Το ίδιο το σημερινό ΚΚΕ, η ηγεσία του, εδώ και χρόνια στα πλαίσια του ανταγωνισμού της και της ανάγκης διαχωρισμού του με τον ΣΥΝ παλαιότερα με τον ΣΥΡΙΖΑ μετέπειτα προσπάθησε να απαλλαγεί από το αμαρτωλό παρελθόν των προκατόχων της, χωρίς όμως και να το αποκηρύσσει ξεκάθαρα. Άλλοτε άμεσα άλλοτε έμμεσα «κριτικάρουν» τις προηγούμενες υπό τον Κολιγιάννη και τον Φλωράκη ηγεσίες για τις επιλογές τους. Όχι τόσο για τη ζημιά που προκάλεσαν στο εργατικό-λαϊκό κίνημα αλλά για τη ζημιά που προκάλεσαν στο Κόμμα και μόνο! Στόχος του, όπως λένε, η αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματός τους. Έτσι ανάμεσα στ’ άλλα προχώρησαν και στην αποκατάσταση στελεχών του ΚΚΕ που είχαν καθαιρεθεί, διαγραφεί έως και εξορίστηκαν στις χώρες «φιλοξενείας» των πολιτικών προσφύγων και όχι μόνο εκεί. Βέβαια «ξεχνάει» να αποκαταστήσει τα χιλιάδες από τα μέλη, αγωνιστές του ΔΣΕ, που διαγράφτηκαν, κυνηγήθηκαν έως και εξοντώθηκαν αντιδρώντας στην κατάργηση του χαρακτήρα που η ηγεσία του ΚΚΕ αποκαθιστά. Σε αυτούς εξακολουθεί να παραμένει η ρετσινιά της απειθαρχίας στο Κόμμα!
Αποκατέστησε και τιμά, με την ευκαιρία και τον 100 χρόνων από την ίδρυση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, ανάμεσα σε άλλους και τον Ζαχαριάδη, τον Βελουχιώτη (με κάποια δυσκολία αυτόν!) αλλά και τον Κολιγιάννη!
Τελευταία λοιπόν τίμησε στο χωριό του τον εγκάθετο γραμματέα της ηγεσίας που προέκυψε το ’56 με την επέμβαση του ΚΚΣΕ και των άλλων «αδελφών» κομμάτων. Το κείμενο τιμής σε αυτόν το ηγέτη είναι αναρτημένο στον 902.gr και αξίζει να διαβαστεί ως ανάγνωσμα ύμνος στον οπορτουνισμό! Για να μην πούμε στον σαλτιμπαγκισμό! Ενώ από την μια τον «κριτικάρει» για τις ευθύνες του -ζητούσε και απαιτούσε την επέμβαση του ΚΚΣΕ στο κόμμα, πρωτοστάτησε στο να γίνει ουρά της ΕΚ, διάλυση των κομματικών οργανώσεων, διάχυση στην ΕΔΑ, καθιέρωση του κυβερνητισμού κ.λπ.- που οδήγησαν το Κόμμα στον οπορτουνισμό και την αναθεώρηση τελικά τον τιμά γιατί παρά όλα αυτά συνέβαλε, λίγο πριν την 12η ολομέλεια το ’68, στο φρενάρισμα της κατρακύλας του Κόμματος ενώ γενικά η προσφορά του στο κομμουνιστικό κίνημα ήταν μεγάλη!
Αντιφάσεις; Δεν θα το λέγαμε! Είναι αποτέλεσμα της όλης πορείας ενός κόμματος το οποίο ενώ στην πραγματικότητα έχει ξεκόψει κάθε δεσμό με τις επαναστατικές κομμουνιστικές παραδόσεις από την άλλη αγωνιά για την επιβίωσή του, που ενώ δεν μπορεί να ξεκόψει από τον πυρήνα των ιδεολογικών και πολιτικών του απόψεων πρέπει παράλληλα να πείσει τον κόσμο ότι πράγματι άλλαξε και αποκατέστησε τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Μια «αποκατάσταση» που ήταν χρήσιμη όσο ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε στην Αριστερά αλλά τώρα θεωρείται πια ότι δεν είναι και τόσο αναγκαία!
Δεν γίνεται να τιμά κανείς ταυτόχρονα και αυτούς που εκπροσωπούσαν το επαναστατικό ΚΚΕ (άσχετα από τις όποιες κριτικές μπορεί να τους γίνονται) αλλά και αυτούς που το οδήγησαν στη διάλυση και στον συμβιβασμό με το σύστημα. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να θεωρείται αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα ενός κόμματος όταν δεν προχωρά στην αποκατάσταση των χιλιάδων μελών του που διαγράφτηκαν, την μεγάλη πλειοψηφία, αντιδρώντας στις εξελίξεις που δρομολόγησε η πραξικοπηματική ανάληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ το ’56 από την ομάδα του Κολιγιάννη. Και βεβαίως όταν δεν καταδικάζονται ριζικά οι ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές του. Οι οποίες αντιμετωπίζονται περίπου ως απλά λάθη και παρεκτροπές. Εκτός και αν η διατήρηση - υποκλοπή του τίτλου του ΚΚΕ από την ηγεσία Κολιγιάννη και τους διαδόχους του με τις πλάτες του σοβιετικού κρατικού μηχανισμού μπορεί να θεωρείται αντίσταση στην αποκομμουνιστικοποίηση (γιατί αυτό έκρυβε η λεγόμενη αποζαχαριαποίηση και αποσταλινοποίηση του ΚΚΕ) και συνέχεια του Κόμματος που ιδρύθηκε το 1918.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου