Τα αποτελέσματα αυτών των συλλαλητηρίων όχι μόνο δεν ήταν τα προσδοκώμενα αλλά συγκέντρωσαν αρκετά λιγότερο κόσμο από τα προηγούμενα παρά την κινητοποίηση σε όλες τις επαρχίες. Η μη θετική ανταπόκριση του λαού στις προσδοκίες των εθνικιστών ήταν ολοφάνερη και από τη δυσκολία που αντιμετώπισαν τα ΜΜΕ στη ζωντανή κάλυψη των συγκεντρώσεων. Οι δικαιολογίες των δημοσιογράφων κινούνταν τουλάχιστον στη σφαίρα του γελοίου. Ακούστηκαν ως και φράσεις του τύπου «μην τους βλέπετε τόσους, στη πραγματικότητα είναι πολλές χιλιάδες οι συγκεντρωμένοι»! Πώς να υποστηρίξει κανείς στα σοβαρά τη «μεγάλη συμμετοχή» όταν στις 6 του Ιούνη δείχνει άδειες πλατείες ή με μερικές δεκάδες κόσμου ή και όταν όπου υπήρξε μια κάποια μαζικότητα η κινητοποίηση δεν αφορούσε την πόλη ή έστω το νομό αλλά ολόκληρη την περιφέρεια και κάτι παραπάνω; Η απογοήτευση ήταν ολοφάνερη στις δηλώσεις των διοργανωτών, παρά τις λοβιτούρες περί …ποιοτικών συγκεντρώσεων, πολύ μεγαλύτερη δε ήταν η ανησυχία τους μιας και προγραμμάτιζαν διεξαγωγή μεγάλου κεντρικού συλλαλητηρίου στις 8 Ιούλη, τρεις μέρες πριν τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ όπου θα αποφασισθεί η έναρξη της διαδικασίας ένταξης της ΠΓΔΜ σε αυτό. Προφανώς δε προγραμμάτιζαν καμιά αντιΝΑΤΟϊκή συγκέντρωση, κάθε άλλο! Άλλωστε αυτού του είδους οι «πατριώτες» νοιώθουν ιδιαίτερα άβολα χωρίς τις φτερούγες της προστασίας που τους προσφέρει η «συμμαχία».
Οι εξελίξεις βέβαια άλλαξαν τους σχεδιασμούς τους και ακόμη είναι άγνωστο αν ισχύει ο συγκεκριμένος προγραμματισμός, μιας και η ανταπόκριση του κόσμου στον οποίο απευθύνονται ήταν ελάχιστη και το τριήμερο 15-17/6. Παρά και την προσπάθειά τους να στήσουν σκηνικό …Βενεζουέλας έξω από τη Βουλή και στις Πρέσπες! Η καλύτερη απόδειξη για το ότι απέτυχαν οι συγκεντρώσεις είναι ότι ελάχιστα έως και καθόλου αναφέρονται και δεν χρησιμοποιούνται από κανέναν ως επιχείρημα στις πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Για να γυρίσουμε λοιπόν στα του λαού. Η μη ανταπόκρισή του στα εθνικιστικά καλέσματα σημαίνει ότι ο εθνικισμός δεν επικρατεί, ότι υποχωρεί ή και ότι έχει ηττηθεί; Σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός βλέπει ότι οι πραγματικοί κίνδυνοι προέρχονται από τις επεμβάσεις των αμερικάνων και νατοϊκών συμμάχων τους, από τους ανταγωνισμούς τους με τη Ρωσία στα Βαλκάνια, το Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή; Θα λέγαμε και ναι και όχι. Κατά κάποιο τρόπο και για κάποιο λόγο ισχύουν όλα!
Το γεγονός ότι στα εθνικιστικά καλέσματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκε περισσότερος κόσμος από τα αντιεθνικιστικά, αντιιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά -ακόμη και τα απεργιακά- είναι (ή θα έπρεπε να είναι) ιδιαίτερα ανησυχητικό και δείχνει ότι η τάση προς τη συντηρητικοποίηση και τον εθνικισμό -έως και η ανοχή ή στήριξη στο φασισμό- είναι υπαρκτή και ισχυρή σε μερίδες του λαού κι ας είχε αυτή η συμμετοχή σε μεγάλο βαθμό και τον χαρακτήρα της αντίθεσης συνολικά στα όσα συμβαίνουν ενάντιά του.
Η παράλληλη απουσία της όποιας σοβαρής -πολιτικά και οργανωτικά- κινηματικής απάντησης δίνει το θάρρος στους φορείς τους να βγουν στο προσκήνιο και να κάνουν φασαρία, δίνει τη δυνατότητα στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και των παραφυάδων της να κινούνται με σχετική άνεση στις γειτονιές και να προκαλούν. Επιτρέπει στη κυβέρνηση να παριστάνει τον φορέα της φιλίας των λαών και της υπεράσπισης του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού, του αντιφασισμού και του αντιεθνικισμού ενώ την ίδια στιγμή στις φυλακές της χώρας βρίσκονται 10 τούρκοι αγωνιστές, αριστεροί και κομμουνιστές, αντιμετωπίζοντας είτε την απειλή έκδοσης στη Τουρκία είτε βαριές κατηγορίες από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Και την ίδια στιγμή που η ένταση της φασιστικοποίησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής είναι παρούσα με την καταστολή και την περιστολή λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων κάθε είδους υπάρχουν δυνάμεις του αντιφασισμού και της αριστεράς που στα καλέσματά και τα πλαίσιά τους βγάζουν από το κάδρο της στόχευσής τους την κυβέρνηση και συνολικά το σύστημα!
Τα δεδομένα είναι τα εξής:
α) η ήττα και η απόλυτη απογοήτευση που βίωσε και βιώνει ο λαός μας μετά το ανέβασμα του ΣΥΡΙΖΑ στη κυβερνητική εξουσία.
β) η χρόνια παύση οποιασδήποτε κινηματικής διαδικασίας για οποιοδήποτε ζήτημα, εκτός από εξαιρέσεις που όμως δεν ήταν ικανές ν’ αλλάξουν το κλίμα.
γ) η άρνηση των δυνάμεων της υπόλοιπης Αριστεράς από τις εκλογές του ’12 και μετά, να συμβάλουν στη συνέχιση, στην οργανωτική και πολιτική ανάπτυξη των μαζικών αντιστάσεων και η παραπομπή όλων των ζητημάτων στην αναμενόμενη κυβερνητική αλλαγή είτε για να δικαιωθούν τα μεταβατικά τους όνειρα είτε για να κουνάνε το δάχτυλο στο λαό «μιας και του τα λέγανε».
Η οργή που εκφράστηκε με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του ’10-’12 μετατράπηκε σε αναμονή και από εκεί σε απογοήτευση. Δεν έπαψε όμως να υπάρχει και κάπου θα έπρεπε να διοχετευθεί. Εδώ βρήκαν τον έδαφος οι κάθε είδους εθνικιστές και φασίστες, το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, ώστε να προσπαθήσουν να τη στρέψουν στα πιο ανώδυνα και εξυπηρετικά για τους σκοπούς του -και συνάμα επικίνδυνα για τον ίδιο το λαό- μονοπάτια του εθνικισμού, στην υποταγή που συμπυκνώνεται στη φράση «μας τα πήραν όλα, δεν θα μας πάρουν και τ’ όνομα!». Εννοώντας με τ’ «όνομα» την όποια αξιοπρέπεια του έχει απομείνει. Ο λαός πρέπει να …παραβλέψει ότι πίσω απ’ τ’ όνομα κρύβονται οι αμερικάνικες και γερμανικές και ευρωενωσιακές επιδιώξεις, ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών για τον έλεγχο της περιοχής, η μετατροπή της χώρας σε μια τεράστια βάση εξόρμησης επιθέσεων προς τους γειτονικούς λαούς και ανάσχεσης του Ρώσικου ιμπεριαλισμού. Να μη συνειδητοποιήσει ότι πίσω από ονόματα και τις προκλήσεις βρίσκονται πέρα από τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών και οι εξαρτημένες από αυτούς επιδιώξεις της ντόπιας αστικής τάξης ώστε να ετοιμάζεται για την «υπεράσπιση» της πατρίδας με βάση αυτές τις επιδιώξεις και όχι με βάση αυτά που εξυπηρετούν τον ίδιο. Να θεωρεί για παράδειγμα ότι είναι δικαίωμα υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας και προς το συμφέρον το δικό του το «δικαίωμα» της επέκτασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων -όπως έλεγαν οι κυβερνώντες ΑΝΕΛ στη Βουλή- μέσω των ΑΟΖ και των 12 μιλίων, η αλλαγή των συνόρων δηλαδή! Θα ήταν λοιπόν παράξενο να μην επηρεάζει το σύστημα τις συνειδήσεις σημαντικών μερίδων του λαού. Αλλιώς θα κινδύνευε η ίδια η ύπαρξή του!
Ο λαός όμως παράλληλα βλέπει και καταλαβαίνει ότι όλα όσα συμβαίνουν εντός και γύρω από τη χώρα δημιουργούν μεγάλους κινδύνους για την ίδια την ύπαρξή του, ότι ο κίνδυνος του πολέμου είναι υπαρκτός. Όσοι κινούμαστε στις γειτονιές μας, στους χώρους δουλειάς και σπουδών, όπου τέλος πάντων ζει και κινείται ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία, ακόμη και στις παρέες δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβουμε ότι η ανησυχία του λαού για ένα ενδεχόμενο πολέμου είναι υπαρκτή. Κι ας ξεκινάνε οι συζητήσεις από τις υπαρκτές και μη προκλήσεις των γειτόνων, κι ας θεωρείται αρχικά η Ελλάδα αμυνόμενη και βαλλόμενη από τους πάντες! Λίγο αν ζοριστεί σε αυτές τις συζητήσεις οδηγείται στην έκφραση της κατανόησης αλλά και του φόβου και τη δυσκολία να στραφεί απέναντι σε αυτούς που συνιστούν τον πραγματικό κίνδυνο, απέναντι στους ισχυρούς του πλανήτη που κουμαντάρουν και την Ελλάδα. Ότι χρειάζονται άλλες καταστάσεις πιο ζόρικες από τη πλευρά του για μην κινδυνεύσει η Ελλάδα, οπότε και ο ίδιος ο λαός της, πραγματικά.
Το ζητούμενο είναι ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να μετατρέψει αυτά που καταλαβαίνει ο λαός σ’ ένα μεγάλο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που θα κόψει τη φόρα των εθνικιστών και των φασιστών, θα παλέψει για το σταμάτημα των πολέμων και για την αποτροπή νέων (σε μια περιοχή όπου οι πόλεμοι είναι υπαρκτοί μοιάζει λίγο οξύμωρο να μιλά κανείς για υπεράσπιση της ειρήνης!), για ανεξαρτησία. Ποιος θα πάει κόντρα στη προσπάθεια του συστήματος ποδηγέτησης των λαϊκών συνειδήσεων και θα προσπαθήσει σε αντίθετη κατεύθυνση να τον πείσει ότι μπορεί να στραφεί ενάντια στους πραγματικούς κινδύνους και να υπερασπιστεί - διεκδικήσει - κατακτήσει την πραγματική ανεξαρτησία και πως αυτό μπορεί και πρέπει να το κάνει σε συνεργασία με τους γειτονικούς λαούς. Ότι πρέπει να χειραφετηθεί από τους κάθε είδους εθνικισμούς και ψευτοπατριωτισμούς.
Και αυτό μια Αριστερά που στη συντριπτική της πλειοψηφία βολοδέρνει μεταξύ εθνικισμού και κοσμοπολιτισμού, που στις αναλύσεις της οι πόλεμοι που ήδη διεξάγονται είναι σε δεύτερη μοίρα αλλά ιεραρχεί ως σημαντικό το ενδεχόμενο πολέμου με την Τουρκία ή τις αλυτρωτικές απειλές της ΠΓΔΜ συντασσόμενη με τα αστικά προτάγματα, που θεωρεί δίκαιες τις …αμυντικές διεκδικήσεις επέκτασης και αποκλεισμού των αντιπάλων της αστικής τάξης, που από την άλλη δεν βλέπει ή υποτιμά τον ρόλο των ιμπεριαλιστών και της εξάρτησης, που κρυφοκοιτά προς άλλο νέο προστάτη ή φτάνει στο σημείο να θεωρεί …εθνικισμό την πάλη για ανεξαρτησία ενώ αποχωρεί από τη Βουλή για να κρυφτεί -όσο κι αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο- η ομοιότητα των απόψεών της με αυτές της ΝΔ και που κυρίως υποτάσσει τις όποιες πρωτοβουλίες αντιεθνικιστικού, αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού συντονισμού στους ιδιαίτερους πολιτικούς, εκλογικούς και άλλους σχεδιασμούς συγκρότησης της κάθε δύναμης και του κάθε χώρου -και πολλά άλλα- δύσκολα μπορεί να το πετύχει. Δύσκολα αλλά όχι ακατόρθωτα!
Οι αναγκαιότητες είναι υπαρκτές και πιεστικές, όπως και η πραγματικότητα άλλωστε. Αναγκαζόμαστε όλοι να πάρουμε θέση και να δράσουμε. Σε αυτή τη κατεύθυνση οι κινήσεις και οι πρωτοβουλίες, με αφορμή την αφιερωμένη στις ΗΠΑ φετινή ΔΕΘ, που ήδη συγκροτούνται από σωματεία, συλλόγους φοιτητών, συνδικαλιστικά σχήματα και αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη (εδώ) με κοινά πλαίσια δείχνουν το δρόμο και δημιουργούν ένα θετικό κλίμα και γι’ άλλες προσπάθειες που πρέπει να γίνουν σε όλη τη χώρα. Χωρίς να αμβλύνουμε τις διαφορές μας μπορούμε να δράσουμε από κοινού όλοι μας. Και καλό θα ήταν να φροντίσουν όλοι, αν πράγματι τους ενδιαφέρει να συμβάλουν στην πάλη του λαού, να μη μείνουν απ’ έξω. Άλλωστε τι ποιο λαμπρό πεδίο αναμέτρησης, ανάδειξης και τελικά γείωσης με την πραγματικότητα των πολλών απόψεων υπάρχει πέρα από ένα μαζικό εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου