Η πηγή τροφοδότησης τέτοιων εκτιμήσεων είναι η λανθασμένη πολιτική αφετηρία, η οποία μάλιστα σε προεκλογικές περιόδους υποτιμά και αρκετές φορές εκμηδενίζει το ταξικό κριτήριο που πρέπει να έχει. Είναι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η ρεφορμιστική αντίληψη για το ποιες είναι οι ανάγκες του λαού, ποια η λαϊκή οργάνωση και ποιο ρόλο έχουν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους. Αρκετοί εκτός ΚΚΕ αδυνατούν να κάνουν ουσιαστική κριτική στην περίπτωση Πελετίδη καταλήγοντας ακόμα και σε στήριξη του πατρινού «πειράματος», μιας και για αυτούς υπερβαίνει τα στενά όρια του Περισσού. Στην πραγματικότητα, η δημοτική αρχή της πόλης ευθυγραμμίζεται με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ στους δήμους, δηλαδή τη γραμμή της συνδιαχείρισης. Το ΚΚΕ μπορεί με την ακατάσχετη προτασεολογία να μην έχει μεγάλη επιτυχία στη βουλή αλλά από το μετερίζι των δήμων κάνει πράξη το ρεφορμιστικό του πρόγραμμα, πάντα βέβαια στα πλαίσια αυτού του συστήματος και με το γράμμα του νόμου που έχει επιβληθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Το ζήτημα που τίθεται για το ΚΚΕ και τη Λαϊκή Συσπείρωση είναι ποιος είναι αυτός που θα διαχειριστεί καλύτερα το τέρας των δήμων και αυτό η δημοτική αρχή της Πάτρας το έχει καταφέρει. Δεν έχει σημασία που η τοπική αυτοδιοίκηση είναι αφιλόξενη στο λαό και τις γειτονιές αρκεί να υπάρχει ένας δήμαρχος που θα κάνει σωστά τη δουλειά του, θα κάνει έργα και θα συμμορφώσει τις οικονομικές ατασθαλίες των προηγούμενων. Αυτή την αυταπάτη έχουν καταφέρει να περάσουν στις συνειδήσεις ενός δυναμικού της πόλης ενώ παράλληλα το ΚΚΕ χρησιμοποιεί το δήμο της Πάτρας για την ενίσχυση των σχημάτων της Λαϊκής Συσπείρωσης και στους υπόλοιπους δήμους της χώρας. Είναι μια πολιτική που εγκλωβίζει τις διαθέσεις ενός κόσμου στον εκλογικό οργασμό της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η λαϊκή πρωτοβουλία, η κινητοποίηση σε αγωνιστική κατεύθυνση προσπερνιέται, μιας και αυτά δεν χρειάζονται την ώρα που έχει ανατεθεί σε κάποιον προοδευτικό, αριστερό, κομμουνιστή δήμαρχο να δουλέψει για το καλό του τόπου του και των κατοίκων του.
Δεν θα αρνηθούμε τα όσα κατάφερε η Πατρινή αρχή μέχρι και σήμερα και τα οποία υλοποιούν ένα μέρος των απαιτήσεων και των αναγκών ενός δήμου. Παρόλα αυτά, όσα και να παρουσιάζονται σαν κατακτήσεις κάποιου κινήματος, δεν έχει υπάρξει τέτοια διαδικασία που να έχει βάλει ένα κόσμο σε πραγματική κίνηση. Έτσι, με τον τρόπο που αυτά υλοποιήθηκαν, ούτε μπορούν να περιφρουρηθούν, ούτε να διευρυνθούν, μιας και τα όρια των «αναγκών» έχουν μπει από το αστικό κράτος, περνάνε από την κρησάρα των μηχανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης και τον έλεγχο των επιτροπών που έχουν επιβληθεί.
Η πρώτη μεγάλη (ίσως και η τελευταία) κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε από τον Δήμο Πατρέων ήταν αυτή της «μεγάλης πορείας για την ανεργία»(2014). Με «μπροστάρη» το Δήμο, οι άνεργοι της πόλης πραγματοποίησαν πορεία με τα πόδια από την Πάτρα μέχρι την Αθήνα. Το αποτέλεσμα αυτής της πρωτοβουλίας ήταν να καταλήξει σε ακόμα μία πρόταση νόμου του ΚΚΕ στη Βουλή. Μια κίνηση σαν αυτή δεν άφησε παρακαταθήκη για το επόμενο διάστημα, μιας και δεν ενίσχυσε το κίνημα εργαζομένων και ανέργων της πόλης. Έτσι και αλλιώς, αυτό προϋποθέτει άλλου είδους πρωτοβουλίες και άλλου είδους οργάνωση.
Ακόμα ένα ζήτημα τίθεται σχετικά με τα έργα, την οικονομική διαχείριση και τις εργολαβίες. Κάποιος που είναι εκτός πόλης και έρχεται σε επαφή με αυτή μέσω δημοσιευμάτων, θα νομίζει πως η Πάτρα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο, όπου οι μόνιμοι υπάλληλοι της Τ.Α. έχουν αυξηθεί και μπορούν να πραγματοποιούν μεγάλα έργα χωρίς εργολάβους, κατασκευαστικές κ.τ.λ. Και όμως, ακόμα και σε αυτήν την μικρή «σοβιετία», υπάρχουν οκτάμηνοι εργαζόμενοι που έχουν βάλει πλάτη και αρκετά έργα ολοκληρώνονται με αναθέσεις σε εργολάβους.
Θα μπορούσαν να γραφτούν αρκετές σελίδες με αφορμή τον τρόπο διαχείρισης του δήμου κάτω από την ηγεσία της Λαϊκής Συσπείρωσης και του ΚΚΕ. Δεν είναι σκοπός να αναλωθούμε σε αυτά όμως. Κάνοντας τον απολογισμό της τετραετίας του Πελετίδη και την κατάσταση του λαού της Πάτρας μέχρι σήμερα, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δεν κατόρθωσε και δεν έκανε καμία προσπάθεια να συσπειρώσει ένα κόσμο σε κατεύθυνση διεκδικητική. Δήμοι σαν και αυτόν της Πάτρας (με ή χωρίς τη Λαϊκή Συσπείρωση στην ηγεσία) πάντα έπαιζαν ρόλο αντιπολιτευτικό απέναντι στην κεντρική εξουσία. Οι δήμαρχοι σαν τον Κ. Πελετίδη είναι αρκετοί και ας μην έχουν την ταμπέλα του «Κομμουνιστή». Όλοι τους προσπαθούν για το καλό του τόπου τους, αλλά έχουν δεμένα τα χέρια τους, δυσκολεύονται και αντιδρούν με την διαχείριση των αποθεματικών τους, είναι αναγκασμένοι να τροφοδοτούν τις υπηρεσίες με τα χρήματα του ΕΣΠΑ και θα χρειαστεί να λογοδοτήσουν με την εποπτεία του «Κλεισθένη». Η δεξιά διεύρυνση του ψηφοδελτίου της Λ.Σ. στην Πάτρα μας φανερώνει ότι υπάρχει δυναμικό και πέρα από το ΚΚΕ που έχει την ίδια αντίληψη για την Τ.Α. και αυτό είναι ένα ακόμα δείγμα οπορτουνισμού της ηγεσίας της.
Ο λαός και οι εργαζόμενοι σε κάθε πόλη δεν έχουν ανάγκη από «κομμουνιστές δημάρχους» που κατάφεραν και «εμπόδισαν επί πέντε χρόνια να περνά ατόφια η αντιλαϊκή πολιτική» (Δ. Κουτσούμπας στην Καισαριανή), γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτή η αντιλαϊκή πολιτική περνάει, όποια και να είναι η διαχείρισή της. Ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της διαχείρισης αλλά να προβάλουν μέσα από τη δικιά τους οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις γειτονιές την κατεύθυνση του μαζικού αγώνα.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου