότι θα αναρωτηθούν γιατί οι “μπάχαλοι” έχουν κι απαιτήσεις; Μα πώς θα γίνει αυτό βρε αδερφέ; Από την κούνια να μισούν το μετανάστη μάθανε. Αυτά κι άλλα πολλά, για να μη μιλήσω μόνο για τα παιδιά του φασίστα. Από την κούνια να πιστεύουν σε θεούς κι όχι σε ανθρώπους μάθανε. Μάθανε και στην εύκολη λύση, αυτή του βολέματος, της όποιας αίσθησης σταθερότητας και ασφάλειας. Και γιατί όχι; Κι εσύ σταθερότητα και ασφάλεια δε θα ήθελες στη ζωή σου; Εγώ πάντως γι' αυτήν παλεύω. Αλλά ξέρω με ποιους μπορώ να το κάνω, γιατί μόνος δεν μπορώ.
Και στην τελική εσύ, εγώ, όλοι μας είναι τι κάναμε για να μην είναι “οι αυτοί” μισαλλόδοξοι. Για να μη βολεύονται στα λίγα, για να μην πιστεύουν τους Μπογδάνους, τους Λαζόπουλους κι όλους αυτούς που βουτάνε στα σκατά και βάφουν τα χέρια τους με το αίμα των ανθρώπων που δεν υπερασπιστήκαμε. Γιατί πρέπει να κάνουμε, αν δεν κάναμε. Κι αυτό γιατί χωρίς αυτούς όλους τους “βολεψάκηδες”, τους “μικροπρεπείς”, τους “υποκριτές του καναπέ”, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα μπρος. Και μάθαμε να τους κατηγορούμε τώρα, χωρίς να έχουμε ψηλαφίσει καν τα βαθύτερα αίτια. Χωρίς να ψυχανεμιστούμε καν την απόλυτη, απόλυτη λέω, ήττα που υποστήκαμε μετά την πτώση και των τελευταίων μας ονείρων. Την πλήρη αντεπίθεση και την πλήρη ιδεολογική, πολιτική, πολιτιστική πρώτιστα, ως αποτέλεσμα της οικονομικής, επιβολή του αντιπάλου. Ό,τι άνθρωπο χάσαμε στο βόλεμα και στην (φαινομενική πάντα, έτσι ελπίζω μόνο) απάθεια, τον χάσαμε επειδή μας κέρδισαν κι επειδή δεν είχαμε το σθένος μιας σωστής αντεπίθεσης. Κι οι υποσχέσεις της Αριστεράς εντός κι εκτός εισαγωγικών (θα φτάσω και σε αυτήν), υποσχέσεις να μας ξαναφέρουν το όνειρο, ναυάγησαν. Ακριβώς επειδή προσπάθησαν χωρίς τον παράγοντα “λαό”.
Κι έχεις και μια κάποια Αριστερά. Υπάρχει βέβαια και η Αριστερά του πραγματικού σθένους και αγώνα και της πραγματικής αντίστασης. Αλλά εγώ για την κυρίαρχη μιλάω. Των σαλονιών. Που δεν αξίζει αν δεν είναι επαναστατική. Και δεν αξίζει, γιατί δεν είναι επαναστατική. Που έκατσε στο ίδιο το τραπέζι με αυτούς που στην πορεία ονομάσαμε δανειστές και αυτοί ονομάσανε εταίρους. Θα το πω, με τους ιμπεριαλιστές. Τι φοβόμαστε; Έτσι δε λέγονται; Ετούτη είναι η ιδιότητά τους. (ας επανέλθω) Που έχει κιόλας αυτή η αριστερά τα μούτρα να κουνάει το δάχτυλο δασκαλίστικα, όχι σαν πραγματικός δάσκαλος. Που κατηγορεί, αυτή και κάτι αρθρογράφοι που μάθανε την πεμπτουσία της προόδου και του ξεβολέματος, όλη την “πλέμπα” της ελληνικής κοινωνίας. Που τους πειράξανε οι άνθρωποι που δε σηκώθηκαν από τον καναπέ τους, στους οποίους μάθανε, άλλοι, να μη θέλουν το μετανάστη δίπλα τους. Και σε ρωτάω: Πού ήταν αυτή η Αριστερά όταν έπρεπε να βγάλει το λαό από τη νάρκη του; Πού ήταν όταν έπρεπε οι βολεμένοι να αποφύγουν το ρουσφέτι για να διεκδικήσουν το ολοένα και περισσότερο; Να σου πω πού ήταν; Στη φιλελευθεροποίηση της Χούντας ήταν. Ήταν και στη μεταπολίτευση, εκεί που ζητούσε “σοσιαλισμό” και τον έβλεπε στο πρόσωπο του Ανδρέα. Άκουσον-άκουσον, θα φέρουν το σοσιαλισμό τα “polit bureau” και οι Κεντρικές Επιτροπές. Ήταν επίσης σε κάτι κυβερνήσεις το '89-'91, επειδή δεν ήθελαν να επανεκλεγούν οι παλιοί αριστεροί, του Ανδρέα του σοσιαλιστή. Ήταν βέβαια και το '06-'07 στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Εκεί όμως, της έβαλε ο κόσμος τα γυαλιά και βγήκε (και την έβγαλε) πιο μπροστά, πιο αγωνιστικά, πιο αντιδιαχειριστικά απ' όσο θα ήλπιζε και θα τολμούσε να πράξει αυτή η Αριστερά. Αυτή η Αριστερά, της διαχείρισης πλάι-πλάι με τη γεννεσιουργό αιτία των βολεμένων ανθρώπων. Αυτή δημιουργεί κάτι αρθρογράφους και μια ιντελιγκέντσια που άλλο πράγμα δεν κάνει από το να κουνήσει το δάχτυλο σε ανθρώπους με χίλια δυο προβλήματα και προβληματικές, σε ανθρώπους (θα ήμουν εκτός πραγματικότητας αν δεν το καταλάβαινα) συντηρητικούς που θέλουν πολύ για να “ανέβουν” σε αγωνιστικό επίπεδο.
Για να κάνεις την αλλαγή, Μιχάλη μου, δοκίμασε αυτή τη φορά αντί να γίνεις δασκαλάκος της πλάκας, αντί να χλευάσεις αυτούς τους ανθρώπους, μια φορά να κατέβεις στο βούρκο που τους ρίξανε μερικοί επιτήδειοι, και να ξεκινήσετε όλοι μαζί να ανέρχεστε. Να ξεκινήσετε από τα απλά: από το γιατί πεινάμε, από το γιατί να ξεβολευτούμε... Και μετά να φτάσουμε στην αλληλεγγύη στο μετανάστη και τον πρόσφυγα, στην ταξική αλληλεγγύη και στην αποβολή της μισαλλοδοξίας. Και βήμα-βήμα θα ανέλθουμε όλοι και θα ανατρέψουμε το σύστημα.
Τι εννοείς ότι θα έπρεπε να το καταλαβαίνουν; Τι εννοείς σιγά μην το κάνουμε κι αυτό; Πώς νομίζεις ότι γίνονται οι αλλαγές; Αν δεν πέσεις στη λάσπη, δε θα σηκωθείς και δε θα σηκώσεις κανέναν. Ο καθαρός δεν καθαρίζει. Ο λασπωμένος καθαρίζει. Και στην τελική δύο είναι οι περιπτώσεις: είτε αποδεχόμαστε ότι μπορούμε χωρίς τον κόσμο, μιας κι αυτός δεν καταλαβαίνει, άρα πάμε να φάμε πάλι τα μούτρα μας, πασοκικά, συριζαϊκά, στην πορεία μπορεί κι ανταρσυακά και λαϊκοενωτικά, είτε αντιλαμβανόμαστε ότι, χωρίς μαζικότητα, εξουσία θα έχουν οι αστοί με το προσωπείο της αριστεράς και της προόδου, οπότε πάμε μαζί να σηκώσουμε από το λήθαργο αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη!

Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου