ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ 9Η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ
ΑΘΗΝΑ - ΑΣΟΕΕ, 22-03-19
Η οργάνωση μας, το ΚΚΕ(μ-λ), ανοίγει σήμερα την 9η συνδιάσκεψη του μετά από μια πολύμηνη και ουσιαστική θεωρούμε διαδικασία. Μια διαδικασία έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα σημαντική, στο βαθμό που με αυτήν και μέσα από αυτήν με την ενεργητική συμμετοχή όλων των μελών και στελεχών της Οργάνωσης, επιχειρούμε να μελετήσουμε την κατάσταση διεθνώς και στη χώρα μας, να αξιολογήσουμε τη φάση και την κατάσταση που βρίσκονται οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και οι αντιθέσεις τους και να διαμορφώσουμε τις κατευθύνσεις και τα καθήκοντα που θεωρούμε ότι απαιτούν οι συνθήκες σύμφωνα με τα συμφέροντα και την προοπτική της εργατικής τάξης και του λαού μας.
Ακόμα μεγαλύτερη όμως αξία, σημασία και βέβαια δυσκολίες έχει αυτή η διαδικασία στη σημερινή περίοδο που θεωρούμε ότι ολοφάνερα είναι και απαιτητική και δύσκολη. Γιατί από τη μια επικρατεί μια γενικευμένη αντιδραστική θολούρα και ρευστότητα στις εξελίξεις διεθνώς, στην περιοχή και στη χώρα και, και από την άλλη, καθώς βρίσκονται σε σημαντική υποχώρηση οι αγώνες και η πάλη του προλεταριάτου και των λαών, δεν είναι δύσκολο να ξεπέσει μια τέτοια προσπάθεια σε μονομέρειες, σε ευκολίες, σε δρόμους συμπληρωματικούς ή παράλληλους με το σύστημα, σε θορυβώδεις αναδιπλώσεις, ή άλλες «εύσχημες» παραιτήσεις.
Δεν έχουμε τέτοιες επιλογές και προδιαγραφές όπως βεβαιώνει η συνολική πορεία του ΚΚΕ(μ-λ), τουλάχιστον από την ανασυγκρότηση του το 1982 ως σήμερα. Και επιμένουμε να προσπαθούμε σε μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, επιμένουμε να κοιτάζουμε κατάματα την πραγματικότητα, χωρίς να κατασκευάζουμε θεωρίες παράκαμψης των πραγματικών προβλημάτων, θεωρίες μετασχηματισμού των εχθρών της εργατικής τάξης και του λαού, σε φίλους, συμμάχους ή ουδέτερες δυνάμεις, χωρίς να κατασκευάζουμε δηλαδή διαφυγές. Έχουμε επίγνωση των όρων και των δυνατοτήτων που ως σήμερα έχουμε ως Οργάνωση διαμορφώσει και της αξίας που αυτά έχουν. Γι αυτό αν από τη μια δεν παίρνουμε τον ίσκιο μας για μπόι, από την άλλη δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι να σχετικοποιήσουμε αυτά που έχουμε κατακτήσει, να αναζητούμε να τα ενώσουμε μαζί με άλλα σχέδια, πολιτικές επιδιώξεις και συγκροτήσεις, που από αλλού ξεκίνησαν και για αλλού βαδίζουν. Θέλουμε και επιδιώκουμε το συντονισμό, τη συμπόρευση, την κοινή δράση στο κίνημα, επιζητάμε στα πλαίσια της πάλης και της κοινής δράσης την ανοιχτή και ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση. Αλλά δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι να διαχυθούμε, να υποκλιθούμε στον βαρύ και αρνητικό συσχετισμό. Δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι να ανακαλύψουμε τον αγνωστικισμό αλλά ούτε και την άλλη όψη του, το ντετερμινισμό, μια στάση αναμονής «άλλων» συνθηκών που τάχα από μόνη της θα φέρει η ταξική πάλη. Με μια φράση επιμένουμε στο δρόμο συγκρότησης και ισχυροποίησης μιας επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης που θα υπηρετεί την εργατική τάξη και το λαό. Με την 9η Συνδιάσκεψη μας θέλουμε σε αυτή την κατεύθυνση να κοιτάξουμε και να βαδίσουμε μπροστά, να αναλάβουμε μεγαλύτερο ρόλο και ευθύνες στο πλαίσιο της ταξικής πάλης.
Ας δούμε όμως εντελώς επιγραμματικά κάποιες από τις βασικές διαπιστώσεις και εκτιμήσεις που κάνουμε για την διεθνή κατάσταση.
- Στην περίοδο που είμαστε το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα παντού στον κόσμο αναδεικνύει σε όλες του τις εκδηλώσεις, λειτουργίες, επιλογές, και στα φρακαρίσματα του σε όλα τα επίπεδα, τα πραγματικά χαρακτηριστικά του. Χαρακτηριστικά που τα είδαμε ανάγλυφα στην παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2008. Μια κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης που έχει τη βάση της στην αντίθεση του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης της, που στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού έχει πάρει γιγάντιο χαρακτήρα. Μια κρίση δομική που διαπερνά το σύνολο των τομέων και των σχέσεων του συστήματος, με την οικονομική της έκφραση να αποτελεί μια σημαντική πλευρά αλλά όχι τη μοναδική. 10 χρόνια μετά και ενώ δείχνουν να εξαντλούνται τα διαθέσιμα «οικονομικά εργαλεία» του συστήματος, την ίδια στιγμή συσσωρεύονται εκ νέου οι όροι για ένα νέο σκάσιμο της φούσκας, που το σύστημα συνεχίζει να τροφοδοτεί ασταμάτητα, για ένα νέο κραχ μεγαλύτερης έντασης από το 2008. Οι φόβοι π.χ. του συστήματος για την Ιταλία αποτελούν μια κυνική ομολογία των απολογητών του για τα ανακυκλωμένα αδιέξοδα του. Αν μάλιστα τα οικονομικά δεδομένα ιδωθούν στη διαλεκτική τους σχέση με τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα, τότε μπορούμε καλύτερα να αντιληφθούμε το βάθος και τη χωρίς όρια έκταση της κρίσης.
- Βασικό στοιχείο των εξελίξεων εδώ και αρκετά χρόνια, τόσο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις όσο και στην περιφέρεια ήταν και είναι η ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των μαζών και πριν από όλα της εργατικής τάξης. Μια επίθεση που βασίζεται στον αρνητικό συσχετισμό που έχει διαμορφωθεί από την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και την επιδείνωση του στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Μια επίθεση που έχει στόχο της την πλήρη αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, την «οριστική» απομάκρυνση της από τη δυνατότητα της να συγκροτηθεί σε τάξη για τον εαυτό της, σε τάξη της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος. Μια επίθεση ωστόσο που θίγει και χτυπά –ακόμα και στις μητροπόλεις- και τα μικρά και μεσαία στρώματα, διαλύοντας τις κοινωνικές συγκροτήσεις και ισορροπίες που στη βάση ενός άλλου συσχετισμού σε μια προηγούμενη φάση είχαν διαμορφωθεί εντός του συστήματος. Μια επίθεση που παράγει σοβαρές ταραχές και κρίσεις και στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το ίδιο το σύστημα μπορεί να συγκροτεί.
- Κυρίαρχο στοιχείο των παγκόσμιων εξελίξεων είναι η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλα τα πεδία: νομισματικό, εμπορικό οικονομικό, στο πεδίο της ενέργειας που αποκτά σημαντικό βάρος, αλλά και στο καθαυτό γεωστρατηγικό πεδίο. Μάλιστα οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές διαρκώς διαπιστώνουν ότι δεν αρκεί ο εμπορικός, οικονομικός κλπ πόλεμος για την προώθηση των αντιτιθέμενων συμφερόντων τους, ότι είναι αναπόφευκτη και αναγκαία η πολιτικοποίηση και η στρατιωτικοποίηση των αντιπαραθέσεων τους. Γι αυτό και όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η κάθε μια με τα μέτρα της, βρίσκονται σε μια ακατάσχετη πορεία ενίσχυσης - ανανέωσης - αναβάθμισης των εξοπλισμών τους. Ουσιαστικά το ζήτημα που έχει τεθεί -75 σχεδόν χρόνια μετά το Β΄ΠΠ- είναι αυτό της νέας μοιρασιάς του πλανήτη, της διάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Είναι το ζήτημα της κυριαρχίας στον πλανήτη. Το ζήτημα τίθεται πριν από όλα από τις ΗΠΑ, που με την εκλογή Τράμπ επιδιώκουν να διορθώσουν λάθη, να καλύψουν καθυστερήσεις που θεωρούν ότι είχαν στην κούρσα τους για την παγκόσμια κυριαρχία και ηγεμονία. Με πολλές εντάσεις και ανησυχίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, η διοίκηση Τραμπ τροποποιεί σημαντικά και σε πιο επιθετική κατεύθυνση με στοιχεία ακόμα και τυχοδιωκτισμού την πολιτική των ΗΠΑ έναντι αντιπάλων και συμμάχων. Οι ΗΠΑ είναι η επικεφαλής δύναμη του συστήματος, η δύναμη με τη μεγαλύτερες πολεμικές δυνατότητες στην ιστορία της ανθρωπότητας, η δύναμη που έχει διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος των λαών, ο μεγαλύτερος εχθρός των λαών. Αλλά το ζήτημα αφορά βέβαια όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν εμπλακεί στον ανταγωνισμό, σε ένα τοπίο που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «όλοι εναντίον όλων».
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, από τη μια επιδιώκει να «σπάσει την περικύκλωση» του από τις ΗΠΑ (όπως το κάνει στη Συρία, στον Καύκασο, στη Μαύρη Θάλασσα και στην Ουκρανία), και από την άλλη να διαμορφώσει τακτικούς και στρατηγικούς όρους μιας παγκόσμιας παρουσίας και ηγεμονικού ρόλου στον πλανήτη. Ενώ η Κίνα που βρίσκεται σε μια δύσκολη και με αντιφάσεις πορεία διαμόρφωσης όρων ώστε από ιμπεριαλιστική δύναμη περιφερειακής εμβέλειας να μετατραπεί σε δύναμη παγκόσμιας επιρροής, αντιμετωπίζει την ένταση της επιθετικότητας των ΗΠΑ που θέλουν να ανακόψουν αυτήν την πορεία της χωρίς ωστόσο να την σπρώξουν σε στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία.
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν παρουσία και συμμετοχή στο έγκλημα, επιδιώκουν να διαμορφώσουν όρους προώθησης των δικών τους συμφερόντων. Αλλά είναι φανερό ότι η όξυνση του ανταγωνισμού τους με τις ΗΠΑ, αλλά και με τη Ρωσία, οι αντιθέσεις τους απέναντι στην Κίνα, οι αντιθέσεις μεταξύ τους, αναδεικνύουν τα όρια του καθενός ξεχωριστά και τους θέτουν διαρκώς πιο έντονα και πιεστικά ερωτήματα. Γι αυτό παρά τους σοβαρούς τριγμούς στο συνασπισμό τους, τη λεγόμενη ΕΕ, ο γαλλογερμανικός άξονας επιμένει στη διατήρηση της ως βάση αναφοράς των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της κάθε δύναμης ξεχωριστά.
Αυτό στο οποίο συνοψίζονται όλες αυτές οι εξελίξεις, είναι ότι με αυτές και μέσα από αυτές αναζητούνται όροι για τις στρατηγικές συμμαχίες, ενώ η ένταση και τα αδιέξοδα συσσωρεύονται και η διέξοδος αναζητείται στην κλιμάκωση και τη γενίκευση του μακελειού, ακόμα και σε παγκόσμιο πόλεμο!
- Μέσα στη ρευστότητα των εξελίξεων που αφορούν στις αντιθέσεις και στη διάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μέσα στη γενικευμένη αυτή ένταση και αναστάτωση έχουν αναδειχθεί ακόμα και υπαρξιακά ερωτήματα σε ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς όπως η ΕΕ και τροφοδοτούνται τακτικές συμμαχίες ανάμεσα σε σημαντικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (πχ Ρωσία-Κίνα). Ταυτόχρονα μέσα σε αυτό το πλαίσιο μια σειρά χώρες που χαρακτηρίζονται ως περιφερειακές/ή και αναδυόμενες δυνάμεις (Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Τουρκία κλπ) επιδιώκουν να διευρύνουν το ρόλο τους και την παρουσία τους στις εξελίξεις. Σε αυτή τη βάση ασκούν πιέσεις και εγείρουν απαιτήσεις προς τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τις χρειάζονται ως βασικά στηρίγματα των επιδιώξεων τους στην κάθε περιοχή. Αυτή η πολιτική των αρχουσών τάξεων των περιφερειακών αυτών δυνάμεων σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «αντι-ιμπεριαλιστική», σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτική φραγμού των πολεμικών κινδύνων, πολιτική που είναι ή μπορεί να προστεθεί δίπλα στους λαούς και το προλεταριάτο και για λογαριασμό της δικιάς τους υπόθεσης. Πρόκειται για μια πολιτική που αφορά στα συμφέροντα αυτών των τάξεων, μια πολιτική αντιδραστική, μια πολιτική διαπραγμάτευσης των όρων στη βάση των οποίων θα στηριχτούν τα πολεμικά ιμπεριαλιστικά σχέδια.
- Η πάλη της εργατικής τάξης και των λαών είναι ο μοναδικός πραγματικός φραγμός που μπορεί να σταθεί απέναντι τόσο στην αντεργατική-αντιλαϊκή επίθεση, όσο και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου. Μόνο στη βάση της ύπαρξης και της ανάπτυξης αυτής της πάλης και του Μετώπου των λαών που απαιτείται για την απόκρουση –ανατροπή των μεγάλων κινδύνων, μπορεί να υπάρξει πολιτική αξιοποίησης των αντιθέσεων των περιφερειακών δυνάμεων ή ακόμα και των αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστών.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Μετά από αυτή την πολύ σύντομη ματιά στη διεθνή κατάσταση ας δούμε επίσης επιγραμματικά σε μερικά σημεία, βασικά χαρακτηριστικά της κατάστασης που διαμορφώνεται στη χώρα μας.
1. Το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 και η συνακόλουθη ένταση της πολιτικής λεηλασίας των ιμπεριαλιστών στις χώρες της περιφέρειας, ανέδειξε πιο έντονα τα πραγματικά χαρακτηριστικά της εξαρτημένης αστικής τάξης της χώρας και του ελληνικού καπιταλισμού. Έτσι κι αλλιώς η λεγόμενη ανάπτυξη των προηγούμενων χρόνων, της εποχής των θριάμβων με την ένταξη της χώρας σε ΟΝΕ-ευρώ δεν ήταν παρά μια πορεία ακόμα μεγαλύτερης συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, μια πορεία μεγέθυνσης του τριτογενή τομέα (εμπόριο, υπηρεσίες) με παράλληλη εκτίναξη των ελλειμμάτων και του χρέους. Σε αυτή τη βάση τα χρόνια 2010-18 ήρθε θα λέγαμε μοιραία η μείωση του ΑΕΠ κατά 27%, αποκαλύφθηκε δηλαδή η γύμνια του παρασιτικού και αεριτζίδικου ελληνικού καπιταλισμού. Αποκαλύφθηκε και βάθυνε η εξάρτηση που σφραγίζει όλους τους τομείς της παραγωγής και της οικονομίας με πλέον χαρακτηριστική την αγροτοδιατροφική εξάρτηση μιας χώρας που είχε ως το 1980 πλεόνασμα στο πεδίο των εξαγωγών-εισαγωγών των αγροτικών προϊόντων. Αποκαλύφθηκε ότι η μεγέθυνση και οι εξορμήσεις του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια τα προηγούμενα χρόνια είχαν δανεικά πόδια και αντιστράφηκαν μόλις η παλίρροια κεφαλαίων μετατράπηκε σε άμπωτη από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.
Ωστόσο ταυτόχρονα με αυτή την αποκάλυψη-ανάδειξη των συνθηκών της εξάρτησης, τα χρόνια αυτά η αστική τάξη με τις ιμπεριαλιστικές πλάτες επέβαλε μια καταβύθιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης και του λαού. Μόνο από το 2010 ως το 2015 επέβαλλε μέση μείωση μισθών της τάξης του 30,5% ενώ συνολικά τσαλαπάτησε όλα τα βασικά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί. Όλα αυτά έγιναν στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους και της κρίσης αλλά βέβαια με τα τελευταία φετινά στοιχεία το χρέος έφτασε σε ύψος ρεκόρ 181% του ΑΕΠ! Συνεπώς οι εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας επέφεραν ένα διπλό αποτέλεσμα:
Από τη μια το βάθεμα της εξάρτησης, την παραπέρα μετατροπή της χώρας σε παράρτημα των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων με τις υποδομές και το δημόσιο πλούτο ξεπουλημένο και υποθηκευμένο. Από την άλλη, το δεύτερο και παράλληλο αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων που αποτελούσε διακαή στόχο της αστικής τάξης ήταν η δραστική και βαριά επιδείνωση των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, των όρων της ληστείας των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού, η συντριβή των κοινωνικών κατακτήσεων και το χτύπημα των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού και της νεολαίας.
2. Σε αυτή τη βάση η κυβερνητική προπαγάνδα περί επιστροφής στην «κανονικότητα» είναι ένα αντιδραστικό παραμύθι. Καθώς μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα και όλα τα διεθνή σημάδια δείχνουν ότι η κρίση σέρνεται και απειλεί με νέο χειρότερο ξέσπασμα, η αστική τάξη της χώρας δεν μπορεί να επιστρέψει στην ευμάρεια και στα μεγέθη που είχε πριν το 2008. Οι διακηρύξεις περί ανάπτυξης είναι όλες συνδεδεμένες όχι απλώς με τον τριτογενή τομέα αλλά κυρίως με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Το περίφημο «όραμα» για την μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο είναι άμεσα συναρτώμενο και εξαρτώμενο με τις αμερικάνικες πριν από όλα επιδιώξεις στην Α. Μεσόγειο και στα Βαλκάνια. Ενώ κατά τα λοιπά οι ελπίδες στηρίζονται στον τουρισμό που έφτασαν να τον ονομάζουν τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας!
Άρα τα μνημόνια κάθε άλλο παρά τελείωσαν. Όχι μόνο γιατί εξακολουθούν βέβαια να ισχύουν και να εφαρμόζονται οι εκατοντάδες νόμοι που παρήχθησαν από αυτά. Αλλά γιατί και κυρίως η πολιτική του συστήματος και των όποιων κυβερνήσεων του την επόμενη περίοδο θα επιμείνει στην προώθηση της διπλής αλλά ενιαίας κατεύθυνσης που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα του:
Από τη μια τη συνέχιση-ένταση της αντιλαϊκής αντεργατικής επίθεσης που είναι βασική πηγή πλούτου για το κεφάλαιο, απαράβατος πολιτικός όρος ώστε οι δυνάμεις του συστήματος να προσδοκούν και να επιδιώκουν τις όποιες επενδύσεις, την όποια επιχειρηματική δραστηριότητα. Εξάλλου αυτή η πολιτική και η επιδείνωση του συσχετισμού όλα τα προηγούμενα χρόνια έχει αποχαλινώσει κεφάλαιο και εργοδοσία που κινούνται πρακτικά χωρίς κανένα φραγμό στην εφαρμογή του εργασιακού μεσαίωνα. Αλλά αυτή η πολιτική είναι ακόμα πιο αναγκαία για την αστική τάξη στις δοσμένες συνθήκες που αντιμετωπίζει δύο κρίσιμα ζητήματα που αφορούν στους ίδιους τους όρους λειτουργίας της, στην υπόσταση της. Αναφερόμαστε στο ζήτημα των τραπεζών και στο ζήτημα της δανειοδότησης -χρηματοδότησης της αστικής τάξης από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες της ή όπως αλλιώς λέγεται από τις αγορές. Για τα ζητήματα αυτά μόνο «ήπιες» και «κανονικές» δεν πρόκειται να είναι οι εξελίξεις ιδιαίτερα αν πάρουμε υπόψη μας το διεθνές και ευρωπαϊκό τοπίο της κρίσης και της έντασης των ανταγωνισμών. Ήδη οι εκθέσεις του ΔΝΤ αλλά και της Κομισιόν, αν και παίρνουν υπόψη τους την ανάγκη στήριξης του ντόπιου πολιτικού προσωπικού ενόψει εκλογών, έστειλαν αρκετά σαφή μηνύματα γι αυτό που έρχεται στο άμεσο μέλλον. Τα μηνύματα αυτά τα έχουν πάρει και αρμοδίως τόσο η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ και η ανησυχία τους έχει εκφραστεί δημόσια, παρά τον προεκλογικό καυγά τους, με δηλώσεις αλληλοστήριξης και ομοψυχίας απέναντι σε αυτό που έρχεται και καλούνται να το αντιμετωπίσουν για λογαριασμό της αστικής τάξης. Συνεπώς αυτό που έρχεται πάνω από όλα και πριν από όλα θα φορτωθεί και θα ξεσπάσει στις πλάτες των εργατών, του λαού και της νεολαίας. Και η ιδιαίτερη σημασία που η προεκλογική περίοδος έχει για το σύστημα είναι να ετοιμάσει τη διάταξη των δυνάμεων του κατάλληλα ώστε να βρεθεί άμεσα μετά τις εκλογές σε θέση κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης.
Από την άλλη, η δεύτερη πλευρά της πολιτικής του συστήματος, η ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στις αμερικανονατοϊκές επιδιώξεις στην περιοχή. Η μετατροπή της χώρας σε βάση των ΗΠΑ, η διαμόρφωση της πολιτικής της χώρας για την περιοχή στη βάση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων, η ανάδειξη της σε ρόλο «μεντεσέ» των Αμερικανονατοϊκών, σύμφωνα με τον πρέσβη, είναι αναπόσπαστο τμήμα των ας πούμε οικονομικών φιλοδοξιών της αστικής τάξης. Είναι έκφραση των τυχοδιωκτισμών της και του αντιδραστικού ανταγωνισμού της με την αντίστοιχη τουρκική για την ανάκτηση ρόλων και πλαισίων δράσης στην ευρύτερη περιοχή. Τυχοδιωκτισμοί που αποτυπώνονται στις διακηρύξεις για «4πλασιασμό της Ελλάδας» και στα σχέδια για τα 12 μίλια, στις επιδιώξεις για τις ΑΟΖ και στους αντιδραστικούς υπό τις ΗΠΑ άξονες με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο με τους οποίους συνεργεί στο να πάρει φωτιά ολόκληρη η Α. Μεσόγειος, στις αντίστοιχες επιδιώξεις στα Βαλκάνια όπου πάλι στο πλαίσιο των αμερικάνικων σχεδίων υπηρέτησε με κάθε τρόπο την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και στα οποία Βαλκάνια μέσα στο πλαίσιο της νέας αναταραχής που έχουν μπει στη βάση κυρίως της αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας, εκδηλώνεται ανάγλυφα και ο αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός με την κάθε αστική τάξη να διεκδικεί ρόλο για λογαριασμό των αφεντικών της.
Αυτές είναι οι δύο αλληλένδετες πλευρές της πολιτικής του συστήματος με τις οποίες βρίσκεται και θα βρίσκεται αντιμέτωπος ο λαός και οι οποίες θα συνεχίσουν να παράγουν εξαθλίωση, ανεργία και ελαστικότητα, συντριβή των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών των μαζών αλλά και τον κίνδυνο ενός άδικου πολέμου μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας και ευρύτερα πολεμικούς κινδύνους για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής.
3. Αυτές οι κατευθύνσεις της αστικής τάξης, αποτελούν τη βάση μιας αντιδραστικής πορείας στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Μιας πορείας που ήδη εξελίσσεται και στην οποία το σύστημα θέλει και επιδιώκει να στοιχίσει και να υποτάξει το λαό και τη νεολαία. Προωθώντας και εφαρμόζοντας χρόνια τώρα την φασιστικοποίηση της δημόσιας πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Μια πολιτική που επάξια συνέχισε ο ΣΥΡΙΖΑ τα 4 τελευταία χρόνια με δεκάδες διώξεις ενάντια σε μαθητές, αγρότες, εκπαιδευτικούς, με πραξικοπήματα και κρατικές επεμβάσεις σε σωματεία και συνδικάτα, με περιορισμό στο δικαίωμα της απεργίας, με χτυπήματα στο Άσυλο. Μιας πολιτικής που συνόδευσε και συνοδεύει την επίθεση στα δικαιώματα των μαζών. Δικαιώματα που από τη ΝΔ και άλλους καταγγέλλονται ως «λαϊκισμός», ενώ σύμφωνα με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ καταργούνται ως δικαιώματα και παραπέμπονται στη… λοταρία. Τη λοταρία των κληρώσεων των ωφελούμενων, των έκτακτων επιδομάτων, που ο ΣΥΡΙΖΑ «μοιράζει» και «χαρίζει» από όσα ληστεύει από το λαό!
Μαζί με τη φασιστικοποίηση δυναμώνει και ο αντικομμουνισμός και ο εθνικισμός. Ο πρώτος συνάδει με την ανάγκη της κυβέρνησης και του συστήματος να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει δρόμος πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και στις ιμπεριαλιστικές επιταγές. Συνάδει με την ανάγκη τους να συκοφαντήσουν με τον πιο χυδαίο τρόπο στη συνείδηση των μαζών ξανά και ξανά την ιδεολογία και το κίνημα που ξέρουν καλά ότι είναι το μόνο που μπορεί να αποτελέσει το νου και την καρδιά μιας νέας απελευθερωτικής εφόδου των εργατών και του λαού. Ο δεύτερος, ο εθνικισμός, παράγεται από την ίδια την πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος και τον τελευταίο χρόνο αναδείχτηκε σε εργαλείο με το οποίο επιχειρείται να εγκλωβιστούν και να υπηρετήσουν τις πιο αντιδραστικές και μαύρες επιλογές τμήματα του λαού, των μαθητών, της νεολαίας. Μια πλευρά αυτών των επιδιώξεων προωθείται και με το προσφυγικό ζήτημα το οποίο χρησιμοποιείται σαν μοχλός ενίσχυσης των αντιδραστικών εξελίξεων. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ-όχι μόνο στο προσφυγικό ζήτημα όπως απροκάλυπτα πια φάνηκε στη Σάμο και σε άλλα νησιά του ΒΑ Αιγαίου- αλλά σε όλο το φάσμα αυτών των λεγόμενων εθνικών ζητημάτων είναι πολιτική ουράς και στοίχισης στην αστική τάξη και στον ιμπεριαλισμό.
Με αυτές τις πολιτικές και πρακτικές επιχειρεί το σύστημα να αντιμετωπίσει την κατάσταση πολιτικής αστάθειας στην οποία βρίσκεται και να διαμορφώσει τις κυβερνητικές λύσεις και το πολιτικό προσωπικό που χρειάζεται. Με ατμομηχανή την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό σύστημα τραβάει όλο και πιο δεξιά. ‘Ήδη και με τον τελευταίο ανασχηματισμό επιβεβαιώθηκε πως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μέσα στην εξελισσόμενη δεξιά αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, καθώς επιχειρεί να στήσει τη «νέα κεντροαριστερά» με τα παλιές και δοκιμασμένες δυνάμεις του συστήματος που έχουν δώσει τις εξετάσεις τους στο πλευρό του ΓΑΠ, του Σημίτη αλλά και της καραμανλικής δεξιάς. Ενώ αντίστοιχα η ΝΔ και διακηρύσσει την επιθετική αντιλαϊκή πολιτική της και επιχειρεί να έχει γέφυρες και ωσμώσεις με τον ακροδεξιό συρφετό.
Ως τις εκλογές πολλά έχουμε να δούμε ακόμα σε πήγαινε –έλα και μεταγραφές στο επίπεδο της Βουλής, και σε αντιδραστικές επιλογές, διεργασίες και ζυμώσεις. Είναι ενδεικτικό ότι η δίκη της ΧΑ κρατάει χρόνια αλλά δεν ολοκληρώνεται ακριβώς γιατί παρά τις παρενέργειες η ΧΑ πρόσφερε και προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο σύστημα. Είναι επίσης ενδεικτικό το όργιο προετοιμασιών που εξελίσσεται στον ακροδεξιό χώρο που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στρώνεται το έδαφος για να αναλάβει ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
Αν κάτι πρέπει να είναι βέβαιο για αυτή την τροχιά των πραγμάτων είναι ότι αυτή δεν αντιμετωπίζεται με έναν υποτιθέμενο «αντιφασισμό-αντιεθνικισμό» που θα αφήνει στο απυρόβλητο τον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση, την κυβερνητική πολιτική, ή που ακόμα χειρότερα όπως συχνά συμβαίνει από δυνάμεις που αναφέρονται στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, από έναν υποτιθέμενο αντιφασισμό που θα εμφανίζεται συνήγορος και με εποικοδομητική κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος. Οι εθνικιστικές-ακροδεξιές –φασιστικές δυνάμεις και αντιλήψεις δεν έπεσαν από τον ουρανό. Βρίσκονταν πάντα στους κόλπους του συστήματος και στις σημερινές συνθήκες ευνοήθηκαν και πριμοδοτήθηκαν από την πολιτική του. Και αντίστροφα η ενίσχυση τους τις ανάγκες του συστήματος υπηρετεί ! Εξάλλου η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ (που άτυπα συνεχίζεται και τώρα), τα σφιχταγκαλιάσματα στο Καστελόριζο του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΧΑ, οι περιπτώσεις του ΛΑΟΣ, του Μπαλτάκου, του Πικραμένου, του Φραγκούλη που αποτέλεσαν μέρη και στελέχη κυβερνητικών λύσεων και σήμερα περιστρέφονται γύρω από το ακροδεξιό μόρφωμα «Ελληνική Λύση» ή άλλα ανάλογα, η απότιση τιμής από όλες τις πτέρυγες της Βουλής στον Κατσίφα, οι θέσεις Λεβέντη και πολλά άλλα βεβαιώνουν πως όλες αυτές οι μαύρες δυνάμεις είναι μαζί και δίπλα με το λεγόμενο επίσημο και δημοκρατικό πολιτικό κόσμο!
Αγαπητοί φίλοι και σ/φοι,
Απέναντι σε όλα αυτά που χτυπούν και κυκλώνουν τα συμφέροντα, τα δικαιώματα, την ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας, η μόνη πραγματική διέξοδος είναι η επανάσταση για την κατάκτηση της Ανεξαρτησίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Στις θέσεις και της 9ης Συνδιάσκεψης επιβεβαιώνουμε ότι αυτές είναι οι στρατηγικές κατευθύνσεις της Οργάνωσης μας, ότι σε αυτές βρίσκεται η πραγματική διέξοδος για τα εργατικά –λαϊκά συμφέροντα, καθώς οι συνθήκες και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο ότι είναι απάτες και αυταπάτες τα πολλών εκδοχών θεωρήματα που προσφέρουν τάχα λύσεις εντός των πλαισίων αυτής της καπιταλιστικής κοινωνίας και κάτω από την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία. Επιμένουμε λοιπόν σε αυτές τις στρατηγικές κατευθύνσεις στις οποίες, η Ανεξαρτησία είναι αναγκαία προϋπόθεση για τη δυνατότητα οικοδόμησης του Σοσιαλισμού και ο Σοσιαλισμός η αναγκαία κατοχύρωση της Ανεξαρτησίας, και τις προβάλλουμε και στην κεντρική αφίσα της Συνδιάσκεψης μας.
Βέβαια η επανάσταση, δηλαδή το σπάσιμο όλων των δεσμών της εξάρτησης με την έξοδο της χώρας από ΕΕ και ΝΑΤΟ, με το διώξιμο των ΗΠΑ και των βάσεων από τη χώρα, και μαζί με αυτά η καταστροφή του αστικού κράτους και η συγκρότηση της εξουσίας της εργατικής τάξης και του λαού που θα πάρει στα χέρια της την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, δεν είναι κάτι που θα πέσει από τον ουρανό, δεν θα προέλθει από μια μισοαυθόρμητη εξέγερση των μαζών. Για να φτάσουμε σε αυτήν υπάρχουν βασικές ταξικές και πολιτικές-ιδεολογικές προϋποθέσεις, όσον αφορά το ίδιο το υποκείμενο και φορέα της επαναστατικής ανατροπής, την εργατική τάξη, αλλά και τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία που θα μπουν στο πλάι της. Χρειάζεται δηλαδή η εργατική τάξη που αποτελεί τον κορμό της επαναστατικής πάλης να είναι συγκροτημένη πολιτικά, ιδεολογικά, και οργανωτικά για να είναι σε θέση να διεκδικήσει και να πάρει την εξουσία. Χρειάζεται να ασκεί ή ίδια και για λογαριασμό της πολιτική έναντι εχθρών και συμμάχων και άρα χρειάζεται να έχει συγκροτήσει το δικό της επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, το κόμμα του πρωτοπόρου τμήματος της.
Όλα αυτά και σε διαλεκτική σχέση μεταξύ τους σε ένα και μόνο πεδίο μπορούν να τεθούν, να παλευτούν, και να υλοποιηθούν. Στο πεδίο της ταξικής πάλης, του κινήματος, των αγώνων. Μέσα σε αυτό και στην πορεία αυτής της πάλης είναι ευνόητο ότι και ο λαός και η νεολαία θα συγκροτούντα γύρω και σε αναφορά με την επαναστατική προοπτική της εργατικής τάξης σε δύναμη αντιπαράθεσης και αναμέτρησης με το σύστημα, με τους ξένους και ντόπιους δυνάστες.
Σε αυτή την στρατηγική κατεύθυνση, στην υπηρέτηση αυτής της πορείας και της εξέλιξης της ταξικής πάλης θέλουμε και επιδιώκουμε να αποσκοπεί η καθημερινή μας πολιτική δράση, οι επιλογές μας στο κίνημα, η καθημερινή μας πάλη μέσα στα σωματεία, στους συλλόγους, παντού όπου ζει, δουλεύει, σπουδάζει και βρίσκεται ο λαός και η νεολαία. Αυτή την κατεύθυνση θέλουμε και επιδιώκουμε να υπηρετούν τα ιδεολογικά και πολιτικά μέτωπα που ανοίγουμε με το σύστημα, με το ρεφορμισμό, με τον κυβερνητισμό, με τις δυνάμεις και τις αντιλήψεις που αναφέρονται στο χώρο της αναρχίας-αυτονομίας-ακτιβισμού. Σε αυτή τη στρατηγική κατεύθυνση αναφέρονται και οι πολλές προσπάθειες μας να διαμορφώσουμε και να αναπτύξουμε συναγωνιστικές-συντροφικές σχέσεις με αγωνιστικές, αντιιμπεριαλιστικές, επαναστατικές δυνάμεις που υπάρχουν στην Τουρκία, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο. Εξάλλου το ζήτημα της κοινής πάλης, του Μετώπου των λαών, ιδιαίτερα της περιοχής απέναντι στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία δεν αποτελεί μόνο κρίσιμο ζήτημα των όρων πραγματοποίησης της επανάστασης. Αλλά αποτελεί πολιτικό ζήτημα που αντικειμενικά έχει τεθεί στην ημερήσια αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική διάταξη για την περιοχή με βάση τις εξελίξεις και την κλιμάκωση των κινδύνων για τους λαούς.
Ταυτόχρονα και στη δοσμένη σημερινή κατάσταση του κινήματος, της εργατικής τάξης και του λαού, έχουμε την ανάγκη και το καθήκον ως πολιτική Οργάνωση, να προβάλλουμε και να παλέψουμε μια πολιτική κατεύθυνση που θα παίρνει υπόψη της τα σημερινά πολιτικά ταξικά δεδομένα, όχι για να υποκλιθεί στο σημερινό συσχετισμό, αλλά για να διαμορφώνει όρους τροποποίησης του σε όφελος των εργατικών –λαϊκών δυνάμεων. Μια πολιτική κατεύθυνση που θα αναδεικνύει τον ορίζοντα της σημερινής πάλης και θα συνδέει τη σημερινή πάλη με την επαναστατική προοπτική της εργατικής τάξης και του λαού. Γι αυτό με την 9η συνδιάσκεψη μας απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία με την πρόταση-κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης στην προοπτική της Αναμέτρησης. Είναι η κατεύθυνση που στηρίζεται στα δεδομένα μέσα στα οποία πάλεψε η Οργάνωση μας όλα τα προηγούμενα χρόνια από το 2008 και ιδιαίτερα το 2010-12, η κατεύθυνση που επικαιροποιεί και αποσαφηνίζει τα συμπεράσματα που από το 2012 διαμορφώσαμε στην τοποθέτηση μας « ο Δικός μας Δρόμος» και αναπτύξαμε στην 8η Συνδιάσκεψη το 2015. Πρόκειται για την κατεύθυνση που ζητά και παλεύει για την ανάπτυξη της πάλης των μαζών.
Την κατεύθυνση που διακηρύσσει ότι η μαζική Αντίσταση είναι ο μόνος δρόμος για την απόκρουση της επίθεσης. Την κατεύθυνση δηλαδή που προτάσσει την Αντίσταση ως βασικό όρο ύπαρξης και ανάπτυξης μαζικών αγώνων απέναντι στην άγρια επίθεση του συστήματος.
Την κατεύθυνση που υπογραμμίζει πως η Διεκδίκηση είναι ο μόνος δρόμος κατάκτησης δικαιωμάτων σε ένα τοπίο όπου ήδη το σύστημα έχει λεηλατήσει τις κατακτήσεις των εργατικών και λαϊκών μαζών. Κόντρα στις απάτες και αυταπάτες που υπόσχονται «επαναφορά» χωρίς τροποποίηση του ταξικού συσχετισμού αλλά με προτάσεις νόμων στη Βουλή ή με άλλες κυβερνήσεις! Κόντρα στους λεγόμενους εθελοντισμούς και τη συγκρότηση «κοινωνικών νησίδων σωτηρίας» που είναι μια πολύ παλιά μορφή απόσυρσης από την ταξική πάλη, χρειάζεται να προβληθεί και να παλευτεί ξανά η γραμμή Διεκδίκησης που τονίζει, αναβαθμίζει και βάζει στην πραγματική του βάση στη συνείδηση του λαού την έννοια που πρέπει να έχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ για το λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία.
Πρόκειται για την κατεύθυνση που καλεί σε πάλη για τη συγκρότηση Εστιών Αντίστασης και Αγώνα απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον πόλεμο, σε όλα τα καθημερινά μικρά και μεγάλα ζητήματα που η πολιτική του συστήματος και των ιμπεριαλιστών γεννά και προκαλεί για τις μάζες.
- Εστίες αντίστασης και πάλης που η Οργάνωση μας επιδιώκει να υπηρετήσει τη γέννηση τους και την ενίσχυση τους μέσα από την κοινή δράση που με πολλές μορφές, επίμονα και σταθερά επιχειρεί. Γιατί θεωρούμε την κοινή δράση αναγκαία αντίληψη και πρακτική που θα σπάσει αδράνειες και πισωγυρίσματα που θα εμπνεύσει ευρύτερα κόσμο στην κατεύθυνση της συλλογικής στάσης, κίνησης και αγώνα.
- Εστίες αντίστασης και πάλης που διακηρύσσουμε και παλεύουμε ότι δεν πρέπει να είναι σκόρπιες και πολιτικά ασύνδετες, ευάλωτες απέναντι στον αρνητικό συσχετισμό και τα κάθε λογής χτυπήματα του αντιπάλου. Αλλά πρέπει σε μια πορεία να συνενωθούν σε ένα Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης, το οποίο θα συναποτελούν τα ξεσηκωμένα και αγωνιζόμενα κομμάτια της εργατιάς, του λαού και της νεολαίας και στο οποίο προφανώς θα συνυπάρχουν διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις και απόψεις. Θα συνυπάρχουν και θα συγκρούονται από τη μια η πολιτική γραμμή του συμβιβασμού με το σύστημα που θα αναζητά «λύσεις» και «απαντήσεις» σε αναφορά με δυνάμεις του συστήματος και αναζήτηση διεξόδων σε εκλογές και κυβερνητικές εναλλαγές και από την άλλη χρειάζεται να υπάρχει η γραμμή της αντιπαράθεσης στο σύστημα συνολικά. Η γραμμή της συνθηκολόγησης είναι και θα είναι ισχυρή στη σημερινή φάση εξαιτίας της κατάστασης αποσυγκρότησης που βρίσκεται η εργατική τάξη, εξαιτίας του ρεφορμισμού-κυβερνητισμού που κυριαρχεί στις δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά αλλά και στις δυνάμεις της α/α/α. Εξάλλου ένα τέτοιο Μέτωπο, έστω μισό-συνειδητό στη συγκρότηση του και στο οποίο κυριάρχησε η γραμμή του συμβιβασμού και της υποχώρησης κάτω από το αίτημα των εκλογών, ζήσαμε στη χώρα μας στην πάλη των χρόνων 2010-2012, ενώ τους τελευταίους μήνες μια ανάλογη κατάσταση εξελίσσεται στη Γαλλία με τα κίτρινα γιλέκα. Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι παρά τα μεγάλα προβλήματα και τις σοβαρές δυσκολίες που υπάρχουν στη βάση των γενικότερων σημερινών ταξικών –πολιτικών όρων η υπόθεση του Μετώπου είναι μέσα στους λογαριασμούς που μπορεί να δίνει ωθούμενη η ταξική πάλη!
- Σε αυτή τη βάση και επειδή κάθε άλλο παρά κομμουνιστική και επαναστατική αντίληψη θεωρούμε το ξόρκισμα των ξεσηκωμών των μαζών και ακόμα χειρότερα την άρνηση να αγωνιστούμε για να υπάρξουν αυτοί οι ξεσηκωμοί, θεωρούμε αναγκαίο μέσα στην κατεύθυνση του Μετώπου που εμείς θέτουμε να βάζουμε και να παλεύουμε από τώρα την προοπτική της Αναμέτρησης. Να παλέψουμε δηλαδή από τα τώρα, από τις μάχες στις Εστίες Αντίστασης και για τη συγκρότηση τους, την οικοδόμηση όρων ώστε μέσα στο Μέτωπο να υπάρχουν συγκροτημένες και αξιόμαχες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα αντιπαρατίθενται στη γραμμή του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης με τον αντίπαλο, που θα επιδιώκουν να τραβήξουν το Μέτωπο των μαζών στην κατεύθυνση της απόσπασης κατακτήσεων και τροποποίησης –ανατροπής του πολιτικού συσχετισμού υπέρ των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων και της προοπτικής τους.
- Ασφαλώς τίποτε δεν μπορεί να κριθεί και να διασφαλιστεί σε επίπεδο κατευθύνσεων και διακηρύξεων. Η διασφάλιση αυτή μόνο στο επίπεδο της μαζικής πάλης και του κινήματος μπορεί να επιδιώκεται και να κατακτιέται. Αλλά βέβαια πρώτη στοιχειώδης προϋπόθεση για να πάρει η πάλη των μαζών το δρόμο της αντιπαράθεσης με το σύστημα είναι η ύπαρξη της ανάλογης πολιτικής κατεύθυνσης Γι αυτό για το ζήτημα αυτό θα αρκεστούμε να θυμίσουμε ότι η μεγάλη μάζα που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις και τους αγώνες του 2011 κάθε άλλο παρά ικανοποιημένη ήταν με την τροπή των εξελίξεων μετά την παύση του κινήματος το Φλεβάρη του 2012 που επιβλήθηκε όχι μόνο από τις κυρίαρχες δυνάμεις αλλά με την πολύτιμη για αυτές συνδρομή των δυνάμεων που ήταν στο κίνημα και θεωρούσαν ότι οι επερχόμενες εκλογές είναι η ευκαιρία τους για την πραγμάτωση των κυβερνητικών και «εναλλακτικών» στόχων τους και σκοπών τους. Και οπωσδήποτε και σήμερα η γραμμή και η πρακτική που κυριαρχεί στις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα, όχι μόνο δεν υπηρετεί την ανάγκη συγκρότησης και πάλης των μαζών, αλλά αντίθετα είναι γραμμή ρεφορμιστική, γραμμή συμβιβασμού και υποταγής σε διάφορες εκδοχές. Προφανώς το κύριο μερίδιο σε μια τέτοια πολιτική έχει η ηγεσία του ΚΚΕ, που είναι και ικανοποιημένη με την κατάσταση της απουσίας αγώνων μιας και έτσι μπορεί να εμφανίζεται ως κυρίαρχη στην Αριστερά, ενώ ταυτόχρονα της λύνονται τα χέρια για μια όλο και πιο δεξιά πορεία. Αλλά δεν είναι καθόλου ασήμαντη η συμβολή στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης και στην αναπαραγωγή της, των μεταβατιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ κλπ αλλά και των δυνάμεων της αναρχίας-αυτονομίας-ακτιβισμού.
- Έχουμε λοιπόν επίγνωση ότι η κατεύθυνση μας αυτή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ότι δεν «την έχουμε στο χέρι», ότι έχει ακόμα δρόμο μπροστά της για να ξεκινήσει να υλοποιείται και ότι θα γίνεται πιο σαφής, όσο θα παίρνει υλική υπόσταση. Έχουμε επίγνωση ότι απαιτεί κόπους, επιμονή, προσαρμογή στην κάθε φορά φάση και κυρίως καθημερινή σύγκρουση με το σύστημα και τις δυνάμεις του. Απαιτεί σύγκρουση και με διάφορες και πολυποίκιλες ψεύτικες λύσεις και διεξόδους, αυταπάτες – παλιές και νέες – και ρεφορμιστικές «εναλλακτικές». Απαιτεί σύγκρουση με λογικές και πρακτικές «φυγής» από την αντιπαράθεση με το σύστημα, με την εργοδοσία, με την κυβέρνηση, με τους ιμπεριαλιστές, κύρια των ΗΠΑ και της ΕΕ. Έχει ως σύμμαχό της τη συσσωρευμένη οργή του λαού, την άσχημη κατάσταση της ζωής του, αλλά έχει ν’ αντιμετωπίσει και πολλούς και σοβαρούς αντιπάλους και στην ίδια τη συνείδηση του λαού: Την απογοήτευση που κυριαρχεί στο λαό, που είναι αποτέλεσμα της μη νίκης των αγώνων της περιόδου 2010-2012 και της ανάληψης της διαχείρισης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τη συκοφάντηση και το προβοκάρισμα της Αριστεράς. Έχει να αντιμετωπίσει τη δεξιά μετατόπιση τόσο στο πολιτικό κλίμα και στην κοινωνία, όσο και στις συνειδήσεις. Έχει να καλύψει το «κενό» της Αριστεράς, που θα επιδιώξουν να το καλύψουν μελανές, εθνικιστικές και φασίζουσες δυνάμεις του συστήματος.
Ωστόσο είμαστε πεισμένοι ότι η κατεύθυνση μας αυτή όχι μόνο δεν βρίσκεται στον αέρα αλλά αντίθετα βασίζεται στα δεδομένα που διαμόρφωσε και διαμορφώνει καθημερινά η ταξική πάλη και η επίθεση της εξαρτημένης αστικής «μας» τάξης και του ιμπεριαλισμού, σε όλες τις πλευρές της ζωής του λαού. Είμαστε πεισμένοι ότι αυτή η κατεύθυνση μας ανταποκρίνεται στα δεδομένα και στις ανάγκες της σημερινής φάσης κι αυτό ισχύει ανεξάρτητα απ’ την κατάσταση υποχώρησης και «καθίσματος» που βρίσκεται σήμερα το εργατικό-λαϊκό κίνημα στη χώρα μας, ανεξάρτητα απ’ την κατάσταση αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Πιο σωστά θεωρούμε ότι η κατεύθυνση μας είναι βασικός πολιτικός όρος για να ξεπεραστεί η υποχώρηση των μαζών, και στο βαθμό που υλοποιείται, η κατεύθυνση μας είναι όρος συγκρότησης της εργατικής τάξης και της κομμουνιστικής κατεύθυνσης στο κίνημα.
Αγαπητοί φίλοι και σ/φοι
Με αυτή την πολιτική κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης στην προοπτική της Αναμέτρησης, θα συνεχίσουμε μετά την 9η Συνδιάσκεψη μας, πιο αποφασιστικά την πάλη μας μέσα στο λαό και στη νεολαία. Θα συνεχίσουμε την πάλη μας σε όλα τα πεδία, και με σταθερή την επιδίωξη της ευρύτερης δυνατής κοινής δράσης. Τόσο με τις αυτοτελείς προσπάθειες της Οργάνωσης, όσο και μέσα από τα μετωπικά σχήματα εργαζομένων και νεολαίας, αλλά και μέσα από τη ΛΑ-ΑΑΣ. Τη ΛΑ-ΑΑΣ για την οποία αγωνιστήκαμε να συγκροτηθεί με πρόταση που καταθέσαμε ήδη από τον Οκτώβρη του 2011 και η οποία ΛΑ-ΑΑΣ αποτελεί μια πρώτη διαμόρφωση της πολιτικής μας επιδίωξης για Αριστερή Μετωπική Συνεργασία με δυνάμεις που δρουν και παλεύουν στο κίνημα. Επιμένουμε η ΛΑ-ΑΑΣ σαν εργαλείο κοινής δράση να διαμορφώνεται σε μια βάση και λογική ώστε πιο αποτελεσματικά να υπηρετεί τη συσπείρωση και τη μαζική πάλη λαού και νεολαίας σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντιδιαχειριστική κατεύθυνση. Αυτό είναι για μας το καθοριστικό κριτήριο για το εγχείρημα της ΛΑ-ΑΑΣ, και η όποια προσαρμογή προτείνουμε και επιχειρούμε στα πλαίσια της Συνεργασίας, αυτό το ζήτημα της μαζικής πάλης θέλουμε να υπηρετεί και σε αναφορά με την κατεύθυνση του Μετώπου που παραπάνω διατυπώσαμε.
Στη βάση αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης θα δώσουμε και τις πολιτικές μάχες του επόμενου διαστήματος.
- (Πρώτο) Την πολιτική μάχη των επόμενων βουλευτικών εκλογών στις οποίες έχουμε ανακοινώσει την απόφαση μας για αυτοδύναμη κάθοδο. Μια μάχη ενάντια στους αντιδραστικούς εκβιασμούς που θα ασκηθούν καθώς τα κόμματα του συστήματος ενόψει των εκλογών προετοιμάζονται ήδη για το νέο γύρο της επίθεσης στο λαό και στη νεολαία και για τις επόμενες ακόμα πιο επικίνδυνες εμπλοκές της χώρας στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια. Κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες, τα μεγάλα και μικρά εκλογικά διλήμματα που θα κατασκευαστούν ξανά και από τις δυνάμεις του συστήματος αλλά και από μια Αριστερά που διατρέχεται από εκλογικό κρετινισμό, στοχεύουμε να δώσουμε αυτή τη δύσκολη αλλά και σημαντική πολιτική μάχη. Μια πολιτική μάχη στην οποία θέλουμε να απευθυνθούμε στο λαό, να προβάλλουμε τις εκτιμήσεις μας για την κατάσταση και την κατεύθυνση μας όπως παραπάνω την αναπτύξαμε και με σκοπό να προετοιμάσουμε ένα όσο δυνατόν ευρύτερο δυναμικό για τις απαιτήσεις της επόμενης δύσκολης μέρας και περιόδου.
- (Δεύτερο) Την πολιτική μάχη της ΑΠΟΧΗΣ από τις Ευρωεκλογές που αποτελεί τη μόνη πραγματική καταγγελία προς το λαό αυτού του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της άγριας αντεργατικής επίθεσης, της φτώχειας, της ανεργίας, της φασιστικοποίησης και των πολέμων. Μια καταγγελία και μια θέση που συνδέεται άρρηκτα με τη γραμμή του σπασίματος των ιμπεριαλιστικών δεσμών, με την κατεύθυνση της πάλης για έξοδο από την ΕΕ.
- (Τρίτο) Τη μάχη από τη μια της αποχής από τις εκλογές ανάδειξης των οργάνων των περιφερειών που αποτελούν κρατικά-συστημικά όργανα και από την άλλη τη μάχη της ανάδειξης της λαϊκής –αγωνιστικής-αντι- συνδιαχειριστικής γραμμής που απαιτείται στις παρεμβάσεις στις Δημοτικές εκλογές, με ή χωρίς ψηφοδέλτιο.
Η πορεία για την ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης, για μια νέα επαναστατική κομμουνιστική έφοδο των μαζών είναι μακριά και δύσκολη. Έχει να αντιμετωπίσει πολλούς εχθρούς και εμπόδια και πρωτόγνωρα ζητήματα. Δεν εξελίσσεται ευθύγραμμα, θα έχει μπρος-πίσω, στασιμότητα αλλά και άλματα.
Σε αυτό το μακρύ δρόμο βαδίζουμε και έχουμε ταυτόχρονα την πεποίθηση ότι στη βάση των δοσμένων σημερινών ταξικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών στη χώρα μας, μπορεί να ισχυροποιηθεί η κομμουνιστική τάση, ότι μπορεί να κάνει βήματα μπροστά η Οργάνωση μας.
Αυτό το καθήκον πρέπει και θέλουμε να υπηρετήσει η 9η Συνδιάσκεψη μας.
- Είναι το διεθνιστικό μας καθήκον απέναντι στο ινδικό αντάρτικο. Απέναντι στους συντρόφους μας του TKP/M-L στην Τουρκία και στο Κουρδιστάν. Απέναντι στους κομμουνιστές, αγωνιστές κρατούμενους της ΑΤΙΚ που η στάση τους αποτελεί σήμερα παγκόσμιο παράδειγμα. Είναι το διεθνιστικό μας καθήκον για να μην είναι «μόνοι» όλοι αυτοί.
- Αλλά είναι και το διεθνιστικό μας καθήκον απέναντι σε κινήματα και επαναστατικές δυνάμεις που έχουν πληγεί και έχουν υποχωρήσει. Σε δυνάμεις που τώρα αγωνίζονται να διαμορφωθούν και να βγουν στο προσκήνιο της παγκόσμιας πάλης.
- Είναι το διεθνιστικό μας καθήκον απέναντι στο προλεταριάτο και όλους τους λαούς του κόσμου που αναμετριούνται με τα δεινά του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
- Και είναι πριν από όλα το καθήκον μας απέναντι στην εργατική τάξη της χώρας. Τους έλληνες και μετανάστες εργάτες που παράγουν πλούτο σε ολοένα πιο βάρβαρες συνθήκες. Είναι το καθήκον μας απέναντι στο λαό μας που το σύστημα τον βυθίζει στην εξαθλίωση και σε καθεστώς κοινωνικού μεσαίωνα. Απέναντι στη νεολαία που κυνηγιέται από παντού στο παρόν της, που διώκεται από το μέλλον της.
- Γι αυτό το καθήκον χρειάζεται να αγωνιστούμε αταλάντευτα. Γι αυτό το καθήκον καλούμε κάθε λαϊκό αγωνιστή, εργάτη, εργαζόμενο, άνεργο, νεολαίο να πλαισιώσει την πάλη μας, να σταθεί στις γραμμές του αγώνα που κοιτά κατάματα τον αντίπαλο.
- Σε όλους αυτούς, αλλά και σε μας, και ώσπου οι νέες μεγάλες μάχες, των νέων μεγάλων αγώνων, γεννήσουν τα νέα τραγούδια των λαών,
θα ξαναπούμε τους στίχους του Μαγιακόβσκι:
Εμείς, καθένας από μας, κρατάμε μέσα στη γροθιά μας τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.
http://www.kkeml.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου