Σχόλιο με αφορμή την επιχείρηση εκκένωσης κτιρίων στα Εξάρχεια

Πολύ ντόρος έγινε χθες στα ΜΜΕ για την επιχείρηση εκκένωσης κτιρίων στα Εξάρχεια, στο κέντρο του κατά τα άλλα "άβατου"! Κτίρια εκκενώθηκαν, 90 προσαγωγές έγιναν, χάρηκαν και οι ιδιοκτήτες τους που επιτέλους μπορούν να τα εκμεταλλευτούν (που; στην ..."πιο επικίνδυνη" γειτονιά της Αθήνας;). Ναρκωτικά και μολότοφ βέβαια δεν βρέθηκαν στις καταλήψεις αυτές της οδού Τζαβέλα αλλά ...βρέθηκαν κάποια πακέτα χασίς σε άλλο σπίτι, τυχαία μάλλον, βρέθηκε κάπου εκεί και η γυναίκα που την κοπάνισε από τους λιμενικούς τις προάλλες, οπότε έδεσε το γλυκό και μπορούμε άνετα να τρομοκρατήσουμε τους νομοταγείς πολίτες και να τους βεβαιώσουμε ότι μπορούν να νοιώθουν ασφαλείς όταν αφήνονται οι μπάτσοι να κάνουν τη δουλειά τους!

Η κυβέρνηση έδωσε για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήριά της στο ντόπιο κατεστημένο και τους ιμπεριαλιστές μαζεύοντας πόντους ικανότητας στην καταστολή και την ένταση της φασιστικοποίησης, η αντιπολίτευση χάρηκε μεν αλλά ζητά περισσότερα και η πολιτική ζωή του τόπου συνεχίζεται με τα υβριστικά κατά του Π. Μπακογιάννη συνθήματα στους τοίχους των Εξαρχείων και τα "άντε γαμηθείτε" του γιου του. Του φέρελπι δημάρχου της πόλης των Αθηνών, της πόλης που τόσο υποφέρει από την εγκληματικότητα των μεταναστών, των αριστερών, των αναρχικών, των εργαζόμενων που απεργούν και διαδηλώνουν για τα δίκια τους και του καθένα που δεν γουστάρει το σύστημά τους!

Τι συνέβη λοιπόν στην πραγματικότητα χθες; Η αστυνομία κατ' εντολή της κυβέρνησης εκκένωσε δύο κτίρια στην οδό Τζαβέλα τα οποία πράγματι βρισκόταν υπό κατάληψη αλλά από πρόσφυγες (καταλήψεις Azadi και Νέα Βαβυλώνα)! Τέτοιες καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας, ευρύτερα των Εξαρχείων, υπάρχουν δεκάδες. Όποιος κυκλοφορεί δεν θέλει και πολύ για να τις πάρει χαμπάρι. Είναι καταλήψεις που πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους που οι πόλεμοι και η φτώχεια τους έδιωξε από τις χώρες τους. Καταλήψεις που άλλες έγιναν με πρωτοβουλία ή προτροπή οργανώσεων της αριστεράς, της αναρχίας ή και ΜΚΟ, άλλες όχι. Είναι ένα ζητούμενο όχι τόσο για το πως και γιατί έγιναν αλλά κάτω από ποιο πολιτικό πλαίσιο, για το αν αυτές οι καταλήψεις, εκτός από το να λύσουν το άμεσο της στέγης, είχαν στόχο να δημιουργήσουν παράλληλα και εκείνο το κινηματικό υπόβαθρο ώστε οι πρόσφυγες μαζί με τους ντόπιους εργαζόμενους να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται ή για το αν περιοριζόντουσαν σε λογικές "κατάληψης χώρου" ή σε λογικές συμπληρωματικές των κυβερνητικών επιδιώξεων. Δεν είναι όμως στόχος αυτού το σχολίου να ανοίξει αυτή την κουβέντα τώρα.

Το θέμα είναι ότι το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση παίρνει μια σειρά μέτρα ενάντια στους πρόσφυγες που χειροτερεύουν την κατάστασή τους. Από τη μια όσοι πέτυχαν να πάρουν άσυλο ή νομιμοποιούνται με οποιοδήποτε τρόπο χάνουν το δικαίωμα φιλοξενίας μέσω των διάφορων προσφυγικών προγραμμάτων όπως της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τα διαμερίσματα ή και τα κοντέινερ στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τους έχουν παραχωρηθεί δίνοντάς τους ένα μικρό χρονικό περιθώριο να λύσουν τα ζητήματα επιβίωσης που προκύπτουν. Από την άλλη διώκονται οι "παράνομοι", όσοι ζουν σε καταλήψεις σαν και αυτές της οδού Τζαβέλα και ή οδηγούνται να στοιβαχτούν στα υπάρχοντα στρατόπεδα ή μένουν στο δρόμο και μέσω των ομοεθνών τους προσπαθούν να βρουν έστω και προσωρινές λύσεις.

Αυτό συμβαίνει με τους δεκάδες ανθρώπους, άντρες, γυναίκες και παιδιά που διώχθηκαν από τα εν λόγω κτίρια. Παρόλο που δεν αντιστάθηκαν, παρόλο που δεν βρέθηκε τίποτα το "επιλήψιμο" στους χώρους αυτούς, η εντολή ήταν ξεκάθαρη: να φύγουν όπως όπως. Χτυπήθηκαν και διώχθηκαν χωρίς να τους επιτραπεί ούτε τα ρούχα τους να πάρουν και τα κτίρια αυτά πλέον θωρακίστηκαν με σιδερένιες πλάκες και κάγκελα. Κάποιοι, τουλάχιστον απ' όσο μάθαμε, οδηγήθηκαν στον Σκαραμαγκά και κάποιοι προσπαθούν να βρουν άλλου είδους λύσεις είτε με ομοεθνείς τους που ζουν σε κανονικά σπίτια είτε σε άλλες καταλήψεις.

Δεν είναι παράδοξο λοιπόν να διαπιστώνουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες μέσα από μηνύματά τους στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα ότι τελικά αυτή η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους (βέβαια εδώ αναρωτιέται κανείς ποιος τους δημιούργησε αυτές τις αυταπάτες), όπως δεν είναι παράδοξο παράλληλα να αναρωτιούνται για το που βρίσκονται όλοι όσοι μέχρι πρόσφατα τους στήριξαν και τους βοήθησαν να προχωρήσουν σε αυτές τις καταλήψεις.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι χωρίς ένα κίνημα πραγματικής αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες που να προσπαθεί να δέσει τις διεκδικήσεις τους με το διεκδικητικό κίνημα του ντόπιου εργαζόμενου λαού, που να μην δημιουργεί αυταπάτες για το που το πάει η κυβέρνηση αλλά και να μην την διευκολύνει προτάσσοντας ως κύρια, για να μην πούμε μοναδικά, τα ίδιας λογικής αιτήματα  των "ανοιχτών συνόρων" και του "απεγκλωβισμού" του προσφύγων, χωρίς να κατονομάζει τους ντόπιους και ξένους υπαίτιους για την κατάστασή τους, φαινόμενα σαν των Διαβατών και των Εξαρχείων όσο πάει και θα αυξάνονται δίνοντας τροφή παράλληλα και στους φασίστες.