Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ακόμη και μέτρα που έχουν ψηφιστεί ήδη μπορεί και να μην περάσουν. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι με τα μέτρα που ενδεχομένως θα εξαγγείλει η κυβέρνηση στη ΔΕΘ θα αποδείξουν ότι τελειώσαμε με την κρίση που ταλανίζει τη χώρα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια. Την κρίση που φόρτωσαν στο λαό βέβαια και ο οποίος θα πρέπει να μείνει ευχαριστημένος με τα ψίχουλα που μπορεί να εξαγγελθούν. Αν το επιτρέψουν οι ...επόπτες των ιμπεριαλιστών βεβαίως να εξαγγελθούν και πολύ περισσότερο να εφαρμοστούν. Άλλωστε εξακολουθούν μέσα από τις καλά τους λόγια για την κυβέρνηση και να υπενθυμίζουν ότι παραμένουν εδώ. Αυτό γιατί παράλληλα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η χώρα γίνεται ξανά ανεξάρτητη. Λες και ήταν ποτέ!
Διαβάζοντας κανείς την αρθρογραφία μας πριν τέσσερα χρόνια νοιώθει έντονα ότι είμαστε σε παρόμοιο έργο θεατές.
Γράφαμε επί κυβέρνησης Σαμαρά:
Για τις προεκλογικές του ανάγκες το πολιτικό προσωπικό μιλάει απατηλά για το τέλος των μνημονίων και εκλιπαρεί τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του να δείξουν κατανόηση και ν’ αναβάλουν για μετά τις τουλάχιστον διπλές εκλογές τα νέα βαριά πακέτα αντιλαϊκών μέτρων που είναι δεδομένα…
Ψεύδονται αισχρά απέναντι σ’ ένα λαό που δεινοπαθεί καθημερινά με την πολιτική τους και αραδιάζουν λογιστικές αλχημείες σαν το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα στο οποίο τάχα θα βασιστεί το τέλος της τροϊκανής επιτήρησης και η ανάγκη για νέα μνημόνια.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα υπάρχουν, η επιτήρηση έγινε εποπτεία αλλά ο λαός εξακολουθεί να υποφέρει και η όποια ανακούφισή του είναι πολύ μακρινή προοπτική. Ο λαός μας αυτά τα χρόνια έχασε πολλά. Δεν χρειάζεται να τα περιγράψουμε. Το έχουμε κάνει πολλές φορές και άλλωστε τα ζούμε όλοι μας καθημερινά. Ξέρουμε που οφείλεται αυτή η απώλεια σε δουλειά, μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία, σπίτια, αξιοπρεπή ζωή. Όπως ξέρουμε ότι αυτοί που μας τα πήραν δράττοντας την ευκαιρία, όχι μόνο της κρίσης αλλά κυρίως της αποσυγκρότησής μας δεν θα τα ...δώσουν πίσω έτσι εύκολα. Εδώ ζορίζονται όταν εξαγγέλουν "μέτρα ανακούφισης" στα πιο σοβαρά θα ήταν άνετοι;
Ξέρουμε ότι το ζήτημα δεν είναι η ακροδεξιά ούτε η νεοφιλελεύθερη ατζέντα όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι από την "αριστερά" ως τον Ρουβίκωνα. Το ζήτημα είναι ο καπιταλισμός, είναι ο ιμπεριαλισμός. Και αυτοί -έχουν δεν έχουν- δεν δίνουν τίποτα έτσι από μόνοι τους! Αν θα δώσουν θα αναγκαστούν από άλλους παράγοντες να το κάνουν.
Άλλωστε μη ξεχνάμε μια ...λεπτομέρεια της ιστορίας αυτών των δέκα χρόνων. Μια λεπτομέρεια την οποία στον απολογισμό τους πολλοί δεν θέλουν να την θυμούνται, άλλοι την ξεχνούν και άλλοι όταν την θυμούνται το κάνουν για να την απαξιώσουν και να την συκοφαντήσουν, για να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση.
Η λεπτομέρεια αυτή είναι οι αγώνες που έδωσε αυτός ο λαός με το ξεκίνημα της επίθεσης. Δεκάδες γενικές απεργίες που η καθεμιά τους είχε πρωτόγνωρο αριθμό συμμετοχής που συνοδευόταν από συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων σε όλη την Ελλάδα και που επίσης συνοδευόταν από αποφασιστικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Νέες μαζικές συγκροτήσεις υπήρξαν σε γειτονιές και χώρους δουλειάς. Παλιές ζωντάνεψαν. Μακρόχρονοι αγώνες σε εργοστάσια, δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, μέσα ενημέρωσης και αλλού. Κάποιοι δε και νικηφόροι. Αγώνες αντίστασης που σε ορισμένες περιπτώσεις παίρνανε και τον χαρακτήρα διεκδίκησης. Αποκορύφωμα το λεγόμενο κίνημα των πλατειών. Ένα κίνημα με έντονα μεν τα μικροαστικά χαρακτηριστικά που όταν όμως συναντιόταν με το εργατικό έφερνε τον τρόμο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν είμαστε εμείς που θα τα περιγράψουμε όλα ρόδινα και ρομαντικά. Δεν ξεχνάμε όμως ότι τον πανικό στο πολιτικό σύστημα τον έσπειρε αυτός ο λαός όταν ήταν στους δρόμους του αγώνα και της αντίστασης. Δυστυχώς όμως δεν τον έφερε μόνο στο αστικό σύστημα!
Αποκορύφωμα αυτής της μάχης ήταν η 12η Φλεβάρη. Μια μέρα που ενώ είχε προηγηθεί μια "απογοητευτική" 48ωρη απεργία η λαοθάλασσα που κατέβηκε στους δρόμους τρομοκράτησε τους πάντες. Από νωρίς το απόγευμα ως αργά το βράδυ οι μάχες διάλυσής της ήταν έντονες. Κάηκε η Αθήνα, όχι από τους διαδηλωτές αλλά από τις δυνάμεις καταστολής μπας και καταφέρουν να κάψουν μαζί και την αντίσταση του λαού. Η πολιτική κρίση εντάθηκε, μόνη λύση οι εκλογές.
Οι οποίες ήρθαν λίγο καιρό μετά και κυβέρνηση δεν έβγαζαν. Και τότε; Αντί η πολιτική κρίση να ενταθεί, αντί οι ...πρωτοπορίες του κινήματος, να καλέσουν το λαό να βγει ξανά πιο μαζικά και αποφασιστικά στους δρόμους -μετατρέποντας έτσι και το εκλογικό αποτέλεσμα σε ...ορόσημο αγώνα όπως βαυκαλίζονται κάθε φορά- τον κάλεσαν είτε να ξαναψηφίσει είτε συμμετείχαν σε διερευνητικές εντολές για σχηματισμό κυβέρνησης, κι ας μην ήταν στη Βουλή! Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς! Οι ίδιες δυνάμεις είναι που για δεκαετίες πότιζαν τα μυαλά του λαού μας με τη "μητέρα των μαχών" τις εκλογές, οι ίδιες ήταν που ή υποτάχθηκαν στα αντιδραστικά ιδεολογήματα των πλατειών είτε -με δικαιολογία αυτά- άφησαν το λαό έρμαιο αυτών των ιδεολογημάτων.
Από τότε παύση κινήματος για δύο και κάτι χρόνια, προσπάθειες μαζέματος όσων συνέχιζαν, αναμονή για τον "σωτήρα" και επιτέλους εκλογές! Νέα κυβέρνηση πολλά ...υποσχόμενη που από πολύ νωρίς έδειξε τις προθέσεις της. Ακόμη και με την καταστολή. Αποδεικνύοντας ότι οι υποσχέσεις δεν αφορούσαν το λαό αλλά το σύστημα. Εντός και εκτός! Κύρια εκτός!
Κάποιοι που σήμερα διαμαρτύρονται τη στήριξαν στα πρώτα της στάδια, από μέσα και απ' έξω, έστω και ...κριτικά! Και για μεγάλο πολιτικά διάστημα! Ο λαός κλήθηκε να κατέβει στους δρόμους όχι για να συνεχίσει την αντίστασή του αλλά επί της ουσίας για να στηρίξει την ρεαλιστική και υποτακτική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Κατά γενική ομολογία έχουμε μια κυβέρνηση από τις πιο σταθερές και με τα πιο λίγα προβλήματα -από την πλευρά του λαού- από την εποχή του 1974. Κατάφερε να παγιώσει τα "παλιά" και να περάσει νέα μέτρα της επίθεσης που οι καθεαυτό δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος ή δεν μπόρεσαν ή δίσταζαν. Ομολογείται από τους πάντες σχεδόν αυτό. Από τους ιμπεριαλιστές έως και σοβαρούς οικονομικούς και πολιτικούς ντόπιους παράγοντες. Αυτό που κύρια κατάφερε είναι να μπει ο λαός στην άκρη. Η απογοήτευση και η κατήφεια που επικρατεί είναι πρωτόγνωρη από την εποχή της ήττας το '49, που και τότε μάλλον δεν είχε αυτή την έκταση αν σκεφτούμε τους αγώνες που ξεδιπλώθηκαν αμέσως μετά! Όπως μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά είναι το ρεύμα απαξίωσης της Αριστεράς. Όλοι ίδιοι είναι! Επιτέλους αποδείχτηκε!
Και η Αριστερά; Παρουσιάζει μια εικόνα διάλυσης και ανημπόριας να κινητοποιήσει ακόμη και τα μέλη της. Φτάσαμε πλέον στο σημείο να μετράμε ως πετυχημένες διαδηλώσεις μερικών εκατοντάδων. Ως και περιπτώσεις μη εμφάνισης σε διαδηλώσεις είχαμε από αυτούς που τις διοργάνωναν! Κι όμως. Ορισμένοι δεν φαίνεται να βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Εξακολουθούν να κινούνται σε μεταβατικές τροχιές ή με προτάσεις λαϊκής συμμαχίας που ελάχιστα διαφέρουν από τις προηγούμενες. Στόχος τους για άλλη μια φορά οι εκλογές. Και θα είναι κάμποσες τον επόμενο χρόνο. Κρίνουν σαν λίγο και μικρό πράγμα την υπηρέτηση της αντίστασης του λαού. Ουσιαστικά όχι μόνο την υποτιμούν, μα και όταν συμμετέχουν σ’ αυτή με τον τρόπο που συμμετέχουν δεν τη στηρίζουν αλλά έχουν την αγωνία να αξιοποιήσουν την όποια συμμετοχή τους στο πλαίσιο του πολιτικού σχεδίου που υπηρετούν. Μια σειρά λαϊκοί αγωνιστές απογοητεύθηκαν και χάσαν έτσι τη δυνατότητά τους να υπηρετήσουν αυτή τη σπουδαία και αναγκαία κατά την άποψή μας υπόθεση.
Μια σειρά νέοι αγωνιστές, παρ’ ότι η ταξική πάλη φούντωσε σημαντικά τα χρόνια που περιγράψαμε πιο πάνω, σήμερα έχουν αδρανοποιηθεί κινηματικά έχοντας γαλουχηθεί με μικροκομματικές αντιλήψεις κυβερνητισμού, προγραμματικών σχεδίων και εκλογικού κρετινισμού. Μα είχαν και έχουν όλοι αυτοί σχέδιο και πολιτικό πρόταγμα. Σήμερα κάποιοι αναζητούν το σίγουρο, αυτό που θα εφαρμοστεί με βεβαιότητα! Κυβερνητικό πρόγραμμα όμως είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αριστερό πρόγραμμα δυαδικής εξουσίας είχαν άλλοι, πρόγραμμα λαϊκής συμμαχίας επεξεργάστηκαν κι άλλοι… Κατά καιρούς όλα αυτά τα προγράμματα και προτάγματα εκλογικά πήγανε καλά, ιδίως αν τα δούμε αθροιστικά. Όμως, ποια ήταν η συμβολή τους στο δυνάμωμα της μαζικής λαϊκής πάλης; Ποια ήταν η συμβολή του δημοψηφίσματος που πολλοί εξακολουθούν να το μνημονεύουν ακόμη σαν μια μεγάλη νίκη από τη μια και σα μια μεγάλη προδοσία από την άλλη σε αυτή την κατεύθυνση;
Πώς συμβάλλουν στην ανάπτυξη πραγματικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα, τώρα μάλιστα που η πραγματικότητα καταρρίπτει κάθε είδους αυταπάτες; Με ποιον τρόπο παλεύουν για την κατάκτηση μιας γραμμής αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, που να συγκροτεί σε ολοένα και πιο ανεβασμένο επίπεδο τη λαϊκή πάλη;
Δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια λοιπόν. Παραμένουμε και θα εφαρμόζονται για κάτι δεκαετίες ακόμη. Και όχι μόνο αυτά. Υπάρχουν και τα άλλα. Αυτά που μας δένουν με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των Αμερικάνων, που μας καθιστούν έρμαια των ανταγωνισμών τους με τους Ρώσους κύρια, που στη φτώχεια των πρώτων προσθέτουν το κίνδυνο του πολεμικού αφανισμού μας.
Εμείς εδώ θα επιμένουμε ότι ο μονόδρομος είναι... μόνο ένας. Μακριά από κάθε είδους "σωτήρα" μόνο η μαζική λαϊκή πάλη μπορεί να σταματήσει την επίθεση διαρκείας, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα. Είναι αλήθεια πως όσο καθυστερεί η λαϊκή αντίσταση να εκδηλωθεί να δυναμώσει και να γίνει αποτελεσματική, τόσο τα πράγματα γίνονται άσχημα για το λαό. Όμως, σε κάθε περίπτωση ο δρόμος της Αντίστασης, της Διεκδίκησης και του Αγώνα κόντρα στο πλαίσιο της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης είναι ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Ένα πολιτικό πρόταγμα έχει αξία. Το πρόταγμα της συμβολής στη συγκρότηση της λαϊκής πάλης σε πραγματική δύναμη αντίστασης, υπεράσπισης της ζωής των ανθρώπων της δουλειάς και σε μήτρα που θα γεννήσει πραγματικά απελευθερωτικά προτάγματα. Γιατί οι λαοί με την πάλη τους μπορούν να σπάσουν τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και να απαλλαχτούν από ντόπιους και ξένους δυνάστες, να χτίσουν τον κόσμο που τους αξίζει, τον κόσμο που αξίζει στον κόσμο της δουλειάς!
Μα, αυτό για να το πετύχουν πρέπει να ψηθούν στο καμίνι της αντίστασης στην επίθεση και της αγωνιστικής διεκδίκησης της ζωής τους. Εκεί σίγουρα θα συναντηθούν με τους αριστερούς που δεν έχουν ανάγκη ούτε από ψήφους, ούτε από οφίτσια, ούτε από χειροκροτήματα για να συνεχίσουν να παλεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου