Το χρέος μας στα παιδιά που χάθηκαν, στα παιδιά μας! Στο πλευρό του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι! Να δικαιωθεί το αίτημά του

Δυόμισι χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, παρακολουθούμε την αναλγησία και τον κυνισμό ενός συστήματος που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να εγκληματεί και να κρύβεται. 57 συνάνθρωποί μας - στην πλειονότητά τους νέοι – σκοτώθηκαν στο βωμό του κέρδους, της αδιαφορίας, της υποτίμησης της ζωής, στο βωμό των σάπιων αξιών που πρεσβεύουν αυτοί που ορίζουν τις τύχες μας.

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν ήταν μια τραγική στιγμή. Είναι μια ωμή υπενθύμιση της μοναδικής αλήθειας που μάθαμε με τόσο οδυνηρό τρόπο: ότι για το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αρπαχτής είμαστε αναλώσιμοι.

Δυόμισι χρόνια παρακολουθούμε μια παρωδία διερεύνησης τάχα των αιτιών και των συνθηκών, μια διαρκή προσβολή των γονιών, των συγγενών, ολόκληρου του λαού που θρηνεί το χαμό των παιδιών του.

Δυόμισι χρόνια βλέπουμε τους ταγούς του δολοφονικού συστήματος να στρουθοκαμηλίζουν, να καλύπτουν ο ένας τον άλλο, να φροντίζουν για την πολιτική τους μακροημέρευση, να μπαζώνουν τις ευθύνες τους, να θάβουν κάτω απ’ το χώμα τα κρίματά τους και να αναπαράγουν την ίδια πολιτική. Αυτή που αδιαφορεί για την ασφάλεια στις συγκοινωνίες, για την ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Αυτή που θυσιάζει καθημερινά ζωές νέων, εργαζόμενων, κατατρεγμένων.

Καμία δικαίωση δεν περιμένουμε από αυτούς που βάφουν καθημερινά τα χέρια τους με αίμα. Καμία αλήθεια δεν περιμένουμε να ακούσουμε από τα κυβερνητικά χείλη που έχουν εθιστεί στο ψέμα και στη διαστρέβλωση.

Καμία ευαισθησία και κανέναν σεβασμό δεν μπορούν να επιδείξουν οι δολοφόνοι των Τεμπών. Ούτε στο αίτημα ενός πατέρα για εκταφή του παιδιού του, ούτε στον αγώνα των χαροκαμένων συγγενών για δικαιοσύνη, ούτε στην απαίτηση του λαού να μη θρηνεί αδικοχαμένα παιδιά, να ζει, να εργάζεται, να μετακινείται με ασφάλεια.

Δεν θα αποδώσουν δικαιοσύνη αυτοί που φροντίζουν για τη διαιώνιση της αδικίας. Δεν θα τιμωρηθούν οι πραγματικοί υπαίτιοι του εγκλήματος, αυτοί που σπατάλησαν τον πλούτο που παράγουμε για να καταστρέψουν το ασφαλέστερο συγκοινωνιακό μέσο που διαθέτει ο λαός, το τρένο.

Δεν περιμένουμε τίποτα καλό από αυτούς που γεννούν Τέμπη. Αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, κάθε ώρα για μια ζωή με ασφάλεια, με αξιοπρέπεια και δικαιώματα. 

Αυτό είναι το χρέος μας στα παιδιά που χάθηκαν στις 28 Φλεβάρη του ’23. Αυτό είναι το χρέος μας στους ανθρώπους τους, που εδώ και δυόμισι χρόνια λοιδορούνται και εμπαίζονται από την κυβέρνηση και τους θεσμούς της. Αυτό είναι το χρέος μας στα παιδιά μας και στο μέλλον που τους αξίζει.