Οι Αγωνιστικές Κινήσεις μπροστά στη μάχη των φοιτητικών εκλογών

Πολλά δεδομένα συνθέτουν το πλαίσιο στο οποίο θα διεξαχθούν οι φετινές φοιτητικές εκλογές στις 10 Απρίλη. Αυτό διαμορφώνεται πρώτα και κύρια από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι φοιτητικοί σύλλογοι, δηλαδή από την αποσυγκρότηση και την παραπέρα αποστοίχιση των φοιτητών από τα συλλογικά όργανα. Είναι γνωστό ότι στην πλειοψηφία των συλλόγων οι συνελεύσεις δεν βγαίνουν ή δεν καλούνται καν, ενώ σε όσους συλλόγους διεξάγονται έχουν πολύ μικρή μαζικότητα και είναι άνευρες. Επιπλέον, φέτος είναι η δεύτερη χρονιά εφαρμογής του νόμου Γαβρόγλου, που έχει βαθύνει την επίθεση στα φοιτητικά δικαιώματα, έχει βάλει «λουκέτο» σε δεκάδες τμήματα, έχει αμφισβητήσει έμπρακτα τη δωρεάν σίτιση και στέγαση και συνολικά το δικαίωμα στις σπουδές, χωρίς να έχουν υπάρξει ισχυρές αντιδράσεις από πλευράς φοιτητών.

Το πλαίσιο των φετινών φοιτητικών εκλογών διαμορφώνεται και από τη γενικότερη πολιτική κατάσταση της χώρας, από τη μακρά προεκλογική περίοδο (δημοτικές, ευρωεκλογές, βουλευτικές) που διανύουμε, η οποία καθόρισε εν μέρει και την ημερομηνία. Συνοδεύεται από την προσπάθεια στερέωσης των δύο βασικών πολιτικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) και την επιδίωξη του καθενός να πείσει ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ότι είναι ο καταλληλότερος για την κυβερνητική εξουσία. Ταυτόχρονα όμως, από κοινού, όλο το αστικό προσωπικό δε χάνει την ευκαιρία να πείσει το λαό και τη νεολαία ότι οι αγώνες τελείωσαν, η διαδήλωση, η συνέλευση, η κατάληψη και η απεργία δεν έχουν λόγο ύπαρξης και ότι το ζήτημα είναι ποιος θα είναι ο επόμενος διαχειριστής του συστήματος. Συνοδεύεται και επηρεάζεται τόσο από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, το κλείσιμο της Συμφωνίας των Πρεσπών και τα πολιτικά δεδομένα που παρήγαγε όσο και τις εξελίξεις στον υπόλοιπο πλανήτη, από τη Γαλλία μέχρι τη Βενεζουέλα και από εκεί στη Μέση Ανατολή.

Σε αυτό το πλαίσιο οι Αγωνιστικές Κινήσεις συμμετέχουν στις φοιτητικές εκλογές για να αναδείξουν, κόντρα στον προεκλογικό παραλογισμό που έχει επικρατήσει, ότι η επίθεση θα συνεχιστεί όποια κι αν θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Γιατί η πολιτική του χτυπήματος των δικαιωμάτων των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων και η πολιτική της εξάρτησης από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ όχι μόνο δεν αμφισβητούνται αλλά είναι και κοινή βάση όλων όσων διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία. Η πολιτική αυτή είναι σύμφυτη με τη λειτουργία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και την επιδιώκουν τόσο η αστική τάξη της χώρας όσο και οι ιμπεριαλιστές. Είναι ανάγκη σε αυτή τη διαδικασία των φοιτητικών συλλόγων να ενισχυθεί η φωνή ενάντια σε κάθε αυταπάτη για καλύτερη διαχείριση αυτού του συστήματος, για «αριστερές» κυβερνήσεις που θα υλοποιούν λαϊκά αιτήματα, για το ποιο μοντέλο συνδιοίκησης των πανεπιστημίων είναι καλύτερο. Αυτές οι αυταπάτες στην πλειοψηφία τους κατέρρευσαν περίτρανα με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δυστυχώς συνεχίζουν να αναπαράγονται από την κυρίαρχη αριστερά και κατ΄ επέκταση στους φοιτητές.

Είναι επιτακτική ανάγκη η νεολαία και οι φοιτητές, ο λαός συνολικά, να θυμηθούν και να αντιληφθούν την έννοια του δικαιώματος, δηλαδή την εξασφάλιση καλύτερων όρων ζωής, σπουδών, σχέσεων και συνθηκών εργασίας, περίθαλψης, ασφάλισης κ.ά. Το δικαίωμα, σε αντιδιαστολή με τις κυβερνητικές αφηγήσεις, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την έννοια της πάλης και του αγώνα, δεν υπολογίζεται με βάση οικονομικούς δείκτες ή δημοσιονομικά πλεονάσματα, δεν εξαρτάται από «καλές» ή «κακές» κυβερνήσεις, δεν είναι τα «ψίχουλα» που μοιράζει μια κυβέρνηση προεκλογικά, αλλά είναι η ουσιαστική βελτίωση των όρων ζωής. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις συμμετέχουν στις φοιτητικές εκλογές για να δώσουν τη μάχη υπεράσπισης του δικαιώματος σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο, να αποκαλύψουν ότι το αν θα υπάρχει και πώς κατοχυρώνεται εξαρτάται από την οργάνωση και τη διεκδίκηση του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Συμμετέχουν για να ενισχυθεί η γραμμή της Αντίστασης και της Διεκδίκησης, για να αναδείξουν ότι οι αγώνες όχι μόνο δεν τελείωσαν, αλλά είναι και μόνος δρόμος που έχουμε να ακολουθήσουμε. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει ο λαός της Γαλλίας που με την πάλη του ανάγκασε να αποσυρθούν τα αντιλαϊκά μέτρα Μακρόν, οι εργάτες στην Ουγγαρία που με την απεργία τους πέτυχαν αύξηση στο μισθό και άλλα παραδείγματα.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις συμμετέχουν στις φοιτητικές εκλογές για να ενισχύσουν την αντιφασιστική-αντιεθνικιστική φωνή μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Για να αναδείξουν ότι οι φασιστικές αντιλήψεις είναι κομμάτι του συστήματος που ζούμε, πηγάζουν από αυτό και το υπηρετούν, γι’ αυτό και η νεολαία δεν έχει κανένα συμφέρον να ταχθεί με αυτές τις απόψεις. Αντίθετα πρέπει να αντιληφθεί ότι υπάρχουν για να αποπροσανατολίζουν και να δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις, να ενισχύουν το μίσος για τους γειτονικούς λαούς, να αναδεικνύουν ως εχθρό το συνάδερφο, τον πρόσφυγα, το μετανάστη και να αποκρύβουν εν τέλει ποιος ευθύνεται για τα προβλήματα της νεολαίας και του λαού.

Είναι κρίσιμης σημασίας η υπεράσπιση των οργάνων πάλης των φοιτητών, των συλλόγων και των διαδικασιών τους, που βάλλονται κάθε χρόνο και εντονότερα από τη χρόνια αποδιοργάνωση και τη λασπολογία του συστήματος. Γι’ αυτό, οι Αγωνιστικές Κινήσεις καλούν τους φοιτητές να συμμετέχουν μαζικά στις εκλογές των οργάνων πάλης τους και να στραφούν ξανά στις γενικές τους συνελεύσεις, εκεί που θα συναντήσουν τον συμφοιτητή τους, θα συζητήσουν τα κοινά τους προβλήματα και θα οργανώσουν την πάλη τους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα νοηματοδοτηθεί ξανά και η ανάγκη υπεράσπισης του Ασύλου.

Για όλους τους παραπάνω λόγους οι Αγωνιστικές Κινήσεις συμμετέχουν στις φοιτητικές εκλογές και ζητούν τη στήριξη, τόσο στις 10 Απρίλη, όσο και την επόμενη μέρα, από κάθε φοιτητή που σπουδάζει και βιώνει καθημερινά τα αποτελέσματα της επίθεσης, που αναγκάζεται να δουλέψει για να τα βγάλει πέρα, που ασφυκτιά από την εντατικοποίηση της σχολής του, που βλέπει να πετούν τον συμφοιτητή του έξω από τις εστίες και εξοργίζεται, που δε θέλει να εργαστεί σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, που ανησυχεί για τους πολεμικούς κινδύνους στην περιοχή. Η υπόθεση ανασυγκρότησης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος θα κριθεί από τους πολιτικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό του, όπου η ενίσχυση της φωνής της αντίστασης και της διεκδίκησης κόντρα στις διαχειριστικές αυταπάτες αποτελεί το κρίσιμο ζητούμενο.

Προλεταριακή Σημαία