H εισαγωγή στο πρώτο μέρος:
Παρατηρώντας την κατάσταση στον κόσμο αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι η όλο και πιο αρνητική έως και επικίνδυνη τροπή που παίρνουν οι εξελίξεις.
Χωρίς όριο και φρένο το χτύπημα των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων λαϊκών μαζών.
Σε όλο και μεγαλύτερα νούμερα σκαρφαλώνει η ανεργία, η εξαθλίωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.
Συνεχείς οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι υποκινούμενοι απ’ αυτούς πόλεμοι που ματοκυλούν λαούς και κομματιάζουν χώρες.
Τα καραβάνια των προσφύγων που θαλασσοπνίγονται, οι φυγάδες της κόλασης που δημιουργούν οι δυνάμεις του συστήματος είναι χαρακτηριστική εικόνα της βαρβαρότητας που επελαύνει.
Ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσεγγίζει σημεία που εγκυμονούν κινδύνους συνολικότερης ανάφλεξης με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Απέναντι στις ζοφερές προοπτικές που διαμορφώνουν αυτές οι εξελίξεις, όλο και πιο επιτακτικά προβάλλει η αναγκαιότητα αντιμετώπισής τους από τη μεριά των λαών.
Ο πρώτος όρος γι’ αυτό, όπως παντού και πάντα, είναι η «αναγνώριση» της πραγματικότητας που βιώνουμε. Ή αλλιώς η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Αυτή είναι που αναδείχνει-καθορίζει τους δρόμους, τους τρόπους αλλά και τις δυνάμεις που θέλουν και μπορούν να δώσουν απαντήσεις και διεξόδους.
Γενικά χαρακτηριστικά
Η κατάσταση στον κόσμο την περίοδο που διανύουμε χαρακτηρίζεται:
Από τη διαρκή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και συνολικά τον κόσμο της δουλειάς. Βασικός στόχος η αναδιάταξη των ταξικών σχέσεων και σε βάση απόλυτης κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Από την εκστρατεία επανακατάκτησης επαναποικιοποίησης του κόσμου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στόχος η επιβολή όρων επικυριαρχίας που να διασφαλίζουν την απρόσκοπτη καταλήστευση των λαών και χωρών από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Από μια διαδικασία «συσσώρευσης» που συντελείται με βάση την επίθεση και την εκστρατεία των δυνάμεων του συστήματος και σε παγκόσμια κλίμακα.
Από την επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε παγκόσμια κλίμακα που πραγματοποιείται με όρους «υπαγόρευσης» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και που χαρακτηρίζεται από στρεβλώσεις, αντιφάσεις και αντιθέσεις.
Από την «ενοποίηση» της παγκόσμιας αγοράς με όρους ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και ανταγωνισμού.
Από την ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και στα πλαίσια μιας αναδιάταξης δυνάμεων που τον παροξύνει στο έπακρο.
Από την γενικευμένη κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και τους κινδύνους που εγκυμονούν συνολικά για την ανθρωπότητα.
Από την άλλη μεριά, από την αντίσταση και την πάλη των λαών που εκδηλώνεται αδιάκοπα σε κάθε γωνιά της γης αλλά και που συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις συνέπειες της ήττας του κινήματος και της ανατροπής των παγκόσμιων συσχετισμών σε βάρος των λαών.
Από έναν «κόσμο» σε έναν άλλον
Οι αιτίες για τη διαμόρφωση μιας τέτοιας κατάστασης βρίσκονται στην ίδια τη φύση, τον χαρακτήρα και την λειτουργία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για κέρδη. Την ακατάσχετη ροπή του ιμπεριαλισμού για επέκταση και κυριαρχία.
Ο βασικός όρος που έδωσε τη δυνατότητα στις δυνάμεις του συστήματος να εξαπολύσουν μια τέτοιας κλίμακας επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και συνολικά τους λαούς βρίσκεται στην ανατροπή των παγκόσμιων συσχετισμών υπέρ των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων του συστήματος και σε βάρος των λαών.
Μια ανατροπή που βασικός συντελεστής υπήρξε η οπισθοχώρηση, η ήττα του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και η παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες.
Με βάση αυτή την εξέλιξη οι δυνάμεις του συστήματος προχωρούν στη διαμόρφωση του «δικού» τους εφιαλτικού κόσμου.
Παρμένες στο σύνολό τους οι ανατροπές που συντελούνται και οι εξελίξεις που τις ακολουθούν μπορεί να ειπωθεί ότι συνιστούν μια διαδικασία «μετάβασης».
Στα πλαίσια αυτής της μετάβασης συντελούνται μεταβολές-ανατροπές στο σύνολο των σχέσεων που διέπουν και χαρακτηρίζουν τη ζωή των ανθρώπων και την κίνηση των πραγμάτων.
Στις ταξικές σχέσεις και συσχετισμούς, τις κοινωνικές, τις οικονομικές, τις πολιτικές, τις πολιτιστικές, τόσο στο εσωτερικό της κάθε χώρας όσο και στο πεδίο των διεθνών σχέσεων.
Το εύρος, το βάθος, η ένταση, η κλίμακα στην οποία συντελούνται αυτές οι μεταβολές προσδίδουν σ’ αυτήν την εξέλιξη τα χαρακτηριστικά μιας μετάβασης από έναν «κόσμο» σε έναν άλλον.
Από τον «κόσμο» που διαμόρφωνε με αφετηρία την Οκτωβριανή Επανάσταση η είσοδος των μαζών στο προσκήνιο της Ιστορίας, στον «κόσμο» που διαμορφώνει -μετά την ήττα του κινήματος- η κυριαρχία των δυνάμεων του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Αυτό που καθόρισε τις εξελίξεις τόσο στη μια όσο και στην άλλη περίπτωση ήταν έκβαση της ταξικής πάλης στον αιώνα που μας πέρασε.
Η πρώτη χαρακτηρίστηκε από το απελευθερωτικό κύμα που κατέκλυσε τον κόσμο με αφετηρία την Οκτωβριανή Επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Ρωσία.
Η δεύτερη από την υποχώρηση, την ήττα του Εργατικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος (ΕΕΚΚ) και την παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες.
Στην ιστορική τους διάσταση δεν αποτελούν παρά σταθμούς της αναμέτρησης ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις και τους κολασμένους της γης που υφίσταται από τότε που δημιουργήθηκαν ταξικές κοινωνίες. Μια αναμέτρηση που στην ειδικότερη ιστορική της μορφή εξελίσσεται εδώ και κοντά δύο αιώνες, σαν σύγκρουση ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική αστική τάξη και την εργατική.
Στα πλαίσια αυτής της σύγκρουσης η συγκρότηση της εργατικής τάξης σαν εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα την έκανε ικανή να διεκδικήσει από την αστική τάξη τον ηγετικό ρόλο στην κοινωνία.
Ταυτόχρονα την ανέδειξε στην κινούσα δύναμη της απελευθερωτικής πάλης συνολικά των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων τάξεων και των λαών της γης ενάντια στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Αυτή η αναμέτρηση συνεχίζεται και σήμερα έστω και αν στην περίοδο που διανύουμε εξελίσσεται σε συνθήκες και με όρους ήττας. Έτσι ή αλλιώς μόνο σαν τέτοια -σαν αναμέτρηση- μπορεί και οφείλεται να αντιμετωπισθεί από την μεριά των λαϊκών δυνάμεων και με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Πολύ περισσότερο που η έκβασή της θα κρίνει την μορφή του κόσμου για όλη την επόμενη ιστορική περίοδο.
Ας τα δούμε ωστόσο όλα αυτά πιο συγκεκριμένα.
Η είσοδος των μαζών στην ιστορία
Το να δούμε ποιον «κόσμο» διαμορφώνει η κυριαρχία των δυνάμεων του συστήματος είναι αυτό που πρώτα και πάνω απ’ όλα μας ενδιαφέρει. Η εξέταση της σημερινής πραγματικότητας είναι που θα μας δείξει τα χαρακτηριστικά της κατάστασης, το ποιες δυνάμεις τα διαμορφώνουν, τους στόχους, τις επιδιώξεις τους. Αυτός άλλωστε είναι και ο πρώτος όρος για την διαμόρφωση της γραμμής αντιμετώπισής τους.
Ταυτόχρονα ωστόσο θεωρούμε ότι η κατανόηση του χαρακτήρα και της ουσίας των μεταβολών που επιχειρούνται γίνεται πολύ πιο αποτελεσματικά αν τις αντιπαραβάλουμε με αυτό που προϋπήρχε. Αν τις συγκρίνουμε με τους όρους και σχέσεις που διαμόρφωνε και επέβαλλε η πάλη του κινήματος και το παράδειγμα των σοσιαλιστικών κοινωνιών.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Ρωσία υπήρξαν εξελίξεις κοσμοϊστορικού χαρακτήρα που έβαλαν σε διαφορετική τροχιά την πορεία του κόσμου, που άλλαξαν την μορφή του.
Κατέδειξαν έμπρακτα ότι αυτό που φάνταζε αδιανόητο, η ανατροπή δηλαδή της κυριαρχίας του συστήματος από τους κολασμένους της γης και η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, ήταν κάτι που μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Πυροδότησαν έτσι ένα παγκοσμίων διαστάσεων επαναστατικό απελευθερωτικό κίνημα που αμφισβήτησε έμπρακτα και μαχητικά την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων.
Στα πλαίσιά του είχαμε την ορμητική άνοδο του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που διεκδικούσε και επέβαλλε κατακτήσεις και δικαιώματα.
Μια εξέλιξη που «αφύπνιζε» και έθετε σε κίνηση και ευρύτερες εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες λαϊκές μάζες. Τη φτωχή αγροτιά και τμήματα της μικροαστικής τάξης.
Στα ίδια πλαίσια είχαμε την ορμητική είσοδο στον στίβο της πάλης μεγάλων τμημάτων μιας νεολαίας που εμπνεόταν από τα ιδανικά ενός άλλου κόσμου.
Ταυτόχρονα είχαμε την πυροδότηση του αντιαποικιακού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στο σύνολο σχεδόν των αποικιοκρατούμενων και εξαρτημένων χωρών.
Γενικότερα και με άξονα την πάλη του ΕΕΚΚ διαμορφωνόταν ένα προοδευτικό ρεύμα που επηρέαζε και εξέφραζε ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις. Στα πλαίσια αυτών των τάσεων είχαμε και τη συστράτευση, συμπόρευση σημαντικού αριθμού διανοούμενων, ανθρώπων της επιστήμης, του πολιτισμού, της τέχνης, που ελκύονταν από τις προοδευτικές αριστερές σοσιαλιστικές κομμουνιστικές αντιλήψεις.
Οι ιδέες της ισότητας, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης αποκτούσαν ένα νέο πιο ουσιαστικό περιεχόμενο. Ενισχύονταν έτσι οι προοδευτικές τάσεις και αντιλήψεις σε όλα τα πεδία και εκφράσεις της κοινωνικής ζωής.
Στο πολιτικό πεδίο ακόμη και δυνάμεις που ολοκάθαρα και δεδηλωμένα ανήκαν και υπηρετούσαν το σύστημα αναγκάζονταν να υιοθετούν -υποκριτικά πάντα- «φιλολαϊκές» έως και «σοσιαλίζουσες» θέσεις.
Άρχισαν να εκδηλώνονται τάσεις αμφισβήτησης των «ιερών και οσίων» των ιμπεριαλιστικών Μητροπόλεων, το ανεξέλεγκτου έως τότε «δικαιώματός» τους να ληστεύουν και να σφαγιάζουν τους «ιθαγενείς» των αποικιών τους.
Ενισχύονταν συνεχώς οι τάσεις αναγνώρισης της αξίας της εργασίας σαν δημιουργικής δύναμης της κοινωνίας απέναντι στις αντιλήψεις περί «φυσικής» (ταξικής) διάκρισης ρόλων, θέσης και αρμοδιοτήτων.
Στο πεδίο της φιλοσοφίας, των επιστημών, της ιδεολογίας είχαμε την ενίσχυση των τάσεων υλιστικής, διαλεκτικής προσέγγισης της πραγματικότητας και της ιστορίας απέναντι στον ιδεαλισμό και την μεταφυσική.
Συνακόλουθα είχαμε και την υποχώρηση των θρησκευτικών και των κάθε είδους προκαταλήψεων απέναντι στην άνοδο ανθρωποκεντρικών αντιλήψεων.
Κέρδιζαν συνεχώς έδαφος οι αξίες της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας, της συντροφικότητας απέναντι στον ατομισμό που καλλιεργούσε το σύστημα.
Γενικότερα είχαμε μια ενίσχυση των αξιών που «εισήγαγε» η πάλη του ΕΕΚΚ και των λαϊκών δυνάμεων απέναντι στις σάπιες «αξίες» του συστήματος που έχαναν συνεχώς έδαφος.
Μια εξέλιξη που υποχρέωνε τους απολογητές του συστήματος να τις συγκαλύπτουν, να τις εμφανίζουν ενδεδυμένες με άλλα ρούχα ή και να τις αφήνουν απλώς «στο συρτάρι».
Στο πεδίο της τέχνης και του πολιτισμού και με πυροδότη την πολιτιστική έκρηξη στην μετεπαναστατική Ρωσία, είχαμε τη δημιουργία σειράς τάσεων και ρευμάτων που άνοιγαν νέους δρόμους σε όλους τους τομείς της τέχνης, οδηγώντας σε μια συνολικότερη πολιτιστική άνθηση.
Οι κατακτήσεις που επιβλήθηκαν
Καταλυτικού χαρακτήρα επιδράσεις είχε η αντιφασιστική νίκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα δεδομένα που δημιούργησε.
Την ισχυροποίηση της Σοβιετικής Ένωσης.
Τον θρίαμβο της Κινεζικής Επανάστασης.
Το πέρασμα στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο σειράς χωρών.
Την ενίσχυση του Εργατικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος τόσο στην Ευρώπη (με βάση και τον ρόλο του στην Αντίσταση) όσο και παγκοσμίως.
Την ορμητική άνοδο του αντιαποικιακού εθνικοαπελευθερωτικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην «ζώνη των θυελλών» που οδήγησε στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος και την εμφάνιση στο διεθνές προσκήνιο σειράς νέων και ανεξάρτητων κρατών. Εξελίξεις που διαμόρφωναν τους όρους ενός άλλου παγκόσμιου συσχετισμού που έδειχνε να απειλεί την ίδια την ύπαρξη του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η ανατροπή των συσχετισμών και η ύπαρξη του «παραδείγματος» των σοσιαλιστικών χωρών και οι αναπόφευκτες «συγκρίσεις» επιτάχυναν τη διαδικασία μεταβολής των σχέσεων που διέπανε την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή στο εσωτερικό όλων των χωρών, δημιουργώντας ένα άλλο κοινωνικό τοπίο. Στις εργασιακές σχέσεις. Στο δικαίωμα στη δουλειά. Στις αμοιβές. Στις συνθήκες δουλειάς. Στη στέγαση. Στο δικαίωμα στην περίθαλψη. Την ασφάλιση. Την παιδεία. Στα δικαιώματα των παιδιών, των γυναικών, των ανήμπορων. Στα συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα κ.λπ.
Ιδιαίτερα οι αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες υποχρεώθηκαν να «εισάγουν» έστω κουτσουρεμένες μια σειρά ρυθμίσεις που ήδη υφίσταντο σαν αυτονόητα δικαιώματα στις σοσιαλιστικές χώρες.
Και για να το θέσουμε κάπως πιο παραστατικά.
Όταν ήδη από την δεκαετία του 1920 στην αδύναμη τότε οικονομικά Ρωσία καθιερωνόταν το 8ωρο και το 6ωρο στις βαριές δουλειές, δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί το 10ωρο ή και 15ωρο στις αναπτυγμένες οικονομικά καπιταλιστικές κοινωνίες.
Όταν στις σοσιαλιστικές χώρες το δικαίωμα στη δουλειά καθιερωνόταν σαν ιερό και απαραβίαστο, αποκτούσαν μεγάλο «συντελεστή επικινδυνότητας» οι ανεξέλεγκτες και μαζικές απολύσεις.
Όταν στις κατεστραμμένες από τον πόλεμο σοσιαλιστικές χώρες καθιερωνόταν η δωρεάν περίθαλψη, η καθολική ασφάλιση και η δωρεάν παιδεία, αυτό δημιουργούσε εκείνη την πίεση που έκανε έως και τον Τσόρτσιλ να δηλώνει πως πρέπει και η Αγγλία να υιοθετήσει στοιχεία του σοβιετικού συστήματος περίθαλψης.
Όταν απ’ τα πρώτα μέτρα της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη Ρωσία ήταν η αναγνώριση της ισότητας ανδρών και γυναικών, απαγορευόταν η παιδική εργασία, παίρνονταν μέτρα προστασίας των εν γένει αδύναμων, δεν ήταν εύκολο να συνεχίζεται η στέρηση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες ή να στέλνονται παιδιά 12 και 14 χρονών στα εργοστάσια και στα ορυχεία.
Και για να μην επεκτεινόμαστε άλλο. Όλα αυτά που γνωρίσαμε στην μεταπολεμική περίοδο, οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το 8ωρο. Οι 40 ώρες δουλειάς εβδομαδιαίως. Η αργία του σαββατοκύριακου. Οι αυξήσεις στις αμοιβές. Οι άδειες, τα επιδόματα άδειας. Οι αποζημιώσεις στις απολύσεις. Τα επιδόματα ανεργίας. Τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Ο όποιος εξανθρωπισμός των εργασιακών συνθηκών. Οι περιορισμοί στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας. Οι εργατικές κατοικίες. Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Οι συλλογικές συμβάσεις κ.λπ. Όλα όσα συνέστησαν το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» ή «κράτος πρόνοιας» οφείλονται στην πίεση που άσκησε στο καπιταλιστικό σύστημα η πάλη του ΕΕΚΚ, το παράδειγμα των σοσιαλιστικών χωρών και η απειλή που συνιστούσε για το σύστημα η διαφοροποίηση των παγκόσμιων συσχετισμών.
Τις μεταβολές αυτές το καπιταλιστικό σύστημα δεν τις αποδέχτηκε ούτε εύκολα, ούτε βέβαια, ευχαρίστως. Τις αντιπάλευε συνεχώς και τις θεωρούσε «ξένο σώμα» που πάντα έψαχνε τον τρόπο να το «αποβάλλει». Αυτό ακριβώς που επιχειρεί στους καιρούς μας χαρακτηρίζοντάς τα «αγκυλώσεις», «συντεχνιακά προνόμια», «δυσκαμψίες της αγοράς εργασίας» που πλήττουν, λέει, την ανταγωνιστικότητα και παρεμποδίζουν την ανάπτυξη κ.λπ., κ.λπ. Αλλά σ’ αυτά θα αναφερθούμε και στη συνέχεια.
Ανάλογου χαρακτήρα μεταβολές υπήρξαν και στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα υποχρεώθηκε θέλοντας και μη να περιορίσει τη δράση του στις χώρες εκτός σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες και απόπειρες, παρά τις πολεμοχαρείς διαθέσεις και τάσεις (βασικά των ΗΠΑ) αναγκαζόταν να λειτουργεί σ’ ένα πλαίσιο «ειρήνης» ή καλύτερα «μη πολέμου» στο κεντρικό πεδίο. Αλλά σε σχέση και με τις άλλες χώρες, όπου οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δεν σταμάτησαν καθόλου, είχαν πλέον να αντιμετωπίσουν ορισμένους παράγοντες που δεν υπολογίζονταν στις προηγούμενες περιόδους.
Το ανεβασμένο πλέον επίπεδο αντίστασης και πάλης των λαών που υφίσταντο την επέμβαση.
Την υποστήριξη του ΕΕΚΚ και των σοσιαλιστικών χωρών.
Τις αντιδράσεις των λαϊκών μαζών σε διεθνή κλίμακα που δεν αποδέχονταν την προσβολή της ανεξαρτησίας της οποιασδήποτε χώρας χωρίς να αντιδρούν.
Την αναβάθμιση των αντιδράσεων των προοδευτικών ανθρώπων στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών Μητροπόλεων.
Όλα αυτά που διαμόρφωναν ένα πλαίσιο ολότελα διαφορετικό από το σημερινό των «ειρηνευτικών επεμβάσεων» και των ιμπεριαλιστικών εκστρατειών «εκδημοκρατισμού» με την υποστήριξη της «διεθνούς κοινότητας».
Ας περάσουμε λοιπόν σ’ αυτά.
................................................................................
H εισαγωγή του δεύτερου μέρους με τίτλο "Οι απαντήσεις και που τις αναζητούμε":
Μας δείχνει τον «κόσμο» που οικοδομούν, το «μέλλον» που μας ετοιμάζουν.
Αυτό προσπαθήθηκε να καταδειχτεί στο πρώτο μέρος αυτού του κειμένου. Το ερώτημα που τίθεται αφορά το πώς αντιμετωπίζεται από τη μεριά των λαών αυτή η πραγματικότητα.
Αν μπορεί, μέσα από ποιους δρόμους και στη βάση ποιων όρων.
Εκείνο που πρώτα και πάνω απ’ όλα οφείλεται να κατανοηθεί είναι πως αυτά που βιώνουμε και εκείνα που μέλλεται να βιώσουμε δεν αποτελούν παρά εκφράσεις μιας αναμέτρησης. Μιας αναμέτρησης που ήδη εξελίσσεται την κάθε στιγμή και σε κάθε πεδίο και έκφραση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Της αναμέτρησης ανάμεσα στις δυνάμεις του συστήματος από τη μια και τον κόσμο της δουλειάς, συνολικά τους λαούς από την άλλη. Μιας αναμέτρησης που η έκβασή της θα κρίνει τη μορφή του κόσμου για όλη την επόμενη ιστορική περίοδο.
Σ’ αυτή την αναμέτρηση οι δυνάμεις του συστήματος προσέρχονται με πλήρη συνείδηση του τι διακυβεύεται. Τι είναι αυτό που υπερασπίζουν απέναντι και ενάντια σε ποιον. Και το πράττουν αποφασιστικά αδιάλλακτα, συγκροτημένα και με πλήρη ανάπτυξη των δυνάμεων και των πολύμορφων και πολυπλόκαμων μηχανισμών τους. Οι μεταξύ τους αντιθέσεις δεν θέτουν ούτε κατ’ ελάχιστο σε αμφισβήτηση την κατεύθυνση τής από κοινού αντιμετώπισης αυτού που θεωρούν σαν κοινό τους εχθρό. Την εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου.
Το ερώτημα βρίσκεται στην απ’ εδώ πλευρά. Στο εάν και πώς μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας αναμέτρησης οι λαοί. Ο πρώτος και θεμελιώδης όρος είναι να την αντιμετωπίσουν σαν τέτοια που είναι. Σαν αναμέτρηση.
Αυτό σημαίνει ορισμένα πράγματα.
Κατ’ αρχάς την απόρριψη όλων εκείνων των αυταπατών για εύκολες και ανώδυνες λύσεις που μπορούν να μας απαλλάξουν από τις απαιτήσεις που θέτει μια τέτοια αναμέτρηση.
Πάνω απ’ όλα την κατανόηση ότι η δυνατότητα αποτελεσματικής και προοπτικά νικηφόρας αντιμετώπισης προϋποθέτει την πολύπλευρη και πολύμορφη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο.
Ότι βασικό όρο και άξονα μιας τέτοιας συγκρότησης αποτελεί η «εκ νέου» συγκρότηση της εργατικής τάξης σε «τάξη για τον εαυτό της». Δηλαδή της δύναμης εκείνης που αποτελεί τον κορμό και τη βάση ισχύος και προοπτικής της λαϊκής πάλης.
Την ολοκλήρωση αυτής της συγκρότησης της τάξης στο ανώτερο -πολιτικό- της επίπεδο μέσα από την ανασύσταση-ανασυγκρότηση συνολικά του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος σαν οδηγητικής δύναμης της επαναστατικής πάλης.
Την κατανόηση τού ότι η υλοποίηση αυτών των όρων είναι υπόθεση επίμονου καθημερινού αγώνα στο πεδίο της ταξικής πάλης.
Μέσα από τη συγκρότηση και ανάπτυξη των μετώπων πάλης των εργαζόμενων λαϊκών μαζών σε όλα τα πεδία και εκφράσεις, της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Μέσα από τον επίμονο και καθημερινό αγώνα στα πεδία αντίστασης και πάλης, στα πεδία που καθημερινά διαμορφώνονται όροι, προϋποθέσεις και συσχετισμοί.
Θέτοντας τα ζητήματα με αυτό τον τρόπο δεν τρέφουμε κανενός είδους ψευδαισθήσεις ότι όλα αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν εύκολα και γρήγορα. Ίσα-ίσα.
Έχουμε πλήρη επίγνωση των αρνητικών συσχετισμών. Των αντικειμενικών δυσκολιών ενός τέτοιου αγώνα, αυτών που υπάρχουν και αυτών που έρχονται.
Ταυτόχρονα έχουμε πλήρη συνείδηση των συνεπειών της ήττας. Των προβλημάτων που έχει κληροδοτήσει στο κίνημα. Των ζητημάτων που θέτει προς αντιμετώπιση.
Έχουμε ωστόσο και αμετακίνητη την άποψη ότι όλα αυτά πρέπει, μπορούν και οφείλεται να αντιμετωπιστούν μέσα από μια πορεία πάλης.
Μπορείτε να κατεβάσετε όλο το κείμενο από εδώ (κλικ στο τίτλο):
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ, του Βασίλη Σαμαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου