της Νίνας Γεωργιάδου
Πολλα χανονται στις μερες μας. Λιμνες όπως η Αραλη και «καραβια βγαινουν στη στερια και πιανουνε τα ορη». Ανθρωποι καιγονται και δολοφονουνται και πνιγονται μαζικα. Δαση ξεχερσωνονται και πυρπολουνται παραδινονται στο τσιμεντο και τα καταπινει η ασφαλτος και μεσα εκει πακτωνονται και χιλιαδες ζωα.
Ε, ηρθε η ωρα να εκλειψουν και οι χρωματιστοι ανθρωποι, που κανουν τον πλανητη λιγοτερο ασπρομαυρο.
Στο Δελχι με τις φτωχογειτονιες, τις τσιγκινες παραγκες που μενουν ξεσκεπες στους μουσωνες οταν τους αρπαζει ο αερας το καπελλο, υπαρχει κι ενας φτωχομαχαλας, που τον λενε Καθπουτλι. Υπαρχουν και πλουσια προαστια στο Δελχι. Παντα ενα πλουσιο προαστιο εχει σαν προϋποθεση πολλες φτωχογειτονιες.
Στο Καθπουτλι οι φτωχοδιαβολοι δεν ειναι βιομηχανικοι εργατες ουτε πιτσαδοροι. Μεσα σ αυτη την απεραντη εργατικη φυλακη που χει γινει ο κοσμος , οπου οι ανθρωποι δουλευουν χωρις χαρα, ισα για να ζουν, καποιοι δραπετευουν. Δουλευουν ισα για να ζουν αλλα αυτο που κανουν, το κανουν με χαρα. Ή τουλαχιστον νοιωθουν ελευθεροι. Ετσι λενε οι ιδιοι. Μπορει και να μην ειναι. Η φτωχεια αφηνει λιγο χωρο στην ελευθερια.
Οι φτωχοδιαβολοι του Καθπουτλι δραπετευουν απ τα συμβατικα επαγγελματα των φτωχων. Δε γινονται εργατες, οικοδομοι ουτε δασκαλοι. Καταπινουν φωτιες και μαχαιρια, περπατανε με το κεφαλι ή σε ξυλοποδαρα, στηνουν θεατρο στο δρομο με χειροποιητες μαριονετες και κανουν ακροβατικα σε ηλεκτροφορα συρματα. Στο Καθπουτλι ζουν ετσι 3000 περιπου οικογενειες, που σημαινει γυρω στους 15 χιλιαδες ή και πιο πολλοι, μ ' αυτη την πολυτεκνια που συνηθιζουν οι φτωχοι.
Πριν τρια χρονια οι μεσιτες που ψαχνουν χωρο για να απλωνονται τα πλουσια προαστια με πισινες, γυμναστηρια και κηπους, συναποφασισαν με την κυβερνηση της Ινδιας, να στειλουν μπουλντοζες να σαρωσουν τις τσιγκινες παραγκες των ζογκλερ και των ακροβατων, να οικοδομησουν εκει ενα αχανες Mall και να μαντρωσουν τις 15 χιλιαδες αντισυμβατικους φτωχοδιαβολους σε στρατοπεδο.
Τοτε, το 2015, ο μαριονετιστας Puran Bhatt αποφασισε πως πρεπει να οργανωθουν για να σωσουν την παραμυθικη φτωχογειτονια τους, τις ζωες τους, τις μαριονετες τους, τη δουλεια που αγαπουσαν. Το εκαναν δυνατα και αποφασισμενα και το Καθπουτλι εμεινε να ναι μεχρι σημερα, η γειτονια των φτωχων θαυματων.
Πριν λιγες μερες οι μπουλντοζες πηγαν πιο αποφασισμενες. Το Καθπουτλι θα γινει Mall, τελεια και παυλα.
Και θα μου πειτε, τι μας νοιαζει εμας;
Στο βαθμο που θελουμε έναν κοσμο ασπρομαυρο με τονους γκρι-τσιμεντι, δε μας νοιαζει.
Ουτε αν τα μονα επαγγελματα που θελουμε να επιβιωσουν είναι του τραπεζιτη, του στρατοκρατη, του ενεχυροδανειστη και του εργολαβου.
Αν όμως πιστευουμε πως οι συνοικιες των φτωχων θαυματων, οι λιμνες, τα δαση, τα ζωα και τα παιδια πρεπει να συνεχισουν να υπαρχουν, ε μας νοιαζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου