Από την άλλη, είναι μια σπάνια (κάθε 4 χρόνια περίπου) ευκαιρία να εκφραστεί ο λαός μέσω της ψήφου, χωρίς τον κίνδυνο να απειληθεί, να διωχθεί και να υποστεί τις συνέπειες του νόμου (η ψήφος είναι άλλωστε τυπικά υποχρεωτική). Αυτή η ευκαιρία, σύμφωνα με τον «αστικό μύθο» (σαν μύθος των αστών και όχι της πολιτείας), δίνεται στον λαό για να αποφασίζει, ελεύθερα και κυρίαρχα, ποιοι θα τον εκπροσωπήσουν. Στην πραγματική ζωή, βέβαια, τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά και ο λαός πληρώνει το λογαριασμό της… εκπροσώπησής του, με μια πιο βαθιά εξορία στο περιθώριο των κοινωνικών εξελίξεων. Κι όμως, παραφράζοντας μια γνωστή ρήση, θα λέγαμε ότι η κυρίαρχη αντίληψη για τις εκλογές είναι η αντίληψη αυτών που κυριαρχούν.
Απέναντι σε όλα αυτά, ποια είναι η αντίληψη και η στάση της αριστεράς (της ριζοσπαστικής, της αντισυστημικής, της κομμουνιστικής ή μη); Η συμμετοχή, όλης σχεδόν της αριστεράς, σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές αναμετρήσεις φανερώνει κάτι παραπάνω από ό,τι αφήνεται να εννοηθεί· ότι δηλαδή είναι απλώς ζήτημα τακτικής η εκλογική συμμετοχή, αφορά τις κάθε φορά συνθήκες και συγκυρίες, ότι πρέπει κάπως να μετρηθούμε, να αντιληφθούμε το πολιτικό επίπεδο και κλίμα της κοινωνίας, ότι ψηφίζει ο λαός και ότι αποτελεί μια ακόμη πολιτική μάχη. Όσο κι αν όλα αυτά μπορεί να ισχύουν, δεν είναι ακριβώς αυτός ο λόγος για τον οποίον συμμετέχει η αριστερά στις εκλογές. Διαφορετικά θα έλεγε: εδώ συμμετέχω, εκεί όχι. Όμως, όπως ειπώθηκε εξαρχής, η αριστερά συμμετέχει πάντα και παντού σαν να πρόκειται για ζήτημα αρχής και όχι τακτικής.
Βουλευτικές, δημοτικές, περιφερειακές εκλογές, ευρωεκλογές, εκλογές στα υπηρεσιακά συμβούλια του κράτους ή αντίστοιχων των ιδιωτικών εταιριών, παντού και πάντα η αριστερά (κομμουνιστική ή μη) δίνει το παρών. Με τον ιδιαίτερο πάντα, όπως ισχυρίζεται, τρόπο. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης λέει… παντού και πάντα συμμετοχή! Τι σόι ιδιαίτερη… γενική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης είναι αυτή;
Η χρόνια αντιμετώπιση των εκλογών σαν ελατήριο εκτόξευσης στην κεντρική πολιτική σκηνή, σαν καθοριστικός παράγοντας για να «συνδεθεί» με τις μάζες… κατόπιν εορτής και να παίξει έναν ρόλο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, δημιούργησε, εδώ και πολλά χρόνια, μια αριστερά που, χάριν συντομίας, ονομάζουμε χρήσιμη, εκλογική, νομιμόφρων, ρεφορμιστική κ.λπ. Προφανώς, είναι κάτι πολύ περισσότερο (π.χ. μακρύ χέρι της αστικής τάξης) για να καταλήξει στην τερατογένεση μιας… αριστερής κυβέρνησης που εξυπηρετεί το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό .
Η αριστερά, λοιπόν, χρειάζεται τις εκλογές για να έχει κεντρικό πολιτικό ρόλο. Το «παράδοξο» είναι ότι ιστορικά η αριστερά απέκτησε ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας σε συνθήκες παρανομίας, όταν δηλαδή δεν θα μπορούσε να γίνεται καν λόγος για εκλογική συμμετοχή και αριστερά ψηφοδέλτια. Σωστά έβλεπε τότε, όπως θα έπρεπε να βλέπει και σήμερα, τις αστικές εκλογές στις πραγματικές τους διαστάσεις· ούτε αποθέωση ούτε αδιαφορία. Αλλά σαν καταγραφή μιας ήδη υπαρκτής δυναμικής και δυνατότητας, όποια κι αν είναι αυτή, είτε μικρής είτε μεγάλης. Τις έβλεπε σαν μια ακόμη μάχη, σαφώς όχι την πιο κρίσιμη, στις καθημερινές μάχες που δίνει, για το μεροκάματο, τα δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές και κοινωνικές ελευθερίες, καθώς και για την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μια εκλογική διαδικασία ενταγμένη συνολικά στη λογική της ταξικής πάλης.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Τα κρατικά υπηρεσιακά και επιχειρησιακά συμβούλια κάθε είδους αναβαπτίζονται «νέα» πεδία ταξικής πάλης. Το ευρωκοινοβούλιο αντί για νομιμοποιητικός θεσμός ενός καθαρά ιμπεριαλιστικού συνασπισμού, όπου κυριαρχούν η επιβολή, ο ανταγωνισμός και οι λυκοσυμμαχίες των ιμπεριαλιστών αναβαπτίζεται σε πραγματικό κοινοβούλιο, που μπορεί να καταληφθεί, να καταργηθεί ως θεσμός επιβολής των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών τάξεων, να αλλάξει όψη και χαρακτήρα και να αντικατασταθεί από μια συνέλευση ή ένα «σοβιέτ» των ευρωπαϊκών λαών. Ένα κοινό σπίτι των λαών, αφού πλέον πανευρωπαϊκά και παγκόσμια γίνονται οι ανατροπές.
Μόνο που τα εθνικά κράτη, στο βαθμό που υπάρχουν, όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά, δεν υφίστανται χωρίς εθνικά κοινοβούλια. Το σύστημα γενικά χρειάζεται μια κυβέρνηση, όπως χρειάζεται και μια αντιπολίτευση για να λειτουργήσει ομαλά, για να νομοθετεί και να αποφασίζει για λογαριασμό της αστικής τάξης και των ξένων πατρώνων της. Γιατί δεν παίρνουμε βέβαια στα σοβαρά τα περί εκπροσώπησης των πολιτών της Ευρώπης.
Αντίθετα, μια χαρά λειτουργεί η ΕΕ και χωρίς ευρωκοινοβούλιο, αν εξαιρέσουμε βέβαια τον σημαντικό προπαγανδιστικό σκοπό της ύπαρξής του. Η ΕΕ χρειάζεται το θέατρο έκφρασης και ανταλλαγής γνώμης στο ευρωκοινοβούλιο, ένα κοινοβούλιο που δεν εκπροσωπεί επί της ουσίας κανέναν, ούτε τις κυβερνήσεις, ούτε τα κράτη, ούτε τις εθνικές αστικές τάξεις αλλά εκπροσωπεί, καθώς λένε, γενικώς… τους ευρωπαίους πολίτες, που ωστόσο ζουν σε διαφορετικές χώρες, με διαφορετική νομοθεσία, σε διαφορετικό οικονομικό, κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο. Λαϊκή εκπροσώπηση με τα όλα της! Μια ανώτερη εκπροσώπηση από αυτήν (τη νοθευμένη έως ανύπαρκτη, λέμε εμείς) που υπάρχει στα εθνικά κοινοβούλια. Έτσι λένε τα διαφημιστικά φυλλάδια των ευρωλάγνων εκπροσώπων μας στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Για τις εκλογικές διαδικασίες και τις αριστερές συμμετοχές που εξόφθαλμα αποτελούν διαδικασία ταξικής συνεργασίας, συνυπευθυνότητας και συνδιαχείρισης, αφού διοργανώνονται απευθείας από το κράτος, τη δημόσια ή ιδιωτική επιχείρησημε τη … φιλική συμμετοχή των εργαζομένων, παραπέμπουμε στον κλασικό εκλογικό κρετινισμό που θεωρεί «γενικό καλό» να βρέχει. Είναι καλό, είχε καιρό να «βρέξει ψήφους» στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Έστω κι αν γίνεται μούσκεμα και πνίγεται ο εργαζόμενος, ο φτωχός και άνεργος λαός.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου