Οι αγώνες του κυπριακού λαού και η… "ανεξαρτησία" της Κύπρου

Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήρθαν από τα παράλια της Παλαιστίνης και της Μ. Ασίας. Οι Ελληνες κατοίκησαν στο νησί μόλις το 1500 π.Χ. Από τότε πέρασαν πολλοί άποικοι και κατακτητές. Φοίνικες, Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, ο Μ. Αλέξανδρος, Ρωμαίοι, Αραβες, Φράγκοι, Ενετοί και στα 1570 οι Τούρκοι, οι οποίοι το 1878 παραχώρησαν την Κύπρο στους Αγγλους. Αναφέρουμε τα στοιχεία αυτά μόνο και μόνο για να φανεί η τεράστια στρατηγική σημασία που είχε το νησί ανέκαθεν.

Η προσάρτηση της Κύπρου στη Μ. Βρετανία επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης (Νοέμβριος 1922-Ιούλιος 1923) και το 1925 η Κύπρος κηρύχθηκε αποικία της Μ. Βρετανίας.

Κόντρα στην αποικιοκρατία

Η πρώτη εξέγερση των Κυπρίων ενάντια στους Αγγλους χρονολογείται από το 1931.

Στις αρχές του 1950 διενεργείται δημοψήφισμα στην Κύπρο, κάτω από την καθοδήγηση του αρχιεπισκόπου Μακάριου Β΄. Η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα (95,7%). Η βρετανική κυβέρνηση αρνείται να δεχτεί την ένωση, εκβιάζοντας παράλληλα την ελληνική κυβέρνηση πως, αν θέσει το ζήτημα σε διεθνές επίπεδο, δεν θα επιτρέψει την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Είναι φανερό πως οι Αγγλοι θέλουν να κρατήσουν με νύχια και με δόντια την Κύπρο. Στόχος τους είναι να τη μετατρέψουν σε πολεμική βάση για να υποστηρίξουν την αυτοκρατορία τους στη Μ. Ανατολή που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.

Στις 22 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου η ελληνική αντιπροσωπεία του ΟΗΕ θα θέσει για πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο το Κυπριακό, ενεργώντας κατά κάποιον τρόπο ενάντια στην επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης που δεν ήθελε εκείνη τη στιγμή να υπάρξει αναφορά στο ζήτημα. Την ίδια μέρα γίνεται διαδήλωση της Πανσπουδαστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα στην Αθήνα για το Κυπριακό, παρά την απαγόρευσή της από την κυβέρνηση, και σημειώνονται συμπλοκές των φοιτητών με τη αστυνομία. Στις 25 Απρίλη του 1952 εγκρίνεται νέο ψήφισμα της κυπριακής Εθνοσυνέλευσης για ένωση με την Ελλάδα. Λίγες μέρες μετά (στις 8 Μαΐου) διοργανώνεται παλλαϊκό συλλαλητήριο στην Αθήνα με το ίδιο αίτημα. Το συλλαλητήριο απαγορεύεται από την κυβέρνηση και γίνονται μεγάλης έκτασης συγκρούσεις με την αστυνομία. Την ίδια περίοδο γίνονται μαζικές διαδηλώσεις και στην Κύπρο. Στις 2 Αυγούστου του 1954 και μετά από πολλά αιτήματα των Κυπρίων για διευθέτηση του Κυπριακού, ο άγγλος κυβερνήτης Αρμιτέιτζ απαγορεύει οποιαδήποτε έκφραση των εθνικών αισθημάτων στην Κύπρο. Ο κυπριακός λαός αντιδρά με γενική απεργία, στις 12 Αυγούστου, ζητώντας την ελευθερία του. Ετσι η ελληνική κυβέρνηση αναγκάζεται να θέσει το θέμα στον ΟΗΕ στις 16 Αυγούστου.

Στα τέλη του χρόνου ο ΟΗΕ αποφασίζει να… μη συζητηθεί το θέμα. Νέες διαμαρτυρίες στο νησί. Πολλοί κύπριοι αγωνιστές χτυπιούνται από τους βρετανούς στρατιώτες. Την 1η Απρίλη του 1955 αποφασίζεται η έναρξη του ένοπλου αγώνα. Η κυπριακή επαναστατική οργάνωση Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) με στρατιωτικό συντονιστή το στρατηγό Γεώργιο Γρίβα (Διγενή) ξεκινά τις επιθέσεις μέσα στις μεγάλες πόλεις, καταλαμβάνοντας δημόσια κτίρια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και διοικητήρια. Στο επόμενο διάστημα, μετά από μια νέα απόρριψη του κυπριακού αιτήματος από τον ΟΗΕ και αφού έχουν ενταθεί τα καταπιεστικά μέτρα των Αγγλων στο νησί (ποινή του θανάτου για μεταφορά ή χρήση πυρομαχικών, επαναφορά της ποινής του μαστιγώματος, απαγόρευση συγκεντρώσεων, λογοκρισία κ.ά.), αρχίζουν οι συνομιλίες του νέου κυβερνήτη Σερ Τζον Χάρντινγκ με το Μακάριο (τον Γ') τον Οκτώβρη του 1955.

Αφού οι συνομιλίες απέτυχαν, οι Αγγλοι, στις 9 Μάρτη του 1956, απάγουν και εξορίζουν το Μακάριο στις Σεϊχέλες για ένα χρόνο. Παράλληλα καταλαμβάνουν το αρχιεπισκοπικό μέγαρο, τοποθετούν φρουρές σ' όλο το νησί, συλλαμβάνουν και εκτελούν πολλούς κύπριους αγωνιστές και πυρπολούν χωριά. Η ΕΟΚΑ συνεχίζει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στις 10 Μάη του 1956 απαγχονίζονται οι Καραολής και Δημητρίου. Και δεν ήταν οι μόνοι. Το ίδιο διάστημα απαγχονίστηκαν οι Ζάκος, Μιχαήλ, Πατάτσος, Κουτσόφτας, Παναγίδης, Μαυρομάτης, Παλληκαρίδης κ.ά. Αξίζει να αναφερθεί ο ηρωικός θάνατος του Γρηγόρη Αυξεντίου που πολέμησε μόνος του εναντίον πολλών Αγγλων μέσα σε ένα σπήλαιο στην οροσειρά Τρόοδος. Το Μάρτη του 1957, μετά από μια εκεχειρία απελευθερώνεται ο Μακάριος, που φτάνει στην Κύπρο στις 17 του Απρίλη. Μόλις στις αρχές του 1958 η Αγγλία άρχισε να ψελλίζει κάτι για αυτοδιάθεση, προτείνοντας σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού. Στα μέσα του 1958 εξαγγέλλεται το βρετανικό σχέδιο Μακμίλαν που επέβαλε στο νησί τριπλή συγκυριαρχία (βρετανική, ελληνική και τουρκική). Αρχισαν να διαφαίνονται οι διαθέσεις των Αγγλων για τεχνητές οξύνσεις με στόχο τη διχοτόμηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ίδιο διάστημα σημειώθηκαν σοβαρές συγκρούσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε πολλές πόλεις.

Οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου

Το 1959, στις 5 Φλεβάρη, ξεκινάνε οι συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στη Ζυρίχη. Συμμετέχουν οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, Καραμανλής και Μεντερές, οι υπουργοί Εξωτερικών, Αβέρωφ και Ζορλού, καθώς και άλλοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί. Το σημαντικότερο μέρος των συζητήσεων διεξήχθη μυστικά, από τον Αβέρωφ και τον Ζορλού, το Δεκέμβρη του 1958 και το Γενάρη του 1959 σε Νέα Υόρκη και Παρίσι και φυσικά εν γνώσει των Αγγλων και των Αμερικανών. Οι συνομιλίες καταλήγουν στη Συμφωνία της Ζυρίχης (11 Φλεβάρη) και συνεχίζονται στο Λονδίνο με συμμετοχή Βρετανών, Ελλήνων, Τούρκων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στις 17 Φλεβάρη, οπότε και θα καταλήξουν στη Συμφωνία του Λονδίνου στις 21 Φλεβάρη.

Με τις συμφωνίες αυτές: Τα τρία κράτη έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν από κοινού ή το καθένα χωριστά στην Κύπρο όταν αυτή απειλείται. Το σύστημα διακυβέρνησης της Κύπρου θα είναι η προεδρική δημοκρατία με πρόεδρο Ελληνοκύπριο και αντιπρόεδρο Τουρκοκύπριο που θα εκλέγονται ο πρόεδρος από τους ελληνικής και ο αντιπρόεδρος από τους τουρκικής καταγωγής κατοίκους του νησιού. Και οι δύο έχουν το δικαίωμα του βέτο για θέματα εξωτερικής πολιτικής, στρατού, ασφάλειας κ.ά. Το υπουργικό συμβούλιο θα αποτελείται από επτά Ελληνοκύπριους και τρεις Τουρκοκύπριους. Στην ενιαία Βουλή, το 70% των εδρών θα το έχουν οι Ελληνοκύπριοι και το 30% οι Τουρκοκύπριοι. οι δύο κοινότητες θα ψηφίζουν χωριστά. Επίσης θα υπάρχουν δύο άλλες Βουλές, μία ελληνοκυπριακή και μία τουρκοκυπριακή, που θα παίρνουν αποφάσεις για θρησκευτικά και εκπαιδευτικά θέματα. Οι μεγαλύτεροι δήμοι του νησιού θα διχοτομηθούν. Ο στρατός του νησιού θα αποτελείται από 2.000 άνδρες, το 60% των οποίων θα είναι Ελληνοκύπριοι και το 40% Τουρκοκύπριοι. Επίσης, θα υπάρχει τριμερές στρατηγείο Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου, ελληνική στρατιωτική δύναμη 950 ανδρών και τουρκική 650 ανδρών. Τέλος, η Μ. Βρετανία θα διατηρήσει τις βάσεις της σε πολλές περιοχές του νησιού. Φυσικά υπάρχει και η μυστική συμφωνία για είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και εγκατάσταση ΝΑΤΟϊκών βάσεων στο νησί καθώς και για την απαγόρευση της δράσης του κομμουνιστικού κόμματος. Με βάση τις συμφωνίες αυτές η Μ. Βρετανία αναγνωρίζει την… ανεξαρτησία της Κύπρου, παραχωρώντας στην τουρκική μειονότητα πολλές εξουσίες. Το 1960 στις 16 Αυγούστου γίνεται η επίσημη ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τυπικά λήγει η βρετανική κυριαρχία και ιδρύεται το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος. Ο τελευταίος βρετανός κυβερνήτης του νησιού, Σερ Χιου Φουτ, αναχωρεί από τη νησί. Ουσιαστικά όμως η Κύπρος τίθεται υπό την κηδεμονία της Ελλάδας, της Τουρκίας και βασικά της Αγγλίας και ταυτόχρονα μπαίνουν οι βάσεις για τη μετέπειτα διχοτόμηση του νησιού.

Τα αποτελέσματα των συμφωνιών

Πολύ σύντομα η Αγγλία άρχισε να καλλιεργεί πολιτική προστριβών μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Ο τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος σε βασικά ζητήματα έθετε βέτο, δημιουργώντας νέα αδιέξοδα. Το Δεκέμβρη του 1963 όμως ξεσπούν νέες εκτεταμένες συγκρούσεις μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων και η Τουρκία απειλεί με αεροπορική εισβολή.

Το σχέδιο Ατσεσον

Στις 24 Ιούνη του 1964 γίνεται μια αποτυχημένη συνάντηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζόνσον, για το Κυπριακό. Οι Αμερικάνοι, θέλοντας να μετατρέψουν την Κύπρο σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια σε Μέση Ανατολή και Ασία, σχεδιάζουν τη διχοτόμηση του νησιού και τη διπλή ένωση με Ελλάδα και Τουρκία. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ατσεσον αναλαμβάνει τη διαμόρφωση σχεδίου για τη λύση του Κυπριακού μέσω ΟΗΕ και κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας. Η ελληνική κυβέρνηση αρχίζει μυστικές διαβουλεύσεις με τον Ατσεσον. Ο Ατσεσον προτείνει δύο σχέδια. Το πρώτο είναι να παραχωρηθεί στην Τουρκία η χερσόνησος της Καρπασίας και να γίνει στρατιωτική βάση. Το υπόλοιπο νησί θα ενωνόταν με την Ελλάδα. Επίσης προέβλεπε αυτόνομα καντόνια για τις τουρκοκυπριακές περιοχές. Το δεύτερο προέβλεπε περίπου τα ίδια, παραχωρώντας όμως στην Τουρκία μικρότερες εκτάσεις. Το πρώτο σχέδιο το απέρριψε ο Μακάριος αλλά το δέχτηκε η τουρκοκυπριακή πλευρά. Το δεύτερο απορρίφθηκε κι απ' τους δύο. Ολα τα σχέδια παραμένουν μυστικά μέχρι που αποκαλύπτεται στον Τύπο στις 14 Αυγούστου το περίφημο "σχέδιο Ατσεσον" για διχοτόμηση. Μπροστά στις αντιδράσεις του ελληνικού και του κυπριακού λαού, οι Αμερικάνοι και η ελληνική κυβέρνηση αναγκάζονται να αναδιπλωθούν και αναβάλλουν τα σχέδιά τους.

Κυπριακό και χούντα

Οι μικροσυμπλοκές συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια, εν μέσω διεθνών διαβουλεύσεων. Στις 9 Σεπτέμβρη του 1967 ο πρωθυπουργός της χούντας Κ. Κόλλιας συναντιέται στον Εβρο με τον τούρκο πρωθυπουργό Ντεμιρέλ. Οι συνομιλίες καταλήγουν σε φιάσκο. Στις 14 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου ελληνοκύπριοι αστυνομικοί, με επικεφαλής το Γρίβα, μπαίνουν στον Αγιο Θεόδωρο, ένα υπό τουρκοκυπριακό έλεγχο χωριό στην Κύπρο. Την επομένη, γίνονται συγκρούσεις και ανταλλαγές πυρών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με συμμετοχή τεθωρακισμένων και πυροβολικού. Την ίδια μέρα ο Γρίβας, σύμφωνα με σχέδιο της ίδια της χούντας των Αθηνών, καταλαμβάνει και το χωριό Κοφινού. Τα γεγονότα ήταν πολύ σοβαρά και προκάλεσαν πολιτική κρίση. Στις 16 Νοέμβρη η κρίση κορυφώνεται. Η Τουρκία ζητεί την παρέμβαση του ΟΗΕ και την αποχώρηση των ελληνοκυπριακών στρατευμάτων. Σε άλλη περίπτωση θα επενέβαινε με στρατό στο νησί. Το πρωί της 16ης Νοέμβρη οι ελληνικές δυνάμεις αποσύρονται από τα χωριά που είχαν καταλάβει. Στην Τουρκία πραγματοποιούνται διαδηλώσεις ενάντια στην Ελλάδα. Στις 17 Νοέμβρη η Τουρκική Εθνοσυνέλευση ανοίγει το δρόμο για επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού και εκτός των εδαφών της Τουρκίας. Οι Τούρκοι σχεδόν αμέσως προχωρούν σε μαζικές παραβιάσεις του κυπριακού θαλάσσιου και εναέριου χώρου. Η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται στα πρόθυρα πολέμου. Ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Σάιρους Βανς επισκέπτεται στις 24 του Νοέμβρη την Αγκυρα και την επομένη την Αθήνα για συνομιλίες. Στις 27 του Νοέμβρη ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ ανακοινώνει ότι η Ελλάδα και η Τουρκία αποδέχονται το σχέδιο Βανς. Στις αρχές Δεκέμβρη η χούντα αποσύρει τα ελληνικά στρατεύματα απ' το νησί.

Στις 7 Μάρτη του 1970 πραγματοποιείται αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του προέδρου της Κύπρου, Μακαρίου, από τη συνωμοτική οργάνωση "Εθνικό Μέτωπο" που, όπως αποδείχτηκε, πίσω της βρισκόταν η χούντα των Αθηνών. Στα μέσα του 1971 αρχίζει τη δράση της η οργάνωση ΕΟΚΑ (Β'), με αρχηγό το Γρίβα. Αποτελούνταν από στελέχη του "Εθνικού Μετώπου", υποκινούνταν πλέον από ξένα συμφέροντα και στηριζόταν από τη χούντα. Από την προβοκατόρικη δράση της θα αναφέρουμε την απόπειρα πραξικοπήματος ("σχέδιο Απόλλων") και τη νέα δολοφονική απόπειρα κατά του Μακάριου στις 7 Οκτώβρη του 1973. Το Γενάρη του 1974, μετά το θάνατο του Γρίβα, την ηγεσία της ΕΟΚΑ Β' θα αναλάβει ουσιαστικά ο νέος δικτάτορας της Ελλάδας, Δημήτρης Ιωαννίδης. Στις 25 Απρίλη του ίδιου χρόνου η κυπριακή κυβέρνηση κηρύσσει την ΕΟΚΑ Β' παράνομη.

Στις 2 Ιούλη ο Μακάριος, θέλοντας να απαλλαγεί από τους συνωμότες, ζητεί την αποχώρηση των ελλήνων αξιωματικών από την Κύπρο. Η απάντηση του Ιωαννίδη ήταν άμεση. Στις 15 Ιούλη του 1974 η χούντα μεθοδεύει πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου, με τις προτροπές των Αμερικάνων. Οι πραξικοπηματίες πυρπολούν το προεδρικό μέγαρο, επιτίθενται στην αρχιεπισκοπή και τοποθετούν στην προεδρία το Νίκο Σαμψών. Η Τουρκία στις 20 Ιούλη επεμβαίνει στρατιωτικά και καταλαμβάνει το βόρειο 1/3 του νησιού. 250.000 Κύπριοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και ζουν σε καταυλισμούς.

"Αττίλας 2"

Στις 24 Ιούλη ο Κ. Καραμανλής επιστρέφει στην Ελλάδα από τη Γαλλία και σχηματίζει κυβέρνηση "εθνικής ενότητας". Η χούντα είναι πλέον παρελθόν. Το πρωί της 14ης Αυγούστου ολοκληρώνονται στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την Κύπρο μετά την τούρκικη στρατιωτική εισβολή, που καταλήγουν σε αποτυχία. Σχεδόν ταυτόχρονα ξεκινάει ο "Αττίλας 2". Τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν τη Λευκωσία, την Αμμόχωστο και άλλα μέρη στην Κύπρο. Η ελληνική αντίδραση είναι μόνο διπλωματική, αφού το πολεμικό συμβούλιο υπό τον Κ. Καραμανλή διαπιστώνει την αδυναμία της Ελλάδας να επέμβει στρατιωτικά. Ο Καραμανλής ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν μια κίνηση τακτικής, αφού υπήρχε μεγάλη λαϊκή αντίδραση για το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα στην Κύπρο, την ανατροπή του Μακάριου από τη χούντα, την ακολουθούμενη τουρκική εισβολή και τη διχοτόμηση του νησιού με τις ευλογίες των ΝΑΤΟϊκών.

Στις 15 του Αυγούστου, τα τουρκικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αμμόχωστο, αφού δεν υπήρχε πλέον καμιά αντίσταση. Στις 16 του Αυγούστου οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τη Μόρφου και η κυπριακή κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται στη Λεμεσό, λόγω της επαπειλούμενης κατάληψης της Λευκωσίας. Την ίδια μέρα το απόγευμα οι Τούρκοι σταματούν τις στρατιωτικές ενέργειες. Περίπου του 36% του κυπριακού εδάφους έχει καταληφθεί. 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν, περισσότεροι από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 περίπου ήταν οι πρόσφυγες.

Το αποκορύφωμα ήταν η ανακήρυξη του "Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου" στις υπό τουρκική κατοχή περιοχές, το Φλεβάρη του 1975, και η ανακήρυξη της "Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου", από τον Ραούφ Ντενκτάς, στις 15 Νοέμβρη του 1983.

Επίλογος

Από τότε το Κυπριακό βρίσκεται σε μια διαρκή συζήτηση - αναζήτησης "λύσης" με τα διάφορα σχέδια επίλυσής του με σχέδια που ουσιαστικά παγιώνουν τη διχοτόμηση και κυρίως παγιώνουν και αναβαθμίζουν το ρόλο των ιμπεριαλιστών Άγγλων και Αμερικάνων όχι μόνο στο νησί αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Με μια αστική τάξη η οποία θεωρεί ότι μπορεί να αναβαθμίσει το ρόλο της με το να εντάσσεται ολοένα και περισσότερα στα γεωπολιτικά και ενεργειακά παιχνίδια των ιμπεριαλιστών. 

Η πραγματική λύση του Κυπριακού ζητήματος, το αίτημα, δηλαδή, του Κυπριακού λαού να γίνει η χώρα του ενιαία, ανεξάρτητη και κυρίαρχη δεν μπορεί να προέλθει πάρα μόνο μέσα από τη ριζική ανατροπή όλων των όρων που οδήγησαν την Κύπρο να είναι σήμερα βαθιά εξαρτημένη, με κατεχόμενο έδαφος από ξένο εισβολέα και ξένες βάσεις, με ξένα στρατεύματα (και ως τέτοια εννοούμε και τα ελλαδικά) να σταθμεύουν στο χώμα της, με διαιρεμένο τον πληθυσμό της που αποτελείται από Eλληνοκύπριους, Tουρκοκύπριους και άλλες μειονότητες που συμβίωναν άλλοτε μαζί. Τον δρόμο αυτό μπορεί να τον διανύσει ένα μαζικό λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που θα πάει κόντρα στη λογική των “τετελεσμένων”, στην πολιτική των καταστροφικών συμβιβασμών και στην πολιτική αντιδραστικών συμμαχιών τύπου Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου υποταγμένων στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών αλλά και των ντόπιων αστικών τάξεων, που θα αντιπαραθέσει στη δικοινοτική-διζωνική διοχτόμησηκαι στη στήριξη στην ξένη “προστασία” το αίτημα και τον αγώνα για μια πραγματικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη Κύπρο, με ενωμένο το λαό της πάνω σε μια δημοκρατική- αντιιμπεριαλιστική βάση.