Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;
Βρισκόμαστε ένα χρόνο μετά από την προκήρυξη 700 θέσεων ιατρών ΕΣΥ στα νοσοκομεία. Η προκήρυξη αυτή του 2016 έγινε μετά από 6 χρόνια πλήρους αδιοριστίας. Οι γιατροί που συνταξιοδοτήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια είναι πάνω από χίλιοι. Αρκετές εισηγήσεις δεν έχουν ακόμα καν ξεκινήσει κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, αρκετά συμβούλια κρίσεων δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. Επίσης σε μια σειρά νοσοκομεία που έχει επιλεγεί ο γιατρός που θα πάρει τη θέση, οι διορισμοί δεν προχωρούν. Το συμπέρασμα, λοιπόν, μετά από ένα χρόνο είναι ελάχιστοι (κάποιοι δεκάδες) διορισμοί, χιλιάδες νέοι γιατροί που εργάζονται στα νοσοκομεία σε καθεστώς ομηρείας για χρόνια (με συμβάσεις που ανανεώνονται κάθε φορά για λίγο, αν είναι τυχεροί, ή που απολύονται όπως πέρσι τον Δεκέμβρη) και το ψέμα της δήθεν αξιοκρατίας που πλασάρεται ως δικαιολογία.
Ακούγεται πολλές φορές ότι «οι γιατροί ως επιστήμονες δε γίνεται να μην κριθούν προτού καταλάβουν μια θέση». Και τρέχουμε λοιπόν να πάρουμε χαρτιά, να παρακολουθήσουμε σεμινάρια, συνέδρια για τα οποία ξεπαραδιαζόμαστε, γιατί τίποτα δεν καλύπτεται από το κράτος, προκειμένου να φτιάξουμε ένα βιογραφικό που πότε δεν είναι αρκετό και πάντα θέλει και άλλο και άλλο. Ποιος κρίνει την αξία μας; Με βάση τι; Τώρα δηλαδή που το υπουργείο θα έχει αυξήσει την προϋπηρεσία σε 50% θα είμαστε ευχαριστημένοι; Τώρα δε θα υπάρχουν «αδικίες»; Τώρα ο τάδε ή ο δείνα διευθυντής δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι το επιστημονικό ή εκπαιδευτικό έργο του υποψηφίου που «προτιμάει» είναι καλύτερο από αυτόν που έχει μεγαλύτερη προϋπηρεσία; Με το ιδεολόγημα της δήθεν αξιοκρατίας στο σύστημα που ζούμε δεν μπορούμε να βρούμε άκρη. Γιατί πολύ απλά σημαίνει απόρριψη για τη συντριπτική πλειοψηφία.
Η μεγαλύτερη αδικία δε βρίσκεται στα ποσοστά (προϋπηρεσία, επιστημονικό, εκπαιδευτικό) αξιολόγησης, δε βρίσκεται στο τι απόφαση παίρνει το τάδε ή το δείνα συμβούλιο κρίσης. Η μεγαλύτερη αδικία βρίσκεται στο ότι δε γίνονται μαζικές προσλήψεις. Όταν ο λαός έχει ανάγκη για χιλιάδες νοσοκομειακούς γιατρούς και το υπουργείο προκηρύσσει μια θέση τώρα και μια θέση μετά από μήνες μιας συγκεκριμένης ειδικότητας, γιατί θα πρέπει να μπαίνουμε στο δίλημμα να πούμε αν το συμβούλιο κρίσης πήρε σωστή απόφαση ή ήταν μεροληπτικό υπέρ κάποιου συναδέλφου. Αυτό είναι το ζήτημα; Πολλοί επικουρικοί συνάδελφοι που είμαστε στα νοσοκομεία και βιώνουμε το άγχος της απόλυσης ανά τακτά διαστήματα ελπίζουμε σε μια “κρίση” που θα μας δώσει τη θέση. Αυτό είναι μια ουτοπία. Δεν πρόκειται να κάνουν μαζικούς διορισμούς. Από μόνοι τους. Μάλιστα στη συγκεκριμένη συγκυρία, με την αλλαγή στο ωράριο των γιατρών που προωθεί το υπουργείο, επειδή δε θα μπορεί να βγαίνει το πρόγραμμα θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης ταυτόχρονα με τη μείωση του επιπέδου των παρεχόμενων υπηρεσιών και με την εντατικοποίηση της δουλειάς των ήδη συναδέλφων που ήδη εργάζονται. Και βέβαια για την αδιοριστία θα χρησιμοποιούν ως δικαιολογία την κατάσταση που βιώνει όλος ο λαός με τη δήθεν αξιολόγηση από τους ιμπεριαλιστές-”δανειστές”, την ύπαρξη του χρέους που είναι όλο της αστικής τάξης και το έχουν φορτώσει στις πλάτες μας , και το ότι μονίμως “δεν υπάρχουν χρήματα”.
Απέναντι στις ψευτοδικαιολογίες του υπουργείου πρέπει να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά! Γι' αυτό και η μονιμοποίηση των επικουρικών και όλων των συμβασιούχων είναι αίτημα που πρέπει να διεκδικηθεί. Με τη μονιμοποίηση δεν υπερασπιζόμαστε μόνο το δικαίωμα των χιλιάδων συναδέλφων που έχουν δουλέψει τόσα χρόνια στα νοσοκομεία. Ταυτόχρονα σπάμε στην πράξη την πολιτική της αδιοριστίας και των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.
Το δικαίωμα στη δουλειά το υπερασπιζόμαστε για όλους τους εργαζόμενους, για όλους τους γιατρούς, δε μπαίνουμε στο δίλημμα που μας βάζει το καπιταλιστικό σύστημα να μιλάμε για ανάξιους και άξιους συναδέλφους. Τι προέχει να δούμε ποιος είναι πιο άξιος κατά τι από τον άλλον (ποιος το κρίνει αυτό;) ή να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στη μόνιμη εργασία με δικαιώματα;
Όπως υπερασπιζόμαστε το αίτημα για μονιμοποίηση των νοσηλευτών, των καθαριστριών, των εργαζομένων στους δήμους, έτσι το υπερασπιζόσαστε και για τους γιατρούς. Δε μας τυφλώνουν επιστημονικίστικες δικαιολογίες. Και ο νοσοκομειακός γιατρός είναι εργαζόμενος. Και πρέπει να το κατακτήσει!
ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου