Η ένταση της ιμπεριαλιστικής παρεμβατικότητας, κύρια αμερικανονατοϊκής, αλλά και γερμανικής, το τελευταίο διάστημα, από κοινού με την ευθυγράμμιση των ανερμάτιστων ντόπιων αστικών τάξεων, είναι φανερό πως έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, με αποτέλεσμα να έχει κάνει την εμφάνισή του ανοιχτά και να αλωνίζει ό,τι πιο σάπιο και αντιδραστικό. Η άνεση του Μπαρμπαρούση να καλέσει σε πραξικόπημα από το βήμα της Βουλής -για να καταχειροκροτηθεί από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΧΑ- μπορεί να «συμμαζεύτηκε» στη συνέχεια από τον Μιχαλολιάκο με τη διαγραφή του, ελέω της δίκης και της επιχείρησης «αναμόρφωσης» της ΧΑ που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά το σενάριο να του «ξέφυγε» αυτή η δήλωση φαντάζει όλο και πιο απίθανο. Άλλωστε, λίγο αργότερα θα εξελισσόταν η επιχείρηση «εφόδου» στο κοινοβούλιο με πρωτεργάτη τον χρυσαυγίτη Λαγό, ενώ οι κρατικοί μηχανισμοί φρόντισαν να δείξουν για άλλη μια φορά το πραγματικό τους πρόσωπο, αφήνοντας το φασιστοειδές, που προσκάλεσε τον στρατό να αναλάβει δράση, να κυκλοφορεί ελεύθερο μετά τη σύλληψή του.
Οι φασιστικές προκλήσεις που εκδηλώθηκαν στα πρόσφατα γεγονότα δεν εξαντλούνται εκεί, αλλά συνεχίζονται, αξιοποιώντας και τα πολλαπλά αντιδραστικά καλέσματα στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Χρυσαυγίτες, έτερες φασιστικές παραφυάδες, όπως η «Κρυπτεία», που ανέλαβε την ευθύνη για τον εμπρησμό στον καταυλισμό των μεταναστών στη Μανωλάδα και την επίθεση στο στέκι στα Πετράλωνα, «μακεδονικές ενώσεις», παράγοντες της Εκκλησίας και του στρατού, ΜΜΕ και διάφορες αστικές φυλλάδες, οπαδικοί σύνδεσμοι, με εφόδους στη Ροτόντα και βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη, σκούζουν εν χορώ, χύνουν το εθνικιστικό τους δηλητήριο, τρομοκρατούν. Εθνικιστικές και σοβινιστικές εκδηλώσεις δεν έλειψαν, φυσικά, και από την άλλη πλευρά των συνόρων.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά τα γεγονότα διαπλέκονται με τις αντιδραστικές διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό, το οποίο στις σημερινές συνθήκες κρίσης, αδιεξόδων, ανταγωνισμών και βάρβαρης επίθεσης, μετατοπίζεται ολοένα και δεξιότερα. Κεντρική θέση σε αυτές κατέχουν οι εξελίξεις στα «δεξιά της Δεξιάς» (ιδιαίτερα μετά και την ανακοίνωση της δημιουργίας νέου κόμματος από τους Μπαλτάκο και Δ. Καμμένο), με τη ΝΔ να πιέζεται από αυτές και να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παρόξυνση της σοβινιστικής υστερίας. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο ακροδεξιός συγκυβερνήτης, οι ΑΝΕΛ, ενώ το ΚΙΝΑΛ της Φώφης, η Ένωση Κεντρώων και μια σειρά ακόμα μορφώματα του αστικού πολιτικού σκηνικού συμπληρώνουν το όλο κλίμα.
Καθόλου περίεργα τα παραπάνω, αν αναλογιστούμε τη φάση της ρευστότητας που διανύει το πολιτικό σύστημα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας τη «βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό των ιμπεριαλιστικών αφεντικών, αλλά και υπαρκτές τις μερίδες της άρχουσας τάξης που θεωρούν τη συγκυρία ευνοϊκή και θα επιθυμούσαν μια συνολικότερη «διευθέτηση» με τη γειτονική χώρα. Αυτό, εξάλλου, εκφράζουν οι κραυγές που αρνούνται ολοκληρωτικά στην πΓΔΜ την οποιαδήποτε χρήση του όρου «Μακεδονία»: την επιδίωξη να μετατραπεί αυτή σε «κάτι από κράτος».
Αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, έναν ορατό κίνδυνο διαμόρφωσης ενός ολόκληρου αντιδραστικού ρεύματος, που σπρώχνει τις εξελίξεις σε όλο και πιο φασίζουσα κατεύθυνση και αυτή τη στιγμή αξιώνει να εμφανίζεται ως το υποτιθέμενο «αντίπαλο δέος» στους κυβερνώντες. Το πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι, ελλείψει εργατικού-λαϊκού κινήματος και συγκροτημένης αριστερής απάντησης, επιχειρούν να καρπωθούν τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση ακόμα πιο μαύρες και αντιδραστικές δυνάμεις, που προσφέρουν λύσεις για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ισχυροποιείται μια τάση συντηρητικοποίησης ενός σημαντικού τμήματος του κόσμου, τον οποίο προσπαθούν να στρέψουν σε ανώδυνα για το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό μονοπάτια, τα οποία είναι ταυτόχρονα επικίνδυνα για τον ίδιο.
Ανάμεσα στα άλλα, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί αυτήν την εξέλιξη για να εφευρίσκει «αριστερά» άλλοθι για την πολιτική του και να παρουσιάζεται ως η «προοδευτική» δύναμη που αντιπαρατίθεται στο «μαύρο μέτωπο». Καμία σχέση με την αλήθεια! Όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της φασιστικοποίησης που προωθεί ενεργά δίνει «αέρα στα πανιά» των πιο αντιδραστικών-φασιστικών δυνάμεων και τις «δικαιώνει». Ούτε αποκλειστικά γιατί επιχειρεί και ο ίδιος να παρεμβληθεί στις διεργασίες που συντελούνται στη Δεξιά για να προκαλέσει προβλήματα στη ΝΔ, παρευρισκόμενος μέχρι και σε κοινές εθνικιστικές φιέστες με τη ΧΑ στο παρελθόν, ξεπλένοντας την. Αλλά και επειδή αυτή τη στιγμή υπηρετεί με τη μεγαλύτερη ζέση τον πιο επικίνδυνο εθνικισμό των Βαλκανίων, τον ΝΑΤΟϊκό! Άλλωστε, ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να παρουσιάσει τη συμφωνία τροφοδοτεί απροκάλυπτα την εθνικιστική έξαρση. Γιατί τι άλλο κάνουν οι αναφορές στην «αρχαία ελληνική κληρονομιά», η αναπαραγωγή, δηλαδή, του ιδεολογήματος της τρισχιλιετούς συνέχειας του έθνους ή εκείνες που υπογραμμίζουν τη δυνατότητα του αστικού κράτους να ασχοληθεί πλέον απερίσπαστο με τον κίνδυνο «προς ανατολάς»; Ενώ οι συνεχείς διακηρύξεις του για την αστική τάξη-«ηγέτιδα δύναμη» στα Βαλκάνια είναι δεδομένο ότι ανοίγουν την όρεξη και σε τμήματα που θα ήθελαν να διεκδικήσουν και το «κάτι παραπάνω».
Το αντιδραστικό μίγμα της υποτέλειας και του εθνικισμού αποτελεί έμφυτο χαρακτηριστικό της ντόπιας εξαρτημένης αστικής τάξης. Οι δύο αυτοί πυλώνες της ύπαρξής της εναλλάσσονται, διαδέχονται ο ένας τον άλλο, αλληλοδιεισδύουν, διαπερνούν όλα τα πολιτικά μορφώματα που την υπηρετούν. Έτσι και σήμερα, παράλληλα με την ανοιχτή ευθυγράμμισή της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αναδύονται και όλα τα τυχοδιωκτικά, αλυτρωτικά χαρακτηριστικά της.
Δεν χωράει καμιά αμφιβολία, εξάλλου, ότι όλος αυτός ο συρφετός των πατριδοκάπηλων, εθνικιστών και φασιστών, αποδεικνύεται «τζάμπα-μάγκας» σε ό,τι αφορά τη σύγκρουση με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και τις συνέπειές της. Δεν την αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο! Αντιθέτως, στηρίζεται σε αυτή και αναπαράγεται μέσω αυτής και πάντα προσδοκά την έγκριση των «προστατών» ή κινείται με την αντίληψη ότι μπορεί να υπολογίζει στις «πλάτες» τους», πριν βγει ανοιχτά στο προσκήνιο. Έτσι συνέβη και με κάθε «μεγάλη ιδέα», άσχετα αν αυτή οδηγούσε σε μεγάλες τραγωδίες και… μικρά κράτη, υποχείρια των ισχυρών του πλανήτη. Άλλωστε, η δράση του ιμπεριαλισμού αποτελεί τον βασικό παράγοντα υποδαύλισης του εθνικιστικού μίσους, όξυνσης υπαρκτών και κατασκευής ανύπαρκτων αντιθέσεων στην πολύπαθη χερσόνησο. Και είναι νωπές οι μνήμες της ενεργητικής αξιοποίησης των κάθε λογής σοβινισμών στα αιματοβαμμένα σχέδιά του, γεγονός που όταν χρειαστεί θα το επαναλάβει αδίστακτα.
Γι’ αυτό και ο εθνικισμός είναι άκρως επικίνδυνος και πρέπει να συναντήσει τη σθεναρή αντίσταση του λαού και της νεολαίας. Γιατί, παράλληλα με τον κατακερματισμό και την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης που επιδιώκει, ώστε αυτή να στέκεται ανίσχυρη απέναντι στον ταξικό αντίπαλο και την επίθεσή του, οδηγεί απευθείας τις λαϊκές μάζες, διαμέσου της «εθνικής ομοψυχίας» και του μίσους προς τους άλλους λαούς, στα επερχόμενα σφαγεία του πολέμου που προετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές και τα τοπικά ενεργούμενά τους. Γιατί απαιτεί από τον λαό το σκύψιμο του κεφαλιού και την υπακοή προς τους «μεγάλους», την ίδια στιγμή που λυσσομανάει απέναντι στους «αδύναμους» και τους κολασμένους αυτής της γης. Γιατί προστάζει υποταγή στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση, συμμόρφωση στο δόγμα «νόμος και τάξη» και γιατί όχι... και σε κάποιο μελλοντικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Γιατί αιχμή του δόρατός του αποτελεί ο πιο ξέφρενος αντικομμουνισμός, η άρνηση της πραγματικής προοπτικής των λαών, που κάθε άλλο παρά κρύφτηκε στα τελευταία γεγονότα, με τις απανωτές αναφορές στα «κομμούνια», τους «προδότες του έθνους».
Γιατί, τέλος, η συγκρότηση των εργατών και του λαού σε ταξική βάση, ο αγώνας για τα δικαιώματα και τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς, η πάλη σε αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, η οικοδόμηση ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος, είναι η μόνη διέξοδος απέναντι στον ζόφο που μας περιβάλλει.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου