Σε κάνει να αναρωτιέσαι.
Σε κάνει να αναρωτιέσαι πού στο διάολο πήγαν τους άστεγους και τις αστόλιστες γωνίες τους. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος είχε το θράσος να στολίσει το σημείο που δολοφονήθηκε ο Ζακ. Τους δρόμους και τις πλατείες που κάηκαν όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος. Ο Φύσσας. Που η φτώχεια και η πείνα σκότωσαν τόσους άλλους ανώνυμους.
Θέλει να σε κάνει να ξεχνάς.
Να ξεχνάς ότι αυτά τα όμορφα στολισμένα καταστήματα δεν είναι για όλους. Ότι οι ξεριζωμένοι της Συρίας όταν γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, περιμένουν το ξεροκόμματο που ειρωνικά και με περισσή χριστουγεννιάτικη ελεημοσύνη θα τους πετάξουν αυτοί που υπερασπίζονται τον πόλεμο. Αυτοί που τα έχουν όλα.
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το Δεκέμβρη του ’08. Και τότε η Αθήνα φωτισμένη ήταν. Αλλά ήταν άλλο φως εκείνο. Ήταν το φως της φωτιάς και της οργής της νεολαίας που εξεγείρονταν. Ήταν το φως του ολόκαυτου δέντρου στην πλατεία Συντάγματος που κάηκε σαν το σύμβολο της άρνησης αυτής της κοινωνίας που μας σκοτώνει. Τα μεγάλα καταστήματα δε σε καλούσαν να μπεις. Είχαν κλειδαμπαρώσει τις πόρτες τους γιατί φοβόταν το ποτάμι που ξεχύθηκε.
Είναι κρύα και σκοτεινή η Αθήνα τα Χριστούγεννα. Της λείπει η ζέστη και το φως της φωτιάς της νεολαίας, του λαού, των εργατών. Το έχει ανάγκη αυτό το φως, το ζητάει, το ψάχνει. Κι αυτό περιμένει τους νέους αγώνες, τις νέες φωτιές, τις νέες ευκαιρίες για να ξεχυθεί στους δρόμους. Και τότε η Αθήνα θα είναι πραγματικά φωτισμένη. Κι αυτό το φως θα είναι κόκκινο.
μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου