Στην αυγή του 33ου έτους της αιχμαλωσίας μου, οι κινητοποιήσεις σας, από τα διαφορετικά μετερίζια της στράτευσής σας, μου δίνουν μεγάλη δύναμη και ζεσταίνουν την καρδιά μου.
Παρά τους ειδεχθείς τοίχους, τα συρματοπλέγματα και τις σκοπιές, ο απόηχος της συγκέντρωσής σας προκαλεί εδώ σήμερα μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα αφύπνισης, ενθουσιασμού και ανθρωπιάς. Μια ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από τη θανάσιμη ισοπέδωση της καθημερινότητας στη φυλακή... Οπωσδήποτε δεν αγνοείτε, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, ότι είναι και χάρη στις διάφορες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που καταφέρνουμε να κρατηθούμε στο ύψος μας μέσα σε τούτο το άθλιο μέρος. Χρόνια, ατελείωτα χρόνια αιχμαλωσίας ενισχύουν την πεποίθησή μου πως, απέναντι στην πολιτική εκμηδένισης των φυλακισμένων πρωτεργατών επαναστατών, είναι πάντοτε οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στο πεδίο της αντι-καπιταλιστικής / αντι-ιμπεριαλιστικής πάλης που μπορούν να προσφέρουν την πιο σημαντική υποστήριξη στους φυλακισμένους συντρόφους μας και να ατσαλώσουν την αντίστασή τους.
Ολοι ξέρουμε ότι στις μέρες μας, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, το ξεσκέπασμα του «δικαστικού μένους» κι αυτού που μοιάζει περισσότερο να είναι «κρατική εκδίκηση» δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα ως προς την απελευθέρωση των συντρόφων μας, παρά μόνο στο βαθμό που εγγράφεται στη συνολικότερη διαδικασία του αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ επανάστασης και προληπτικής αντεπανάστασης. Ας σημειωθεί εν συντομία, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, ότι το λεγόμενο «δικαστικό μένος» κι η «κρατική εκδίκηση» δεν είναι ποτέ τυχαία ή απερίσκεπτα, αλλά εγγράφονται κατ’ εξοχήν και συστηματικά στη συνολική δυναμική της προληπτικής αντεπανάστασης... Από τις σιωνιστικές φυλακές σε εκείνες του Μαρόκου, από τα κελιά απομόνωσης στην Τουρκία στα ακόμη πιο σκοτεινά στην Ελλάδα, τις Φιλιππίνες και αλλού στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: το δικαστικό μένος δεν είναι παρά ένα στοιχείο στη μεγάλη πανοπλία που έχει στη διάθεσή της η προληπτική αντεπανάσταση. Βέβαια, αυτή η πανοπλία μέτρων και νόμων συνεχίζει να εμπλουτίζεται όλο και περισσότερο, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, σε καιρούς μιας γενικευμένης κρίσης που συνταράσσει τα θεμέλια του συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο πλάι μου, γενναίοι βάσκοι σύντροφοι εξακολουθούν να υφίστανται μια εκδικητικότητα που δεν δικαιολογείται από πουθενά πλέον. Ακόμη κι αν είναι άρρωστοι, η άρνηση παραμένει η μόνη απάντηση σε όλα τα αιτήματά τους για «μετατροπή των ποινών». Και όμως θα περίμενε κανείς κάτι άλλο, έπειτα από την πρωτοβουλία που βρίσκεται σε εξέλιξη από την πλευρά της κύριας οργάνωσης του αγώνα τους.
Στην πραγματικότητα, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, στον ξέφρενο πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στις λαϊκές μάζες και τους πρωτεργάτες επαναστάτες που δρουν ενάντια στο σύστημα μέσα στα κινήματα σε εξέλιξη, οι ιμπεριαλιστές και λοιποί αντιδραστικοί όλων των αποχρώσεων επιδιώκουν με κάθε μέσο να μετατρέψουν τους φυλακισμένους επαναστάτες από παράδειγμα αγώνα σε παράδειγμα τρομοκράτησης των αλύγιστων ανταρτών. Γι’ αυτό χρειάζονται οπωσδήποτε, αφού δεν μπορούν να τους «σπάσουν» ώστε να αποκηρύξουν και να αρνηθούν τις πεποιθήσεις τους, να τους θάψουν ζωντανούς και να τους χρησιμοποιούν για όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να κάμπτουν το ηθικό των αγωνιστών και αγωνιστριών που συνεχίζουν να μάχονται.
Αλίμονο σε όποιον υποπέσει στο παραμικρό παράπτωμα, κινδυνεύει να βρεθεί στο σημείο μηδέν. Κάτι ξέρει γι’ αυτό ο Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν... Φαίνεται πως βλασφήμησε κι οι δικαστές υπάρχουν για να τιμωρούν ανελέητα...
Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, αγαπητές φίλες και φίλοι, μόλις πριν ένα χρόνο ξεκίνησε η τρίτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα, τη μέρα που ο νεαρός Μοχάναντ αλ Χαλάμπι έπεσε μάρτυρας στην Αλ Κουντς, αντιμέτωπος με το σιωνιστικό στρατό... και από τότε νέοι και λιγότερο νέοι τον ακολούθησαν, και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα: όπως ο Μούσμπα Αμπού Σμπάιχ, ένας από τους τελευταίους μάρτυρες που έπεσαν επίσης στην Αλ Κουντς, ως απάντηση σε όσες και όσους συνεχίζουν να διακηρύσσουν το τέλος αυτής της Ιντιφάντα... Φυσικά, υπάρχει δίκαιη κριτική, και πάντα θα υπάρχει· μόνο που, απέναντι στην κατοχή και τη βαρβαρότητα του κατακτητή, η πρώτη δίκαιη απάντηση που πρέπει κανείς να προβάλει πριν από οτιδήποτε άλλο είναι η αλληλεγγύη, πλέρια αλληλεγγύη σε όλες και όλους εκείνους που με το αίμα τους και συχνά με τα γυμνά τους χέρια, αντιμετωπίζουν τη μπότα της κατοχής.
Οι συνθήκες κράτησης στα σιωνιστικά μπουντρούμια συνεχίζουν να χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Και όπως ξέρετε, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, για να τις αντιμετωπίσουμε, η διεθνής αλληλεγγύη αποδεικνύεται απαραίτητο όπλο...
Είναι βέβαιο πως οι παλαιστινιακές λαϊκές μάζες και οι επαναστατικές εμπροσθοφυλακές τους μπορούν πάντοτε να στηρίζονται στην κινητοποίησή σας. Είναι μια καλή ευκαιρία για να πούμε στον εγκληματία Νετανιάχου και τα τσιράκια του ότι ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι μόνος.
Ας ανθίσουν χίλιες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης προς τις αγωνιζόμενες λαϊκές μάζες!
Ας ανθίσουν χίλιες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης προς τους επαναστάτες που αντιστέκονται στις σιωνιστικές φυλακές και τα κελιά απομόνωσης στο Μαρόκο, την Τουρκία, την Ελλάδα, τις Φιλιππίνες και σε όλο τον κόσμο!
Κάτω ο ιμπεριαλισμός και τα σιωνιστικά μαντρόσκυλά του και η υπόλοιπη αραβική αντίδραση!
Τιμή στους Μάρτυρες και τις αγωνιζόμενες λαϊκές μάζες!
Αλληλεγγύη, πλέρια αλληλεγγύη στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και τους φυλακισμένους Αγωνιστές του!
Αλληλεγγύη, πλέρια αλληλεγγύη με τους συντρόφους απεργούς πείνας στις φυλακές του Μαρόκου!
Τιμή στους γενναίους μαχητές του ΡΚΚ!
Ο καπιταλισμός δεν είναι παρά μόνο βαρβαρότητα.
Ολοι μαζί, συντρόφισσες και σύντροφοι, και μόνο μαζί θα νικήσουμε!
Σε όλους σας, Σύντροφοι, τους πιο θερμούς Επαναστατικούς μου χαιρετισμούς.
Ο σύντροφός σας, Ζορζ Αμπνταλλά
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπντάλλα γεννήθηκε στις 2 Απρίλη 1951 από οικογένεια χριστιανών μαρωνιτών στη μικρή πόλη Κουμπαγιάτ του Βορείου Λιβάνου. Σπούδασε στην Εκόλ Νορμάλ της Ασράφιγιε στην Ανατολική Βηρυτό και διορίστηκε δάσκαλος το 1972 σε ένα χωριό της Κοιλάδας της Μπεκάα. Συνέχισε να διδάσκει μέχρι το 1979.
Ο Αμπντάλλα μεγάλωσε σε μια περίοδο όπου, μπροστά στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών και νεολαιίστικων κινημάτων, η αστική τάξη του Λιβάνου οδήγησε τη χώρα, το 1975, σε έναν εμφύλιο πόλεμο αντιμαχόμενων θρησκευτικών παρατάξεων.
Από νεαρή ηλικία πολιτικοποιείται και αγωνίζεται μέσα από τις τάξεις του Κοινωνικού Εθνικού Συριακού Κόμματος και από το 1971 στρατεύεται πολιτικά με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΛΜΑΠ) και συνεργάζεται με τον αρχηγό των Εξωτερικών Επιχειρήσεων του ΛΜΑΠ, Ουαντί Χαντάντ (Αμπού Χανί).
Το 1978 τραυματίζεται σε μάχη ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις που εισβάλουν στο Λίβανο.
Από το 1980 συμμετέχει στη δημιουργία της οργάνωσης Eνοπλες Επαναστατικές Λιβανέζικες Φράξιες (ΕΕΛΦ), μαρξιστικής αντι-ιμπεριαλιστικής οργάνωσης που δραστηριοποιείται ενάντια στην κατοχή του Νότιου Λιβάνου από το Ισραήλ, με επιχειρήσεις ενάντια στους σιωνιστές και τους δυτικούς συμμάχους τους.
Στις 24 Οκτώβρη 1984, συλλαμβάνεται στη Λυών της Γαλλίας για κατοχή πλαστών στοιχείων ταυτότητας – ενός διαβατηρίου που είχε πάρει νομότυπα από τις Αλγερινές αρχές. Το Γαλλικό κράτος δεσμεύεται απέναντι στην Αλγερινή κυβέρνηση να τον ελευθερώσει σύντομα. Στις 10 Ιουλίου 1986 καταδικάζεται σε 4 χρόνια φυλακής. Πολιτική αγωγή στη δίκη είναι οι ΗΠΑ που μαζί με το Ισραήλ ασκούν έντονες πιέσεις στη Γαλλική κυβέρνηση για αυστηρότερη ποινή στον Αμπντάλλα. Το 1987 δικάζεται ξανά από Ειδικό Δικαστήριο και καταδικάζεται σε ισόβια. Εκτοτε είναι φυλακισμένος σε Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας. Ο Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπντάλλα δικαιούται να αποφυλακιστεί από το 1999 οπότε και συμπλήρωσε την υποχρεωτική διάρκεια της ποινής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου