Μπροστά στην 9η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ)
Βαδίζοντας προς την 9η Συνδιάσκεψή του, το ΚΚΕ(μ-λ) καταθέτει ξανά την πρόταση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, αλλά και την ισχυροποίηση της κατεύθυνσης της Αναμέτρησης μέσα στο μέτωπο αυτό. Κι αυτό γιατί η πραγματική διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό βρίσκεται στο δυνάμωμα των εστιών αντίστασης και διεκδίκησης, και στο μπόλιασμά τους με μια λογική που δεν θα επιτρέπει την αφομοίωσή τους από το σύστημα και την εξουδετέρωσή τους.
Σήμερα, 8 χρόνια μετά το «κίνημα των Πλατειών» και 4 χρόνια απ' την ανάληψη της διαχείρισης του συστήματος απ' τον ΣΥΡΙΖΑ –με τη συνέχιση της επίθεσης, αλλά και την κινηματική κάμψη που επέφερε, καθώς και με τα χαρακτηριστικά «πολιτικού χυλού» να κυριαρχούν στην Αριστερά– η κατεύθυνση της Αναμέτρησης τίθεται με ακόμα πιο σαφή τρόπο, κόντρα σε λογικές ενσωμάτωσης και λεγόμενης «συνδιαχείρισης».
Στο κίνημα του 2010-12, όπου το ΚΚΕ(μ-λ) συμμετείχε πολύ ενεργά, πέρα απ' την αντίθεση στα μέτρα και στα μνημόνια –που του έδωσαν χαρακτηριστικά ενός πρωτόλειου «Μετώπου Αντίστασης»– κυριαρχούσε και μια πανσπερμία ρεφορμιστικών, συνδιαχειριστικών απόψεων του τύπου «Να πέσει η κυβέρνηση», «Διαγραφή του χρέους», μαζί με αυταπάτες διαπραγμάτευσης με τους ιμπεριαλιστές για μια άλλη –υποτίθεται φιλολαϊκή– διαχείριση. Όπως φάνηκε ξεκάθαρα, από το κίνημα εκείνο έλειπαν τα στοιχεία που θα μπορούσαν να το οδηγήσουν στο να κατακτήσει νίκες για το λαό, να αναχαιτίσει την επίθεση και, προοπτικά, να αμφισβητήσει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Εκείνο που κυρίως έλειπε ήταν η γραμμή της αναμέτρησης, κόντρα στις πολυποίκιλες αυταπάτες για ψεύτικες «διεξόδους» και «εναλλακτικές» στο πλαίσιο του συστήματος.
Σε αυτήν την κατεύθυνση επιδιώκουμε να συμβάλουν οι εστίες αντίστασης που γεννά καθημερινά η επίθεση του συστήματος, οι πολιτικές συνεργασίες που έχουμε προκρίνει (όπως η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία), αλλά και η κοινή δράση με άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα.
Ταυτόχρονα, σήμερα που δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν ισοπεδωθεί, η έννοια της διεκδίκησης αποκτά ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία. Διεκδίκηση για όλα αυτά που έκλεψαν απ' την εργατική τάξη και το λαό· για όλα αυτά που κατακρεουργήθηκαν το τελευταίο 9χρονο και που υποτίθεται θα επανέρχονταν «μ' έναν νόμο» απ' την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Διεκδίκηση για τη δουλειά που στέρησαν σε πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμο και για τους νέους εργαζόμενους· διεκδίκηση για αυξήσεις σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις που αφαίμαξαν· διεκδίκηση για εργασιακά δικαιώματα, για τις συλλογικές συμβάσεις που κατάργησαν, για την ασφάλιση που ισοπέδωσαν, για δημοκρατικά δικαιώματα που κουρέλιασαν, για τα νοσοκομεία που έκλεισαν, για σχολεία, για ελεύθερους χώρους.
Η διεκδίκηση βάζει στην πραγματική του βάση την έννοια του ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ. Κόντρα σε λογικές και πρακτικές «φιλανθρωπίας» και «ελεημοσύνης» ή του λεγόμενου «εθελοντισμού», που συγκαλύπτουν τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος και το στρατηγικό χαρακτήρα της επίθεσής του στην εργατική τάξη.
Η διεκδίκηση δεν αποτελεί μια «θεσμική» πρόταση προς το σύστημα. Είναι διαφορετικό το να διεκδικείς αυξήσεις σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις, από το να προτείνεις «φιλολαϊκούς» –υποτίθεται– νόμους ή ακόμα και προϋπολογισμούς. Το να διεκδικείς δωρεάν υγεία για όλο το λαό, απ' το να προτείνεις τρόπο διαχείρισης των νοσοκομείων. Το να διεκδικείς παιδεία για όλα τα παιδιά του λαού, απ' το να προτείνεις εκπαιδευτικά μοντέλα και προγράμματα σπουδών. Το να διεκδικείς ασφάλιση και σύνταξη, απ' το να κάνεις προτάσεις για το καθεστώς διαχείρισης των ασφαλιστικών ταμείων και για τα αποθεματικά τους. Το ν' αγωνίζεσαι να φύγουν οι χωματερές από κατοικημένες περιοχές, απ' το να προτείνεις «εναλλακτικά συστήματα διαχείρισης» των απορριμμάτων. Η μία πρόταση απευθύνεται στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στο λαό, για τα δικά τους συλλογικά και ταξικά συμφέροντα, που τους συγκροτεί στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με το σύστημα και την πολιτική του. Η άλλη πρόταση απευθύνεται στο σύστημα και, σαν κυβερνητικός συμβουλάτορας, το ωραιοποιεί και δυναμώνει τις αυταπάτες, υπονομεύοντας την ίδια στιγμή τους αγώνες.
Σήμερα, στον κόσμο ολόκληρο, οι λαοί βρίσκονται σε αναταραχή. Κατεβαίνουν όλο και συχνότερα στο δρόμο, σε αγώνες, ξεσπάσματα και εξεγέρσεις. Η εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, οι εργατικές κινητοποιήσεις στην Ουγγαρία με κεντρικό σύνθημα «Δεν είμαστε σκλάβοι», το ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος στην Αλβανία ενάντια στην ταξική παιδεία. Απ' όλες αυτές τις κινητοποιήσεις (που πολλές απ' αυτές έχουν και ταξικό χρωματισμό ή αντιπαλεύουν σοβαρές πλευρές της επίθεσης του συστήματος) αυτό που απουσιάζει είναι το επαναστατικό κομμουνιστικό υποκείμενο της εποχής μας, αλλά ακόμα κι αυτή η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική οριοθέτηση. Βέβαια, η ίδια η ζωή πολλές φορές θα «τροποποιεί» θετικά τις εξελίξεις, όπως έδειξε και η «συνάντηση» των «Κίτρινων Γιλέκων» με τα εργατικά συνδικάτα.
Και στη χώρα μας –αργά ή γρήγορα– η φάση της «κινηματικής νηνεμίας» θα παρέλθει. Οι λαϊκοί αγωνιστές, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι άνεργοι, η νεολαία, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, δεν έχουν άλλο δρόμο απ' το ν' αντισταθούν και να διεκδικήσουν! Να παλέψουν συλλογικά, επίμονα και οργανωμένα για τα δικαιώματά τους, για τα δικά τους –ταξικά και λαϊκά– συμφέροντα. Για το δικαίωμα στη δουλειά, στην ασφάλιση, στη μόρφωση, στη ζωή την ίδια. Για ειρήνη και φιλία με τους γειτονικούς λαούς. Στο εργοστάσιο και σε κάθε χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, στο χωριό, στο σχολείο, στις σχολές. Να συγκρουστούν με την πολιτική του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, και με τις αυταπάτες κάθε είδους, με τις φρούδες ελπίδες και τις απατηλές διεξόδους. Να παλέψουν ενάντια στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς φονιάδες των λαών και τα πολεμοχαρή τους σχέδια, ενάντια στις βάσεις, αλλά και ενάντια στη λογική στήριξης σε κάθε ιμπεριαλιστή-«προστάτη».
* Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
http://www.efsyn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου