Ένας αμερικάνικος χάρτης που λέει πολλά!

Διόλου τυχαία, σε μια φάση που η αμερικανοτουρκική διαπραγμάτευση πλησιάζει στο ζενίθ της και η ένταση φαίνεται να επανέρχεται ολοένα και συχνότερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η ιστοσελίδα McClatchyDC, δημοσιεύει έναν, πραγματικά αποκαλυπτικό, χάρτη του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ, στον οποίο παρουσιάζονται τα ενεργειακά κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο στον περιβάλλοντα χώρο της Κύπρου και προτείνονται διαδρομές αξιοποίησής τους. Αυτές οι διαδρομές, φυσικά, ενσωματώνουν τις αμερικανικές γεωπολιτικές προτεραιότητες και την αντανάκλασή τους στο πεδίο της ενεργειακής πολιτικής. Όπως σημειώνεται, μάλιστα, ο εν λόγω χάρτης αποτελεί μια σπάνια περίπτωση συνέχειας μεταξύ των διοικήσεων του Τραμπ και του Ομπάμα, με το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ να το χρησιμοποιεί στο σήμερα για να στείλει σε όλους τα απαραίτητα μηνύματα.

Η ιστοσελίδα «αποκάλυψε» ότι ο χάρτης αυτός που διαμορφωνόταν με εποπτεία του τότε αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Τζον Μπάιντεν, παρουσιάστηκε στον Ερντογάν. Επιπρόσθετα, ο πρώην ειδικός συντονιστής του Στέητ Ντηπάρτμεντ για Θέματα Ενέργειας, Άμος Χοκστάιν, «σαν έτοιμος από καιρό», έσπευσε αμέσως να δηλώσει πως ο χάρτης ήταν σε γνώση των κυβερνήσεων της Κύπρου, του Ισραήλ και του Λιβάνου. Με έμφαση σημειώνεται, επίσης, από τον ίδιο ότι ο χάρτης χαράχτηκε και παρουσιάστηκε, όταν ήταν στο απόγειό τους οι συζητήσεις για το Κυπριακό (2015-2017) στο Κραν Μοντανά, οι οποίες κατέρρευσαν τελικά τον Ιούλιο του 2017.

Στο συγκεκριμένο χάρτη, χαρακτηριστικές είναι δύο από τις προτεινόμενες διαδρομές των αγωγών φυσικού αερίου. Η μία ξεκινά από το κοίτασμα «Αφροδίτη» της Κύπρου και κατευθύνεται μέσω του Κυπριακού εδάφους, περνώντας και από τα κατεχόμενα, στα νότια παράλια της Τουρκίας. Η άλλη, ξεκινώντας από τα κοιτάσματα Λεβάθιαν που έχει κατοχυρώσει το Ισραήλ και διασχίζοντας την κυπριακή ΑΟΖ, καταλήγει στο γνωστό τούρκικο λιμάνι της Αλεξανδρέττας. Χαρακτηριστικά, επίσης, στον χάρτη δεν αποτυπώνεται παρά μόνο η κυπριακή ΑΟΖ, που είναι οριοθετημένη με Ισραήλ, Αίγυπτο και Λίβανο ενώ παρουσιάζονται και οι αξιώσεις της Τουρκίας για τη δική της ΑΟΖ.

Το τελευταίο διάστημα, οι ΗΠΑ έχουν πυκνώσει τις πρωτοβουλίες τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Αναφερόμαστε στην επίσημη συμμετοχή τους στην τριμερή Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Μάικ Πομπέο, να τίθεται επικεφαλής της στην 6η Σύνοδο, που πραγματοποιήθηκε στα τέλη Μαρτίου στην Ιερουσαλήμ. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, την προώθηση στο Κογκρέσο, με διακομματική συναίνεση, του «Σχεδίου για την Ασφάλεια και την Ενεργειακή Συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο», παράλληλα με την προώθηση νομοσχεδίου που απειλεί να βάλει κυρώσεις στη Γερμανία για τον αγωγό NordStream 2, που χρηματοδοτείται από τη ρωσική Gazprom. Τέλος, να αναφέρουμε και την αίτηση για να αποκτήσουν επίσημο ρόλο παρατηρητή στις μελλοντικές συναντήσεις του Φόρουμ Φυσικού Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου (EastMedGasForum), πρωτοβουλίας επτά χωρών (Αίγυπτος, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Παλαιστινιακή Αρχή, Ιορδανία).

Ποια είναι, όμως, η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των κινήσεων που στηρίζονται στους «200 χιλιάδες τόνους διπλωματίας» των αεροπλανοφόρων τους και των άλλων δολοφονικών σιδερικών που έχουν σωρεύσει στην περιοχή και φυσικά στις αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις, με πιο σημαντική αυτή της Σούδας; Και τι δημιουργούν για τους λαούς και τις χώρες της περιοχής;

Στο ευρύ στρατηγικό πεδίο εντάσσεται η αναίρεση όλων των θέσεων που κατέχτησε η Ρωσία στην περιοχή μέσω του πολέμου στη Συρία καθώς και η ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τους ρώσικους υδρογονάνθρακες, που χρησιμοποιούνται από τη Μόσχα και σαν γεωπολιτικό όπλο. Επιπλέον, στο βάθος πάντα υπάρχουν και οι αντι-ιρανικοί σχεδιασμοί. Τα προηγούμενα προϋποθέτουν, λοιπόν, ένα πλαίσιο «συνεργασίας» όλων αυτών των χωρών κάτω από τη σημαία των ΗΠΑ, με κάποια απαραίτητα ανταλλάγματα και οικονομικής φύσης. Κυρίως, όμως, σημαίνουν πλήρη ευθυγράμμισή των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής με τα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ.

Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει για την περίοδο η συνεχιζόμενη παρέκκλιση της Τουρκίας (S-400 κ.λπ.) αλλά και η Κύπρος. Φανερά χρησιμοποιείται ο χάρτης για να σταλεί ξανά στην Τουρκία το γνωστό διττό μήνυμα: στην μία του πλευρά «γράφει» τα οφέλη που θα προκύψουν για την ίδια και στο ενεργειακό πεδίο εάν συμμορφωθεί, ενώ στην άλλη «γράφει» τις «απειλές» για αποκλεισμό της από τις ενεργειακές μοιρασιές. Στο ζήτημα της Μεγαλονήσου, είναι φανερό ότι μέσω του χάρτη γίνεται προσπάθεια, κύρια προς την πλευρά της Τουρκίας, να τονιστούν ξανά τα πλεονεκτήματα ενός συμβιβασμού των δύο πλευρών. Ίσως σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης των τελευταίων σκληρών δηλώσεων της αμερικανικής πλευράς προς την τούρκικη αστική τάξη, στον χάρτη λαμβάνονται υπόψη οι τούρκικες αξιώσεις σε σχέση με την ΑΟΖ, κάτι που φυσικά έχει δυσαρεστήσει τόσο την ελληνοκυπριακή όσο και την ελληνική αστική τάξη.

Εν κατακλείδι, ο χάρτης χρησιμοποιείται στη χοντρή ενεργειακή και γεωπολιτική κόντρα, αλλά και στο παζάρι που εξελίσσεται στην ανατολική Μεσόγειο, με τους Αμερικάνους να αναμοχλεύουν προβλήματα, να υποδαυλίζουν αντιθέσεις και να δίνουν χώρο σε μωροφιλοδοξίες, δημιουργώντας έτσι πρόσθετους πολεμικούς κινδύνους!

Προλεταριακή Σημαία