Στο διά ταύτα τώρα! Είναι καθήκον του ίδιου του λαού και των προοδευτικών και αριστερών ανθρώπων, να υπερασπίζονται το δικαίωμα στις δωρεάν μεταφορές για όλους και να εναντιώνονται στο εισητήριο, που, όποια και αν είναι η τιμή του, αποτελεί εμπόδιο στη μετακίνηση. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι το αίτημα για μείωση της τιμής του εισητηρίου είναι λάθος. Προφανώς δεν γίνεται να καθορίσει κανείς το ιδανικό ποσό (γιατί τέτοιο δεν υπάρχει), έχει δικαίωμα όμως να διεκδικεί μείωση στις τιμές των εισητηρίων, θέτοντας ωστόσο και προοπτικά το αίτημα για δωρεάν μεταφορές. Σε σύμπλευση με τα παραπάνω, εξίσου σημαντικό καθήκον είναι το σπάσιμο του τσαμπουκά των ελεγκτών, που ρόλος τους είναι να τιμωρούν τον καθέναν, που δεν έχει να πληρώσει για εισητήριο, η αλληλεγγύη από τα κάτω (δίνοντας στον διπλανό μας το εισητήριο μας, όταν φεύγουμε από το μέσο, που χρησιμοποιούμε) και άρα η υπεράσπιση του δικαίωματος όλου του λαού στις δωρεάν μεταφορές. Από εκεί και πέρα, οι διάφοροι ράμπο του κινήματος, που προβαίνουν σε μπάχαλα ή ακόμα και φακελώματα (βλέπε δημοσιοποίηση ονομάτων ελεγκτών, χωρίς μάλιστα να προσδιορίζεται το πού αυτά βρέθηκαν) όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην παραπάνω κατεύθυνση, αλλά στην ουσία δίνουν πάτημα στο σύστημα να αυταρχικοποιήσει και να φασιστικοποιήσει ακόμα περισσότερο τους μηχανισμούς του. Ηδη και μετά τις καταδρομικές επιθέσεις κουκουλοφόρων το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας σε σταθμούς του Μετρό, η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. αποφάσισε την ενίσχυση της φύλαξής τους, καθώς υπάρχει φόβος για εκδήλωση νέων επιθέσεων. Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ., της Κρατικής Ασφάλειας αλλά και της Ομάδας Πρόληψης και Καταστολής Εγκληματικότητας (ΟΠΚΕ) έχουν διαταχθεί να περιπολούν σε όλους τους κεντρικούς σταθμούς. Πάρε τώρα περισσότερα πρόστιμα και περισσότερο φόβο και τρομοκρατία, τα οποία αντικειμενικά ο λαός δεν μπορεί σήμερα να αντιμετωπίσει μαζικά και ουσιαστικά. Τι πέτυχαν λοιπόν οι ρομπέν των μετρό; Απολύτως τίποτα. Παρ' όλα αυτά, τα παραπάνω καθήκοντα (στην αρχή της παραγράφου) παραμένουν και για να υληποιηθούν, χρειάζεται μια συνολική αλλαγή στα πράγματα. Αλλαγή, που θα έρθει μέσα από την ίδια την οργάνωση των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας και όλου του λαού με στόχο την υπεράσπιση (μεταξύ άλλων) των κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Μέχρι τότε, ας προσπαθούμε να μην αποδεχόμαστε την κανονικότητα των εισητηρίων και των προστίμων.
Και μια υποσημείωση: οι ελεγκτές δεν είναι εργαζόμενοι, όπως δεν είναι εργαζόμενοι και οι μπάτσοι. Οι ελεγκτές είναι όργανα, όπως και οι μπάτσοι είναι όργανα, όπως και τα μπουζούκια είναι όργανα. Αυτό, όμως δεν σημαίνει, ότι οι ελεγκτές είναι μπουζούκια. Είναι όμως μπάτσοι! Λίγο πιο light, αλλά είναι! Υπάρχουν και οι πιο ταπεινοί, αλλά και πάλι η ουσία της “δουλειάς” τους είναι να τιμωρούν τον απλό κοσμάκη επειδή... δεν έχει λεφτά να πληρώνει εισητήρια (!), έχοντας φτάσει ακόμα και στο σημείο να αφαιρέσουν την ψυχή του τότε (το 2013) 19χρονου αδερφού μας Θανάση Καναούτη.
Σούπα Πάπιας
7 σχόλια:
<>
Ποιά ειναι τα όρια του <> ;
Το πέσιμο σε ελεγκτες και ο τραμπουκισμός τους ειτε απο ένα ή δυο ατομα είτε απο ομάδες ατομων είτε απο ομαδες ατομων με κρανη ειναι ακριβως ο τροπος σπασιματος του τσαμπουκα ενος οργανου του κρατους. Είναι το ιδιο το προταγμα του πως θα αυτο προστατευτουμε απο την βια του κρατους (προστιμο,κραξιμο κτλπ) απαντώντας με ενα κομματι αυτης και δείχνοντας σε μπατσους ελεγκτες και γενικα στους φυλακες των ζωων μας οτι θα απανταμε δυναμικα και κυρίως συλλογικα χωρις να αφηνουμε καμια και κανεναν μονο του.
Όσον αφορα το οτι το συστημα επιλεγει σε αυτο το σημειο να εντατικοποιησει την καταστολη των ανυποτακτων που εχουν το θρασος να παραβαινουν τον νομο ειναι προβληματικη αυτη η συνδεση του με το ζητημα οτι καθε φορα που η κοινωνια ή κομματια της κοινωνιας επιλεγουν πιο δυναμικες ή περισσοτερο συλλογικες παρεμβασεις δινεται πατημα στο κρατος για περαιτερω καταστολη.
Το κράτος μπορει να χρησιμοποιησει ως προσχημα για την εισοδο μπατσων διπλα στους ελεγκτες το οτι υπαρχουν καποιοι οι οποιοι δεν πληρωνουν εισιτήριο. (τι θα κανουμε θα πληρωνουμε ολοι/ολες εισιτήριο ή δεν θα χρησιμοποιουμε τα μεσα για να μην δωσουμε αφορμες;) . Επίσης ενα καλο προσχημα ειναι οτι υπαρχουν κατι τυπακια που οταν βλεπουν ελεγκτες ψιλοτρεχουν και βγαινουν απο τον σταθμο και οι ελεγκτες δεν εχουν την ιδιοτητα να τους απαγορεψουν την εξοδο για να τους βαλουν προστιμο αρα ας βαλουμε κανα μπατσο για να τους σταματαει και να μην χανει χρηματα το κρατος. Επίσης καποιοι ελεγκτες κρατανε τα ατομα μεχρι να ερθει μπατσος , και φυσικα καποιες/οι τους σπρωχνουν και φευγουν ή για να φυγουν και να μην πληρωσουν προστιμο παιζουνε μπουκετα μαζι τους. Και αυτα τα συμβαντα ειναι βουτυρο στο ψωμι των ελεγκτων των βουλευτων των τιμιων πολιτών για να αναδειξουν την αναγκαιοτητα μετρο-μπατσων στους σταθμους.
Κωνσταντίνος
(συνέχεια)
(συνέχεια) Κωνσταντίνος
Σε ολες τις παραπανω περιπτωσεις αυτα τα ατομα ασκουν μια βια . Την βια του να παρακους τον νομο μπαινοντας στον σταθμο χωρις να πληρωσεις. Την βια του να αφηνεις τους διπλανους σου να πληρωνουν και εσυ να μην (γιαυτο μας φωναζουν και οι γιαγιαδες/παππουδες <>). Την βια του να σπρωχνεις το οργανο της ευρυθμης λειτουργιας του σταθμου .
Ανάλογα και στο κοινωνικό .Το οτι κατεβαινουμε στους κεντρικους δρομους της αθηνας και γενικα των πολεων μας και κανουμε πορεια , και καθονται στα αμαξια κοσμος ο οποιος θελει να παει σπιτι του μετα απο 8-10-12 ωρες δουλειας φουλ κουρασμενος ή θελει να παει στην δουλεια του και αγχωνεται επειδη εαν αργησει λογω πορειας μπορει να κινδυνευει η θεση του ειναι αλλη μια μορφη βιας που ασκουμε εμεις στους ''συμπολιτες μας χωρις να τους εχουμε ρωτησει ποτε αν θελουν ή οχι να τρωνε στην μαπα το μποτιλιαρισμα λογω της πορειας. Όπως επισης βια δεχονται και οι εμποροι , οι μικρομαγαζατορες που κλεινουν τα μαγαζια τους ή επειδη δεν φτανουν τα εμπορευματα λογω κλεισιματος των δρομων. Τα παραπάνω ειναι αρκετα πειστικες λογικες που μπορω ανετα να φανταστω να λενε τοσο βουλευτες όσο και υπευθυνοι αστυνομιας αλλα και πολλοι(ίσως παρα πολλοι) εργατες και εργατριες , και αλλα στρωματα της κοινωνιας ,φοιτητριες κτλπ.
Πατηματα θα δινουμε συνεχως (εκτος εαν αποφασισουμε να σταματησουμε την παρεμβαση μας στην κοινωνια προς μια επαναστατικη κατευθυνση). Για εμενα το θεμα δεν ειναι να εξεταζουμε τις πολιτικες μας αποφασεις και δρασεις με βαση το πως η εξουσια θα το χρησιμοποιησει , αλλα με βαση το τι θεωρουμε οτι θα προωθησει την ταξικη συγκρουση και να αναδείξει την σκληρότητα της εξουσιας ον κοσμο. Γι'αυτο το λογο το θεμα δεν ειναι να μην γινει πεσιμο στους ελεγκτες (απο την στιγμη που αναγνωριζουμε οτι ειναι οργανα του κρατους και αρα εχθροι και οτι ετσι θελουμε να πραττουμε απεναντι στην ταξη των κυριαρχων υπενθυμιζοντας συνεχως και στους εαυτους και τις εαυτες μας και στην κοινωνια οτι η ταξικη κοινωνια ειναι ενας διαρκες πολεμος οπου οι απο πανω χτυπανε τους υπολοιπους και οι απο κατω καμια φορα ειτε σε καποιον σταθμο του μετρο , ειτε σε καποια απεργια , ειτε σε καποιο σχολειο απαντουν σε αυτην την βια.*ειτε με την ανυπακοη ειτε με την περισσοτερο υλικη βια (λεω περισσοτερο γιατι και το οτι δεν δουλευουν τα γραναζια ενος εργοστασιου υλικη βια ειναι).). Το θεμα μαλλον είναι το πώς το πεσιμο γινεται προταγμα για την αντιμετωπιση του εκβιασμου του εισητιριου . Η συνδεση του με το ποιος και γιατι βαζει εισητιρια και προστιμα , με το ποιος/ποιοι είναι οι εχθροι μας μεσα σε αυτό το ταξικο/καταπιεστικο και γεματο εξουσιες συστημα, με το γιατι δε θα υπακουμε τους νομους τους οποιους δεν αναγνωριζουμε ως δικους μας , με το για τι αντιστεκομαστε όχι μονο στα εισιτιρια αλλα σε κάθε πτυχη της καθημερινοτητας που μπαινει η εξουσια , και επειτα με το πώς δηλαδη τα μεσα που θα χρησιμοποιησουμε σε αυτόν τον αγωνα . Και φυσικα το πεσιμο σε μπατσους ή ελεγκτες ως οργανα του κρατους είναι μεσα σε αυτόν τον αγωνα
(βεβαια υπάρχει σιγουρα μια αγεφυρωτη διαφορα αναμεσα σε αυτους που επιλεγουν να εκθεσουν την σωματικη τους ακεραιότητα (φυλακιση) κανοντας επιθεση σε ελεγκτες και ακυρωτικά μηχανήματα και στον πολιτικο χωρο που φιλοξενείται το παραπανω αρθρο που σχετιζεται με τα δικαιώματα του λαου.)
(στην αρχη του κειμενου εγραφα αυτα Κων/νος)
<>
Ποιά ειναι τα όρια του <> ;
(στην αρχη του κειμενου εγραφα αυτα Κων/νος)
''εξίσου σημαντικό καθήκον είναι το σπάσιμο του τσαμπουκά των ελεγκτών,(...), η αλληλεγγύη από τα κάτω (...). Από εκεί και πέρα, οι διάφοροι ράμπο του κινήματος, που προβαίνουν σε μπάχαλα ή ακόμα και φακελώματα (...) όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην παραπάνω κατεύθυνση, αλλά στην ουσία δίνουν πάτημα στο σύστημα να αυταρχικοποιήσει και να φασιστικοποιήσει ακόμα περισσότερο τους μηχανισμούς του.''
Ποιά ειναι τα όρια του ''σπασίματος του τσαμπουκά'' ;
Μα τα όρια, κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη, είναι αυτά μέχρι τα οποία "μας παίρνει". Αν δεν μάς παιρνει δεν...
Ειναι τόσα πολλά στα οποία θα θέλαμε να στενέψουμε τα όρια, αλλά δεν...
Κάθε αγώνας είναι σωστός αν έχει προοπτική και πιθανότητα να νικήσει (με την ευρεια έννοια). Είναι ζήτημα πως εκτιμάς τον συσχετισμό.
Για παράδειγμα, το να μην πληρώσει κάποιος τα δάνειά του σε τράπεζες είναι βέβαια δίκαιο, αλλά και πολιτικά σωστό μόνο στην περίπτωση που δεν θα καταλήξει να παρακαλάει να του σβήσουν τα πρόστιμα. Σε διαφορετική περίπτωση είναι πολιτική αφέλεια.
Αγωνίζεται κανείς για να νικήσει, όχι για να πέσει ηρωικά. Αλλά και αν συμβεί το δεύτερο, τουλάχιστο ο αγώνας του συνολικά να δυναμώσει και να συνεχιστεί.
γκ
Προς τον Κωνσταντίνο, ορισμένα σχόλια
“ειναι προβληματικη αυτη η συνδεση του με το ζητημα οτι καθε φορα που η κοινωνια ή κομματια της κοινωνιας επιλεγουν πιο δυναμικες ή περισσοτερο συλλογικες παρεμβασεις δινεται πατημα στο κρατος για περαιτερω καταστολη”
Θεωρητικά το κράτος δεν χρειάζεται πατήματα, για να προχωρήσει την επίθεσή του. Υπάρχουν ωστόσο κινήσεις/ενέργειες, που μπορούν να του δώσουν επιπλέον “αφορμές” και να ακολουθήσει τακτικές, τις οποίες στην παρούσα φάση, ο λαός δεν είναι οργανωμένος και συγκροτημένος σε τέτοιο βαθμό, για να τις αντιμετωπίσει. Με αυτή την έννοια, καλύτερα να κάνεις ένα βήμα πίσω και να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις καλύτερους όρους για το αύριο, όχι μόνο προφανώς για το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και για ένα σωρό, παρά να ακολουθήσεις πρακτικές, που θα σου γυρίσουν μπούμερανγκ.
“Για εμενα το θεμα δεν ειναι να εξεταζουμε τις πολιτικες μας αποφασεις και δρασεις με βαση το πως η εξουσια θα το χρησιμοποιησει , αλλα με βαση το τι θεωρουμε οτι θα προωθησει την ταξικη συγκρουση”
Πρέπει να εξετάζεις πώς η ταξική σύγκρουση (σύγκρουση δεν είναι μόνο το ξύλο με τα τσιράκια του κράτους) θα οικοδομηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στον λαό, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς/σπουδών, παντού. Μέσα από εκεί θα προχωρήσει η ταξική σύγκρουση κι όχι με εικονικές ενέργειες. Δεν αποκλείω την αντιπαράθεση (και) με όρους ξύλου, αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός στο σήμερα!
“βεβαια υπάρχει σιγουρα μια αγεφυρωτη διαφορα αναμεσα σε αυτους που επιλεγουν να εκθεσουν την σωματικη τους ακεραιότητα (φυλακιση) κανοντας επιθεση σε ελεγκτες και ακυρωτικά μηχανήματα και στον πολιτικο χωρο που φιλοξενείται το παραπανω αρθρο που σχετιζεται με τα δικαιώματα του λαου”
Με αυτήν την τοποθέτηση αναιρείς την ίδια τη λύση, που προτείνεις. Εάν δεν έχει σημασία ο αγώνας για τα δικαιώματα του λαού, για ποιο λόγο να ακυρώσεις τα μηχανήματα του μετρό; ακόμα και με αυτή την κίνηση (που, όχι δεν με εκφράζει) υποτίθεται, ότι υπερασπίζεσαι ένα δικαίωμα! Αυτό στις δωρεάν μεταφορές! Εκτός εάν το κάνεις για το ξεκαύλωμα, οπότε τότε μπορείς να πας και στο γήπεδο...
Κάποια τελευταία σχόλια: ο τσαμπουκάς γενικά (όταν πρόκειται για πολιτικά ζητήματα) δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός μιας πολιτικής, αριστερής συλλογικότητας! Μπορεί να αποτελεί μέσο απάντησης κάποιων ζητημάτων. Το αν θα τον εφαρμόσεις είναι συνάρτηση πολλών παραγώντων. Σε ενδιαφέρει το πώς θα απαντηθεί απ' το σύστημα; Μα, εάν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ακόμα στοιχειώδη πράγματα, προφανώς και σε ενδιαφέρει! Μακάρι ο κόσμος μαζικά να πέταγε έξω από τα μέσα μπάτσους και ελεγκτές. Αυτό όμως δεν έρχεται μηχανιστικά. Έχει πολύ δρόμο... πάρα πολύ δρόμο, για να γίνει πράξη. Ας το υπερασπιστούμε λοιπόν, σήμερα, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πρώτα και κύρια πολιτικά.
*Ας το υπερασπιστούμε εννοοώ το δικαίωμα στις δωρεάν μεταφορές
Δημοσίευση σχολίου